«Δημοκράτες και δικτάτορες» ή αλλιώς τα διλήμματα των φονιάδων

 

Νίκος Παπαβασιλείου*

Αυτά τα λίγα και ενδεικτικά είναι που δείχνουν την πραγματική ταυτότητα της ιμπεριαλιστικής Δύσης και των δορυφόρων της

«Στην Τιαντζίν και στο Πεκίνο μαζεύτηκαν όλοι οι δικτάτορες του κόσμου και απειλούν τη δημοκρατική Δύση, απειλούν την ασφάλεια και την ευημερία των λαών». Αυτό το σλόγκαν παίζει ξανά και ξανά ανά τη… δυτική υφήλιο και με μεγάλη συχνότητα και ένταση στην Ελλάδα που, ως γνωστό, «ανήκει στη δημοκρατική Δύση».

Ας συγκρατήσουμε την οργή μας για το πόσο θράσος και πόση διαστροφή μπορεί να χωρέσει σε λίγες λέξεις και ας καταθέσουμε μερικές από τις πολλές «απορίες» που μας προκαλεί αυτή η ανακάλυψη των πρακτορείων και των δημοσιολόγων της Δύσης:

1. Αλήθεια, πότε ανακάλυψαν οι δημοσιολόγοι της Δύσης ότι όλοι αυτοί είναι «δικτάτορες», καταπιεστές και εκμεταλλευτές των λαών τους και όσοι από αυτούς μπορούν και εκμεταλλευτές και σφαγείς άλλων λαών; Γιατί θυμόμαστε πως η «δημοκρατική Δύση» εξυμνούσε τον «σοφό» Τεγκ (και είδε τουλάχιστον με «κατανόηση» τη σφαγή στην Τιεν Αν Μεν το 1989), εκτιμούσε απεριόριστα τον Γκορμπατσόφ και τον Γιέλτσιν, συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον Πούτιν στα πλαίσια της “ost politic”, ήταν σφιχταγκαλιασμένη με το καθεστώς Τσαουσέσκου στη Ρουμανία…  
2. Γιατί ξέρουμε πως και σήμερα η «δημοκρατική Δύση» επιδιώκει να είναι «δικός της» και όχι με τη Ρωσία-Κίνα ο Μόντι, να κερδίσει τον Πασινιάν της Αρμενίας, να κρατήσει στη δική της επιρροή τον αμερικανοστήριχτο Αλ Σίσι της Αιγύπτου, να παραμείνει η δυναστεία των Σαούντ και το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας στον αμερικάνικο έλεγχο. Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι ήταν στην Τιαντζίν και στο Πεκίνο. Αλλά κάπως «ανεξήγητο» δεν ακούγεται να είναι «δικτάτορες» όλοι αυτοί όταν δεν είναι με τη «δημοκρατική Δύση» και «λευκές περιστερές» όταν είναι μαζί της;
3. Ολοι αυτοί οι «δικτάτορες», λέει το σλόγκαν, «απειλούν την ασφάλεια και την ευημερία των λαών». Σωστά, πολύ σωστά! Ενώ όταν συνεδριάζει το ΝΑΤΟ το 1999 και αποφασίζει με χίλια αεροπλάνα να βομβαρδίσει επί 90 μέρες και να κομματιάσει τη Γιουγκοσλαβία υπερασπίζεται την ασφάλεια και την ευημερία των λαών! Την ίδια υπεράσπιση παρείχαν ΗΠΑ-Αγγλία στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ το 2003, το ΝΑΤΟ στη Λιβύη το 2011, στη Συρία λίγους μήνες πριν, όπου οι ΗΠΑ έχρισαν πρόεδρο τον Αλ Τζολάνι, στη Βενεζουέλα σήμερα που την «περιπολούν» ξανά αμερικάνικα αεροπλανοφόρα… 
4. Ας μην πάμε πιο παλιά, στο πολλαπλό κομμάτιασμα της Αφρικής, στις αναρίθμητες επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Λ. Αμερική, στο Βιετνάμ της Γαλλίας και των ΗΠΑ, στο θηριώδες έγκλημα των ΗΠΑ στην Ινδονησία, στον Σκόμπι και στις αμερικάνικες ναπάλμ στην Ελλάδα του 1944-49. Μας αρκούν τα τελευταία 20-30 χρόνια για να αναρωτηθούμε: Γιατί οι επεμβάσεις, οι σφαγές λαών, το κομμάτιασμα χωρών και τα πραξικοπήματα, όλα αυτά  που είναι η πραγματική ιστορία της «δημοκρατικής Δύσης» από την εποχή της αποικιοκρατίας μέχρι σήμερα φέρνουν «ασφάλεια και ευημερία» και όχι καταστροφή, εξαθλίωση, ξερίζωμα στους λαούς του κόσμου;
5.  Όσο για καθαυτόν τον όρο «δημοκρατική Δύση», υπάρχει -αν μας επιτρέπεται- ποταμός αμφιβολιών για την αλήθεια του, ακόμα και από κοινοβουλευτική άποψη! Στην περιλάλητη «γαλλική δημοκρατία» το Σύνταγμα επιτρέπει στον πρόεδρο να επιβάλει τον (αντεργατικό, αντιασφαλιστικό) νόμο που θέλει ακόμα και χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και είναι τακτικό φαινόμενο να επιβάλλεται κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» για μήνες ενάντια στη μαζική πάλη λαού και εργατών. Στον άλλο πυλώνα της «δημοκρατικής ΕΕ», στη Γερμανία, είναι ποινικό αδίκημα η παλαιστινιακή σημαία και ο Μερτς δηλώνει ξετσίπωτα την εκτίμησή του στο σιωναζιστικό Ισραήλ γιατί κάνει τη «βρώμικη δουλειά που χρειάζεται η Δύση». Στην Αγγλία, την «κοιτίδα» του κοινοβουλευτισμού, εγγυητής της «δημοκρατίας» είναι το στέμμα και το πολιτικό–εκλογικό σύστημα είναι τόσο πολύπλοκο (έχοντας δώσει ακόμα και νομική υπόσταση στη λεγόμενη «χαμένη ψήφο») ώστε να είναι αδύνατη η εκλογική επιτυχία έξω από τα δύο κόμματα (Συντηρητικοί-Εργατικοί) που κυβερνούν αδιάλειπτα το Ηνωμένο Βασίλειο. Και βέβαια θεωρείται «δημοκρατική πρακτική» να συλλαμβάνονται 400 υπερήλικες και ανάπηροι που διαμαρτύρονται για τη γενοκτονία που διαπράττουν οι σιωναζιστές στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη. Στο προπύργιο του «ελεύθερου κόσμου», στις ΗΠΑ, με Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικάνους εφαρμόζεται ο «νόμος του σερίφη»,  δολοφονείται κάθε μέρα ένας Αφροαμερικάνος ή όποιος άλλος «απόκληρος» της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Ενώ, σύμφωνα με το εκλογικό σύστημα, μπορεί να εκλέγεται πρόεδρος αυτός που έχει λιγότερες ψήφους! Στη Ρουμανία, είναι «δημοκρατική κατάκτηση» που προωθείται και χειροκροτείται από την ΕΕ να ακυρώνονται οι εκλογές που βγάζουν πρώτο (Γκεορκέσκου) αυτόν που δεν εκφράζει τα δυτικά συμφέροντα. Στην Ελλάδα, οι βουλευτές ψηφίζουν μνημόνια χωρίς «να προλάβουν να τα διαβάσουν», τα δυτικά κέντρα «φυτεύουν» έναν Παπαδήμο για πρωθυπουργό όταν βραχυκυκλώνει η επίθεση στο λαό και το κόμμα που παίρνει το 40% του 40% του εκλογικού σώματος (δηλαδή το 16% στο σύνολο) παίρνει ισχυρή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, αλλά για να είναι «νόμιμη» μια απόφαση ΓΣ σωματείου χρειάζεται το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών του! 

Αυτά τα λίγα και ενδεικτικά είναι που δείχνουν την πραγματική ταυτότητα της ιμπεριαλιστικής Δύσης και των δορυφόρων της. Όλα αυτά αποτελούν και τη βάση της σήψης της και της (και πολιτικής) κρίσης που την ταράζει, τη γενικευμένη αποστροφή των μαζών από τα καθεστώτα της. 

Όλα αυτά δεν σβήνονται με τις φτηνές και προκλητικές κραυγές για τα «δημοκρατικά της ιδεώδη». Κραυγές που δεν είναι παρά τα τύμπανα πολέμου με τα οποία καλεί τους λαούς «της» να στρατευτούν μαζί της στη μεγάλη σφαγή που προετοιμάζουν οι ιμπεριαλιστές σε Δύση και Ανατολή.

*στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)

αναδημοσίευση από την ΕφΣΥΝ.