Οι διοργανωτές εκτιμούν ότι πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Την ίδια εκτίμηση έχει και η εφημερίδα ΠΡΙΝ (15/11/2015). Στην ανταπόκρισή της αναφέρει ότι «απάντηση ως προς τη διέξοδο δεν δόθηκε και φυσικά δεν θα μπορούσε να δοθεί στο πλαίσιο μιας τρίωρης εκδήλωσης (…) παρατηρήθηκαν σημεία σύγκλισης και απόκλισης, χωρίς όμως να κυριαρχήσουν οι ‘‘παράλληλοι μονόλογοι’’. Ως προς τη κοινή αγωνιστική δράση ουδείς διαφώνησε, ενώ το ζήτημα μιας ‘‘πολιτικής συμφωνίας’’ μάλλον έμεινε μετέωρο». Αν λοιπόν είχε τα παραπάνω στοιχεία, συνυπολογίζοντας τους παράλληλους μονόλογους που εμείς διακρίναμε, το ερώτημα είναι πού έγκειται η επιτυχία; Στο γεγονός ότι γέμισε το αμφιθέατρο Αντωνιάδη και μάλιστα με ιδιαίτερα χαμηλή τη συμμετοχή της νεολαίας που φαίνεται ότι δεν γοητεύτηκε από το κάλεσμα; Ή μήπως στο γεγονός ότι ύστερα από 26 χρόνια ξαναβρέθηκαν στο ίδιο πάνελ πέντε πρώην μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ;
Είναι αλήθεια ότι από τις εισηγήσεις άνοιξε ένας προβληματισμός, θέτοντας στη συζήτηση ζητήματα τακτικής και στρατηγικής, δημιουργίας μετώπων και δημιουργίας νέου επαναστατικού κόμματος (το τελευταίο δεν το άγγιξε καθόλου ο Λαφαζάνης). Σίγουρα είναι θετικό να ανοίγει ένας τέτοιος διάλογος στο πλαίσιο της αριστεράς, πόσω μάλλον μεταξύ δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στο κομμουνιστικό κίνημα και να συμβάλουν στην προοπτική της ανασυγκρότησής του (αν τη βλέπουν). Ωστόσο, μια τέτοια συζήτηση απαιτεί γενναία αυτοκριτική και ανάληψη ευθυνών, αλλά και σε βάθος αποτίμηση της πορείας του κομμουνιστικού κινήματος. Τέτοια στοιχεία απουσίαζαν από τις τοποθετήσεις και τη συζήτηση που έδειχνε να έχει σημείο εκκίνησης τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, άντε το πολύ την περίοδο από το 2012 έως σήμερα. Με αυτή την έννοια η εκδήλωση θα λέγαμε ότι ήταν μέρος όλης αυτής της διαδικασίας «όσμωσης» που έχει ανοίξει μεταξύ δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά (πλην ΚΚΕ, παρά τις εκκλήσεις που δέχεται, μέχρι πρότινος περιελάμβανε και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για κάποιους τον περιλαμβάνει ακόμα) από τις πλατείες και μετά. Μια διαδικασία που είχε (έχει) κινητήρες της δυνάμεις με ρεφορμιστικό προσανατολισμό, μια διαδικασία που με βάση το «μεταβατικό στάδιο» στον καπιταλισμό και το «μεταβατικό πρόγραμμα» έψαχνε και ψάχνει την κοινοβουλευτική, κυβερνητική λύση. Ταυτόχρονα όμως εκτιμούμε ότι επιδιώχθηκε η συγκεκριμένη εκδήλωση να αποτελέσει την «πύλη» για το πέρασμα αυτής της διαδικασίας στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μετά το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου. Έτσι ο κάθε εισηγητής άνοιγε τα «χαρτιά» του στο τραπέζι προσεκτικά και συγκρατημένα, επιδιώκοντας «συγκλίσεις και τις αποκλίσεις», ενώ εμφανίστηκαν και στοιχεία διαφοροποίησης σε ορισμένες τοποθετήσεις σε σχέση με την προηγούμενη φάση.
Ο Α. Χάγιος υπερθεμάτισε της αναγκαιότητας για Κοινή Δράση, εστίασε στην πρόσφατη πρωτοβουλία-πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν έθεσε το «μεταβατικό πρόγραμμα» ως προϋπόθεση της Κοινής Δράσης. «Μέσα στον αγώνα θα βγει το καλύτερο πρόγραμμα μάχης» σημείωσε στο κλείσιμο του. Μένει να δούμε πόσο εννοούν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ την Κοινή Δράση. Αν ήταν δηλαδή μια ειλικρινής τοποθέτηση ή ένας καιροσκοπικός ελιγμός χάριν της αντιπαράθεσης προς άλλες εισηγήσεις. Ως τώρα βέβαια τα δεδομένα συνηγορούν στο δεύτερο (π.χ. για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία διαμορφωμένο πολιτικό πλαίσιο και πρόγραμμα κινητοποιήσεων). Άσκησε δριμεία κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και στον κυβερνητισμό. Ενώ, από την άλλη, άφησε ανοιχτή την πόρτα στη ΛΑΕ που μαζί έκαναν προσπάθεια να συγκροτηθούν οι μαχόμενες δυνάμεις του «όχι» και που έχει διαφορετικές ευθύνες από τον Τσίπρα γιατί έδωσε μάχη.
Ο Π. Λαφαζάνης ήταν ξεκάθαρος αλλά και προκλητικός. Ξεκάθαρος γιατί έβαλε το ζήτημα της άμεσης απάντησης και ποιος θα τη δώσει. «Έβλεπα τις δυνατότητες μιας κυβέρνησης που θα στηρίζεται στον λαό. Κυβέρνηση που θα δώσει απάντηση στο σήμερα. Η σημερινή πραγματικότητα απειλείται μόνο από έναν παράγοντα. Κυβέρνηση που θα… Αυτό είναι σύγκρουση με τον καπιταλισμό». Προκλητικός απέναντι σε όσους δεν βλέπουν την κυβερνητική λύση και τη διέξοδο που μας προτείνει, ενώ αρέσκονται να «κλείνουν σε όλες τις πτώσεις την επανάσταση».
Ο Β. Καλαματιανός τόνισε ότι η μαρξιστική-λενινιστική βάση, η εργατική τάξη και η εξάρτηση συνθέτουν την Κομμουνιστική Αριστερά. Υπογράμμισε ότι αν δεν γίνει αντιληπτό το ζήτημα της εξάρτησης, δεν μπορεί να χαραχθεί το πρόγραμμα. Για να κλείσει προσδιορίζοντας στοιχεία του προγράμματος (διαγραφή, εθνικοποιήσεις, έξω από ΕΕ).
Ένα βασικό στοιχείο στην τοποθέτηση του Θ. Σκαμνάκη (που προκάλεσε αντιπαράθεση με τον Α. Χάγιο) ήταν η τοποθέτηση για το δημοψήφισμα και το γεγονός ότι δεν συγκροτήθηκε επιτροπή του «όχι». «Αν είχε συγκροτηθεί, θα ήταν άλλη η αφετηρία εκκίνησης της αντίστασης κατά του πραξικοπήματος. Θα είχε δημιουργήσει καλύτερους όρους για την ενωτική διεξαγωγή των αγώνων και η εκλογική συνεργασία θα αντιμετωπιζόταν ως δύναμη του κινήματος πρωτίστως και δευτερευόντως με κομματικές κατατάξεις και υπολογισμούς».
Όσο οι δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά δεν στέκονται μπροστά στον εαυτό τους, απάντηση από εργατολαϊκή-επαναστατική-κομμουνιστική σκοπιά, για το σήμερα και πολύ περισσότερο για το αύριο δεν θα μπορέσουν θα δώσουν (αν θέλουν). Τόσο τέτοιες προσπάθειες θα γίνονται ουρά του κυβερνητισμού. Τόσο θα εγκλωβίζουν κόσμο του αγώνα στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Τόσο θα αναζητούν λύσεις στα διάφορα τρικ συντονισμού, που τη μια θα στήνονται και την άλλη θα διαλύονται, σπέρνοντας την απογοήτευση.
Η γραπτή τοποθέτηση του Θ.Σ. υπάρχει στο Kommon. Θα ανέβει και η εκδήλωση.
Η γραπτή τοποθέτηση του Π.Λ. υπάρχει στο Ιskra, μίλησε έξω από το κείμενο.
(«Η αριστερά μπροστά στον εαυτό της» είναι τίτλος βιβλίου του Β. Σαμαρά.)
Προλεταριακή Σημαία
2 σχόλια:
1.Ο σ Λαφαζάνης ήταν καλός, περιέγραψε την ρήξη με τον ιμπεριαλισμό σαν πυρήνα του άλλου δρόμου αν και πρέπει να μετατοπιστεί από την προβολή του στόχου της κυβέρνησης που δεν είναι στην ημερήσια διάταξη και δεν είναι καν ένα θέμα που μπορεί να μπαίνει έτσι απλά, έξω από την λαική οργάνωση που μπορεί να φέρει και αυτό το ενδεχόμενο, και σαφώς πρέπει να το φέρει. Είναι άλλωστε θέμα που το ίδιο το αριστερό ρεύμα μέσα στην ΛΑΕ το επεξεργάζεται σε αυτήν την κατεύθυνση, η φορά των μετατοπίσεων είναι θετική. Περιέγραψε το μόνιμο αριστερό φόρουμ κοινής δράσης και διαλόγου, αλλά δεν είχε απάντηση στο θέμα του ΜΕΤΑ και τις συνεχείς προκλήσεις του σ Χάγιου.
2. οπότε πάμε στον σ Χάγιο. Εντελώς αγενής, προκλητικός, με στιγμές κακού θεάτρου όπως το "σκεφτείτε, εγώ ειλικρινά ανατριχιάζω, πόσο σπουδαίο θα ήταν να βγάλουμε ένα κοινό κείμενο ότι στηρίζουμε την απεργία". Σιγά το σπουδαίο ρε σύντροφε. Εντελώς λάθος η εκτίμηση που κάνετε ότι ήταν ανοικτός προς την ΛΑΕ, περιέγραφε συνέχεια μια καρικατούρα απάτης, ότι το αριστερό ρεύμα δεν είναι καθαρό προς την κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενο την γραφειοκρατική φοβία απέναντι στην ρήξη με το ΜΕΤΑ. Βασικός του σκοπός ήταν να κλείσει κάθε γέφυρα με την ΛΑΕ αλλά και να πειθαρχήσει την μειοψηφία του ΝΑΡ, να είναι σαφής πως η πλειοψηφία θα το πάει στα άκρα, το μέτωπο είναι αντικαπιταλιστικό και το κόμμα κομμάτι του.
3.Πάμε λοιπόν στον σ Σκαμνάκη, άρα και το kommon, άρα κατά κάποιον τρόπο την μειοψηφία του ΝΑΡ. Δίδαξε κομμουνιστική λογική, τακτική στρατηγική περιγράφοντας πολύ απλά το κοινή δράση, πολιτική συμφωνία με προοπτική και στρατηγική αντιπαράθεση. Εκπληκτικής καθαρότητας και επαφής με λαϊκό κοσμο το ξεμπρόστιασμα της μεγάλης πρόσφατης ανακάλυψης του ΝΑΡ, της κοινής δράσης, όταν είναι σαφές πως δεν θα γίνει καν αυτή χωρίς πολιτική συμφωνία. ¨Οπως είπε ο Σκαμνάκης, η εργατική τάξη είναι πραγματική, με πραγματικά προβλήματα, και έτσι όπως ειναι τα πράγματα δεν μπορεί να στρατευτεί σε έναν αγώνα σε στυλ "κόμμα-συνδικάτο" όπως είπε και ο σ Πέτρος Παπακωνσταντίνου στην διαδικασία της ΛΑΕ. Έναν αγώνα διαμεσολάβησης της εργατικής τάξης και του κράτους με φορέα την αριστερά, τελειώσανε αυτά.
4. Δεν μου άρεσε πολύ ο σ Καλαματιανός εκτός από την πολύ συγκινητική του αναφορά στο ότι πίστεψε πως στο δημοψήφισμα έπρεπε να κάνει κάτι για την τιμή του ΚΚΕ και του ΚΚ. Αρκετά μαζεμένος, δεν ανοίχτηκε ούτε για το μέτωπο, ούτε για το κόμμα. Για το μέτωπο δεν ανοίγεται γιατί δεν εμπιστεύεται την ΛΑΕ (είναι και το κωλοΜΕΤΑ) ούτε με το ...αντικαπιταλιστικό του ΝΑΡ νιώθει καλά. Για το κόμμα γιατί και κει η ΚΚ-ΕΑ έχει μια μοναξιά, κυρίως με το ΝΑΡ ειναι κοντά αλλά δεν κολλάει με τον αριστερισμό του, πρέπει η μειοψηφία του ΝΑΡ και οι ΑΡΑΝ/Παρέμβαση να το βάλουν σε μια άλλη διαδικασία, με άλλη φιλοδοξία. Έμεινε και αυτός σε μια άνευρη τοποθέτηση κοινής δράσης.
Το κεντρικό συμπέρασμα είναι πως η αδυναμία του σ Λαφαζάνη να απαντήσει γενναία στο θέμα του εργατικού κινήματος, που παίζει να είναι και σκόπιμη αδυναμία για να εξυπηρετεί σχέδιο του αριστερού ρεύματος να κλείσει την άμεση προοπτική υπέρβασης της ΛΑΕ, δεν άφησε το βράδυ να έχει σαφές πολιτικό εξαγώμενο.
Ανέβηκε και το βίντεο, σπουδαία η εκδήλωση, δείτε την.
Κώστας
Διαβασα τη γραφτη τοποθετηση του λαφαζανη.
Φανατιλα αντιδραστικου. Οι συνηθισμενες λοιδωριες που ακουμε παντα απο αντιδραστικους. Πολυ περισοτερο που ξερει οτι εχει λερομενη τη φωλια του.
Δημοσίευση σχολίου