Ο άνθρωπος βουλεύει και ο Θεός κελεύει!

"Ενα μικρό πασχαλινό αυγό", Σοβιετική αφίσα του 1920

Στις μέρες μας το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα γίνεται όλο και πιο ξένη, δηλαδή πιο εχθρική, δύναμη για τους λαούς και το λαό μας. Αυτό –ανάμεσα στα άλλα- ενισχύει το «μυστήριο» σχετικά με τις τύχες της ζωής και της προοπτικής της πολύ μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Δυναμώνει τις αντανακλάσεις στο κάτοπτρο της θρησκείας που δίνει τις δικές του «απαντήσεις» στο «μυστήριο». 

Αυτή η ενίσχυση δεν συμβαίνει τυχαία. Μια ματιά στην πλημμύρα των θρησκευτικών αναλύσεων (και) των ημερών  των κάθε είδους ΜΜΕ δείχνει πως για τις δυνάμεις του συστήματος αυτό το κάτοπτρο είναι απολύτως αναγκαίο!

Αλλά ωστόσο αυτή η ιδεαλιστική-μεταφυσική αντιμετώπιση του ερωτήματος για τη ζωή και την προοπτική των εργατών και των λαών έχει και την … «αντικειμενική», την «υλιστική» βάση της. Τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Αυτές που ορίζουν ως ξένο τον παραγωγό των μέσων παραγωγής από τα μέσα που ο ίδιος παράγει, είναι που στον κόσμο των ιδεών, παράγουν την ιδέα της θρησκείας. Την ιδέα δηλαδή πως είναι ξένος ο λαός με την τύχη του και την προοπτική του!   Αυτή τη βάση προσδιόριζε  ο Ένγκελς ως θεμέλιο στήριξης του θρησκευτικού κατόπτρου στο «Αντι-Ντίρινγκ» περίπου 150 χρόνια πριν:

«Ο άνθρωπος βουλεύει και ο Θεός (δηλαδή η ξένη κυριαρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής) κελεύει. Δεν αρκεί η γνώση και μόνο, ακόμα και αν ήταν πλατύτερη και βαθύτερη από αυτήν της αστικής οικονομίας, για να υποτάξει τις κοινωνικές δυνάμεις στην κυριαρχία της κοινωνίας. Για κάτι τέτοιο χρειάζεται πάνω από όλα μια κοινωνική πράξη. Όταν έχει συντελεστεί αυτή η πράξη, όταν η κοινωνία θα έχει απελευθερώσει τον εαυτό της και όλα τα μέλη της- καταλαμβάνοντας την ιδιοκτησία και διευθύνοντας όλα τα μέσα παραγωγής- από την υποδούλωση στην οποία τηρούνται σήμερα από τα μέσα παραγωγής, που παράγονται από τους ίδιους αλλά ορθώνονται μπροστά τους σαν μια πανίσχυρη ξένη δύναμη, όταν συνεπώς ο άνθρωπος δεν βουλεύει πια απλώς αλλά και κελεύει, μόνο τότε εξαφανίζεται η τελευταία ξένη δύναμη, η οποία τώρα εξακολουθεί να αντανακλάται στη θρησκεία και μαζί με αυτήν, εξαφανίζεται και η ίδια η θρησκευτική αντανάκλαση για τον απλό λόγο ότι δεν θα υπάρχει πια τίποτα για αντανάκλαση». 

Εν αρχή ην η πράξη λοιπόν, για να μιλήσουμε με τη γλώσσα των ημερών! Η κοινωνική πράξη! Αυτή ανοίγει το δρόμο της απελευθέρωσης (και) από τα κάτοπτρα και τα κάθε είδους … τοτέμ! Σαν αυτή που έκανε ο λαός και η νεολαία στις 28 Φλεβάρη και σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις του τελευταίου διαστήματος. Σε όλα αυτά επεδίωκε όχι μόνο να «βουλεύεται» αλλά και να «κελεύει». Χωρίς να περιμένει «Θείες λύσεις». Δείχνοντας έτσι πως το «μυστήριο» της κοινωνικής ζωής δεν είναι καθόλου «μυστήριο» γιατί οι όροι του διαμορφώνονται από τις -απολύτως εγκόσμιες- κοινωνικές δυνάμεις! 

Εκεί είμαστε λοιπόν! Αυτή την πράξη χρειάζεται να μάθουμε πιο καλά! Γιατί ο λαός θα επανέλθει ξανά και ξανά. Για τα δικά του χρόνια πολλά. Αυτά που δικαιούται, αυτά που θα κατακτήσει!  

Ν.Π.