ΚΚΕ: «υπόγραψε και εσύ την αναχώρηση από την ταξική πάλη».

Η πρώτη σημαντική πολιτική πρωτοβουλία του ΚΚΕ μετά τη διπλή εκλογική αναμέτρηση είναι η κατάθεση νόμου στη Βουλή για ακύρωση των Μνημονίων και η συλλογή υπογραφών στήριξης της πρότασης νόμου, από το λαό και τους μαζικούς φορείς.
Με αυτή την πολιτική κίνηση, η ηγεσία του ΚΚΕ δείχνει ότι σε τίποτα δεν διδάχθηκε από την εκλογική αναμέτρηση και ότι έχει οριστικά και αμετάκλητα πάρει διαζύγιο με την ταξική σύγκρουση. Τόσο το πολιτικό πλαίσιο που θέτει, όσο και η ίδια η κατάθεση νόμου, δεν διαφέρουν στην ουσία από την πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο στο περιτύλιγμα και την αντιμονοπωλιακή, αντίΕΕ ρητορεία. Μάλιστα αποτελούν βούτυρο στο ψωμί της «Αριστερής Κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Κατ’ αρχάς, η πολιτική αυτή ακροβασία του ΚΚΕ δείχνει την ανάγκη από τη μία να απαρνηθεί τον μαζικό λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στα μέτρα και στα Μνημόνια. Από την άλλη δείχνει την αγωνία του να διαφοροποιηθεί σε επίπεδο φρασεολογίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, και αποτελεί μία προσπάθεια να στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη Βουλή (ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δυσκολευτεί να τοποθετηθεί πάνω στην πρόταση του ΚΚΕ). Θα αποτύχει και στα δύο.

Η «πρόταση νόμου» αποπροσανατολίζει το κίνημα
Κατ’ αρχάς να πούμε ότι οι κομμουνιστές ποτέ δεν υπήρξαν αντίθετοι στη χρησιμοποίηση της Βουλής για την αποκάλυψη των ταξικών εχθρών του λαού. Όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε όχι με έναν προπαγανδιστικό νόμο, αλλά με τον κεντρικό πολιτικό στόχο όλων των μικρών και μεγάλων κινητοποιήσεων του λαού απέναντι στην ΕΕ το ΔΝΤ και τις αστικές κυβερνήσεις. Το να δίνεις κοινοβουλευτική υπόσταση στον βασικό στόχο πάλης του λαϊκού κινήματος, αποπροσανατολίζει από το πώς μπορούν να καταργηθούν οι νόμοι και τα Μνημόνια. Υποβαθμίζει την πάλη που ήδη διεξάγει μαζικά ο λαός στους δρόμους.
Τα μέτρα και Μνημόνια, που πάνε μαζί μα την παρουσία της Τρόικα και του ΔΝΤ στη χώρα, μπορούν να καταργηθούν μόνο με έναν μαζικό λαϊκό ξεσηκωμό, με αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Μπορεί να καταργηθεί μόνο στους δρόμους, με την δημιουργία ενός ενιαίου κοινωνικού-πολιτικού Μετώπου Αντίστασης, με αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Το ΚΚΕ, σαμποτάρει και χλευάζει την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός τέτοιου Μετώπου, απέχει από τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, περιχαρακώνεται στις χωριστές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, για να αποφύγει την ευθύνη αυτή. Επίσης, όλα τα προηγούμενα χρόνια, χλεύασε τον στόχο της ανατροπής της επίθεσης και των εκάστοτε μέτρων ως «παθητική άμυνα», και πρόταξε την ανάγκη της «Αντεπίθεσης» σαν πολιτικό στόχο.
Εναντιώθηκε ανοιχτά στον Δεκέμβρη της νεολαίας, τον οποίον ουδέποτε χαρακτήρισε «εξέγερση», απείχε τις πλατείες, που ουδέποτε τις χαρακτήρισε «κίνημα». Μάλιστα η ίδια η Παπαρήγα έχει τοποθετηθεί ενάντια σε αυτούς που θέλουν «όλη η Ελλάδα να γίνει Κερατέα» -εμείς είμαστε ανάμεσα σε αυτούς. Και τώρα έρχεται να ζητήσει την συμπόρευση όλου αυτού του κόσμου, για τον ίδιο πολιτικό στόχο (την ακύρωση του Μνημονίου και των μέτρων και το διώξιμο της Τρόικα και του ΔΝΤ), και τους ζητάει την υπογραφή τους! Σε ποιους; Σε αυτούς που έχουν κάνει για τον ίδιο στόχο απεργίες, πορείες, οδοφράγματα, καταλήψεις, συνελεύσεις, πρωτοβουλίες, τις οποίες χλεύαζε! Είναι σαφές ότι όποιος από όλους αυτούς υπογράψει την πρόταση του ΚΚΕ, υποβαθμίζει την μέχρι τώρα δράση του, υποβαθμίζει τον αγώνα του! Επιστρέφει στις νομιμόφρονες και κοινοβουλευτικές μορφές αγώνα.
Να ενημερωθεί η ηγεσία του ΚΚΕ, ότι ο λαός ερήμην της και σε αντιπαράθεση με αυτή, έχει ήδη προχωρήσει στον αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Οργανωτικά και πολιτικά. Και έχει προχωρήσει πολύ πέρα από την συλλογή υπογραφών και την κατάθεση προτάσεων νόμου.

Το πολιτικό πλαίσιο
«Μα!», θα διαφωνήσει έντονα ένα μέλος του ΚΚΕ, «το πολιτικό πλαίσιο είναι αυτό που διαφοροποιεί την πρόταση μας!». Και φυσικά, θα πρέπει να δούμε και το πολιτικό πλαίσιο. Όμως θα πρέπει να παρατηρήσουμε, ότι και το καλύτερο πολιτικό πλαίσιο να είχε η πρόταση, η μορφή πάλης (ή καλύτερα η μορφή αναχώρησης από την πάλη), δεν θα ήτανε απλά αντίστοιχη με το περιεχόμενο του πλαισίου: θα το υπονόμευε ανοιχτά.

Ας δούμε όμως την πρόταση:
«Στην ουσία όλα αυτά τα μέτρα εκπορεύονται από την στρατηγική της ΕΕ, τη στρατηγική του κεφαλαίου για να φορτωθούν τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Είναι μέτρα που προωθούνται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ ανεξάρτητα από το χρέος και τα ελλείμματα.
Τα μνημόνια επιβλήθηκαν για να διασφαλίσουν την επάνοδο της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε μια φάση που ο εντείνεται ο διεθνής ανταγωνισμός. Τα μνημόνια συμπεριλαμβάνουν πολλά μέτρα που προέβλεπε η συνθήκη του Μάαστριχτ , που αποφασίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ελληνικές κυβερνήσεις την προηγούμενη περίοδο αλλά η εφαρμογή τους εμποδίστηκε, καθυστέρησε από τη ανάπτυξη της εργατικής, λαϊκής πάλης.
Με αυτό το κριτήριο τονίζει ότι οι δανειακές συμβάσεις, τα μνημόνια και οι σχετικοί νόμοι υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας είναι εργαλείο για την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την κατάργηση βασικών εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων και έχουν οδηγήσει στην πτώχευση του λαού.»
Η εξάρτηση της χώρας, σαν πολιτικός κοινωνικός παράγοντας, απουσιάζει από την ανάλυση. Για το ΚΚΕ, η κρίση στην ΕΕ είναι ενιαία, έχει τα ίδια χαρακτηριστικά σε εξαρτημένες και ιμπεριαλιστικές χώρες. Η πολιτική που φορτώνει την κρίση στα εργατικά-λαϊκά στρώματα έχει "συναποφασιστεί" από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Για το ΚΚΕ το Μνημόνιο είναι "επιλογή της ελληνικής πλουτοκρατίας για την αύξηση της κερδοφορίας της, στα πλαίσια της ΕΕ" που "παίρνει τα ίδια μέτρα παντού". Η Ελλάδα για το ΚΚΕ είναι μια ανεξάρτητη καπιταλιστική χώρα.
Όμως: «Το ΚΚΕ υπογραμμίζει ότι η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στην γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, την αποδέσμευση από την ΕΕ, με εργατική , λαϊκή εξουσία, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει, για να αξιοποιηθούν σχεδιασμένα οι μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.»
Με άλλα λόγια το ΚΚΕ προτείνει έναν νόμο στο αστικό κοινοβούλιο, όμως μέσα στην ίδια την πρόταση νόμου, θέτει σαν προαπαιτούμενο για την πραγματοποίηση των στόχων του την έξοδο από την ΕΕ και την λαϊκή εξουσία, απέναντι σε μία επιλογή «της ελληνικής πλουτοκρατίας για την αύξηση των κερδών της στα πλαίσια της ΕΕ!». Άρα το ΚΚΕ δεν πιστεύει στην ίδια την πρόταση νόμου που καταθέτει. Προϋποθέτει αυτή η πρόταση μία άλλη κυβέρνηση για την υλοποιήσει, «την κυβέρνηση που έχει ανάγκη ο τόπος», «την κυβέρνηση του ΚΚΕ». Αυτό θέλει να καταδείξει η πρόταση νόμου: την ανάγκη εκλογικής ενίσχυσης του ΚΚΕ.
Είναι η επαναφορά των αιτημάτων «εκλογές για να δείξει ο λαός τη δύναμή του», «εκλογές για να διορθώσει ο λαός τα λάθος του», «κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας εκλογές τώρα», «εκλογές, εκλογές, εκλογές και πάλι εκλογές!».
Στα πολιτικά αιτήματα τώρα, εκτός από το «αμυντικό αίτημα» της ανατροπής των μέτρων και των Μνημονίων, προτείνεται η επιστροφή στις κοινωνικές παροχές προ του Μνημονίου!
«-Επαναφορά του κατώτερου μισθού της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στα 751 ευρώ
-Επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού. Ανάκληση όλων των μειώσεων που επιβλήθηκαν στο δημόσιο τομέα, τις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες, με προτεραιότητα στους χαμηλόμισθους.
-Άμεση ανάκληση όλων των μειώσεων που επιβλήθηκαν στις κυρίες και τις επικουρικές συντάξεις τα τελευταία 2,5 χρόνια. Επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης για όλα τα ταμεία.
-Φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου με συντελεστή 45%»
Ακολουθούν διάφορα αιτήματα για επαναλειτουργία διάφορων δημόσιων οργανισμών, του ΟΕΚ, νοσοκομείων, σχολείων κτλ.
Αυτό δεν είναι το κοινωνικό κράτος της σοσιαλδημοκρατίας, το οποίο το ΚΚΕ το θεωρούσε ασύμβατο με τις λαϊκές ανάγκες; Αυτές δεν είναι οι κατακτήσεις, που το κίνημα υπερασπίζονταν, πχ με το αίτημα «ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ», ή «ΟΧΙ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ»; Αυτούς τους στόχους πάλης, το ΚΚΕ τους απέρριψε, χάρην της «Αντεπίθεσης», του « 1400 βασικού μισθού», της «Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης» και άλλα τέτοια «προωθητικά»; Που είναι τώρα η «Αντεπίθεση»;
Η «Αντεπίθεση», είναι εκεί όπου υπήρξε πάντα: στα πολιτικά προγράμματα των ρεφορμιστών που αναζητούν την επιστροφή στο παλιό καλό κοινωνικό κράτος του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό η πρόταση νόμου του ΚΚΕ, δε διαφέρει παρά μόνο στα λόγια από την γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, που ζητεί να βγει κυβέρνηση για να εφαρμόσει ακριβώς την ίδια πολιτική: την επιστροφή στην προμνημονιακή ταξική ειρήνη, στον καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Το χειρότερο για το ΚΚΕ είναι μάλιστα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον πλησιάζει την κυβερνητική πλειοψηφία, και ότι ο κόσμος που τρέφει κοινοβουλευτικές αυταπάτες, μπορεί να υπογράψει την πρόταση του ΚΚΕ, στις εκλογές όμως θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.
Για ποιο λόγο; Για να ψηφιστεί στη Βουλή ένας νόμος που θα ακυρώσει το Μνημόνιο και θα επαναφέρει το μισθό στα 751 ευρώ!

Συμπέρασμα
Με την πρόταση νόμου που καταθέτει το ΚΚΕ, εκτός του ότι αποπροσανατολίζει το λαϊκό κίνημα, η ηγεσία του ΚΚΕ, σκάβει βαθύτερα τον πολιτικό της λάκκο, ενισχύοντας ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις μέσα στο ΚΚΕ, που θέλουν επιτέλους να βγει μια «Αριστερή κυβέρνηση που έχει ανάγκη ο τόπος». Ενισχύει πολιτικές ροπές τύπου «Νέας Σποράς», δίνουν πολιτικό αέρα σε φωνές ανοιχτά δεξιόστροφες. Το πολιτικό αδιέξοδο που δημιουργεί η γραμμή αυτή σύντομα θα γίνει φανερό.
Οι τίμιοι, ταξικοί αγωνιστές που βρίσκονται στις γραμμές του ΚΚΕ, πρέπει να κατανοήσουν ότι το Κόμμα δεν έχει πρόβλημα τακτικής, αλλά πρόβλημα γραμμής και ιδεολογίας. Αλλά αυτό δεν είναι ευχολόγιο. Χρειάζεται οι πραγματικοί κομμουνιστές, να παρέμβουν στις πολιτικές εξελίξεις, να διαμορφώσουν πολιτικά δεδομένα, να διαμορφώσουν όρους μέσα στο κίνημα, ώστε να αμφισβητηθεί και από τα αριστερά η αδιέξοδη αυτή γραμμή.
Να μην χαρίσουμε τους κομμουνιστές στις αγκάλες του ρεφορμισμού! Να τους δείξουμε, με τη στάση μας, το δρόμο. Όσο δύσκολος και αν είναι.

πηγή: Όλα είναι δρόμος....