ΑΘΗΝΑ | Οι σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις να γίνουν εφαλτήριο νέων αγώνων

0

Αρκετά μαζική ήταν η σημερινή απεργιακή συγκέντρωση στα Χαυτεία, στην Αθήνα. Σωματεία, εργατικά σχήματα, καθώς και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, συγκρότησαν πορεία προς τη Βουλή, που ολοκληρώθηκε στα Προπύλαια.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Καρδίτσα απεργία 20/11: Η λαϊκή δυσαρέσκεια και αγανάκτηση αναζητά το δρόμο της

0

Η σημερινή απεργιακή συγκέντρωση στη Καρδίτσα είχε μια κάποια μαζικότητα αλλά από την άλλη σαφώς και δεν αντιστοιχούσε στην ένταση της επίθεσης που δέχονται λαός και εργαζόμενοι από την κυβερνητική πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της εξαθλίωσης, των διώξεων-απολύσεων και της αφαίρεσης δικαιωμάτων.  Στη κεντρική πλατεία καλούσαν από κοινού το Εργατικό Κέντρο, το Ν.Τ. της ΑΔΕΔΥ και τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Με πανό συμμετείχαν το Συνδικάτο Οικοδόμων, η Ένωση Ιατρών & Εργαζομένων Κέντρων Υγείας, η ΕΛΜΕ, το Σωματείο Εργαζομένων στα Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας, Σωματεία Συνταξιούχων, η Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων (ΕΟΑΣΚ) κ.α. ενώ συμβολικά συμμετείχαν και 4 τρακτέρ. Με διακριτό μπλοκ συμμετείχαν επίσης το Δίκτυο Αλληλεγγύης-Αγώνα και το ΚΚΕ(μ-λ). Αφίσα του ΚΚΕ(μ-λ) για την προπαγάνδιση της απεργίας είχε κολληθεί τις προηγούμενες στο κέντρο της πόλης και στο χώρο της λαϊκής αγοράς ενώ στην απεργιακή συγκέντρωση διακινήθηκε το φυλλάδιο της Ταξικής Πορείας. 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΧΑΝΙΑ| Απο την απεργιακή διαδήλωση της 20ης Νοέμβρη

0

 

Με αξιόλογη συμμετοχή -περίπου 1000 ατόμων- πραγματοποιήθηκε η σημερινή απεργιακή συγκέντρωση και πορεία στην πόλη των Χανίων. Δεκάδες εργατικά σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, φορείς και συλλογικότητες, εργαζόμενοι από διάφορους κλάδους, καθηγητές, φοιτητές και συνταξιούχοι έδωσαν τη δύσκολη μάχη της απεργίας, καταγγέλλοντας της πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης αλλά και παλεύοντας για δουλειά και ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια. 

Μέσα σε αυτούς τους πολύ αρνητικούς συσχετισμούς, με τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να προκηρύσσουν την απεργία απλώς για να βγουν απ’ την υποχρέωση και να λειτουργήσει σαν «βαλβίδα εκτόνωσης» της λαϊκής οργής, αλλά και με τους βερμπαλισμούς του ΠΑΜΕ ενώ στην πραγματικότητα αναχωρεί από τους αγώνες, οι εργαζόμενες μάζες που βιώνουν την άγρια επίθεση συστήματος και κυβέρνησης, έδειξαν ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται, ότι η επίθεση θα γεννά και αντιστάσεις.

Ωστόσο παραμένει η αναγκαιότητα να αναπτυχθούν πραγματικοί, μαζικοί αγώνες για να μπορέσει να μπει φραγμός στην αντιλαϊκή και αντεργατική πολιτική. Αντλώντας λοιπόν αισιοδοξία και ελπίδα από τη σημερινή απεργία, να πιάσουμε το νήμα των αγωνιστικών σκιρτημάτων λαού και νεολαίας και να παλέψουμε ώστε η οργή και η αγανάκτηση, η διάθεσή για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, να μετουσιωθούν σε οργανωμένη και μαχητική αντίσταση και σε συλλογική διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, ενάντια στο σάπιο σύστημα που μας τα στερεί.

Το μπλοκ της Πρωτοβουλίας Αντίστασης έδωσε ζωηρό παρών με τα συνθήματα του, προσπαθώντας να αναδείξει την ανάγκη να δυναμώσουν οι αντιστάσεις ενάντια στην πολιτική που τσακίζει τους εργαζόμενους, τη νεολαία και συνολικά το λαό και να αναδειχθούν οι εργατικές διεκδικήσεις! Το προηγούμενο διάστημα έγιναν παρεμβάσεις με προκηρύξεις και συζητήσεις στο κέντρο της πόλης και σε διάφορους εργασιακούς χώρους, ενώ πραγματοποιήθηκε και εκδήλωση – συζήτηση για την στήριξη της απεργίας.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Η απεργία της 20ης Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη

0

Αν και στη Θεσσαλονίκη υπήρξαν συζητήσεις και ζυμώσεις στους χώρους δουλειάς, με αιχμή το ζήτημα των μισθών, κάτι που αντανακλάστηκε στην απόφαση αρκετών εργαζομένων να απεργήσουν, αυτό δεν αντανακλάστηκε πλήρως και στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Παρόλο που μπορούν να χαρακτηριστούν μαζικές (τουλάχιστον της Καμάρας και του ΠΑΜΕ, και όχι τόσο του ΕΚΘ), φάνηκε ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου έχει ακόμα βήματα να κάνει από το πάρει οργανωμένη υπόσταση.

Σε αυτό το πεδίο προσπάθησε να παρέμβει η Ταξική Πορεία στη Θεσσαλονίκη, αλλά και η οργάνωση του ΚΚΕ(μ-λ), οργανώνοντας παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς, σπουδών και γειτονιές. Η δράση αποτυπώθηκε στη συγκρότηση ενός σχετικά καλά συγκροτημένου απεργιακού μπλοκ. Διακινήθηκε επίσης το εφημεριδάκι της Ταξικής Πορείας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αστυνομικές δυνάμεις έστησαν επιχείρηση τρομοκράτησης διαδηλωτών που προσέρχονταν στη συγκέντρωση της Καμάρας, κάνοντας έλεγχο σε απεργούς και μέλη σωματείων, μάλιστα προσάγοντας κάποιους εξ΄ αυτών και χρεώνοντας στον έναν την ανυπόστατη κατηγορία της «οπλοκατοχής», εννοώντας μια σημαία που κρατούσε. Η αστυνομία στη συνέχεια περικύκλωσε την πορεία κάνοντας επίδειξη αστυνομοκρατίας. Οι ενέργειες αυτές ήταν ακόμα ένας κρίκος της πολιτικής της φασιστικοποίησης.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΠΑΤΡΑ | Η σημερινή απεργία δείχνει τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι

0

Με ικανοποιητική μαζικότητα ολοκληρώθηκαν οι απεργιακές κινητοποιήσεις στην Πάτρα. Από το Παράρτημα ξεκίνησε οι συγκέντρωση των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του Α/Α χώρου με κατεύθυνση την πλατεία Όλγας όπου συναντήθηκαν με τα υπόλοιπα σωματεία (κυρίως ΠΑΜΕ) στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου. 

Στο μπλοκ του "Παραρτήματος" συμμετείχαν το ΣΕΡΕΤΕ, η Λάντζα, το πανό των φοιτητικών συλλόγων Βιολογικού και Μηχανολόγων, η Ταξική Πορεία, η Αντεπίθεση των Εργαζομένων και ο Δυσσήνιος Ίππος.

Όλες οι κινητοποιήσεις είχαν συμμετοχή εργαζομένων και νεολαίας δείχνουν πως και οι διαθέσεις υπάρχουν και η κλιμάκωση των αγώνων είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Οι λεγόμενες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων δεν έχουν καμία διάθεση να προχωρήσουν σε αυτές τις κατευθύνσεις γιατί από την μία η εξαφανισμένες από την πόλη και το κίνημα αστικές δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ ακολουθούν το δρόμο της υποταγής στα κελεύσματα των αστικών πολιτικών και από την άλλη ο ρεφορμισμός του ΠΑΜΕ βολεύεται με την στασιμότητα και την αδράνεια που έχει επικρατήσει στο κίνημα γενικότερα.

Η σημερινή παρέμβαση της Ταξικής Πορείας αλλά και αυτές που θα γίνουν το επόμενο διάστημα θέλει να ανατρέψει αυτά τα στοιχεία που δεν δίνουν προοπτική στην ανάπτυξη των αγώνων για να μπορέσει η εργατική τάξη και το σύνολο των εργαζομένων να καταφέρουν κατακτήσεις.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Σχετικά καλή μαζικότητα είχε η συγκέντρωση και η πορεία στην Ηγουμενίτσα

0

Σχεδόν 200 εργαζόμενοι/ες, άνεργοι, αγρότες και συνταξιούχοι μαζεύτηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης και έδωσαν το παρών για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην πολιτική που σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις. Στη συγκέντρωση συμμετείχαν σωματεία της δύναμης του Ε.Κ., (εργαζόμενων στις ιχθυοκαλλιέργειες, στον επισιτισμό, σωματείο οικοδόμων,) αλλά και του δημοσίου (ΕΛΜΕ, ΣΕΠΕ, ΟΤΑ). Με πανό και μπλοκ συμμετείχαν επίσης και η ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, η ΕΡΓΑΣ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Υπήρχαν όμως και αρκετές απουσίες, όπως του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Φιλιατών, που παρά τις προσπάθειες και τις προτάσεις της Ταξικής Πορείας Υγειονομικών να υπάρξει μέσα από συνέλευση, κάλεσμα και συμμετοχή του σωματείου στην απεργιακή συγκέντρωση, απέφυγαν ακόμα και τη σύγκληση ΔΣ, με διάφορα προσχήματα. 

Τις προηγούμενες μέρες κλιμάκιο της Ταξικής Πορείας παρέμβηκε με προκήρυξη, αφίσα και πανό σε εργασιακούς χώρους (Δημαρχείο, Υπηρεσίες του Δήμου, Βρεφονηπιακοί σταθμοί, Νοσοκομείο, Τράπεζες, Τελωνείο, Εφορία ) συζητώντας με εργαζόμενους και καλώντας σε μαζική συμμετοχή στην απεργία. Ανάλογη παρέμβαση έγινε και από τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών σε σχολεία. 

Αξίζει να αναφερθεί ότι και στην Ηγουμενίτσα ήρθε το κύμα των διώξεων των εκπαιδευτικών, με την παραπομπή 2 τουλάχιστον εκπαιδευτικών σε πειθαρχικό, συμπληρώνοντας τη γενική εικόνα ανά την Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό τουλάχιστον προκλητική ήταν η αναφορά του Ε.Κ. (ΠΑΜΕ) στη συγκέντρωση για έκδοση ψηφίσματος αλληλεγγύης εστιάζοντας μόνο στην περίπτωση του εκπαιδευτικού που προέρχεται από τον χώρο του ...εξαφανίζοντας όλες τις άλλες διώξεις! Από την πρώτη στιγμή η Πρωτοβουλία Θεσπρωτίας Ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις-απολύσεις ανέδειξε το σοβαρό αυτό ζήτημα και παρεμβαίνοντας στη συγκέντρωση της ΕΛΜΕ στη ΔΙΔΕ που έγινε για τη δίωξη του συναδέλφου λίγες μέρες πριν την απεργία, τόνισε με την ανακοίνωση, τα συνθήματα και την τοποθέτησή της - κόντρα στο κλίμα θριαμβολογίας - την ανάγκη οι συγκεντρώσεις να συνεχιστούν, να πλατύνουν και να μαζικοποιηθούν για να παρθούν πίσω ΟΛΕΣ ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Ηράκλειο | Μαζικές οι απεργιακές διαδηλώσεις

0

Πλήθος κόσμου πλαισίωσε τις απεργιακές διαδηλώσεις στο κέντρο της πόλης σήμερα. Σε τρία σημεία υπήρχε κάλεσμα, στην πλατεία Ελευθερίας που καλούσαν τα σωματεία του ΠΑΜΕ, στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, και στο άγαλμα του Βενιζέλου που καλούσε η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και η αναρχία προσυγκέντρωση.

Κατα τη διάρκεια της πορείας ακολούθησε μπροστά το ΠΑΜΕ, έπειτα η προσυγκέντρωση απο το άγαλμα Βενιζέλου και στο τέλος μετά από κάποια ώρα συνέχισε και η πορεία από εργατικό κέντρο. 

Η μαζικότητα σίγουρα όμως δεν ανταποκρίνεται στην ένταση της επίθεσης που δέχονται οι λαϊκές μάζες στην πολιτική της ακρίβειας - φτώχειας - εξαθλίωσης αλλά και του πολέμου.

Έστω κι έτσι η συμμετοχή θεωρείται καλή και φάνηκαν οι διαθέσεις των εργαζομένων να παλέψουν ενάντια στην ακρίβεια, στην κυβερνητική πολιτική της κατάργησης στοιχειωδών εργατικών - λαικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Οι εργαζόμενοι πάντα ήταν συνεπείς στα απεργιακά ραντεβού τους, σε αντίθεση με τις ηγεσίες τους ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΗ, που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να απογοητεύσουν και να αδρανοποιήσουν τον κόσμο. Οι εργαζόμενοι, αντίθετα, πρέπει να συσπειρωθούν στα σωματεία τους και να τα συγκροτήσουν σε μια αγωνιστική - ταξική κατεύθυνση, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, στην υπεράσπιση και διεύρυνση των κατακτήσεων. 

Σε αντίθεση με άλλες φορές η πορεία της προσυγκέντρωσης του αγ. Βενιζέλου, κατέληξε στην πλατεία Κορνάρου, όπου πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση διαμαρτυρίας που καλούσε το ΣΜΤ Ηρακλείου σε επιχείρηση που χρωστάει δεδουλευμένα από τον προηγούμενο χρόνο σε εργαζόμενο. 

Η Ταξική Πορεία εργαζομένων στο Ηράκλειο, συμμετείχε στη συγκέντρωση στο άγαλμα Βενιζέλου. Με δικό της μπλοκ, πλατύ μοίρασμα της προκήρυξης, το εφημεριδάκι, συζητήσεις με κόσμο, με πανό και συνθήματα στην πορεία που ακολούθησε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Απεργιακή συγκέντρωση στην Κόρινθο

0

Μαζική ήταν η σημερινή απεργιακή συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο Κορίνθου. Παραβρέθηκαν πολλά σωματεία εργαζομένων του νομού όπως η Α ΕΛΜΕ, Β ΕΛΜΕ, το Σωματείο εργαζομένων στο εργοστάσιο Μουσικής, το Landis κ.α

Με από της ομιλίες των εκπροσώπων των σωματείων έγινε πορεία στο κέντρο της Κορίνθου. Στην συγκέντρωση πήρε μέρος και η Ταξική Πορεία με πανό και συνθήματα ενώ μοιράστηκε μαζικά η προκήρυξή της όπως και η προκήρυξη της Πρωτοβουλίας Αντίστασης Κορινθίας. Μεγάλη δυσαρέσκεια εκφράστηκε από μέρους της Ταξικής Πορείας για το ότι συμμετείχε με πανό ο ΣΥΡΙΖΑ. Φωνάχτηκαν συνθήματα ενάντια στα Αντιλαϊκό μέτρα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Βίντεο και φωτογραφίες από τη σημερινή απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα.

0

Από νωρίς άρχισαν να συγκεντρώνονται στα Χαυτεία σωματεία, εργατικές συλλογικότητες, οργανώσεις της Αριστεράς καθώς και συλλογικότητες του αναρχικού χώρου. Η πορεία ξεκίνησε κατά τις 12:30 και μέσω Σταδίου και Πανεπιστημίου κατευθύνθηκε προς τη Βουλή. Σε αυτή συμμετείχαν με κοινό μπλοκ η Ταξική Πορεία και οι Αγωνιστικές Κινήσεις ενώ οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών συμμετείχαν στο μπλοκ των εκπαιδευτικών. 

Δύο οι ομοσπονδίες, δύο και οι εξέδρες, τώρα για κόσμο αυτή είναι άλλη συζήτηση!

Μαζική και η παρουσία των ΜΑΤ!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Μόνο κοροϊδία περί μέσου μισθού έχει να προσφέρει στους εργαζόμενους η κυβέρνηση

0

Δεν είχε προλάβει, μάλλον, να διαβάσει τα στοιχεία της Eurostat η υπ. Εργασίας Κεραμέως όταν μας «εξηγούσε» πόσο καλοπληρωμένοι είμαστε, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ στις 10/11. Τρεις μέρες νωρίτερα, η Eurostat δημοσίευε τα μισθολογικά στοιχεία του 2023, με την Ελλάδα στην τρίτη απ’ το τέλος θέση σε μέσο μισθό πλήρους απασχόλησης (17.013€/έτος - μέσος όρος Ε.Ε.-27: 37.863€/έτος), πάνω μόνο από Ουγγαρία και Βουλγαρία, αλλά αυτή τη χρονιά κάτω από Πολωνία και Ρουμανία. Η μεταβολή απ’ το 2022 ήταν μόλις +3,69%, ενώ κατά μέσο όρο στην Ε.Ε. αυξήθηκε +6,50% και στις χώρες με τους πιο χαμηλούς μισθούς κινήθηκε από +13,66% (Βουλγαρία) ως +17,76% (Ρουμανία). Όσο δε για το 2022, στην πρόσφατη έκθεσή τους σχετικά με την «κοινωνική ευημερία», ο ΟΟΣΑ κατατάσσει την Ελλάδα πάνω μόλις απ’ το Μεξικό και την Κολομβία ως προς τους μισθούς (ανάμεσα στις 35 χώρες που περιλαμβάνει) και στις τελευταίες θέσεις ως προς διάφορα χαρακτηριστικά μεγέθη, όπως το ποσοστό ληξιπρόθεσμων ενοικίων, δόσεων και λογαριασμών κ.ά.

Οι αριθμοί και τα ποσοστά έχουν τη σημασία τους, ειδικά όταν η κυβέρνηση επιδίδεται σε τακτική βάση σε κάθε είδους λαθροχειρία, προκειμένου να εμφανίσει το μαύρο άσπρο και να κάνει τους εργαζόμενους να νιώθουν λίγο-πολύ τρελοί (και οπωσδήποτε μόνοι) απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν. Η Κεραμέως έριξε το «εντυπωσιακό» ποσό των 1.430€ ως μέσο μισθό πλήρους απασχόλησης σήμερα (αν και τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ φτάνουν ως τον 12ο/2023 και τον υπολογίζουν στα 1.318€), και των 1.252€ ως μέσο μισθό γενικά, έναντι των 1.036€ το 2019. Πλάι τους έβγαλε και διάφορα θεωρητικά ποσοστά με βάση την υποτιθέμενη «δέσμευση» ότι ο μέσος μισθός θα ξεπεράσει τα 1.500€ το 2027, ενώ μίλησε και για «παράλληλη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά περίπου 6 ποσοστιαίες μονάδες» βάζοντας μαζί και τις εργοδοτικές, που δεν προσμετρούνται στον μικτό μισθό, στον οποίο αναφέρονται τα διάφορα ποσά που καταγράφονται.

Το μέγεθος του μέσου μισθού (αυτού που βρίσκεται στα 1.252€ μικτά), από μόνο του δεν φωτίζει και πολύ την πραγματικότητα. Πρώτα απ’ όλα, το επίπεδο των τιμών είναι διαφορετικό σήμερα απ’ ό,τι πχ. το 2019 (που αρέσκεται να χρησιμοποιεί ως αναφορά η κυβέρνηση). Η ονομαστική διαφορά του 20,8% γίνεται περίπου 4%, αν διορθώσουμε με τον αντίστοιχο μέσο ετήσιο δείκτη τιμών καταναλωτή. Αυτός ο δείκτης μάλιστα θεωρείται γενικά πως υποεκτιμά την ακρίβεια όπως τη ζουν τα λαϊκά νοικοκυριά, τόσο περισσότερο όσο χαμηλότερο είναι το εισόδημά τους. Επιπλέον, η αύξηση τα τελευταία χρόνια του ποσοστού όσων δουλεύουν με πλήρη απασχόληση έναντι της μερικής, από μόνη της αυξάνει τον μέσο μισθό. Όπως είχαμε γράψει και σε προηγούμενο φύλλο της ΠΣ, το μέσο ωρομίσθιο σε όρους αγοραστικής δύναμης είναι το πλέον ενδεικτικό του πόσο αμείβεται η δουλειά στην Ελλάδα· κι αυτό βρίσκεται στον πάτο της ΕΕ, στο 45% του μέσου όρου το 2023, μειούμενο συνέχεια.

Υπάρχουν κι άλλες πλευρές που κρύβονται με τη χρήση του μέσου μισθού. Σημαντική, η κατανομή των μισθών. Καθώς ο μέσος όρος επηρεάζεται απ’ τις ακραίες τιμές και με δεδομένο ότι τα στοιχεία συμπεριλαμβάνουν τα στελέχη κάθε επιπέδου, δηλαδή ακόμα και διευθύνοντες συμβούλους(!), ο διάμεσος μισθός θα ήταν πολύ πιο ενδεικτικός. Ο διάμεσος, δηλαδή ο μισθός κάτω απ’ τον οποίο βρίσκονται το 50% των εργαζόμενων στη χώρα, δεν καταγράφεται επίσημα, εκτιμάται όμως λιγότερο απ’ το 80% του μέσου. Αυτό αναδεικνύει πως η μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών παίρνει πολύ λιγότερα απ’ τον μέσο μισθό, για τον οποίο μιλάει η κυβέρνηση. Εξηγεί δε και γιατί οι περισσότεροι εργαζόμενοι βλέπουν τον εαυτό τους τόσο χαμηλότερα απ’ τα 1.430€ που λέει η Κεραμέως. Άλλωστε, η ονομαστική διαφορά του μέσου μισθού το 2024 απ’ το 2019 (20,8%) είναι πολύ μικρότερη απ’ αυτή του κατώτατου (27,7%), γεγονός που επιβεβαιώνει πως η αύξηση του κατώτατου δεν συνεπάγεται αντίστοιχη αύξηση όλων των μισθών. Στην Ελλάδα των διαλυμένων συλλογικών συμβάσεων, οι μισθοί όλο και περισσότερων εργαζόμενων συμπιέζονται πιο κοντά στον κατώτατο.

Τα κυβερνητικά στελέχη προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις, ακριβώς γιατί ξέρουν και ότι οι μισθοί είναι στα τάρταρα με τους εργαζόμενους να παλεύουν για την επιβίωση (πόσο μάλλον την αξιοπρεπή διαβίωση) και ότι η πολιτική τους θα χειροτερέψει την κατάσταση, καθώς απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Οι αστικές φλυαρίες περί «ελεύθερης αγοράς εργασίας» που «αυτορρυθμίζεται» και θα οδηγήσει σε «καλούς μισθούς» μέσω «ανάπτυξης», δεν είναι παρά προπαγάνδα χωρίς περιεχόμενο, που η εργατική τάξη ακούει πάνω από διακόσια χρόνια. Αυτό που επιδιώκει το κεφάλαιο είναι να έχει απέναντί του τους εργαζόμενους αποσυγκροτημένους και σε ατομικό επίπεδο, την ώρα που το ίδιο χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα: ένα ολόκληρο αστικό πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία του, ένα αστικό νομικό πλαίσιο που ποινικοποιεί τη συλλογική οργάνωση και δράση, ένα αστικό κράτος που καταστέλλει κάθε προσπάθεια συγκρότησης πραγματικών όρων συλλογικής διαπραγμάτευσης.

Ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει τους εργαζόμενους σε βελτίωση είναι η οικοδόμηση των δικών τους εργαλείων πάλης. Κι αυτή δεν θα γίνει στη βάση της αστικής νομιμότητας, δηλαδή της «έγκρισης» απ’ το κεφάλαιο και το σύστημα, αλλά στη βάση της δικής τους αποφασιστικότητας να παλέψουν για τα συμφέροντά τους. 

Προλεταριακή Σημαία

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Ρωγμές και στην εκκλησία;

0

Σε ιερό ναό του Χαϊδαρίου, τοιχοκολλήθηκε η πιο κάτω ανακοίνωση. Απεργούν, άραγε, και οι παπάδες; Έτσι όπως έχει γίνει το πολιτικό σκηνικό, συμπαρασύρει ακόμη και θεσμούς του εποικοδομήματος υπεράνω πάσης υποψίας...

Για την αντιγραφή

Σ.Π.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΧΑΝΙΑ | Διαδήλωση του Πολυτεχνείου και εκδήλωση για την απεργία στις 20 Νοέμβρη

0

Μια καλή διαδήλωση πραγματοποιήθηκε στα Χανιά στις 17 Νοέμβρη. Αρκετές εκατοντάδες κόσμου  τίμησαν την φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου στους δρόμους της πόλης φωνάζοντας  αντιιμπεριαλιστικά-αντιπολεμικά συνθήματα. Ενάντια στους φονιάδες που σέρνουν τους λαούς σε νέα μακελειά στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη. Εναντιά στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση που μετατρέπει τον τόπο που ζούμε σε νατοϊκή βάση και μας μπλέκει στο πόλεμο. Ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, του εργασιακού μεσάιωνα, των διώξεων. Αποδεικνύεται ότι 51 χρόνια μετά, παρά τη συκοφάντηση από το σύστημα αλλά και τη διαστρέβλωση από τους ρεφορμιστές, τα μηνύματα της εξέγερσης συνεχίζουν να έχουν πολλά να πουν σε παλιούς και σε νέους αγωνιστές.

Στη διαδήλωση συμμετείχαν με πανό πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες της πόλης ,σωματεία και ο φοιτητικός σύλλογος.

Η οργάνωση του ΚΚΕ(μ-λ) συμμετείχε στη διαδήλωση με δικό της συγκροτημένο μπλοκ που πλαισιώσαν συναγωνιστές και ευρύτερος κόσμος.

"Έξω οι βάσεις και οι Αμερικάνοι", "ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία έξω από την Ουκρανία ", "Λευτεριά στην Παλαιστίνη" ήταν από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στο πανό.

Το ζητούμενο είναι να αποτελέσει η φετινή πορεία του Πολυτεχνείου μαζί με την απεργία στις 20/11 ένα βήμα για να δυναμώσουν λαός και νεολαία την πάλη τους σε όλα τα επίπεδα.

Θέλοντας να συμβάλει σε αυτήν την κατέυθυνση, τη Δευτέρα 18/11 πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση-συζήτηση της Πρωτοβουλίας Αντίστασης. Οι τοποθετήσεις αναφερθηκαν στις πολτικές εξελίξεις και την τοποθέτηση μας για το πως πρέπει να σταθούμε απέναντι σε αυτές. Ιδιάιτερα τονίστηκε η σημασία της συμμετοχής στην απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης.

Στη συζήτηση που ακολούθησε αναδείχτηκαν οι δυσκολίες που υπάρχουν σε χώρους εργαζομένων, αλλά και η ανάγκη να παλεύει η αγωνιστική κατεθυνση παντού, κόντρα στο κυρίαρχο κλίμα που καλλιεργεί το σύστημα. Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε συλλογικά, δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ακολουθεί η εισήγηση του Αντώνη Σταματάκη εκ μέρους της Πρωτοβουλίας Αντίστασης:

Εργασιακός Μεσαίωνας – Εμπλοκή στον Πόλεμο – Καταστολή

Σας καλωσορίζω και εγώ από τη μεριά μου στην σημερινή εκδήλωση – συζήτηση της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Μια εκδήλωση η οποία πραγματοποιείται μπροστά στην απεργία της 20ης Νοέμβρη αλλά και συνολικότερα σε μια πολύ αρνητική και δύσκολη περίοδο για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και όλο το λαό, η οποία αποτυπώνεται συνοπτικά και στον κεντρικό τίτλο της εκδήλωσης: «Εργασιακός Μεσαίωνας – Εμπλοκή στον Πόλεμο – Καταστολή». Μια πραγματικότητα η οποία δημιουργείται από τις αντιδραστικές πολιτικές ενός σάπιου και αντιδραστικού συστήματος το οποίο βασίζεται στην εκμετάλλευσή και τον πόλεμο και στις οποίες πολιτικές του είναι επιτακτική και κρίσιμη ανάγκη του σήμερα να προβάλλει ο λαός τις αντιστάσεις του αλλά και την διεκδίκηση της ζωής, των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς του, με όρους μαζικής και οργανωμένης πάλης. Μόνο με αυτό τον τρόπο είναι εφικτό να μπει φραγμός στις παραπάνω πολιτικές που φτωχοποιούν, εξαθλιώνουν και φέρνουν όλο πιο κοντά τον πόλεμο, συνειδητοποιώντας βαθιά ότι «Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε!». 

Οι εξελίξεις άλλωστε στον πλανήτη προμηνύονται δυσοίωνες για τους λαούς και τις εργαζόμενες μάζες. Η καπιταλιστική κρίση που απλώνει και βαθαίνει συνεχώς, αλληλοτροφοδοτούμενη με τους ολοένα και πιο οξυμένους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι ο μονόδρομος στον οποίο βαδίζει το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα μην μπορώντας να βρει τις απαιτούμενες απαντήσεις στα αδιέξοδά του. Συνεπώς, δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα θετικό για τους λαούς και τις εργατικές τάξεις, ίσα ίσα που προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες τους το «λογαριασμό» που εκείνο διαμόρφωσε με τις πολιτικές του. Με δεδομένο λοιπόν και τον αρνητικό συσχετισμό, οι εξελίξεις σε παγκόσμια κλίμακα θα είναι φορτωμένες με νέα αντεργατικά-αντιλαϊκά κύματα, με νέες επιδρομές στα δικαιώματα των εργατικών-λαϊκών μαζών, ενώ ταυτόχρονα θα γίνει βαρύτερος ο φόρος αίματος που πληρώνουν οι λαοί στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, προετοιμάζοντας τους όρους για ακόμη μεγαλύτερους πολέμους.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες της παγκόσμιας κρίσης και της πολεμικής κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καλείται να πορευτεί και ο εξαρτημένος καπιταλισμός της χώρας μας. Το ολοένα και πιο στενό πλαίσιο που διαμορφώνει για την άρχουσα τάξη η εξάρτησή της από τους ιμπεριαλιστές, παράγει αδιέξοδα που οξύνονται, πολιτική αστάθεια και όλο και πιο αντιδραστική πορεία του πολιτικού συστήματος ως αναγκαία συνθήκη για την υπηρέτηση αυτού του μονόδρομου και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Γι' αυτό από τις δυνάμεις του συστήματος δεν προβλέπεται καμιά διασφάλιση για δουλειά, δικαιώματα, ειρήνη, αλλά αντιθέτως αυτό που απαιτείται είναι η συνέχιση και η περαιτέρω ένταση της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα ζητήματα. Η άθλια προπαγάνδα και οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για αύξηση της ανάπτυξης, αλλαγής παραγωγικού μοντέλου και αύξησης των επενδύσεων, μείωσης της ανεργίας, μείωσης του πληθωρισμού και των τιμών, αύξησης των μισθών και στήριξης των αδύναμων, δεν μπορούν πλέον να κρύψουν ότι ο λαός δυσκολεύεται πλέον να βγάλει το μήνα.

Παράλληλα, η λεγόμενη αντιπολίτευση ΠΑΣΟΚ & ΣΥΡΙΖΑ αγκομαχούν να βρουν λόγο και ρόλο που να τους διαφοροποιούν από την δεξιά πολιτική της κυβέρνησης, οδηγώντας τους ακόμα και σε φαινόμενα διάλυσης. Το βέβαιο πάντως είναι πως ο λαός και εργαζόμενοι δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τους κάθε λογής επίδοξους κυβερνητικούς «σωτήρες», αφού οι όποιες -τάχα διαφοροποιημένες- εναλλακτικές τους προτάσεις διακυβέρνησης, στηρίζουν ακόμα και χωρίς προσχήματα τις παραπάνω πολιτικές του συστήματος και έχουν δοκιμαστεί αρκετές φορές από αυτό.

Σημαντικό ρόλο -και όχι για τα εργατο-λαϊκά συμφέροντα- έχει αναλάβει και το ΚΚΕ, το οποίο διακατέχεται από κοινοβουλευτικό κρετινισμό σπέρνοντας αυταπάτες ότι αυτό το σύστημα τάχα αλλάζει ή καλυτερεύει μέσα από τα κοινοβούλια (εθνικά και ευρωπαϊκά) από κάποιους πεφωτισμένους «σωτήρες» και ενώ σε επίπεδο κινήματος απέχει από κάθε κίνηση συγκρότησης αντίστασης και διεκδίκησης υπονομεύοντας με παλινωδίες τη δυνατότητα συγκρότησης μετώπων πάλης.

Τα ακροδεξιά μορφώματα που στήνονται και ενισχύονται από το σύστημα, πίσω από τον «φιλολαϊκό» προσωπείο, στόχο έχουν να υπηρετήσουν ένα σύστημα που μετατοπίζεται όλο και πιο δεξιά, που έχει σαν απαραίτητο συμπλήρωμα στην επίθεση την τρομοκρατία και καταστολή και που πασχίζει να αντιμετωπίσει την εξασφάλιση «κυβερνησιμότητας» στους δύσκολους καιρούς που και το ίδιο βαδίζει.

Όποια εκδοχή λοιπόν και να παίρνουν οι εξελίξεις της καπιταλιστικής κρίσης και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι εργάτες και οι λαοί, τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις τους, η αξιοπρέπεια και τα όνειρά τους είναι φανερό ότι δεν χωράνε μέσα σε αυτό το σύστημα! Απαντήσεις για τα εργατο-λαϊκά συμφέροντα μπορούν να δοθούν, μόνο στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, συγκροτώντας και μαζικοποιώντας αυτές τις δυνάμεις με όρους αναμέτρησης με το σύστημα και με στόχο την ανατροπή του. Μπορεί να απέχουμε αρκετά από αυτό που απαιτείται σήμερα, αλλά ακόμα και σε αυτές τις αρνητικές συνθήκες και συσχετισμούς, η ταξική πάλη συνεχίζεται και εκδηλώνεται όπως μπορεί κάθε φορά. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, όλος ο λαός είτε αυθόρμητα κάτω από την πίεση της πραγματικότητας και της διάθεσής τους να ζήσουν είτε συνειδητά σε κάποιο βαθμό, δίνουν μικρότερες ή μεγαλύτερες μάχες, αντιστέκονται στην εργασιακή βαρβαρότητα, κατεβαίνουν στο δρόμο, διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν, διαδηλώνουν, απεργούν. Άμεσες λύσεις, άμεση διέξοδος από τα προβλήματα δεν μπορεί να υπάρξει μέσα στις δοσμένες σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς. Ούτε και ταξικοί αγώνες χωρίς ρίσκο και κινδύνους.

Ωστόσο κάθε μάχη που δίνεται είναι πολύτιμη, συμβάλλει στο να φωτίζεται ο μακρύς και δύσκολος δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε, συμβάλλει στο να αντλούμε αισιοδοξία και δύναμη να συνεχίσουμε την πάλη μας.

Τα παραδείγματα αντιστάσεων είναι πολλά και στο σήμερα:

- ο αγώνας των μαθητών ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στο σχολείο

- ο αγώνας των φοιτητών για το δικαίωμα στις σπουδές

- ο απεργιακός αγώνας στη Μαλαματίνα, στην COSCO, διανομέων, στα τηλεφωνικά κέντρα και σε μια σειρά κλάδους για αυξήσεις, συλλογικές συμβάσεις και μέτρα προστασίας

- ο απεργιακός αγώνας των εκπαιδευτικών ενάντια στην αξιολόγηση και τις διώξεις

- ο αγώνας των υγειονομικών για δουλειά με δικαιώματα και δωρεάν περίθαλψη για όλο το λαό

Να είμαστε σίγουροι, όσο η επίθεση μεγαλώνει θα γεννιούνται συνεχώς και οι αντιστάσεις των καταπιεζόμενων, η ταξική πάλη θα συνεχίζεται, αγώνες νέοι θα ξεσπάνε.

Προς τα πού όμως πρέπει να προσανατολίζεται η πάλη μας στις διάφορες εστίες αντίστασης και τι πολιτικά χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν για να αρχίσουν να πετυχαίνουν νίκες για την εργατική τάξη και τους λαούς ? 

Προσεγγίσεις και αιτήματα που επί της ουσίας υποτάσσονται στον αρνητικό συσχετισμό, θεωρούν μονόδρομο το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται και δείχνουν ανεμπιστοσύνη στη συλλογική πάλη των μαζών, δυστυχώς πλημμυρίζουν πολλούς αγώνες και του σήμερα, με αποτέλεσμα οι αγώνες να είναι ακίνδυνοι για το σύστημα κα ταυτόχρονα να σπέρνουν ηττοπάθεια και αίσθηση ανημποριάς στον κόσμο.

Τέτοιες προσεγγίσεις είναι όσες καλούν τον κόσμο να παλέψει μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο και στα πλαίσια αυτού του συστήματος, να παλέψουν για να πέσει η μια κυβέρνηση και να έρθει μια τάχα πιο «φιλολαϊκή». Ή ότι με την ενίσχυση κάποιων φωνών μέσα στα κοινοβούλια θα «πιέσουν» το σύστημα προς μια πιο φιλολαϊκή ρότα. Καλλιεργούν δηλαδή την αυταπάτη ότι είναι θέμα «κακής» διαχείρισης αυτού του σάπιου συστήματος από τους τωρινούς ή και προηγούμενους υπηρέτες του και κατά συνέπεια ότι αυτό το σύστημα μπορεί να αλλάξει, να καλυτερεύσει, χωρίς τα κινήματα και την πάλη των μαζών. Τέτοιες αυταπάτες πλήρωσε πολύ ακριβά ο λαός κατά την περίοδο των μνημονίων, όταν εκεί που θα καταργούνταν τα 2 πρώτα μνημόνια από μια προοδευτική εναλλακτική κυβέρνηση, βρεθήκαμε και με το 3ο μνημόνιο στις ζωές μας.

Αντίστοιχες προσεγγίσεις υποταγής είναι όσες προσανατολίζουν την πάλη σε μια ακατάσχετη προτασεολογία προς το σύστημα για το τι πρέπει να κάνει με τα λαϊκά προβλήματα, κρύβοντας ότι το ίδιο το σύστημα είναι ο πραγματικός υπαίτιος αυτών. Στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν κάθε πρόβλημα ως αντικειμενικό και αναπόφευκτο και με τις προτάσεις να παλεύουν μόνο για τον περιορισμό του «κακού», αφού είχαμε την ατυχία να ζούμε σε αυτούς τους καιρούς.

π.χ. για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, μέσω ελέγχων να μειώσουμε την αισχροκέρδεια των πολυεθνικών

π.χ. για την αντιμετώπιση των εργατικών ατυχημάτων, πρέπει πάλι μέσω ελέγχων να μειώσουμε την ασυδοσία των αφεντικών

Λες και οι μηχανισμοί του αστικού κράτους έχουν στηθεί για να διασφαλίζουν τα συμφέροντα του λαού.

Επίσης, προσεγγίσεις που προσπαθούν να προτείνουν λύσεις εδώ και τώρα με αναζήτηση τρόπων διαχείρισης των κοινωνικών προβλημάτων μέσω κοινωνικών δομών ή άλλων προσπαθειών αυτοδιαχείρισης με αφετηρία την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό. Συνήθως όμως -όπως έχει δείξει και η εμπειρία σε ανάλογες περιπτώσεις- τέτοια εγχειρήματα δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια της πραγματικότητας, πόσο μάλλον δεν καταφέρνουν να αλλάξουν τον γενικό συσχετισμό, δηλαδή δεν απαντάνε τα προβλήματα πλατιά για την πλειοψηφία του κόσμου, αλλά μόνο ανακουφίζουν προσωρινά σε όσους φτάνει αυτή η αλληλεγγύη και για όσο καιρό υπάρχει.

Αντίθετα με όλα αυτά, εμείς θεωρούμε ότι τα αιτήματα και προσεγγίσεις πρέπει να συμβάλλουν κατ’ αρχή στο ξεκαθάρισμα εχθρών και φίλων και να μην γεμίζουν αυταπάτες περί δυνατοτήτων που όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Πρέπει να δείχνουν τον πραγματικό δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι αγώνες, να αναδεικνύουν ότι οι απαντήσεις των προβλημάτων είναι ζήτημα ταξικής πάλης σε αναμέτρηση με τον ταξικό εχθρό που μας τα στερεί, όσο δύσκολος και φαινομενικά ανίκητος ο εχθρός μπορεί να φαίνεται, όσο δύσκολες και αν είναι οι σημερινές συνθήκες και συσχετισμοί. Αυτές οι δυσκολίες δεν γίνεται ούτε να προσπεραστούν με εύκολες λύσεις και ευχολόγια, ούτε μπορούμε να περιμένουμε πότε θα είναι κατάλληλες οι συνθήκες και ποιος άραγε θα τις κάνει κατάλληλες? Μέσα λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτούς τους συσχετισμούς οφείλουμε να προβάλουμε αιτήματα, που θα συσπειρώνουν τον περισσότερο κόσμο σε ταξική κατεύθυνση, που θα πιέσουν πολιτικά το σύστημα και την κυβέρνηση και θα τους αναγκάζουν να βάλουν φρένο στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αγώνων είναι:

1. Ο αγώνας για διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων με πραγματικές αυξήσεις

Οι συζητήσεις γύρω απ’ τις ΣΣΕ, τόσο από τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ & ΑΔΕΔΥ όσο και από τις κυβερνητικές συνδικαλιστικές δυνάμεις αλλά και οι ρεφορμιστές του ΠΑΜΕ, φαινομενικά γίνονται βαρύγδουπες ανακοινώσεις, με μεγάλους και φανταχτερούς στόχους, στην πραγματικότητα όμως γίνονται με τη βάση των σωματείων απούσα, με τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων να βρίσκεται εκτός σωματείων και όσοι είναι γραμμένοι σ’ αυτά είναι στο περιθώριο και απλώς να παρακολουθούν μια διαδικασία στην οποία δεν έχουν κανένα λόγο κα ρόλο. Δεν είναι λοιπόν παράξενο που το 2023 οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις κάλυπταν περίπου το 25% του συνόλου των εργαζομένων!

Και όπου καταφέρνουν να υπογραφεί ΣΣΕ, όπως στους οικοδόμους, αυτές να είναι «αδειανά πουκάμισα», όπου προβλέπουν μεροκάματα στα όρια ή και χαμηλότερα από αυτά που κυκλοφορούν στον αντίστοιχα κλάδο και σίγουρα πολύ κάτω από την απώλεια εισοδήματος λόγω ακρίβειας και πληθωρισμού. Ή ενώ σε μια σειρά κλάδους το 6ήμερο και τα 10ωρα θεωρούνται πλέον δεδομένα με την εφαρμογή των απανωτών αντεργατικών νόμων, οι ηγεσίες των ταξικών συνδικάτων να υποστηρίζουν πως παλεύουν για 7ωρο-35ωρο.

Η διεκδίκηση και επανακατάκτηση συλλογικών συμβάσεων είναι μια πολύ σημαντική και ταυτόχρονα δύσκολη υπόθεση. Είναι μια μάχη παρατεταμένη και με διάρκεια, που αφορά συνολικά το εργατικό κίνημα και τις δυνατότητες που έχει ή δεν έχει. Δεν μπορεί να δοθεί με λογικές ανάθεσης στους «ειδικούς» και χωρίς την άμεση εμπλοκή συνολικά της πλατιάς μάζας των εργαζομένων, οι οποίοι είναι αυτοί που πρέπει να παλέψουν μαζικά κι αποφασιστικά με βάση τις ανάγκες τους και κόντρα στις επιδιώξεις της εργοδοσίας.

Ταυτόχρονα, το αίτημα για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς ώστε να καλύπτουν το κόστος της ζωής που προβάλλουμε εμείς θεωρούμε ότι είναι ένα αίτημα πάλη που συσπειρώνει! Βάζει το ζήτημα των μισθών στην σωστή βάση, ότι δηλαδή αποτελεί ζήτημα ταξικής πάλης και όχι λογιστικής αριθμητικής (όλοι οι διαπραγματευτές έχουν και από ένα ποσό που πρέπει να είναι ο κατώτατος μισθός) και δυστυχώς υποταγής ώστε να «χωρέσουμε» τις ανάγκες μας στα στενά όρια του συστήματος. Άρα με βάση αυτό, το ύψος των μισθών ή των αυξήσεων θα προκύψει από την έκβαση της πάλης, από το συσχετισμό δύναμης, από το πόσο τελικά οι εργαζόμενοι πάλεψαν και στρίμωξαν πραγματικά την εργοδοσία για τις δικές τους ανάγκες. Όπως δηλαδή μας διδάσκει η εμπειρία του κινήματος για το πώς κατακτήθηκε ότι είχαμε μέχρι σήμερα.

2. Ο αγώνας ενάντια στις διώξεις εκπαιδευτικών

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα που μπορεί να βγει από αυτό τον αγώνα είναι ότι η γραμμή της αντίστασης, του μαζικού αγώνα, της εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας μπορεί ανοίγει δρόμους, να δείχνει διέξοδο μέσα στους καιρούς που ζούμε! Κόντρα σε όλους και σε όλα, κόντρα στην κυβέρνηση και τους μηχανισμούς της, κόντρα στον συσχετισμό στις ομοσπονδίες αλλά και στα ΔΣ των διάφορων εκπαιδευτικών σωματείων, κόντρα και στον -πράγματι- αρνητικό γενικότερο συσχετισμό, η μαζική και μαχητική απεργιακή συγκέντρωση εκπαιδευτικών στις 23/10 έξω από το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό Αττικής, μπόρεσε να παράξει σοβαρά κινηματικά και πολιτικά γεγονότα και απτά αποτελέσματα, με τη επακόλουθη γνωμοδότηση του πειθαρχικού να μην απολυθούν οι διωκόμενοι σε 1ο τουλάχιστον βαθμό. Όλη αυτή η κίνηση δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ριξιάς, ενός σωτήρα, μιας «καλής» διαπραγμάτευσης με το σύστημα, αλλά ενός συνεχούς αγώνα με πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις, για να βρεθεί και να μπει στον αγώνα ευρύτερο δυναμικό, ως ζήτημα που μας αφορά όλους. Ως ζήτημα συλλογικής πάλης και μαζικού αγώνα. Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις των εργαζόμενων του κλάδου αλλά και ευρύτερα σε όσους συμμετείχαν, με εμπιστοσύνη ότι μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, πάλεψαν με θάρρος ώστε να μην κάνουν ούτε βήμα πίσω στην υπεράσπιση των αιτημάτων πάλης τους, όπως απαιτούσαν με ποικίλους τρόπους οι διάφορες συνδικαλιστικές ηγεσίες σωματείων και ομοσπονδιών μπας και την «σκαπουλάρουν» πιο εύκολα.

Από τα παραπάνω παραδείγματα διαφαίνεται τελικά τι σωματεία χρειαζόμαστε. Σωματεία που θα είναι αληθινά όπλα στα χέρια των εργαζομένων, τα οποία με την οργάνωση και την απεργία θα μπορούν να είναι επικίνδυνα για την εργοδοσία και το κεφάλαιο και χρήσιμα για τους εργαζόμενους.

Ωστόσο, η κυριαρχία του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και του ρεφορμισμού για δεκαετίες ολόκληρες μέσα στα σωματεία έχουν οδηγήσει στην αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος και στην αποστοίχιση των εργαζόμενων απ’ τα σωματεία. Έχουν φέρει τη γραμμή και τη λογική του συμβιβασμού και της υποταγής, καθιστώντας τα σωματεία απλές «σφραγίδες» ή «αποκούμπια» των εργαζομένων, όπου με ψευτο-αγωνιστικές κορόνες και ακτιβισμούς προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εργαζόμενες μάζες που ασφυκτιούν κάτω από τη σύγχρονη εργασιακή βαρβαρότητα.

Οι γραμμές της υποταγής έχουν διάφορες εκφράσεις:

- από την ανυπαρξία διαδικασιών και αγώνων

- από την ύπαρξη εικονικών αγώνων, αγώνων ακίνδυνων, στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, όπως ο ακτιβισμός που αποφάσισε η διοίκηση του σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων Χανιών να κάνουν κινητοποίηση στο Αεροδρόμιο τον περασμένο Σεπτέμβρη, μετά το τέλος της σεζόν… ή οι άγνωστες πολλές φορές στους ίδιους τους εργαζόμενους στάσεις εργασίας που εξαγγέλλει ο σύλλογος εργαζομένων στο Νοσοκομείο… ή οι ψεύτικες κλιμακώσεις αγώνων σε μεγάλες πόλεις οι οποίες συνήθως καταλήγουν στο κλείσιμο των αγώνων…

- άλλη σοβαρή έκφραση της υποταγής είναι από την εισαγωγή των αντεργατικών νόμων μέσα στα σωματεία καταστρατηγώντας δημοκρατικές διαδικασίες και τα ίδια τα καταστατικά των σωματείων, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ηλεκτρονικές κάλπες που στήνονται συνεχώς σε εκλογές σωματείων με επιλογή και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, μέτρο ενός νόμου που κατά τα άλλα νικήσαμε και έμεινε στα χαρτιά…

- η δε ΓΣΕΕ αναζητάει νέους ρόλους ύπαρξης μέσα από την διαχείριση του ΓΕΜΗΣΟΕ, του μητρώου καταγραφής και φακελώματος των σωματείων από το κράτος, υποτασσόμενη πλήρως στις αντεργατικές απαιτήσεις της κυβέρνησης, σαν να λειτουργεί γι’ αυτή και όχι για τους εργαζομένους. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι και με το ΔΝΤ συνομιλούσε μια περίοδο η ίδια η ΓΣΕΕ, όταν τα μνημόνια γκρέμιζαν τα εργασιακά δικαιώματα για χάρη του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου.

Μπροστά λοιπόν στην απεργία της 20 Νοέμβρη, απευθύνουμε ευρύ κάλεσμα για μαζική και μαχητική συμμετοχή εργατών, λαού και νεολαίων στην απεργία, για να δοθεί πραγματικό ταξικό περιεχόμενο, για να μπορέσει να γίνει αυτή η απεργία εφαλτήριο αγώνων για την επόμενη μέρα. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από το σύστημα ούτε και τις ξεπουλημένες ηγεσίες και τους ρεφορμιστές. Άλλωστε και αυτή η απεργία γίνεται κάτω απ’ την πίεση των εργαζομένων και του λαού που ασφυκτιούν από τις πολιτικές του συστήματος. Γι’ αυτό πρέπει να συμβάλλουμε με τη στάση μας στο πώς η απεργία δεν θα είναι «μία από τα ίδια», μια απεργία «τουφεκιά» σαν τις άλλες, μια απεργία που θα λειτουργήσει σαν «βαλβίδα εκτόνωσης» της λαϊκής οργής που έχει συσσωρευτεί. Και η στάση, η απόφαση του κάθε ένα να συμμετέχει στην απεργία μετράει στον συνολικό λογαριασμό και είναι πολύ σημαντική.

Να πάρουμε λοιπόν την υπόθεση της απεργίας στα χέρια μας και να κάνουμε την 20η Νοέμβρη ορόσημο αγώνα και διεκδίκησης. Να ανοίξουν συζητήσεις σε κάθε χώρο εργασίας, να αξιοποιηθεί πολιτικά η αγανάκτηση, η οργή, το κάθε αγωνιστικό σκίρτημα και να μετατραπεί σε οργανωμένη και συλλογική πάλη. Να ξεκαθαρίσουμε φίλους και εχθρούς, να ξεπεράσουμε τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, να απορρίψουμε τον δρόμο της ανάθεσης και του εικονικού «κινήματος» στις οποίες καλούν οι δήθεν «ταξικές δυνάμεις» του ΠΑΜΕ, να απομονώσουμε συνολικά τις γραμμές της υποταγής και του συμβιβασμού όπως και αν εμφανίζονται.

Μόνο να κερδίσουμε, σε όλα τα επίπεδα, έχουμε οι εργαζόμενοι κι ο λαός, απ’ τον αγώνα για την επιτυχία της γενικής απεργίας. Όσο πιο μαζικά και αγωνιστικά δοθεί το μήνυμα στις 20 του Νοέμβρη, τόσο πιο καλά παλεύονται οι αυξήσεις στους μισθούς. Τόσο πιο εφικτή γίνεται η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων. Τόσο πιο κοντά θα ερχόμαστε στην κατάκτηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και επιδόματος ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις. Τόσο πιο κοντά θα ερχόμαστε στο να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι Χατζηδάκη – Γεωργιάδη, να έχουμε ελεύθερο και ανεξάρτητα από το κράτος συνδικαλισμό. Τόσο πιο πιθανό θα γίνεται να έχουμε ίση πλήρη και δωρεάν περίθαλψη για όλους, ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες δουλειάς. Τόσο πιο εφικτή γίνεται η αντιπολεμική – αντιιμπεριαλιστική πάλη ενάντια στους εμπρηστές του πολέμου και στην εμπλοκή της χώρας μας στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών.

Τα μηνύματα και τα οράματα άλλωστε από την χθεσινή επέτειο του Πολυτεχνείου για ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ καθώς και «ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ», «ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ» συνεχίσουν να είναι επίκαιρα και να αναζητούν εκπλήρωση στο σήμερα. 51 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο συνεχίζει να εμπνέει δείχνοντας ότι η ανάγκη συγκρότησης εργατικού, λαϊκού κινήματος πάει χέρι-χέρι με την ανάπτυξη αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, καθώς σε τόσο κρίσιμες και επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις, δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο.

Όπως και χθες έτσι και στις 20 Νοέμβρη να δώσουμε μαζικά και αποφασιστικά τη μάχη της απεργίας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!

ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!

Η ΕΛΠΙΔΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ!

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ