Ενώ οι κινητοποιήσεις των αγροτών-κτηνοτρόφων-παραγωγών μπαίνουν σε μια κρίσιμη φάση, με την άρνηση για διάλογο κάτω από το βάρος των οξυμένων προβλημάτων και της οργής του αγροτόκοσμου, η κυβέρνηση προσπαθεί με ελιγμούς να βγει από τη δύσκολη θέση. Ποντάρει εκτός των άλλων και στη λαθεμένη γραμμή των κυρίαρχων δυνάμεων στο αγροτικό κίνημα, που έχουν «στοιβάξει» ολόσωστα αιτήματα, ζωτικά αναγκαία για τον αγροκτηνοτροφικό κόσμο, μέσα σε μία λίστα με αποπροσανατολιστικά αιτήματα που θολώνουν και μπερδεύουν τον κόσμο.
Από την απάντηση της ίδιας της κυβέρνησης και του υπουργού Κ. Τσιάρα βγαίνουν τα όρια της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου. Ενώ σε επί μέρους ζητήματα, όπως το ρεύμα και το πετρέλαιο, οι έκτακτες ενισχύσεις, εμφανίζονται διατεθειμένοι να κάνουν παραχωρήσεις (κάτω από την ασφυκτική πίεση, πάντα), το ζήτημα των τιμών πώλησης των αγροτικών προϊόντων το αποφεύγουν «όπως ο διάολος το λιβάνι». «Είναι εκτός της πολιτικής της ΚΑΠ», λένε και έχουν βάλει και τους δημοσιογράφους στα ΜΜΕ να αναλύουν το πώς είναι «ανέφικτο» οι αγρότες να πουλούν σε τέτοια τιμή που να μπορούν να ζήσουν.
Γίνεται άρα φανερό ότι το ζήτημα των τιμών μετατρέπεται σε κύριο για το αγροτικό κίνημα, τέτοιο που να περιέχει μέσα όλο το περιεχόμενο της σύγκρουσης των φτωχομεσαίων αγροτών με την πολιτική του ξεκληρίσματος. Και ως τέτοιο, αυτό το αίτημα πρέπει να υποστηριχθεί πολιτικά μέσα στην αγροτιά, καθώς από τους ίδιους τους αγρότες βγαίνει ως αναγκαίο. Οι ίδιοι οι αγρότες είναι που κραυγάζουν ότι με αυτές τις τιμές πώλησης δεν μπορούν να σπείρουν γιατί μπαίνουν μέσα.
Αυτό δεν παραγνωρίζει και άλλα σοβαρά αιτήματα, όπως το κόστος παραγωγής, με τις ξένες εταιρίες αγροεφοδίων να έχουν ρημάξει τους παραγωγούς. Επίσης δεν παραγνωρίζει ούτε υποτιμάει το γεγονός ότι κάτω από την πίεση του κινήματος η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να κάνει κάποιες παραχωρήσεις, άρα ο αγώνας έχει ήδη παράξει κάποια αποτελέσματα, που όμως αν δεν συνεχιστεί κι άλλο, θα είναι πρόσκαιρα και αποσπασματικά.
Το ζήτημα της επιβίωσης των φτωχομεσαίων συνδέεται με κρίσιμο τρόπο με το ζήτημα των τιμών. Η εξευτελιστική τιμή πώλησης παραμένει ίσως ο σημαντικότερος τρόπος κλοπής του αγροτικού εισοδήματος από τα μονοπώλια, τις βιομηχανίες, τα σούπερ-μάρκετ, το μεγάλο κεφάλαιο.
Ποιοι μιλάνε για ενισχύσεις; Οι πιο κρατικοδίαιτοι!
Το κύριο επιχείρημα που έχουν βγάλει τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης για να δυσφημίσουν το αγροτικό κίνημα, είναι αυτό της δήθεν «απαίτησης να τρώνε οι αγρότες από τον κρατικό προϋπολογισμό» και φυσικά της «δημοσιοοικονομικής προσαρμογής» στα πλαίσια της ΕΕ. Θέλουν έτσι να οξύνουν τον «κοινωνικό αυτοματισμό» άλλων κοινωνικών ομάδων, και να τις στρέψουν ενάντια στους αγροκτηνοτρόφους.
Πρώτα από όλα, πρέπει να δούμε ποιοι είναι αυτοί που μιλάνε. Ποιοι είναι οι πραγματικά επιδοτούμενοι, κρατικοδίαιτοι, με τα εγγυημένα κέρδη; Είναι άραγε ο παραγωγός ρυζιού που ζητάει εγγύηση στη τιμή όταν το κόστος παραγωγής είναι 0.35 και αναγκάζεται να πουλήσει 0.30;
Το μεγάλο κεφάλαιο, δεν είναι αυτό που πέρα από νομοθετημένα φθηνό ρεύμα και ενέργεια (χωρίς παζάρια), απολαμβάνει κάθε είδους κρατική ενίσχυση, επιδότηση, φοροαπαλλαγές που φτάνουν πολλές φορές εκατομμύρια ευρώ; Βγήκαν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι να ουρλιάζουν όταν π.χ. η Aegeanέπαιρνε 120 εκατομμύρια ευρώ κρατική ενίσχυση για την αναπλήρωση των κερδών από την πανδημία; Διαμαρτυρήθηκε κανείς όταν π.χ. η «Αττική Οδός ΑΕ» επιδοτήθηκε για τα διαφυγόντα κέρδη από την χιονόπτωση; Ή ακόμα χειρότερα, όταν οι τράπεζες έπαιρναν ανακεφαλαιοποίηση 105 δισεκατομμύρια;
Να θυμίσουμε ότι η HellenicTrain, για το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, που το πήρε για ένα κομμάτι ψωμί και το εκμεταλλεύεται ολομόναχη, επιδοτήθηκε κιόλας από το κράτος για να έχει το αναμενόμενο κέρδος, για να είναι κι αυτή συνεργός στο μακέλεμα των 57 επιβατών.
Αλλά μήπως, τα μονοπώλια του ρεύματος, του γάλακτος, του κρέατος, των λιπασμάτων, οι αλυσίδες των super-market, δεν συνεννοούνται μεταξύ τους στα πλαίσια του «ελευθέρου ανταγωνισμού» γδέρνοντας τους παραγωγούς και τον εργαζόμενο λαό, ανεβάζοντας τις τιμές στα ύψη; Πετυχαίνοντας το μέγιστο δυνατό κέρδος σε βάρος των βασικών λαϊκών-διατροφικών αναγκών; Γιατί να μην κάνουν το ίδιο και οι φτωχομεσαίοι αγρότες με τα μόνα μέσα που έχουν να το πετύχουν;
Και αλήθεια πώς μπορεί ο Έλληνας αγρότης να «ανταγωνιστεί» τα ξένα μονοπώλια τροφίμων όταν έχει πολλαπλάσιο κόστος παραγωγής; Δεν οδηγείται έτσι αναπόφευκτα στο ξεκλήρισμα; Ή μήπως είναι αυτό που θέλουν εν τέλει οι κυβερνήσεις και οι μεγαλοδημοσιογράφοι; Να διαλυθεί η αγροτιά, να συγκεντρωθεί η γη σε λίγα χέρια και μετά τα ξένα μονοπώλια να ανεβάζουν όπως θέλουν την τιμή των προϊόντων χωρίς αντίπαλο;
Οι τιμές που να καλύπτουν το κόστος ζωής γραμμή άμυνας του αγροτόκοσμου και όρος για την διατροφική επάρκεια του λαού μας
Το αίτημα για βιώσιμες τιμές πώλησης είναι το μοναδικό μέσο άμυνας του αγροτόκοσμου ενάντια στα όρνια του μεγάλου κεφαλαίου που παίρνουν το προϊόν πάμφθηνο και το πουλάνε πανάκριβο στο λαό. Η θεμελίωση ενός μόνιμου, σταθερού αγροτικού εισοδήματος, είναι όρος ζωής, όχι μόνο για να επιβιώσουν οι αγρότες και οι άλλοι παραγωγοί, αλλά και για την διατροφική επάρκεια του λαού μας.
Είναι ένα αίτημα δίκαιο, που πρέπει το αγροτικό κίνημα να το υποστηρίξει πολιτικά στους εργαζόμενους των πόλεων, στο λαό της επαρχίας, στη νεολαία. Οι παραγωγοί παλεύουν για να ζουν από τη δουλειά τους! Όπως οι εργαζόμενοι παλεύουν να ζουν από το μισθό τους, που δεν φτάνει ούτε για τις 15 του μήνα! Και η πραγματική αύξηση μισθών είναι επίσης εκτός «δημοσιοοικονομικής προσαρμογής» της ΕΕ!
Αν λοιπόν αυτό το αίτημα κάνει «να πέσει έξω» το οικονομικό πλάνο της ΕΕ και της ΚΑΠ, που προβλέπει μείωση από 368δις σε 300δις στον αγροτοδιατροφικό τομέα για να πάνε όλα τα κεφάλαια στα εξοπλιστικά και τον πόλεμο, τόσο το καλύτερο! Να πέσουν έξω!
Αν με την αγροτιά μπροστά βγουν και άλλα τμήματα των εργαζομένων και «πέσει έξω» ο προϋπολογισμός που ξεφτιλίζει την υγεία, την παιδεία και κάθε λαϊκό δικαίωμα, καλώς να ορίσει!
Αν σημαίνει ότι για να φάει η αγροτιά ένα κομμάτι ψωμί θα μειωθούν τα ματωμένα πλεονάσματα των ξένων αιμοσταγών ιμπεριαλιστών-«δανειστών» που έχουν ρημάξει τον τόπο και τον έχουν αφήσει χωρίς πυροπροστασία, αντιπλημμυρικά έργα, χωρίς εκπαιδευτικούς και γιατρούς, τόσο το καλύτερο!
Κώστας Καμαρέτσος
Ένας Μεσίτης με σκοπό να επενδύσει περιπλανιέται στην περιοχή του Νέου Κόσμου των Αθηνών, παλαιότερα γνωστής ως Δουργούτι. Μέσα από τα μάτια του αποκαλύπτεται το παρελθόν, το παρόν αλλά και το αβέβαιο μέλλον του λαϊκού αυτού συνοικισμού. Ένα έρημο νησί δίπλα στην Ακρόπολη που καταγράφει σιωπηρά τη σύγχρονη ιστορία της πόλης.
Ανάμεσα σε άλλους, στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης "Μπαχ" Σπυρόπουλος, ο Γιώργος Δέδες, o και άλλες εμβληματικές προσωπικότητες της περιοχής. 
Μετά την προβολή στο στέκι μας θα έχουμε την χαρά να συζητήσουμε με τον Χρήστο Τζουρντό, γέννημα – θρέμμα της περιοχής, εκ των εμφανιζόμενων στο ντοκιμαντέρ. Ο Χρήστος Τζουρντός βίωσε όλες τις κρίσιμες καμπές του λαϊκού κινήματος στην περιοχή, από τον Δεκέμβρη του 44 μέχρι τα Ιουλιανά και την Χούντα. Είναι μέλος του ΣΦΕΑ και έχει γράψει τα βιβλία «Οι Λαδιάρηδες» (εκδ. Πρωτοπορία 2015) και «Το Παραστράτευμα» (εκδ. «Εργατική Πάλη»). 
