Ισραηλινές δολοφονικές προβοκάτσιες με κύριο στόχο το Ιράν

Οι δολοφονίες του πολιτικού ηγέτη της Χαμάς στην Τεχεράνη και του ανωτάτου στρατιωτικού διοικητή της Χεζμπολάχ στη Βηρυτό από τους Ισραηλινούς ρίχνουν αντικειμενικά νέο πολεμικό λάδι στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι πάντες προεξοφλούν σχεδόν άμεσο συντονισμένο χτύπημα από τη συμμαχία των Ιράν-Λιβάνου- Συρίας-Ιράκ-Υεμένης που συντονίζονται για το σκοπό αυτό. Το Ισραήλ προετοιμάζεται γι' αυτό, καλώντας τις ΗΠΑ-Αγγλία -Γαλλία-Γερμανία να του προσφέρουν πρόσθετη κάλυψη στα χτυπήματα.

Μπορεί επισήμως ΗΠΑ και Ρωσία - δυνάμεις που στηρίζουν αντιμαχόμενες χώρες της επιρροής τους - να καλούν όλα τα μέρη σε "αυτοσυγκράτηση", ωστόσο όχι μόνο δεν καταδικάζουν τις ενέργειες των εχθρικών προς τα συμφέροντά τους κρατών αλλά πολιτικά, οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά συνεχίζουν να υποστηρίζουν με κάθε τρόπο το μαντρόσκυλό τους Ισραήλ οι μεν, τα κράτη της νεότευκτης "συμμαχίας της αντίστασης" η δε.

Είναι προφανής ο κίνδυνος επέκτασης της φωτιάς σε ένα σύνολο χωρών της περιοχής. Η σιωνιστική ηγεσία δείχνει να το επιδιώκει, θέλοντας με αυτό τον τρόπο, ίσως, πρωτίστως να σύρει το Ιράν σε έναν πόλεμο και με τον τρόπο αυτό να καθυστερήσει ή και να ματαιώσει το συνεχιζόμενο πυρηνικό του πρόγραμμα. Χώρες όπως το Κατάρ, πιο φανερά η Τουρκία αλλά και πιο "διακριτικά" η Αίγυπτος σπεύδουν να δηλώσουν παρούσες στις εξελίξεις.

Η γενοκτονία-εθνοκάθαρση του ηρωικού παλαιστινιακού λαού από το κράτος-δολοφόνο συνεχίζεται αμείωτη. Το ίδιο, όμως, και η αντίσταση των  παλαιστινιακών οργανώσεων που εξακολουθούν να εξαπολύουν πλήγματα κατά των κατακτητών, σε σημείο που να μην μπορεί να ανακοινωθεί η "ολοκλήρωση των επιχειρήσεων". Οι αραβικοί λαοί "βράζουν" και αποτελούν έναν δυναμικό παράγοντα με απρόβλεπτες δυνατότητες παρέμβασης που μπορούν να θέσουν σε άλλη βάση το όλο σκηνικό. Αυτό φαίνεται πως φοβούνται οι Αμερικανοί και Ρώσοι ιμπεριαλιστές με τις "προτροπές" τους. 

Μπροστά στην κλιμακούμενη επικινδυνότητα, είναι παραπάνω από φανερή η αναγκαιότητα να συγκροτηθεί το αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα (και στη χώρα μας), να εντείνει την αλληλεγγύη του στη παλαιστινιακή αντίσταση και να καταδικάσει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο, όχι μόνο το συνεχιζόμενο έγκλημα στη γη της Παλαιστίνης, αλλά και την ιμπεριαλιστική και πολλών αποχρώσεων αστική πολιτική που δείχνει, για πολλοστή φορά, ότι δεν γνωρίζει κανένα όριο στη βαρβαρότητα.

Σ.Π.