Παρεμβάσεις έχουν πραγματοποιηθεί σε υποκαταστήματα της αλυσίδας στο Χαλάνδρι, στον Πειραιά, στους Αγ. Αναργύρους, στον Άλιμο, στον Υμηττό, στην Ηλιούπολη, στο Μπραχάμι, στο Περιστέρι και στη Νέα Ιωνία. Μια πρώτη εικόνα που αποκομίζει κανείς, πριν ακόμη μιλήσει με τους εργαζόμενους, ενδεικτική του προβλήματος, είναι τα άδεια από πελάτες καταστήματα και οι ελλείψεις προϊόντων. Καταθλιπτική η εικόνα, ιδιαίτερα στα υπερκαταστήματα της αλυσίδας που μέσα στους τεράστιους χώρους υπάρχουν πελάτες μετρημένοι στα δάκτυλα των δυο χεριών. Η εικόνα αυτή για τους εργαζόμενους έχει τη βαρύτητα της για τη πορεία των εξελίξεων, όταν ένα προηγούμενο διάστημα τα υπερκαταστήματα αυτά γέμιζαν από χιλιάδες κόσμου. Από την άλλη, το μειωμένο προσωπικό, αποτέλεσμα των ελαστικών σχέσεων εργασίας και του αντεργατικού θεσμικού πλαισίου που διαμορφώθηκε με τα μνημόνια, που σε συνδυασμό με την επιβολή αδειών δίνει τη δυνατότητα στην εργοδοσία να μειώσει «τα λειτουργικά έξοδα» σε βάρος των εργαζομένων.
Μέσα στα άδεια από πελάτες καταστήματα μάς δόθηκε η ευκαιρία εκτός από το μοίρασμα της προκήρυξης να ανοίξουμε συζητήσεις με τους εργαζόμενους οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έδειχναν να το έχουν ανάγκη και είχαν πολλά να πουν. Υπήρχαν βέβαια και εργαζόμενοι που περιορίστηκαν στο να πάρουν την προκήρυξη χωρίς να αφήνουν περιθώρια για συζήτηση. Αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί από τη μεριά τους είναι η απογοήτευση, η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία. Αρκετοί εργαζόμενοι φαίνεται να έχουν πάρει απόφαση ότι θα πεταχτούν στην ανεργία και ότι αυτή είναι μια εξέλιξη που δεν μπορεί να ανατραπεί. Άλλοι έχουν περάσει όλοι τους τη ζωή μέσα σ’ ένα κατάστημα και λίγο πριν τη σύνταξη κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο. Άλλοι με αρκετά χρόνια, άλλοι πιο νέοι, νιώθουν να ζωντανεύει ο εφιάλτης της ανεργίας χωρίς να ξέρουν αν και πώς μπορούν να αντισταθούν. Αυτούς τους εργαζόμενους δεν τους πείθουν ούτε οι αυταπάτες που καλλιεργούν διάφοροι καλοθελητές της εργοδοσίας για εξαγορά της αλυσίδας από το «καλό αφεντικό», τον Σκλαβενίτη, που θα τους εξασφαλίσει τη δουλειά.
Παρά το βαρύ κλίμα, είναι αρκετά ξεκάθαρο στις συνειδήσεις των περισσοτέρων ότι «κάτι πρέπει να γίνει» και βέβαια ότι αυτό έχει καθυστερήσει. Και ενώ από κάποιους ακούγονταν εκκλήσεις για παρέμβαση της κυβέρνησης και διευθέτηση του ζητήματος σε συνεργασία με τις τράπεζες, γρήγορα οι ίδιοι εργαζόμενοι κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για ένα προμελετημένο έγκλημα από τη μεριά της εργοδοσίας, του οποίου τις συνέπειες δεν μπορούν να φορτωθούν. Έτσι το «κάτι πρέπει να γίνει» τελικά προσδιορίζεται στο ότι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν κάτι δεν μπορεί να είναι άλλοι από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Ιδιαίτερα σε καταστήματα που έχουν συμμετοχή στις στάσεις εργασίας που έχουν γίνει μέχρι σήμερα υπάρχει μια ορισμένη διαφοροποίηση του κλίματος. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με τον γενικότερο διαμορφωμένο αρνητικό συσχετισμό δύναμης, με τις αρνητικές συνέπειες της ήττας του εργατικού κινήματος, με την οργανωτική- πολιτική και ιδεολογική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Με την χρόνια κυριαρχία του εργατοπατερισμού, του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που διάβρωσε και εκφύλισε τα σωματεία και τις οργανώσεις των εργαζομένων με τις πλάτες των ρεφορμιστικών δυνάμεων, μετατρέποντάς τα από όπλα τους σε εργαλεία των ξεπουλημένων στην εργοδοσία και το κεφάλαιο. Αυτό αποτυπώνεται γλαφυρά στη φράση της εργαζόμενης από το κατάστημα του Ρέντη: «δεν μάθαμε να αγωνιζόμαστε, δεν ξέρουμε να αγωνιζόμαστε, δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε». Τονίζοντας ταυτόχρονα τη θετική επίδραση που είχε στους ίδιους και στις σχέσεις τους το γεγονός ότι για πρώτη φορά οι εργαζόμενοι του συγκεκριμένου καταστήματος συμμετείχαν καθολικά στην 4ωρη στάση εργασίας που κηρύχτηκε στις 13 Ιούλη από τέσσερα κλαδικά σωματεία από το χώρο του εμπορίου.
Επίσης, κοινός τόπος των εργαζομένων είναι η έντονη κριτική απέναντι στο επιχειρησιακό σωματείο το οποίο «δεν κάνει τίποτα». Το συγκεκριμένο σωματείο με τη στάση του εξυπηρετεί ξεκάθαρα τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Έβαλε πλάτη ως τώρα για να προχωρήσει ο Μαρινόπουλος απρόσκοπτα τις διαδικασίες πτώχευσης, χωρίς να έχει στα πόδια του τους εργαζόμενους. Έχει αναλάβει εργολαβικά να κρατήσει τους εργαζόμενους στη γωνία και κάνει οτιδήποτε για να μη σηκώσουν κεφάλι, για να μην υπάρχουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις και απεργιακός αγώνας, ενώ υπονομεύει με κάθε τρόπο οποιαδήποτε κινητοποίηση αποφασίζονται. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην 4ωρη στάση εργασίας που αναφέραμε, έστελνε τηλεφωνικά μηνύματα στους εργαζόμενους προκειμένου να μη συμμετέχουν.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια, να παλέψουν για τη δουλειά και τη ζωή τους. Η αναμονή δίνει στην εργοδοσία τη δυνατότητα να προχωρήσει απερίσπαστη τα σχέδιά της και ταυτόχρονα να «εκτελέσει» ανά πάσα στιγμή τους εργαζόμενους. Δίνει στον ταξικό εχθρό τους τη δυνατότητα να προωθήσει τα συμφέροντά του με διάφορους τρόπους και με τελική έκβαση οι εργαζόμενοι να πληρώσουν ακριβά το μάρμαρο.
Τίποτα δεν χαρίζεται από κανέναν, τα πάντα κατακτιούνται με αγώνες. Πρέπει να ξεπεραστούν οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που τους κρατάνε όμηρους των εφιαλτικών διαθέσεων της εργοδοσίας. Ο απεργιακός αγώνας και η κλιμάκωσή του είναι μονόδρομος για να μπουν τα δικά τους συμφέροντα μπροστά. Για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους και να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας. Σε αυτόν τον αγώνα πρέπει να μπουν αποφασιστικά και ενωμένοι απέναντι στο κεφάλαιο, αλλά και την κυβέρνηση που υλοποιεί την αντεργατική πολιτική για να εξασφαλίζεται με κάθε τρόπο και μέσο η κερδοφορία του κεφαλαίου. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εκφραστεί η ταξική αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, και η 24ωρη απεργία που προκηρύχτηκε για την Παρασκευή 22 Ιούλη μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στην ενίσχυση του αγώνα τους.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου