Στις 21 Μαΐου 2020, ο 38χρονος Μανώλης Αφράτης σκοτώθηκε κατά την ώρα της εργασίας του, οδηγώντας ένα φορτηγό ψυγείο της εταιρίας «Γαλακτοκομική Αμαρίου Α.Ε.», το οποίο εξετράπη της πορείας του και ανατράπηκε. Όπως αποδείχτηκε το φορτηγό ήταν σάπιο και ασυντήρητο με αποτέλεσμα να σπάσουν τα φρένα, ο οδηγός να χάσει τον έλεγχο και να τραυματιστεί θανάσιμα.
Πρωτόδικα, ο εργοδότης κρίθηκε ένοχος το 2023 και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 2 ετών με αναστολή(!), μετά τον πολύμηνο και εξαντλητικό αγώνα της οικογένειας του Μανώλη Αφράτη, αφού αρχικώς η υπόθεση είχε τεθεί στο αρχείο από την εισαγγελία Ρεθύμνου. Ωστόσο, ο ένδικος αγώνας τους συνεχίζεται καθώς ο εργοδότης άσκησε έφεση κατά της πρωτόδικης καταδίκης του, η οποία έχει οριστεί να εκδικαστεί στις 11 Νοεμβρίου στα Χανιά.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για την αστική δικαιοσύνη και το ρόλο της στην ταξική κοινωνία που ζούμε. Δεν είναι η πρώτη φορά που με αποφάσεις της κάνει τα «στραβά μάτια» ή ρίχνει «στα μαλακά» εργοδότες, ρίχνοντας την ευθύνη στην «κακιά στιγμή» ή στην «αμέλεια» του εργαζόμενου, χωρίς να καταλογίζεται καμία ουσιαστική ευθύνη στους εργοδότες.
Για τους εργαζόμενους όμως πρέπει να είναι ξεκάθαρο: τα εργατικά ατυχήματα είναι εργοδοτικά εγκλήματα! Η εργοδοσία μπροστά στη μεγιστοποίηση του κέρδους της θεωρεί τους εργαζόμενους αναλώσιμους. Απαιτεί να δουλεύουν ριψοκινδυνεύοντας καθημερινά τη ζωή τους, χωρίς μέτρα προστασίας, με εντατικοποίηση για να βγει η δουλειά και με ωράρια-λάστιχο σύμφωνα με τις ανάγκες της εργοδοσίας, χωρίς ρεπό ή άδειες αφήνοντας μηδενικό χρόνο για ξεκούραση των εργαζομένων. Έτσι διογκώνονται οι εργοδοτικές δολοφονίες χρόνο με το χρόνο, μετρώντας για φέτος ήδη 152 νεκρούς εργαζόμενους.
Αυτή την αντεργατική κατεύθυνση υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις με αλλεπάλληλους αντεργατικούς νόμους. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση, το οποίο απελευθερώνει και άλλο τον χρόνο εργασίας νομιμοποιώντας το 13ωρο και χτυπώντας το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά. Αυτή η πολιτική που τσακίζει εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις είναι που «λύνει τα χέρια» στο κεφάλαιο και του δίνει τη δυνατότητα να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους χωρίς εμπόδια, να δουλεύουν χωρίς μέτρα ασφάλειας, να τους πληρώνει με μισθούς πείνας και στο τέλος να τους απολύει χωρίς αποζημίωση ή να τους δολοφονεί, θυσία στο βωμό του κέρδους.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα της οικογένειας του Μανώλη Αφράτη για δικαίωση ενάντια στο εργοδοτικό έγκλημα που του στέρησε τη ζωή. Η πραγματική δικαίωση όμως των εκατοντάδων νεκρών και σακατεμένων εργατών θα έρθει με την ανατροπή του εργασιακού μεσαίωνα και των πολιτικών της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και του πολέμου που τον γεννάνε.
Για την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους, είναι όρος ζωής να οργανώσουν τις αντιστάσεις τους και να παλέψουν για μέτρα προστασίας, για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς που να καλύπτουν στο κόστος της ζωής. Με τη συλλογική και μαζική πάλη τους να διεκδικήσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα και αξιοπρέπεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου