Τι σημαίνει 13 ώρες δουλειά;

13 ώρες δουλειά σημαίνει:

Δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν κάνω τίποτα άλλο, δεν ξεκουράζομαι, δεν διαβάζω, δεν διασκεδάζω, δεν βρίσκομαι με τους φίλους μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, με τον/την σύντροφό μου, με τα παιδιά μου, δεν κουβεντιάζω, δεν καυγαδίζω. Δεν συμμετέχω στο σωματείο, δεν διαδηλώνω, δεν ασχολούμαι με την πολιτική και δεν έχω το χρόνο να σκεφτώ τι στο διάολο μου φταίει πραγματικά μπας και στραφώ εναντίον του. Ουσιαστικά είμαι μόνος από το πρωί ως το βράδυ. Με τις σκέψεις, τις αγωνίες και τα άγχη μου. Γιατί λέει τελικά δεν τα καταφέρνω. Γιατί έτσι είναι η ζωή σε αυτή τη κοινωνία της εκμετάλλευσης των πάντων, κυρίως όμως της δουλειάς μου και της ύπαρξής μου. 

Σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι με το να δουλεύω 5 ώρες παραπάνω ότι θα τα βγάλω πέρα με όλα τα «πρέπει». Γιατί ακόμη κι αν πληρώνονται αυτές οι ώρες πάλι τα λεφτά δεν θα φτάνουν. Γιατί τα «πρέπει» που… πρέπει να πληρώσω όσο πάνε και αυξάνονται. Από το καθημερινό και τα ψώνια, το νερό, το ρεύμα, το τηλέφωνο μέχρι την κάλυψη των αναγκών των παιδιών στην εκπαίδευση, της υγείας, του ενοικίου ή του δανείου και ότι τέλος πάντων αφορά τη ζωή μου. Γιατί το κράτος, το σύστημα στο σύνολό του, φρόντισε να μην μου παρέχει πλέον τίποτα απ’ όσα δικαιούμαι. Γιατί αυτοί που εξουσιάζουν αυτόν τον τόπο, και όχι μόνο αυτόν, θεωρούν ότι η ζωή μου τους ανήκει και γι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να ζω με όσα τους περισσεύουν από τον πλούτο που παράγουμε όλοι οι εργαζόμενοι και αφού τον αρπάξουν να τον διοχετεύσουν μέσω των «δανείων» (για τα οποία καμιά υποχρέωση δεν έχω!) και τους ξεπουλήματος-χαρίσματος προς τα αφεντικά τους τούς ιμπεριαλιστές, στους εξοπλισμούς προετοιμασίας ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου (για να μοιράσουν ξανά τον πλανήτη αυτοί που τον καταδυναστεύουν βάζοντας εμάς να σφαχτούμε) και φυσικά στα κέρδη τους και για τη διατήρηση της εξουσίας τους.

 13 ώρες δουλειά σημαίνει ότι ακόμη και τη σκέψη μου τη χαλιναγωγούν πιο εύκολα. Δεν προλαβαίνω να φιλτράρω αυτό που μου πιπιλίζουν από το πρωί ως το βράδυ, ακόμη και στον λιγοστό μου ύπνο, ότι δηλαδή φταίει ο διπλανός μου, ο κακός συνάδελφος, ο μετανάστης, ο πρόσφυγας, ο Ρομά, ο άστεγος, το πρεζόνι, το κλεφτρόνι και όλοι αυτοί που τους οδηγούν σε μεγαλύτερη εξαθλίωση από τη δική μου και δεν τους αφήνουν να βγουν από την «παραβατικότητα» γιατί τους χρειάζονται ως τέτοιους. Και φυσικά είπαμε ο πρώτος που φταίει είμαι εγώ. 

Γιατί μέχρι πριν λίγα χρόνια δούλευα 8ωρο/5νθήμερο, γιατί είχα -όσο είχα- δωρεάν παιδεία και υγεία, γιατί πήγαινα διακοπές, γιατί ρε αδερφέ είχα λόγο για τη ζωή μου και τη διεκδικούσα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, έστω και προσωρινά, είχα τη δυνατότητα να την εξουσιάζω πλήρως. Και έτσι... οδήγησα το σύστημά τους σε κρίση (πανικού!). Αλλά όχι μόνος. Μαζί με τους συναδέλφους ντόπιους και μετανάστες, με τους συμφοιτητές μου, τους συμμαθητές μου, με τους γείτονές μου, μέσα από το σωματείο και τον σύλλογό μου που τα θεωρούσα δεύτερο σπίτι μου, μέσα από το κόμμα μου και την οργάνωσή μου. Όταν έπαψα να το κάνω αυτό, για πολλούς και διάφορους λόγους, όταν εφησύχασα και ανέθεσα τη... φύλαξη όσων είχα κατακτήσει σε άλλους, που «ξέραν καλύτερα» και... είχαν τη δύναμη να αντεπιτεθούν για μένα χωρίς εμένα, τότε το σύστημα τα πήρε όλα παραμάζωμα και που είσαι ακόμα!

Ναι πράγματι φταίω! Έχω προσωπική ευθύνη! Όπως όλοι μας! Να ξανακάνω, να ξανακάνουμε, την ευθύνη συλλογική και να την ξαναπάρουμε πάνω μας!  

Υ.Γ.: Και κάπως έτσι επιστρέφουμε στα "παλιά" γιατί και αυτοί με τον εκσυγχρονισμό τους και για την ευελιξία της αγοράς τους μας γυρνάνε 140 χρόνια πίσω. Τουλάχιστον! Έτσι και η γκραβούρα των τριών 8 του Σικάγο του 1886 ξαναγίνεται επίκαιρη!

Δ.Ν.