Η -δικαίως- χαμένη τιμή των λακέδων του συστήματος

 

Τον Τάκη Θεοδωρόπουλο τον ξέρουμε. Και την Καθημερινή επίσης. Χρόνια τώρα δίνουν «καθημερινά» τα διαπιστευτήριά τους στην εξουσία. Συνηθισμένα λοιπόν τα βουνά στα …χιόνια και στους λίβελους εναντίον των εργαζομένων και ειδικότερα αυτών που αγωνίζονται. Διαβάζοντας όμως το τελευταίο άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου στη γνωστή εφημερίδα, δεν μπορέσαμε να συγκρατήσουμε ένα γέλιο, πρώτα απ΄ όλα με τον «ψαγμένο» τίτλο «Η χαμένη τιμή των εκπαιδευτικών» που παραπέμπει στον τίτλο του βιβλίου του Χάινριχ Μπελ «Η χαμένη τιμή της Κατερίνας Μπλουμ», ενός βιβλίου δηλαδή που καταγγέλλει με σφοδρότητα τον κιτρινισμό και γενικότερα την δημοσιογραφική αγυρτεία. Η Κατερίνα Μπλουμ υπήρξε αθώα. Η «έγκυρη» δημοσιογραφία της εποχής την μετέτρεψε σε θύτη με κατασκευασμένα ψέματα και συκοφαντίες. «Δολοφονία χαρακτήρα», το λέμε σήμερα. Ωραίο το αυτογκόλ του αρθρογράφου. Γιατί τι άλλο από μια τέτοιου τύπου «δολοφονία» είναι η αδιάκοπη εδώ και πολλά χρόνια επιχείρηση απαξίωσης των εκπαιδευτικών και όλων των εργαζομένων που τολμούν ακόμα να απεργούν, να βγαίνουν στον δρόμο, να αντιστέκονται στο πρωτοφανές χτύπημα δικαιωμάτων και ελευθεριών. Με ψέματα, συκοφαντίες και επιλεκτικές αναφορές σε μια «κοινή γνώμη» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του συστήματος. Μια «κοινή γνώμη» που επικαλείται καθαρευουσιάνικα άρθρα της υπερσυντηρητικής εφημερίδας «Ακρόπολις» από το 1888! Που εξανίσταται επειδή σε συνδικαλιστική ανακοίνωση, «στην ίδια πρόταση υπήρχαν οι φράσεις “όχι στην αξιολόγηση” και “λευτεριά στην Παλαιστίνη”».

Δεν βλέπουν – δήθεν – την σύνδεση. Κάνουν πως δεν θυμούνται την Ελευθερία Παλαιστίδου, την δασκάλα που διώχθηκε για το πανό που έφτιαξε με τους μαθητές της για την ημέρα της Ειρήνης, επειδή έγραφε «λευτεριά στην Παλαιστίνη». Κάνουν πως δεν βλέπουν πως αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της αξιολόγησης, η πλήρης υποταγή και η συμμόρφωση εκπαιδευτικών και μαθητών στις απάνθρωπες πολιτικές τους, όπως αυτή της υποστήριξης στο κράτος – δολοφόνο του Ισραήλ.

Μπορεί να γελάσαμε λοιπόν, αλλά γνωρίζουμε καλά πως η κατάσταση δεν είναι για γέλια. Τα πιστά σκυλιά του συστήματος έχουν αμοληθεί και κυνηγάνε με μανία όποιον σηκώνει κεφάλι. Επιδιώκουν να επιβάλλουν την τύφλωσή τους ώστε κανείς να μην αντιστέκεται. Αλλά δεν θα τα καταφέρουν. Όσο για την… τιμή τους, έχει προ πολλού χαθεί και γίνεται σκόνη και θρύψαλα κάθε φορά που οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές και οι γονείς τους, αγωνίζονται μαζί στον δρόμο.

Κ.Α.