Για το αποτέλεσμα του Βρετανικού Δημοψηφίσματος

Επειδή ακόμα δεν έχω βρει κάτι που να με καλύπτει γύρω από το δημοψήφισμα παραμονής/εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας από ΕΕ, θα γράψω μερικά σχόλια:
Ναι, είναι όντως το αποτέλεσμα για έξοδο από την ΕΕ είναι ένα ηχηρό(;) μήνυμα απέναντι στις πολιτικές φτώχειας και εξαθλίωσης των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Ένας λαός όπως ο αγγλικός που ακόμα ίσως δεν έχει νιώσει τόσο τα προβλήματα της υπόλοιπης Ευρώπης, είναι λογικό να μην θέλει και να τα νιώσει.
Μόνο που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.
Κι αυτό επειδή ο μόνος τρόπος να το αποφύγουν, αν τα κοράκια αποφασίσουν να τους φάνε κι αυτούς όπως εμάς, όπως τη Γαλλία, τον ευρωπαϊκό Νότο, τη Γερμανία, και πάει λέγοντας, δεν είναι με το δημοψήφισμα, αλλά με την αντίσταση σε κάθε νέο και παλιό χτύπημα.
Θα έλεγα όμως πως το αποτέλεσμα δεν είναι και τόσο Brexit. Όπως είχε πει κάποιος πέρσι με το δημοψήφισμα του Σκωτσέζικου λαού για την παραμονή ή έξοδό τους από τη Βρετανική "αγκαλιά", ο 1 στους 2 Σκωτσέζους θέλει να παραμείνει - αλλά κι ο 1 στους 2 Σκωτσέζους θέλει να φύγει. Αντίστοιχα κι εδώ: το 52% δεν θα το λέγαμε και ακριβώς πλειοψηφία. Ναι μεν, αριθμητικά είναι, αλλά όπως και με το Σκωτσεζικό παράδειγμα, έτσι κι εδώ ο 1 (και κάτι) στους 2 Άγγλους θέλει να φύγει από την ΕΕ, ενώ ο 1 (παρά κάτι) στους 2 θέλει να μείνει. Δε μιλάμε για ξεκάθαρες διαθέσεις του Βρετανικού λαού.
Παρ'όλ'αυτά, για μένα το θέμα βρίσκεται και σε ένα άλλο πολύ σημαντικό ζήτημα. Κατ'αρχάς να πούμε ότι το κράτος τους δεν έχει πάρει απόφαση, και το Brexit ακόμα υπάρχει μόνο στο αποτέλεσμα της διαδικασίας. Η εμπειρία μας με τα δημοψηφίσματα και αντίστοιχες διαδικασίες στην Ευρώπη κι όχι μόνο (βλ. Ελλάδα, Δανία στη συνθήκη Μάαστριχτ κλπ), δείχνει πως μικρή σημασία έχει η λαϊκή βούληση, εάν αυτή δεν παίρνει μαχητικές-συγκρουσιακές διαστάσεις, αλλά την κυρίως σημασία την έχει η διάθεση των αστών και οι επιδιώξεις τους. Υπάρχει βέβαια μια μεγάλη διαφορά με την Ελλάδα: εδώ το δημοψήφισμα στόχο είχε να εγκολπώσει το λαό στην απόφαση των ιμπεριαλιστών και να μας κάνει συμμέτοχους, ενώ τα διάφορα μερίδια της ελληνικής αστικής τάξης που τάσσονταν είτε με τη μία συμφωνία, είτε με την άλλη, δεν είναι αυτόνομα, αλλά υποτελή στο ευρωπαϊκό και αμερικανικό κεφάλαιο. Οπότε η μάχη των ΝΑΙ αστών και των ΟΧΙ αστών, δε γινόταν επί ίσοις όροις, μιας και οι πρώτοι είχαν τις πλάτες του ιμπεριαλισμού.
Στην Αγγλία όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ασχέτως αν θέλουν να κάνουν τον αγγλικό λαό συμμέτοχο και συνυπεύθυνο όπως έγινε και εδώ, το ζήτημα είναι το εξής: το αγγλικό κεφάλαιο είναι και ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Κάθεται στα τραπέζια με Γερμανούς, Γάλλους και Αμερικάνους (σχεδόν) επί ίσοις όροις. Κι ενώ σίγουρα δεν μπορεί πάντα να κάνει του κεφαλιού του, παρ'όλ'αυτά σε σημαντικό βαθμό μπορεί να αποφασίζει και από μόνο του, για τα δικά του συμφέροντα κόντρα στων υπολοίπων, εάν χρειαστεί. Γι'αυτό διάφορα κομμάτια του αγγλικού κεφαλαίου που τάσσονται υπέρ ή κατά της ΕΕ μπορούν να δίνουν σκληρή μάχη για την επικράτηση του δικαίου του ισχυρότερου και τη χάραξη διαφορετικής πορείας της χώρας, ως αυτόνομοι σχετικά κι όχι εξαρτημένοι όπως οι Έλληνες αστοί.
Κλείνοντας, θέλω να θέσω δύο ζητήματα:
Πρώτον, ο βρετανικός λαός λίγα πράγματα μπορεί να κερδίσει από μια επικείμενη έξοδο από την ΕΕ, εάν αυτή δε συνοδευτεί παράλληλα κι από μια ευρύτερη πάλη για τα εργασιακά και δημοκρατικά του δικαιώματα. Βέβαια αν και με δικό του αγώνα και διεκδικήσεις μπορεί να καταφέρει νίκες προς τα δικά του συμφέροντα, είτε μέσα είτε έξω από αυτήν, είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή για την πλήρη κυριαρχία του κόντρα στα συμφέροντα του κεφαλαίου θα έρθει και σε ρήξη με ιμπεριαλιστικές ενώσεις σαν και την ΕΕ.
Δεύτερον, η Αριστερά μας εξακολουθεί να είναι στον κόσμο της. Έχω διαβάσει να μιλάνε μέχρι και για νίκη της "Δημοκρατίας". Μάλλον οι αυταπάτες μετά το ελληνικό δημοψήφισμα δεν έσπασαν ούτε στο ελάχιστο, αλλά γιγαντώθηκαν. Και μαζί με τις δικές τους, γιγαντώνουν και του ελληνικού λαού. Η ευθύνη δική τους λοιπόν που μπαίνουν ανάχωμα ώστε να καθυστερούμε συνέχεια τον ξεσηκωμό μας. Ακόμα μιλάνε για παράβλεψη του αποτελέσματος του δικού μας δημοψηφίσματος και βλέπουν ελπίδα στην έξοδο του βρετανικού λαού, ΟΧΙ λόγω κάποιας αντιιμπεριαλιστικής πάλης, αλλά ως ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ του δημοψηφίσματος, μιας διαδικασίας της αστικής δημοκρατίας.
Το αν εν τέλει η Αγγλία βγει, δε θα είναι ολοσδιόλου αποτέλεσμα της λαϊκής εντολής, αλλά ξεκάθαρα λόγω των ενδοαστικών αντιθέσεων κι αντιπαραθέσεων, με την επικράτηση της ισχυρότερης γνώμης και του μεγαλύτερου συμφέροντος. Αλλά ακόμη κι η έξοδος είναι ένα σενάριο που δεν έχει ξεκαθαριστεί πλήρως, καθώς πρέπει να δούμε ακόμα και τις διαθέσεις της ισχυρής μερίδας της βρετανικής αστικής τάξης, κρίνοντας από τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ για συνασπισμένη Ευρώπη έναντι του Ρωσικού στρατοπέδου.

Χατζηκωνσταντίνου Δημήτρης