Η παρακάτω τοποθέτηση δημοσιεύτηκε στην σελίδα της Εφημερίδας των Συντακτών
Σε λίγες εβδομάδες (ως τα τέλη Σεπτέμβρη) θέλουν να το έχουν ψηφίσει, να το έχουν κάνει νόμο της αντεργατικής βαρβαρότητας. Αυτές τις μέρες το περιφέρουν (στο πλαίσιο της δήθεν «διαβούλευσης») συνοδευμένο από την καταιγίδα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Που παρουσιάζει το αντεργατικό «νομοσχέδιο Κεραμέως» ως την «μεγάλη δικαίωση των αναγκών των εργαζομένων» (άντε και των εργοδοτών, για να μην ξεχνάμε κανένα από τα «κοινωνικά μέρη» που «συνδιαμορφώνουν» την κυβερνητική πολιτική)! Το ερώτημα είναι παραπάνω από επιτακτικό και κρίσιμο: Πώς θα πάμε απέναντι και ενάντια σε αυτή την κυβερνητική-συστημική επιδίωξη;
Η αντεργατική διαδρομή είναι ακατάπαυστη και ραγδαία. Ενδεικτικά και μόνο: Το 2012 η 12ωρη ανάπαυση ήταν η «πολυτέλεια» που ελέω μνημονίου έγινε 11ωρη. Ο «αναχρονισμός» των 120 υπερωριών ανά χρόνο, περιορίστηκε εν μέρει το 2021 με το «νόμο Χατζηδάκη» στις 150 υπερωρίες ανά χρόνο. Ο νόμος Γεωργιάδη το 2023 αύξησε το 12ωρο σε 13ωρο, αλλά μόνο αν δουλεύεις σε δύο εργοδότες.
Τώρα το «νομοσχέδιο Κεραμέως»… επιτέλους τολμά τη γενίκευση του 13ωρου! Ακόμα και από τον εκ περιτροπής εργαζόμενο για 1 ή 2 μέρες την εβδομάδα ο εργοδότης θα μπορεί να ζητήσει αντίστοιχα 26 ή 39ώρες δουλειά!!! Και εκεί που δουλεύουν «κανονικά» η 13η ώρα θα είναι «νόμιμη υπερωρία» που θα πληρώνεται επί 1,4 αντί επί 2,2 που πληρωνόταν σαν «παράνομη» μέχρι τώρα. Πόση κλεμμένη δουλειά, πόση κλεμμένη ζωή του εργάτη και του εργαζόμενου μετρούν όλα αυτά; Και το ερώτημα επιμένει: Πώς θα πάμε απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο, σε αυτήν την πολιτική;
Παραλείψαμε πολλά σημαντικά και βασικά στην ενδεικτική αναδρομή. Κυρίως αυτά που αφορούν στο πετσόκομμα του δικαιώματος της απεργίας, του δικαιώματος σε ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία σωματεία: από το 50%+1 που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ για τις συνελεύσεις των σωματείων έως τις απεργοκτόνες και διωκτικές των σωματείων διατάξεις των «νόμων Χατζηδάκη και Γεωργιάδη».
Απλώς τα αναφέρουμε, γιατί σε αυτά πατά ο αντιδραστικός μύθος «μόνος του ο εργαζόμενος θα αποφασίζει αν δέχεται τις προτάσεις του εργοδότη». Αυτόν τον «μόνο του» εργαζόμενο θέλουν απέναντί τους το κεφάλαιο και η εργοδοσία. Γιατί μόνο «μόνο του» μπορούν να τον νικήσουν και να του επιβάλλουν ολοένα μεγαλύτερη σκλαβιά και εξαθλίωση. Αλλά και αυτή η διάσταση του ζητήματος ξαναφέρνει οξύτερο το ερώτημα: Πώς θα πάμε απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο, απέναντι στην πολιτική της άγριας εκμετάλλευσης και του αλυσοδέματος των εργατών και εργαζομένων;
Απάντηση στο ερώτημα είναι βέβαιο πως δεν έχει το «βιβλίο Τσίπρα»! Στην «καλύτερη» περίπτωση το βιβλίο (θα) γράφει πως μπορεί έστω προσωρινά να ξεχαστεί το ερώτημα. Ήδη γι' αυτό τον σκοπό χρησιμοποιείται! Ομοίως, το ΠΑΣΟΚ έσπευσε κιόλας να ανακηρύξει νικήτρια την κυβερνητική πολιτική και την Κεραμέως («υπουργός του 13ωρου») έναντι των εργαζομένων, χωρίς ούτε υπόνοια δημαγωγίας για αλλαγή του νόμου. Αλλά απάντηση στο ερώτημα δεν θέλουν και δεν μπορούν να δώσουν ούτε οι δυνάμεις του συμβιβασμού όπως το ΠΑΜΕ. Οι δυνάμεις που τις ιαχές τύπου «αιτία πολέμου» τις μεταφράζουν σε ένα απογευματινό συλλαλητήριο, χωρίς συνελεύσεις σωματείων άρα και χωρίς δέσμευση συνέχισης του αγώνα, και τις φτάνουν (αν τις φτάσουν, και λοξοκοιτώντας προς την καθεστωτική ΓΣΣΕ) σε μια απεργία τη μέρα της ψήφισης για να «καταγραφεί η αντίθεση των εργαζομένων».
Συνεπώς, απάντηση στο ερώτημα δεν μπορούμε να δώσουμε (παρ)ακολουθώντας ή προσδοκώντας βοήθεια από τους συνεργούς της αντεργατικής επιδρομής ή από τα δεκανίκια αυτής της πολιτικής. Εργατικό κίνημα δεν είναι οι δυνάμεις που συγκροτούν οι εργατοπατέρες του συστήματος και τα συμπληρώματά τους. Το εργατικό κίνημα συγκροτείται και αναπτύσσεται στη βάση της γραμμής που προτάσσει την αντίσταση και τη διεκδίκηση, απέναντι στο κεφάλαιο, απέναντι στην πολιτική του συστήματος και των κυβερνήσεών του. Αυτή είναι η γραμμή που μπορεί να απελευθερώσει τη δύναμη της μαζικής πάλης των εργατών και των εργαζομένων. Η γραμμή που χρειάζεται για να σταθεί και να αντιπαλέψει ο εργαζόμενος λαός τα αλλεπάλληλα «Τέμπη» που προωθεί η πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησής του.
Η μάχη απέναντι στο «νομοσχέδιο Κεραμέως» είναι κρίσιμη συνολικά για τη συνέχεια της μαζικής πάλης. Πρέπει να δοθεί με τον στόχο ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ το νομοσχέδιο, γιατί μόνο έτσι μπορεί να βάλει τις βάσεις συνέχισης της μαζικής πάλης ενάντια στην αντεργατική επιδρομή. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να ανοίξει λογαριασμούς αμοιβαίας δέσμευσης μέσα στα σωματεία, μέσα στον κόσμο της δουλειάς. Θεωρούμε ότι πρέπει να αποτελέσει την πρώτη προτεραιότητα (και όχι μία ανάμεσα σε άλλες) όλων των αγωνιστικών συλλογικοτήτων και σχημάτων, εργαζομένων και γειτονιάς, και για όλο το επόμενο διάστημα.
Η σύσκεψη που καλεί η Ταξική Πορεία (Τρίτη 2/9, 7 μμ, στο βιβλιοπωλείο «Εκτός των τειχών» Γραβιάς 10-12) αυτόν τον στόχο θέλει να υπηρετήσει: τον ευρύτερο δυνατό συντονισμό δυνάμεων για να δοθεί αυτή η κρίσιμη μάχη όπως απαιτούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου