Η επανένταξη των κρατουμένων είναι, μάλλον... ασύμβατη με το λεγόμενο "σωφρονιστικό σύστημα"

  

    Νεκρός στα 47 του χρόνια βρέθηκε, σήμερα 7/2, τα ξημερώματα, στο κελί του στον Κορυδαλλό, ο κρατούμενος Βασίλης Δημάκης, κάτω από "αδιευκρίνιστες συνθήκες"... Ήταν ένας άνθρωπος, που όντας κρατούμενος και βαρυποινίτης, καταδικασμένος για ένα "έγκλημα τιμής" και για ληστείες, είχε παλέψει επίμονα και για χρόνια, για το δικαίωμά του στις σπουδές. Ένα δικαίωμα που αφορούσε όλους τους κρατούμενους, κι όχι μόνο τον ίδιο. 

    Το 2016, απ΄ τις φυλακές Γρεβενών, κατόρθωσε να τελειώσει το Λύκειο, με 19,9, να δώσει πανελλαδικές και να περάσει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ. Για ν' ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια - μέχρι το 2020 - 3 απεργίες πείνας (αλλά και δίψας), διεκδικώντας το δικαίωμά του να παρακολουθεί μαθήματα, ζητώντας τη μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού καθώς και εκπαιδευτικές άδειες. Κάτι που κέρδισε, σ΄ ένα βαθμό, με σκληρή πάλη, περνώντας μαθήματα, παίρνοντας μάλιστα και υποτροφία... 

    Η συμμετοχή του σε αγώνες των κρατούμενων για υγειονομικά μέτρα προστασίας, την περίοδο της έξαρσης της πανδημίας του Covid-19, είχε σαν αποτέλεσμα την ...απαγωγή του απ΄ τα ΕΚΑΜ και την απομόνωσή του, ξανά, στις φυλακές Γρεβενών. Τότε, με την 3η απεργία πείνας- δίψας, διεκδίκησε την επιστροφή του στον Κορυδαλλό, για να παρακολουθεί τις σπουδές του. Ενώ αναπτύσσονταν κι ένα ολόκληρο κίνημα συμπαράστασης, με συμμετοχή επώνυμων κι ανώνυμων, οι δυσκολίες και τα εμπόδια που του όρθωναν οι υπεύθυνοι του λεγόμενου "σωφρονιστικού" συστήματος, στην ικανοποίηση του αιτήματός του ολοένα και μεγάλωναν: Τον μετέφεραν σε ειδική πτέρυγα "κρατουμένων για τρομοκρατία", στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Με την τότε γραμματέα "αντιεγκληματικής πολιτικής", Νικολάου, να δηλώνει, μάλιστα, πως κανένας κρατούμενος δεν επιλέγει τον τρόπο εγκλεισμού του...

    "Πόρισμα" για τον θάνατό του, έναν θάνατο αφύσικο στην ηλικία αυτή και για έναν άνθρωπο που αναφέρεται πως δεν είχε προβλήματα υγείας, δεν έχει βγει ακόμα. Μπορούμε να πούμε όμως πως τον εξόντωσε το ίδιο το λεγόμενο "σωφρονιστικό" σύστημα και η αθλιότητά του. Ένα σύστημα, σύμφυτο και παράγωγο του εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος , στο οποίο ζούμε, και της πολιτικής των διαχειριστών του, που γεννούν το έγκλημα - και κύρια το "νόμιμο" και το "μεγάλο" έγκλημα - ένα σύστημα που περιθωριοποιεί, που απελπίζει και εξαθλιώνει παραπέρα τους κρατούμενους, αλλά και που βάζει στο στόχαστρο όλους όσους τολμούν να διεκδικήσουν, ακόμα και τα πιο στοιχειώδη...  

Γ.Β.