Σε διάταξη φουλ επίθεσης η «νέα» κυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό. Δεν είναι ότι η κυβέρνηση δεν πήρε το (πραγματικό) μήνυμα της λαοθάλασσας που διαδήλωσε στην απεργιακή 28η Φλεβάρη σ' ολόκληρη τη χώρα. Είναι ότι γνωρίζει, όπως και ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό που υπηρετεί, υπηρέτησε ή επιδιώκει να υπηρετήσει την άρχουσα τάξη, πως η εξουσία της στηρίζεται στην εξάρτηση απ' τους ιμπεριαλιστές. Και μάλιστα σε δύο βάρκες, που πλέουν σε νερά τρικυμιώδη κι αχαρτογράφητα, που μπάζουν, που μια απομακρύνονται μια πλησιάζουν, αλλά οπωσδήποτε με ρυθμούς καταιγιστικούς. Επομένως, μόνο μαστίγιο προβλέπει γι' αυτούς που τραβάνε κουπί, για λογαριασμό όλων των «από πάνω» τους.
Λίγο πιο κάτω απ' την κορυφή αυτής της «νέας» κυβέρνησης βρήκε την αναγνώρισή του κι ο υπουργός που έδωσε το όνομά του στον διαβόητο νόμο 4808/2021. Τον νόμο των απλήρωτων υπερωριών, της «ατομικής διαπραγμάτευσης», της ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης, του ηλεκτρονικού φακελώματος των σωματείων και των μελών τους, των ηλεκτρονικών καλπών, της απελευθέρωσης των απολύσεων (και πολλών ακόμα). Κι ήρθε στη μνήμη μια εικόνα που αποδείχτηκε απ' το -τότε- μέλλον. Του «πάρτι γενεθλίων» που στήθηκε στο υπουργείο τον Απρίλη του '21, την ώρα που γραφόταν το αντεργατικό έκτρωμα, με όλα όσα κρίνανε οι διοργανωτές πως ήταν για φάγωμα: οι συντάξεις, η ΔΕΗ, η Olympic Air και... ο ΟΣΕ.
Το γεγονός ότι η «νέα» κυβέρνηση αποτελείται λίγο-πολύ απ' τους ίδιους είναι ενδεικτικό των προβλημάτων, των αντιφάσεων και των αδιεξόδων που κληρονομεί κι αυτή, αντανάκλαση των προβλημάτων του όλου συστήματος. Αγνοώντας (γιατί δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς) και τα μηνύματα των δημοσκοπήσεων που το ίδιο το σύστημα ζήτησε και παρουσίασε, σύμφωνα με τα οποία κανείς λαϊκός άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για τους ανασχηματισμούς, ούτε μπορεί ένας ανασχηματισμός να καταλαγιάσει τη δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση.
Την ώρα όμως που το σύστημα ανακατεύει τα ίδια και τα ίδια, μουχλιασμένα και δηλητηριώδη υλικά του για να ετοιμάσει τα νέα φαρμάκια που προορίζει για τον λαό, ο λαός καλλιεργεί τα δικά του υλικά. Τα πιο φρέσκα, τα πιο πλούσια και τα πιο δυναμωτικά. Ανεξάρτητα αν η συνταγή δεν υπάρχει σε κανένα συρτάρι, είναι βέβαιο πως αυτά που του σερβίρει το σύστημα θα συνεχίσει να τ' αντιμετωπίζει όπως τους αρμόζει: για πέταμα.
Α.Π.
%20%E2%80%94%20%CE%A3%CE%B5%20%CE%BA%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B1%20(80%25).png){kind=small}
2 σχόλια:
Μα υπάρχει ποτέ η παραμικρή περίπτωση για μια αντιδραστική κυβέρνηση σε διατεταγμένη εγκληματική αποστολή θανάτου, σαν αυτή του Μητσοτάκη, "να πάρει το μήνυμα" έστω και της πλέον δυνατής παλλαϊκής διαμαρτυρίας, αν η διαμαρτυρία αυτή δεν έχει συνέχεια, διάρκεια κι και εξακολούθηση και κυρίως αν δεν θέσει στην πρώτη γραμμή το αίτημα για ανατροπή και της κυβερνητικής πολιτικής στο σύνολό της, αλλά και της ίδιας της σημερινής κυβέρνησης (και τώρα πλέον και του ακροδεξιού υπαλλήλου που διόρισε σαν δήθεν "αρχηγό
του κράτους") από το λαϊκό κίνημα; Είναι δυνατόν μια τέτοια κυβέρνηση θανάτου και συμφοράς, μια κυβέρνηση πολέμου και υποτέλειας να λάβει υπόψη της το λαό και να αλλάξει πολιτική, όταν η παλλαϊκή απεργιακή κινητοποίησή του περιορίζεται σε ένα ...εικοσιτετράωρο, αντί να έχει οργανωθεί με μορφή απεργίας διαρκείας και με αίτημα το άμεσο ξεκούμπισμά της "κυβέρνησης θανάτου των εργατολαϊκών δικαιωμάτων" από την εξουσία; Αν δεν μετεξελιχθεί δηλαδή σε μια παλλαϊκή πολιτική απεργία που να φτάσει ως τη μορφή της πανδημοκρατικής εξέγερσης; Έχει κανένας σήμερα την αυταπάτη ότι η θανατηφόρα αυτή κυβέρνηση θα κάνει έστω κι ένα βήμα πίσω από το πρόγραμμα εξόντωσης του ελληνικού λαού; Όταν ο κατάμαυρος και σκοτεινός αρχηγός της, πιστός στο άθλιο ρηγκανοθατσερικό φασιστικό δόγμα των καιρών, ότι "η κρίση είναι... ευκαιρία" για να μην αφήσουν τίποτα όρθιο από τις λαϊκές κατακτήσεις, κοκορεύεται ότι θα επιταχύνει με συνταγματική αναθεώρηση την κατοχύρωση κάθε αυταρχικής αντιλαϊκής πολιτικής, που τώρα ακόμη την εφαρμόζει με κοινοβουλευτικά φιρμάνια, υπάρχει νοήμων άνθρωπος στο χώρο του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, που να πιστεύει σήμερα ότι είναι ρεφορμιστική και διαχειριστική πολιτική το σύνθημα για παλλαϊκό απεργιακό ξεσηκωμό διάρκειας με πρώτο του σύνθημα την ανατροπή της κυβέρνησης, και τη διάλυση από τη ρίζα τους και του μηχανισμού της και ολόκληρου του κομματικού βάθρου της, που αποτελούν εγκληματική συμμορία δολοφόνων;
Γενικά μιλώντας, ναι, είναι δυνατό μια αντιδραστική κυβέρνηση να "πάρει το μήνυμα" του λαϊκού αγώνα - δηλαδή να αναγκαστεί σε υποχώρηση, σε αναίρεση πλευρών της πολιτικής της, σε παραχωρήσεις που να βελτιώνουν τη ζωή του λαού κ.ο.κ. Οπωσδήποτε με χαρακτήρα προσωρινό, με την έννοια ότι θα αναζητά πάντα έναν πιο ευνοϊκό (γι' αυτήν) συσχετισμό που θα της επιτρέψει τη ρεβάνς, να αφαιρέσει κατακτήσεις που αναγκάστηκε να παραχωρήσει. Με την επισήμανση ότι αυτή τη διαδικασία δεν την κάνει μία συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά όλες οι κυβερνήσεις του αστικού κράτους. Και δεν χρειάζεται και καμιά αναδρομή στα βάθη του χρόνου, έχουμε ζήσει πλήθος περιπτώσεων που κάποια κυβέρνηση σχεδίασε, δοκίμασε, προώθησε, ακόμα και ψήφισε, αλλά δεν κατάφερε να εφαρμόσει σε όλο της το εύρος κάποια αιχμή της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά το πέτυχε μια επόμενη (το ασφαλιστικό του Λοβέρδου για παράδειγμα είχε πολλές τέτοιες πτυχές, που ψηφίστηκαν με πρόβλεψη να εφαρμοστούν στο μέλλον αλλά τελικά "πρόλαβαν" κι έγιναν πραγματικότητα νωρίτερα, από το ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου).
Ότι ένα 24ωρο δεν φτάνει για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, δεν χρειάζεται συζήτηση, το αποδεικνύει η πραγματικότητα. Ότι τα λαϊκά συμφέροντα απαιτούν παλλαϊκό απεργιακό ξεσηκωμό διαρκείας, το ίδιο. Το ζήτημα λοιπόν είναι ποια πολιτική κατεύθυνση ευνοεί τη συγκρότηση όρων για τέτοιο αγώνα και ποια λειτουργεί ανάποδα, υπονομεύει αυτούς τους όρους.
Σ' αυτή τη βάση, και παρά το δίκαιο και υγιές αίσθημα απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση, μια πολιτική κατεύθυνση που θέλει να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα δεν μπορεί να κοροϊδεύει ότι το ζητούμενο είναι "να πέσει η κυβέρνηση" και... ό,τι προκύψει. Ο λαός ούτε χαζός είναι ούτε μνήμη χρυσόψαρου έχει. Γνωρίζει ότι το "να πέσει η κυβέρνηση" σημαίνει να έρθει μια άλλη αντίστοιχη στο ίδιο πλαίσιο και γι' αυτό και το σύνθημα δεν έχει στη λαϊκή συνείδηση τη βαρύτητα που είχε όταν υποτίθεται "ερχόταν η ελπίδα" με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε πάντως, η άμεση συνέπεια ήταν να φύγει ο λαός από τους δρόμους.
Μια επαναστατική πολιτική, είτε θέτει το ζήτημα της εξουσίας (και αυτό το κάνει προβάλλοντας συγκεκριμένη εξουσία-το '17 το σύνθημα δεν ήταν "κάτω η κυβέρνηση" αλλά "όλη η εξουσία στα σοβιέτ"), είτε δεν το θέτει. Αν είναι λοιπόν να επιλέξει κανείς ένα σύνθημα όπως το "κάτω η κυβέρνηση" αλλά για να εξηγήσει πώς το εννοεί (και σε αντίθεση με όσους άλλους το χρησιμοποιούν) χρειάζεται να επισυνάψει από κάτω το "Κράτος κι επανάσταση", τότε η επιλογή είναι λάθος.
Δημοσίευση σχολίου