Η γυναίκα ως μάνα

Η λέξη «μάνα» είναι κλεισμένη μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά. Οι εκφράσεις αγάπης για τη μάνα μας, δεν έχουν καμιά σχέση με το λιβάνισμά της για την αυταπάρνηση και η καρτερικότητά της που πρέπει να δείχνει. Η αγάπη που νιώθει η μάνα για το παιδί της, χρησιμοποιείται από την κυρίαρχη αστική ιδεολογία για να κρύψει την καταπιεστική και τη καταπιεσμένη πλευρά της. Η γυναίκα καταπιέζεται από την αποκλειστική ευθύνη της ανατροφής του παιδιού, από το «ιερό καθήκον» να στέκεται πλάι του, να το διαπαιδαγωγεί, να θυσιάζεται και να στερείτε γι' αυτό. Όποια αντιδρά σε όλα αυτά, την κατηγορούν πως δεν είναι καλή μάνα! Η ενοχοποίηση την κρατά σε κατάσταση υποταγής κι έτσι γίνεται εύκολα ο εκπαιδευτής που χρειάζεται το σύστημα για να μεταφέρει στο παιδί τα σάπια ιδανικά του και αστικές συμπεριφορές. Αναπαράγει ακόμα ό,τι την κρατάει σε δεύτερη θέση μέσα στην κοινωνία.

Η πλήρης και αποκλειστική απασχόληση της μάνας με το παιδί, έκλεισε τη γυναίκα μέσα στο σπίτι. Της ανατέθηκαν όλες οι άχαρες δουλειές του σπιτιού, που ποτέ δεν τελειώνουν. Το πρότυπο της μάνας που περιορίζει όλες τις δικές της επιθυμίες για να υπηρετήσει το παιδί, δεν έχει τίποτα το προοδευτικό. Είναι η αποδοχή της γυναικείας ανισοτιμίας, είναι αφοσίωση που καταπιέζει. Αναπαράγει στα παιδιά τα κυριότερα χαρακτηριστικά της κοινωνία που πρέπει να ανατρέψουμε.

«Η οικογενειακή ζωή της γυναίκας είναι η καθημερινή θυσία του εαυτού της στις μικρές ασημαντότητες», έλεγε η Κλάρα Τζέτκιν, από τις οποίες πρέπει να απαλλαγεί. Βέβαια, όλες οι μανάδες ξέρουν πως τα παιδιά δεν είναι μόνο οι δουλειές, που πρέπει να γίνουν. Είναι οι έγνοιες που φορτώνονται, οι οποίες μεγαλώνουν καθημερινά, όσο μεγαλώνει η φτώχεια, όσο καταλύονται οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις.

Η γυναίκα πρέπει να δουλέψει για να ζήσει. Δεν είναι ο προορισμός της γυναίκας να γεννά. Πρέπει να έχει τη δυνατότητα άμβλωσης δωρεάν και με ασφάλεια, όπως πρέπει να είναι όλες οι ιατρικές πράξεις, χωρίς να υποχρεούται να εξηγεί τους λόγους αυτής της επιλογής. Μα αν γίνει μάνα, το ερώτημα, πως θα μεγαλώσει το παιδί, χωρίς παιδικούς σταθμούς και άλλες  δομές απασχόλησης, είναι ένας συνεχής εκβιασμός.

Τιμούμε κάθε μέρα τις μανάδες της Παλαιστίνης γιατί οι σιωνιστές του Ισραήλ έχουν βάλει στόχο τα παιδιά. Δεν έχουν όπλα να τα προστατέψουν, ανήκουν στον άμαχο πληθυσμό. Βάζουν μπροστά το κορμί τους. Αυτή τους η αυταπάρνηση δεν είναι θυσία αλλά μάχη για ζωή. Στον αγώνα για μια λεύτερη Παλαιστίνη εντάσσεται η πάλη για τη δική τους απελευθέρωση.

Β.Δ.