Για τον Νίκο Μπελογιάννη

Είναι γνωστά τα γεγονότα που σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του Νίκου Μπελογιάννη: Η αποστολή του στην Ελλάδα το 1950 για την αναδιοργάνωση των οργανώσεων του ΚΚΕ, η σύλληψή του τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, μαζί με άλλους συντρόφους του, την πρώτη του δίκη το 1951, η προσπάθεια από τους Αμερικάνους και την Ασφάλεια να παρουσιαστούν ως κατάσκοποι, τα πολιτικά παιχνίδια Παλατιού-Πλαστήρα-Παπάγου στην πλάτη των αγωνιστών, η υπόθεση των ασυρμάτων, η εμπλοκή του Πλουμπίδη, η δεύτερη δίκη και τελικά η εκτέλεση την Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, τα ξημερώματα, μέρα και ώρα που ούτε οι Γερμανοί κατακτητές εκτελούσαν.

Eπίσης, είναι αρκετά γνωστό το παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης ενάντια στις επιχειρούμενες εκτελέσεις. Θα πρέπει, όμως, να τονιστεί εδώ ότι οι προσωπικότητες δεν ήταν μόνο αριστεροί-προοδευτικοί άνθρωποι, αλλά και πολιτικοί αντίπαλοι των κομμουνιστών, όπως ο στρατηγός Ντε Γκωλ, και ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων, ο οποίος μόνο κομμουνιστής δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η δήλωση του, μάλιστα, είναι χαρακτηριστική της εντύπωσης που είχε προκαλέσει η προσωπικότητα του Μπελογιάννη: «Έχω συγκλονιστεί απ’ το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο κι από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Υπάρχουν, όμως, μερικά στοιχεία για τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη, τα οποία δεν είναι τόσο γνωστά, κυρίως επειδή επισκιάζονται από τη λεβέντικη στάση του μπροστά στους κατηγόρους του, το ξεσκέπασμα όλων των στημένων κατηγοριών και ο θαρραλέος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα.

Αξίζει, λοιπόν, να δει κανείς τις προσωπικές θυσίες τις οποίες έκανε ο νέος από την Αμαλιάδα, ο οποίος είχε μπροστά του μια καριέρα δικηγόρου, αλλά προτίμησε να περάσει από φυλακές και εξορίες χωρίς να λυγίσει.
Αξίζει να νιώσει το δράμα της μητέρας του, η οποία είχε ήδη χάσει δύο κόρες, τη μία στην κατοχή από φυματίωση και την άλλη από τα φρικτά βασανιστήρια της χωροφυλακής το 1948. Αυτή η μάνα, όχι μόνο δε ζήτησε από τον γιο της να κάνει δήλωση μετανοίας, αλλά τον καμάρωνε σε όλη τη διάρκεια της κράτησης και της δίκης του, πνίγοντας τον πόνο της στη χαρά που γέννησε τέτοιο λεβέντη.
Αξίζει να δει κανείς τη μόρφωση του κομμουνιστή, ο οποίος έγραψε δυο βιβλία μέσα στις φυλακές: Το «Ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα», το οποίο γράφτηκε στην Ακροναυπλία και στο σανατόριο «Σωτηρία» και ολοκληρώθηκε λίγο μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας και το «Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας», το οποίο άρχισε να γράφει λίγους μήνες πριν την εκτέλεση του.
Δεν είναι μόνο το εκπληκτικό γεγονός του κομμουνιστή, ο οποίος βλέπει τον θάνατο κατάματα και γράφει για τους ανθρώπους που θα ζήσουν μετά από αυτόν, αλλά και το καθαρό βλέμμα, η διεισδυτική ματιά, η μαρξιστική ανάλυση, βασισμένη στην πραγματικότητα, με την οποία αναλύονται σπουδαίες πτυχές της Ελληνικής πραγματικότητας. Ειδικά στο Ξένο κεφάλαιο, αναλύονται οι δεσμοί εξάρτησης της χώρας και το ιδεολογικό της περίβλημα, ανάλυση που είναι εξαιρετικά επίκαιρη στις μέρες μας, όπου η Ελλάδα δοκιμάζει τα δεσμά του ιμπεριαλισμού σε μεγάλο βαθμό.
Ένας Αλβανός ποιητής, ο Μωυσή Ζαλόσνια, έγραψε μετά τον θάνατο του Μπελογιάννη ένα ποίημα: «Έχει η Ελλάδα Μπελογιάννηδες πολλούς…».

Ας μην απογοητεύσουμε ούτε τον ποιητή, ούτε τον Μπελογιάννη.

Δημοσιεύτηκε στη Προλεταριακή Σημαία το 2013, εμείς το αναδημοσιεύουμε από: http://istoriakk.blogspot.gr/