Στον 3ο όροφο της Σεβαστουπόλεως θα συναντηθείς συχνά με τα ίδια πρόσωπα. Πολλές φορές πιο ήρεμα, άλλοτε χαμογελαστά, άλλοτε σκυθρωπά και εξαντλημένα. Όλοι κάνουν τον ίδιο αγώνα, δίνουν την ίδια μάχη για ζωή.
Δίπλα ακριβώς στο άλλο κτίριο είναι ο ΟΚΑΝΑ. Άνθρωποι εξαθλιωμένοι και μόνοι χωρίς συνοδούς, δεν ξέρεις αν δίνουν μάχη για ζωή ή μια ψεύτικη ανακούφιση μένοντας αγκιστρωμένοι στην εξάρτηση και το τέλμα. Η ψυχιατρική φροντίδα χτυπιέται. Αλλά δεν είναι η μόνη. Κάθε φροντίδα στον άνθρωπο και τις ανάγκες του χτυπιέται. Κι επειδή δε μου αρέσουν τα ανθρωπιστικά αταξικά, λέω καλύτερα η φροντίδα στο λαό. Στον 3ο όροφο έχουν συνοδούς που ζουν μέσα στη δική τους, δική μας αγωνία.
Κι εκεί απέξω, υπάρχουν όλοι οι άλλοι. Που ζουν κάποιοι με αισθήσεις βεβαιότητας και που δεν τους περνάει καν από το μυαλό η πιθανότητα να διαταραχθούν οι βεβαιότητες τους. Έτσι για αλλαγή να σκεφτούν ότι ο μικρόκοσμος τους βάλλεται και δεν το ξέρουν ακόμα. Δεν χρειάζεται κάποιος να βρεθεί στο κατώφλι κάθε Σεβαστουπόλεως για να βγει από μέσα του η στωικότητα κι η ευγένεια, η υπομονή και η γλύκα. Να δουν τη ζωή με αλλά μάτια και να παλέψουν με κάθε δυνατό μέσο για αυτή. Όχι μόνο τη δική τους, μα ακόμα και του πιο μακρινού βασανισμένου και αδικημένου...
Ο.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου