Είμαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος (;)

Πονάω μέσα μου για κάθε κακό που ακούω στις ειδήσεις, κυρίως αν αφορά συμπατριώτες μου, όμως δε θεωρώ καθήκον μου να κάνω κάτι ενάντια στις αιτίες που το δημιουργούν.
Στη δουλειά μου, στο νοσοκομείο, ξέρω ότι οι τεράστιες ελλείψεις προσωπικού στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, όμως εγώ κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ, (ξέροντας ότι αυτό που μπορώ απέχει πολύ και από το άριστο, καμιά φορά και από το αναγκαίο) και μέχρις εκεί.
Έχω κάθε δικαίωμα να κρίνω και να κατακρίνω τα κακώς κείμενα, καμιά υποχρέωση να παλέψω να τα αλλάξω.
Όταν αδικούμαι προσωπικά στη δουλειά, θεωρώ ότι το γεγονός θα έπρεπε να αφορά τούς συναδέρφους μου, γιατί σήμερα αδικούμαι εγώ, αύριο αυτοί, κάτι που όμως δεν έκανα εγώ όταν αδικήθηκε ο προηγούμενος συνάδερφος και μάλλον δε θα κάνω όταν θα αδικηθεί ο επόμενος.
Στην αξιολόγηση πήρα μέρος, παρόλο που η αναξιοκρατία είναι παρούσα παντού, όχι γιατί ελπίζω ότι αυτό θα αλλάξει, αλλά γιατί φοβάμαι μη γίνω στόχος.
Το μέλλον μου, αλλά κυρίως το μέλλον των παιδιών μου, προμηνύεται μαύρο κι άραχνο κι εγώ. απλώς εύχομαι κάτι να αλλάξει. Ποιανού υποχρέωση είναι άραγε. να φροντίσει το παιδί μου να έχει τη δυνατότητα να βρει δουλειά ανάλογη των προσόντων του και να μην πληρώνεται με το βασικό μισθό;
Χρειάζομαι αύξηση στο μισθό μου και καλύτερες συνθήκες δουλειάς και όσο περιμένω υπομονετικά να γίνει αυτό, τόσο η κατάσταση χειροτερεύει κι εγώ κατηγορώ τούς συνδικαλιστές, την Αριστερά, κι όποιον δεν ανακαλύπτει ένα έξυπνο σίγουρο και γρήγορο σχέδιο, χωρίς ρίσκο, χωρίς αγώνες που θα μας εξασφαλίζει σίγουρη νίκη..
Πιστεύω στη δικαιοσύνη, αλλά δεν παλεύω κατά της αδικίας.
Κάποια χιλιόμετρα μακρύτερα γίνεται μια γενοκτονία. Έναν περήφανο λαό, πάνε να τον εξαφανίσουν με κάθε τρόπο, αυτοί που είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Δεν υπάρχει έγκλημα πολέμου και ειρήνης που να μην το έχουν διαπράξει οι ισραηλινοί. Φυσικά οι κυβερνήσεις και τα μεγάλα ΜΜΕ δεν είδαν τίποτα, ή μάλλον, βλέπουν ένα κράτος να αντιμετωπίζει τρομοκράτες. Εγώ όμως που αναρωτιόμουν τι κάνανε οι ευαίσθητοι άνθρωποι το 1922, όταν η γιαγιά μου και ο παππούς ήταν στη θέση των Παλαιστινίων, τι κάνω;
Θα πάω στην πορεία στην Αμερικανική και Ισραηλινή πρεσβεία το Σάββατο 17 Μαΐου ή απλώς θα λυπάμαι;
Η ευαισθησία είναι νομίζω μια κατάσταση που σε ωθεί να παλέψεις για ότι δεν σου αρέσει.
Διαφορετικά δεν είσαι ευαίσθητος, αλλά "ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, κέρδος ποτέ μα από παθήματα γεμάτος, που συνηθίζει την κάθε βρομιά, αρκεί να έχει γεμάτο τον τορβά.
Κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί."
Που λέει πολύ σωστά το γνωστό τραγούδι

Α.Λ.