ΚΟΥΡΔΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ: Το φασιστικό καθεστώς συνεχίζει τη σφαγή σε όλα τα μέτωπα

Με αμείωτη ένταση, σε ολόκληρο το πεδίο των μαχών, και σχεδόν σε όλες τις χώρες όπου υπάρχουν Κούρδοι, το τουρκικό φασιστικό καθεστώς διεξάγει τον ακήρυχτο πόλεμο ενάντια στο κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Μετά την έναρξη της εκτεταμένης στρατιωτικής επιχείρησης στη νοτιοανατολική Τουρκία, το μέτωπο έχει πλέον επεκταθεί προς κάθε κατεύθυνση. Πρώτα και κύρια στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι δυνάμεις του στρατού, έχοντας εξασφαλίσει συντριπτική υπεροχή πυρός, σφυροκοπούν την Τσιζρέ και το Ντιγκιάρμπαγκιρ. Πολλές άλλες πόλεις του τουρκικού Κουρδιστάν βρίσκονται είτε υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου είτε υπό πολυήμερη πολιορκία. Η διαφορά στον συσχετισμό δυνάμεων ανάγκασαν τους Κούρδους να εκκενώσουν μια σειρά περιοχές, «όπως τα μυρμήγκια», κατά δηλώσεις των ξένων δημοσιογράφων. Ουσιαστικά έχουν μετατραπεί σε πόλεις-φαντάσματα που σε τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν τις συριακές κατεστραμμένες περιοχές.
Το φασιστικό καθεστώς ζητωκραυγάζει για τις επιτυχίες του, δίνοντας τρομακτικούς αριθμούς απωλειών για τους αντάρτες, όμως αυτή η ανάγκη του δεν είναι απαραίτητα δείγμα δύναμης. Η συνεχιζόμενη για πάνω από μήνα επιχείρηση και η σκληρότητα της κυβέρνησης έχει την αιτία της στο ότι το κουρδικό κίνημα κατορθώνει προς στιγμήν με διάφορους τρόπους να συντηρεί τη δομή του και να μην ξεδοντιάζεται. Οι γενναίες μαζικές κινητοποιήσεις του κουρδικού λαού χτυπιούνται βίαια από την αστυνομία και τον στρατό. Αυτό που όμως φαίνεται σε βάθος χρόνου όλο και περισσότερο, είναι ότι ο τούρκικος στρατός συμπεριφέρεται με τον τρόπο και τις μεθόδους εκείνου που έχει εισβάλλει σε ξένη χώρα και όχι στη δική του περιοχή. Σε πολιτικό επίπεδο, λοιπόν, οι περίφημες συνομιλίες είναι πλέον ένα κουρελόχαρτο και το τούρκικο κράτος έχει επανέλθει σε μια γραμμή που έχει τόσες και τόσες φορές υιοθετήσει στο παρελθόν: την ανθρωποσφαγή, προκειμένου να διατηρήσει την ακεραιότητά του, ή να μειώσει τις μελλοντικές απώλειες.
Την ίδια στιγμή, στο συριακό Κουρδιστάν, οι δικαιολογημένες ανησυχίες των Τούρκων στρατηγών δείχνουν να επιβεβαιώνονται. Μια σειρά σημαντικές στρατιωτικές νίκες έχουν καταγραφεί για τις μονάδες των YPG, που παρόλο που συγχωνεύτηκαν στις Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας, είναι αυτές που συνεχίζουν να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Μια σειρά πόλεις, σύμφωνα με αμερικανικά και ρωσικά δημοσιεύματα, έχουν καταληφθεί, ενώ πριν ήταν είτε κομμάτι του ΙΚ είτε στα χέρια άλλων μικρότερων ισλαμικών ομάδων. Η υποχώρηση του ΙΚ έχει πλέον ανοίξει διαδρόμους για τις κουρδικές δυνάμεις. Και αυτό το οποίο αρχίζει να διαφαίνεται όλο και περισσότερο, είναι η δυνατότητα σε στρατιωτικό επίπεδο να συνενωθούν τα τρία μεγάλα καντόνια της Ροζάβα σε μια ενιαία απελευθερωμένη περιοχή. Εκτός όμως από τους πρόσκαιρους στρατιωτικούς ευνοϊκούς παράγοντες, αυτή η κίνηση έχει ευρύτερη πολιτική σημασία που υπερβαίνει τα όρια της περιοχής. Σε κάθε περίπτωση, ο τούρκικος στρατός πλήττει καθημερινά πλέον τις κουρδικές περιοχές της Συρίας, ενώ οι YPG έχουν καταγγείλει και επίθεση με χημικά όπλα. Επιπρόσθετα, συνεχίζουν οι απροκάλυπτες κινήσεις εφοδιασμού κάθε είδους συμμορίας στο έδαφος της Συρίας.
Το νέο μέτωπο που προστέθηκε είναι αυτό του ιρακινού Κουρδιστάν. Προστέθηκε πρώτα από όλα στο πολιτικό επίπεδο, με την κίνηση του Μπαρζανί να κηρύξει «δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία των Κούρδων του Ιράκ». Η τυχοδιωκτική αυτή κίνηση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις διαχρονικές στενές σχέσεις του Μπαρζανί με το τούρκικο κράτος και το ποιόν της διακυβέρνησής του, καθόλου δεν σημαίνει ότι βοηθάει το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Το αντίθετο, πλασάρεται στην περιοχή και προσπαθεί να κατοχυρώσει τον ρόλο του, έχοντας ανοιχτές γέφυρες επικοινωνίας με την Άγκυρα. Σε κάθε περίπτωση, το σκηνικό έχει την ίδια όψη και στο Ιράκ: βομβαρδισμοί με ελικόπτερα, ένα εκ των οποίων οι αντάρτες ανακοίνωσαν ότι κατέρριψαν.
Το συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από την επισκόπηση της κατάστασης, είναι ότι πλέον το κουρδικό μέτωπο έχει ανοίξει με έναν τρόπο που δεν επιδέχεται άμεσο έλεγχο. Οι προσπάθειες της Άγκυρας να πνίξει στο αίμα μια περιοχή ευρύτερη, που υπερβαίνει τις δυνάμεις της και όπου υπάρχουν πολλοί παίκτες, δείχνουν ότι υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες για το καθεστώς του Ερντογάν. Η ένταση αυτή και οι κλυδωνισμοί που δέχεται από κάθε κατεύθυνση, εσωτερικά και εξωτερικά, το έχουν μετατρέψει σε φοβισμένο και επικίνδυνο. Το γεωστρατηγικό αδιέξοδο μεταφέρεται πίσω στις διαδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης, που χτυπιούνται λυσσαλέα. Η κυβέρνηση έκλεισε μια από τις σημαντικότερες αντιπολιτευτικές εφημερίδες, την ΖΑΜΑΝ, φωνή του Γκιουλέν, στο αποκορύφωμα της συνολικής προσπάθειας για τον ασφυκτικό έλεγχο του τύπου. Η κυβέρνηση πλέον δεν φοβάται μόνο το κίνημα αλλά και τους αντιπάλους της μέσα στο κράτος.
Η μόνη δύναμη που προωθεί τις θέσεις της σε όλη την περιοχή και κατοχυρώνει τον ρόλο της, είναι φυσικά οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, που μια χαρά εκμεταλλεύονται την πολιτική της ηγεσίας του PKK, για να παρεμβαίνουν στο έδαφος της Συρίας, ενώ ταυτόχρονα έχουν δώσει το πράσινο φως για την σφαγή, αρκεί «να μην μπλέκεται» στα πόδια τους στη Συρία. Φυσικά, η πολιτική αυτή έχει όρια.
Τέλος, δεν μπορούμε να παραλείψουμε την διακοπή της ροής των ειδήσεων, ειδικά στα ελληνικά ΜΜΕ και site. Ενώ το προηγούμενο διάστημα και στην περίπτωση του Κομπανί είχαν «ενθουσιαστεί» με τους Κούρδους μαχητές της ελευθερίας, και μετέδιδαν κάθε είδους αφιερώματα, τώρα ούτε καν μεταφράζουν τα λιγοστά ξένα άρθρα. Φαίνεται ότι τώρα που σερβίρεται το κυρίως πιάτο, η κουρδική κουζίνα έπεσε λίγο βαριά στον ευρωπαϊκό «ανθρωπισμό», που πήρε εντολή να αναζητήσει αλλού ήρωες.

ΚΚ

Προλεταριακή Σημαία