Το ποιους εξυπηρετούν και ποιοι ευθύνονται γι'αυτά τα οργανωμένα τρομοκρατικά χτυπήματα;
Ποιοι βρίσκονται πίσω από τους τζιχαντιστές;
Τι ρόλο παίζει το ΝΑΤΟ (που μέλος του είναι και η Γαλλία);
Ποια τακτική ακολουθούν οι ΗΠΑ όταν θέλουν να ελέγξουν χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής υποβοηθώντας τις δυνάμεις του ISIS;
Αυτά είναι ζητήματα προς διερεύνηση, αφού, κάθε περίπτωση έχει τις δικές της πολυπλόκαμες σχέσεις με τους γενικότερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.
Το βέβαιο όμως είναι, ότι αυτές οι επιθέσεις με στόχο τους λαούς, συμπληρώνουν με τον πλέον αιματηρό τρόπο το παζλ της εξαθλίωσης και της φτώχειας.
Είναι ένας κλιμακούμενος πόλεμος εναντίον των κοινωνιών.
Ο πόλεμος τροφοδοτείται από τη βία και την τρομοκρατία, τα οποία χρησιμοποιούνται για χάρη πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.
Η συνταγή του πολέμου είναι τα οικονομικά συμφέροντα σε συνδυασμό με την ιδεολογία και τη βία.
Πρόκειται για το μεγάλο κεφάλαιο που αναδύεται πάντα νικητής μετά από κάθε σφαγή.
Για την κατάσταση αυτή υπαίτιοι είναι οι ΗΠΑ και άλλες διεθνείς δυνάμεις που εθελοτυφλούν, παρά τις αποτυχίες τους στο Αφγανιστάν, Ιράκ και Λιβύη, εξ αιτίας των οποίων δημιουργήθηκαν καθεστώτα πλήρους ανομίας και αστάθειας, ενισχύοντας τα κινήματα των τζιχαντιστών που λυμαίνονται όχι μόνο τις παραπάνω χώρες αλλά και πολλές γειτονικές τους, και συνέβαλαν στη γέννηση του ISIS.
Αυτές οι δυνάμεις έχουν οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, τα οποία επιδιώκουν με εντελώς αντιφατικές μεθόδους.
Ρητορεύουν κατά της τρομοκρατίας αλλά επιτρέπουν στον ISIS να πωλεί λαθραία πετρέλαιο, μέσω του οποίου χρηματοδοτεί τις στρατιωτικές και τρομοκρατικές επιχειρήσεις του.
Δεν πρόκειται για έξαρση της τρομοκρατίας, αλλά για πραγματικό πόλεμο.
Ακόμη και εκείνοι οι τρομοκράτες, οι οποίοι αγωνίζονται στο πλευρό του ISIS, είναι συχνά πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχουν πληθύνει οι τρομοκράτες ισλαμιστές με την υποστήριξη τους και τους αξιοποιούν στις περιοχές του κόσμου που έχουν πετρέλαιο.
Όχι μία, αλλά πολλές μεγάλες διεθνείς ισλαμικές οργανώσεις, που συνδέονται με ένα αμέτρητο αριθμό μικρότερων οργανώσεων, δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη.
Αυτές περιλαμβάνουν το διεθνές κίνημα Ihvanul Muslimin (Μουσουλμανική Αδελφότητα), που αναγνωρίζεται ως τρομοκρατική οργάνωση στην Αίγυπτο, και την Hizb ut-Tahrir, η οποία αναγνωρίζεται ως φασιστική οργάνωση στη Γερμανία, τις διαφορετικού επιπέδου Ουαχάμπι οργανώσεις, καθώς και το κίνημα ουαχάμπι, το οποίο χρηματοδοτείται από χώρες του Περσικού Κόλπου. Και όλα είναι δεμένα με το χρήμα.
Τα κέντρα των οργανισμών αυτών δεν είναι τυχαίο που έχουν την έδρα τους στο Λονδίνο.
Η ζωή έχει αποδείξει, ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα δεν πλήττουν αυτούς εναντίον των οποίων είχαν και έχουν φταίξει, αλλά συνήθως τα εν δυνάμει θύματα. Δηλαδή τους λαούς.
Τα προβλήματα για τους πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών δημιουργήθηκαν από την πολιτική της ΕΕ, η οποία είναι εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό και αποτελεί τον ανεμοδείκτη των εξελίξεων.
Όταν αιματοκυλείς Λαούς και όταν παράγεις όπλα και τα πουλάς σε τρομοκράτες σε άλλες χώρες, τότε αργά ή γρήγορα αυτά τα όπλα θα ξεκινήσουν να εκπυρσοκροτούν κατά της χώρας σου.
Οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφίας τους δεν είναι σε θέση να εκφράσουν τη θέση τους στα γεγονότα, καθώς αυτή η θέση είναι ήδη προαγορασμένη.
Τα δε Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης δεν είναι προκατειλημμένα, αλλά εντελώς διεφθαρμένα.
Τα ΜΜΕ εκφράζουν τα συμφέροντα των οικονομικών και πολιτικών ολιγαρχιών, τα οποία λόγω της παγκοσμιοποίησης συνιστούν ένα κυκεώνα που δεν περιορίζεται από σύνορα.
Εν τούτοις, η επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων από πολλά ΜΜΕ των εμπλεκομένων κρατών έχουν κοινούς στόχους που αποβλέπουν σε χειραγώγηση της κοινής γνώμης.
Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα είναι ότι οι ΗΠΑ και οι άλλες διεθνείς δυνάμεις δεν έχουν σκοπό να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το θέμα της τρομοκρατίας.
Ο φόβος της τρομοκρατίας και της γεωπολιτικής αστάθειας που απορρέει από την παρουσία του ISIS και τη διαιώνιση των συγκρούσεων, μάλλον συμφέρει κάθε υπερδύναμη που αποσκοπεί σε επίδειξη της στρατιωτικής πυγμής της, επέκταση των οικονομικών συμφερόντων της και εκφοβισμό των αντιπάλων της.
Το φόβητρο της τρομοκρατίας υποθάλπει επίσης το μεγαλύτερο έλεγχο της κοινωνίας, την ανεξέλεγκτη παρακολούθηση κάθε υφής της ζωής των πολιτών και την απόσπαση της προσοχής τους από θέματα όπως η οικονομική εκμετάλλευση, το περιβάλλον και η δημοκρατία.
ΒΛΕΠΕ ΓΑΛΛΙΑ, τον αγώνα του λαού ενάντια στα εργασιακά μέτρα!!!
Τώρα για το τρομοκρατικό χτύπημα στις 13 Νοέμβρη 2015 στη Γαλλία που αυτό το παρακάτω ισχύει και για το τωρινό (14 ΙΟΥΛΗ 2016) τρομοκρατικο χτύπημα, υπήρξε ένα συλλογικό κείμενο υπογραφών που δημοσιεύτικε 25 Νοέμβρη 2015 στη Liberation.
Αυτό είναι:
Καμία μονολιθική ερμηνεία, καμία μηχανιστική εξήγηση δεν θα διασαφηνίσει επαρκώς τις επιθέσεις.
Πρέπει άραγε να παραμείνουμε σιωπηλοί;
Πολλοί θεωρούν – και τους καταλαβαίνουμε – ότι μπροστά στη φρίκη του συμβάντος, η μόνη αξιοπρεπής στάση είναι η περισυλλογή.
Κι όμως, δεν μπορούμε να σωπάσουμε όταν άλλοι μιλούν και πράττουν για εμάς, στο όνομά μας, όταν μας παρασύρουν σε έναν δικό τους πόλεμο. Πρέπει να τους αφήσουμε να το κάνουν, στο όνομα της εθνικής ενότητας και καθ’υπαγόρευση της κυβέρνησης;
Γιατί, στο εξής, θα είμαστε σε πόλεμο.
Μέχρι τώρα άραγε δεν ήμασταν;
Και γιατί σε πόλεμο;
Στο όνομα των δικαιωμάτων του ανθρώπου, στο όνομα του πολιτισμού; Στην πραγματικότητα, το σπιράλ στο οποίο μας παρασύρει ένα κράτος σε ρόλο πυρομανούς πυροσβέστη οδηγεί στο θάνατο.
Μόλις βγαίνει από έναν πόλεμο στο Αφγανιστάν, με βαρύ τίμημα σε ζωές αμάχων. Εκεί, τα δικαιώματα των γυναικών εξακολουθούν να καταπατούνται, ενώ οι ταλιμπάν ανακτούν έδαφος μέρα με τη μέρα.
Η Γαλλία βγαίνει από έναν πόλεμο στη Λιβύη, ο οποίος αφήνει τη χώρα ερειπωμένη και κατεστραμμένη, με πολλές χιλιάδες νεκρούς και όπλα να πωλούνται στην ελεύθερη αγορά για να ανεφοδιάσουν κάθε ιερό πόλεμο.
Η Γαλλία βγαίνει από μια στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι. Εκεί, οι τζιχαντιστές που συνδέονται με την Αλ Κάιντα εξακολουθούν να προελεύνουν και να διαξάγουν σφαγές.
Στο Μπαμακό, η Γαλλία προστατεύει ένα καθεστώς διεφθαρμένο ως το μεδούλι, όπως άλλωστε και στο Νίγηρα και στην Γκαμπόν.
Μήπως οι πετρελαιαγωγοί της Μέσης Ανατολής, το ουράνιο που εκμεταλλεύεται η Areva υπό απάνθρωπες συνθήκες, τα συμφέροντα της Total και της Bolloré έχουν κάποια σχέση με αυτές τις ιδιαίτερα επιλεκτικές στρατιωτικές επεμβάσεις που δεν αφήνουν πίσω τους παρά μόνο καταστροφή;
Στη Λιβύη, στην Κεντρικοαφρικανική Δημοκρατία, στο Μάλι, η Γαλλία δεν εκπόνησε το παραμικρό σχέδιο για να βοηθήσει τους πληθυσμούς να βγουν από το χάος.
Δεν αρκεί λοιπόν να δίνει μαθήματα μιας υποτιθέμενης (δυτικής) ηθικής.
Ποια προσδοκία για το μέλλον μπορούν να τρέφουν πληθυσμοί καταδικασμένοι να φυτοζωούν σε στρατόπεδα ή να επιβιώνουν ανάμεσα σε ερείπια;
Η Γαλλία ισχυρίζεται ότι θα καταστρέψει το Daech; Βομβαρδίζοντας, πολλαπλασιάζει τους τζιχαντιστές. Οι γαλλικές Rafale σκοτώνουν άμαχους πολίτες εξίσου αθώους με αυτούς του Bataclan. Όπως στο Ιράκ, κάποιοι από αυτούς τους πολίτες θα καταλήξουν να συνταχθούν με τους τζιχαντιστές: τούτοι οι βομβαρδισμοί είναι ωρολογιακές βόμβες.
Το Daesh (ISIS) είναι ένας από τους χειρότερους εχθρούς μας: σφαγιάζει, αποκεφαλίζει, βιάζει, καταπιέζει τις γυναίκες και στρατολογεί τα παιδιά, καταστρέφει μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Την ίδια στιγμή, η Γαλλία πουλάει στο σαουδαραβικό καθεστώς, παρότι αυτό είναι γνωστό ότι χρηματοδοτεί τα δίκτυα των τζιχαντιστών, μαχητικά ελικόπτερα, περιπολικά σκάφη, εγκαταστάσεις πυρηνικών σταθμών. Η Σαουδική Αραβία μόλις παρήγγειλε στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Eξόφλησε την αγορά δυο πλοίων Mistral που πουλήθηκαν στην Αίγυπτο του στρατηγού Αλ-Σίσι, ο οποίος καταστέλει τους δημοκράτες της Αραβικής άνοιξης.
Στην Σαουδική Αραβία δεν αποκεφαλίζουν;
Δεν κόβουν χέρια;
Οι γυναίκες δεν ζουν υπό καθεστώς ημι-σκλαβιάς;
Επεμβαίνοντας στην Υεμένη, στο πλευρό του καθεστώτος, η σαουδαραβική αεροπορία βομβάρδισε πληθυσμούς αμάχων, καταστρέφοντας μεταξύ άλλων αρχιτεκτονικούς θυσαυρούς.
Μήπως θα βομβαρδίσουμε την Σαουδική Αραβία;
Ή μήπως η αγανάκτηση κυμαίνεται ανάλογα με τις τρέχουσες οικονομικές συμφωνίες;
Ο πόλεμος εναντίον των τζιχαντιστών, λένε με πολεμοχαρή ευφράδεια, μαίνεται επίσης στη Γαλλία.
Πώς όμως θα αποφευχθεί η ένταξη σε τέτοια δίκτυα νέων οι οποίοι προέρχονται από λαϊκά κοινωνικά περιβάλλοντα, αν δεν πάψουν παντού οι διακρίσεις που αυτοί υφίστανται, στο σχολείο, στην πρόσβαση στην εργασία και στην κατοικία, ή ακόμα ως προς τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις;
Οδηγώντας τους στη φυλακή;
Στιγματίζοντάς τους ακόμα περισσότερο;
Απαλείφοντας οποιονδήποτε ορίζοντα διαφοροποίησης των συνθηκών διαβίωσής τους;
Λοιδορώντας την αξιοπρέπεια που αξιώνουν;
Είμαστε εδώ: ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, εδώ, τους εχθρούς μας, στη χώρα που έχει γίνει ο δεύτερος προμηθευτής όπλων στον κόσμο, είναι να αρνηθούμε ένα σύστημα που, στο όνομα του άμεσου κέρδους παράγει παντού ολοένα και μεγαλύτερη αδικία.
Γιατί η βία ενός κόσμου που υποσχόταν πριν από δεκατέσσερα χρόνια ο υιός Μπους, ενός κόσμου ειρήνης, συμφιλίωσης, ομαλότητας, δεν γεννήθηκε από το μυαλό του Μπεν Λάντεν ή του Daech.
Η ιδέα αυτή αναφύεται και εξαπλώνεται πάνω στη μιζέρια και τις ανισότητες που, σύμφωνα με τις εκθέσεις του ΟΗΕ, ενισχύονται χρόνο με το χρόνο, τόσο ανάμεσα στις χώρες Βορρά και Νότου όσο και στο εσωτερικό των λεγόμενων πλούσιων χωρών.
Ο πλούτος των μεν έχει ως αντιστάθμισμα την εκμετάλλευση και την καταπίεση των δε. Και αυτή η βία δεν θα υποχωρήσει αν δεν την αντιμετωπίσουμε στη ρίζα της. Δεν υπάρχουν μαγικές, εύκολες και σύντομες λύσεις: οι βόμβες δεν είναι σίγουρα τέτοιες.
Όταν άρχισαν οι πόλεμοι του Αφγανιστάν και του Ιράκ, απαντήσαμε με δυναμικές κινητοποιήσεις. Δηλώναμε ότι οι επεμβάσεις θα έσπερναν το χάος και το θάνατο.
Ο πόλεμος του Φρανσουά Ολάντ θα έχει τις ίδιες συνέπειες.
Είναι επείγουσα και επιτακτική ανάγκη να ενωθούμε ξανά ενάντια στους γαλλικούς βομβαρδισμούς που επιτείνουν τις απειλές, καθώς και ενάντια στις ελευθεροκτόνες εκτροπές που δεν εισφέρουν καμία λύση, αλλά παρακάμπτουν και αρνούνται τις αιτίες των καταστροφών.
Αυτός ο πόλεμος δεν θα γίνει στο όνομά μας.
Ludivine Bantigny ιστορικός, Emmanuel Barot φιλόσοφος, Jacques Bidet φιλόσοφος, Déborah Cohen ιστορικός, François Cusset ιστορικός των ιδεών, Laurence De Cock ιστορικός, Christine Delphy κοινωνιολόγος, Cédric Durand οικονομολόγος, Fanny Gallot ιστορικός, Eric Hazan, Sabina Issehnane οικονομολόγος, Razmig Keucheyan κοινωνιολόγος, Marius Loris ιστορικός, ποιητής, Marwan Mohammed κοινωνιολόγος, Olivier Neveux ιστορικός τέχνης, Willy Pelletier κοινωνιολόγος, Irène Pereira κοινωνιολόγος, Julien Théry-Astruc ιστορικός, Rémy Toulouse εκδότης, Enzo Traverso ιστορικός.
Μετάφραση: Πάνος Αγγελόπουλος
Πηγή: Liberation
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου