Τόσο κοντά είναι τα ξένα τελικά!

Γράφει η Αγγελική Χατζή στο ΗΠΖ

 

Η Πατησίων ήταν πάντα από τους αγαπημένους μου δρόμους. Πολύχρωμη. Αντιφατική. Βιαστική. Πολύβουη. Ζωντανή. Mε τη χάραξή της να κατευθύνει το βλέμμα ψηλά, στον βράχο. Αυτόν, που, το πρωί, λαμπυρίζει λουσμένος στον ήλιο. Αυτόν, που, διασχίζοντάς την ξημερώματα, σε μαγνητίζει. Είναι ο δρόμος που όλοι που περνούν για να φύγουν. Η γέφυρα προς το ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

Το κέντρο δεν είναι απλά το μέρος που όλα τα ετερόκλητα σπαράγματα της πόλης συναντιούνται. Είναι φτιαγμένο από ζωή. Ιστορίες μικρές και μεγάλες. Ειπωμένες και ανείπωτες. Τέτοιες που καθόρισαν τη σύγχρονη Ελλάδα αλλά και τις άλλες που όρισαν τον καθένα προσωπικά. Κάθε του σπιθαμή ανήκει στη συλλογική μνήμη και την αιώνια ανατροφοδότησή της. Κάθε του στενό ανήκει στις μνήμες που φτιάξαμε όταν ένα πρωί τίποτα δεν πήγαινε σωστά και οι Αέρηδες φύσηξαν ελπίδα, όταν ένα βράδυ φύγαμε από κάποιο μπαρ ξεθεωμένοι από τον χορό και τα στενάκια γύρω από την Αιόλου έμοιαζαν λαβύρινθος, όταν ‘’τα ήσυχα βράδια’’ η Αθήνα έμοιαζε να ανάβει σε κάθε ρουφηξιά ενός ακόμα δηλωμένου τελευταίου τσιγάρου στο Θησείο.

Είναι το δικό μας κέντρο, που το διαμορφώνουμε και μας διαμορφώνει. Ή μήπως δεν είναι πια δικό μας; Ο Παρθενώνας πια βοά από τις λιποθυμίες της αναμονής 20.000 επισκεπτών τη μέρα. Εκεί που αφήναμε το φιλί μας, υπάρχουν σωροί από βαλίτσες τουριστών. Εκεί που σε γαλήνευε η ομορφιά, τιτιβίζουν σμήνη από γκρουπ . Όλα ακριβαίνουν γιατί είναι καλή αγορά το ‘’αρχαίο πνεύμα αθάνατο’’. Οι ακριβές μας στιγμές έγιναν φτηνές και εμπόδιο για τις σέλφι που θα κάνουν τον γύρο του κόσμου. ‘’Α, είστε από ‘δω’’, σου απαντούν με απογοήτευση. Το κέντρο σήμερα δε χωράει τα βήματά μας. Έχει προτεραιότητα το βλέμμα που δε θ’ αγγίξει τον ορίζοντα. Για ένα πουκάμισο αδειανό, αποφασίσαμε να σκοτώσουμε τη μνήμη ή τη ζωή που ονειρευτήκαμε για αύριο;