Πανηγύρισαν λοιπόν για τα γενέθλια του προεξοφλημένου επί της ουσίας και άσχετα με το όποιο αποτέλεσμα υπήρχε ΝΑΙ. Το οποίο ΟΧΙ τους διάφερε μόλις κατά 5% απ το ΝΑΙ!! και αμφότερα αποτελούσαν ένα οιονεί πελώριο ΟΧΙ στην αγωνιστική αναγκαιότητα. Γιατί ήταν λένε μια κορυφαία στιγμή της σύγκρουσης του λαού με τη τυραννία των δανειστών και τα ενθάδε υποχείρια της. Αλλά εστιάζονται στην αναμφίβολα θετική διάσταση της μάζας των ψηφοφόρων που δεν κιότεψαν μπροστά στη σιχαμερή εκστρατεία κινδυνολογίας και πρόταξαν παρασυρμένοι την «ηρωική» ψήφο τους. Παραβλέποντας το κυρίαρχο στοιχείο της αδρανοποίησης του λαϊκού παράγοντα και πως η εν γένει διαδικασία εγκλώβιζε, εξαπατούσε και στο μερτικό που της αναλογούσε αντιστρατεύονταν τον αποκλειστικό δρόμο της ασίγαστης πάλης . Επιτείνοντας έτσι μοιραία το κλίμα της παθητικοποίησης. Ενώ οι κινητοποιήσεις αποκλειστικά ήταν και είναι σε θέση βέβαια να προκαλέσουν την ανακοπή της επίθεσης, την συγκοπή της πολιτικής της εξαθλίωσης και προοπτικά την οριστική διακοπή της λειτουργίας ενός συστήματος, που στην ανίατη κρίση του από εδώ και πέρα μόνο πείνα και πόνο θα μοιράζει απλόχερα στην κοινωνική πλειοψηφία.
Το στήριξαν ως εκ τούτου, το ζητωκραύγασαν, καταντώντας θλιβεροί ουραγοί του αρχιαπατεώνα Τσίπρα, που όπως κάθε πρόθυμος ρεφορμιστικός διαχειριστής είναι καταδικασμένος να καταλήγει σαν τον πιο σιχαμερό οσφυοκάμπτη στους ιμπεριαλιστές και μεγαλοαστούς και στυγνό μαστιγωτή των εργαζόμενων. Καταγγέλλοντας και αποστασιοποιούμενοι κιόλας σαν απατημένες παρθένες με πρωτύτερα ντροπιασμένες ερωτικές βλέψεις απέναντι στον συγκεκριμένο νυμφίο, που εν τω μέσω της μνημονιακής νυκτός παλινωδούσε με γοργό ρυθμό από τις υποσχέσεις του σχίζοντας και χορεύοντας τον λαό στο ταψί των πιστωτών. Αλλά συνάμα είναι πλέρια ακόλουθος στο αναπόδραστο πεπρωμένο του ρημάγματος της κοινωνίας από κάθε επίδοξο μελλοντικό κυβερνήτη του πισθάγκωνα δεμένου ελληνικού καπιταλισμού.
Τολμούν να το παρουσιάζουν ακόμη και σήμερα σαν ένα θρυλικό επεισόδιο κορύφωσης της εναντίωσης των εργατολαϊκών στρωμάτων στους βάρβαρους σχεδιασμούς του «ημέτερου» κεφάλαιου, δανειστών και υποτακτικών τους. Αδυνατώντας όμως να εξηγήσουν παρακάτω πως και τι μεσολάβησε, ώστε η καμπύλη του διαγράμματος της πορείας του κινήματος από τη δήθεν εντυπωσιακή εκτίναξή του την περίοδο του δημοψηφίσματος, επισφραγίστηκε με έναν κατοπινά απελπιστικό καταποντισμό. Διαστρέφοντας αντίθετα τους νόμους της φύσης, της κοινωνίας και της πορείας των μαζών, όταν είναι εξωφρενικό γεγονός μια δυναμική ανάταση της ταξικής πάλης (όπως στα μυαλά τους δημιουργούν φαντασιόπληκτες τρικυμίες εν ποτηρίω) ως δια μαγείας να επιστεφθεί με μια απότομη καθίζηση. Δίχως φυσικά να παρεμβληθεί το παραμικρό εκτονωτικό φαινόμενο. Τέτοιου μεγέθους μάλιστα υποχώρηση που τις καθιστά ανίσχυρες όχι να θέτουν στο προσκήνιο προωθημένα αιτήματα και στόχους, αλλά ούτε καν στα όρια του αμυντισμού να επιβραδύνουν την κατασπάραξη τους από την καπιταλιστική μοχθηρία.
Παιανίζουν επίσης για το δήθεν αδελφικό έπος των άγγλων εργαζόμενων με το Brexit. Παρά του ότι αυτή η διαδικασία εκπορεύτηκε με πλήρη πρωτοβουλία αντιδραστικών δυνάμεων του διχασμένου κορμού της ιμπεριαλιστικής ολιγαρχίας για τους δικούς της διαπραγματευτικούς λόγους (πιθανόν βιάστηκε ο Λαφαζάνης να επιχαίρει, επειδή η Αγγλία δεν διαθέτει αποστάτη Τσίπρα) ή στρατηγικούς υπολογισμούς. Οι οποίοι ανταγωνισμοί και βλέψεις προφανώς σε μηδενικό βαθμό αγγίζουν τα συμφέροντα του εγγλέζικου λαού (που χαρακτηρίζεται και πάσχει και αυτός από τη γενικότερη φάση αποσυγκρότησης) και βέβαια δεν υπάρχει κοινός τόπος ούτε σε έκταση χιλιοστού με εκείνα των κρατούντων.
Εθελοτυφλούν λοιπόν για την εξόφθαλμη χρησιμοποίηση του εκλογικού σώματος (και συνενοχοποίηση του για τις ούτως ή άλλως αρνητικές συνέπειες της κάθε επιλογής, μιας και ήδη από τη ρηγκανοθατσερική περίοδο είχε κλειδώσει -πρωταγωνιστικά κιόλας- η στοχοποίηση των εργατικών δικαιωμάτων) από τις αντιτιθέμενες μερίδες του αστισμού για τη διευθέτηση των διαφορών του. Δηλαδή ακόμη και η Ελισάβετ ήταν σύμμαχος με τους υπηκόους της ή κυριολεκτικά σύρθηκαν έρμαιοι οι Βρετανοί σε μια ενδοϊμπεριαλιστική και ενδοαστική διένεξη; Το επίδικο του δημοψηφίσματος ήταν εν κατακλείδι η καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης της εργατιάς; Ή η απόπειρα του αγγλικού ιμπεριαλισμού με ταυτόσημο στόχο (φιλοδοξίες για διεκδίκηση αναβαθμισμένου διεθνή ρόλου αποτινάσσοντας δεσμεύσεις της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης που ακρωτηρίαζε κάπως τις επεκτατικές προσδοκίες του) και διφορούμενη μεθοδολογία; Ώστε τοιουτοτρόπως να αυτονομηθεί ανοίγοντας τα παλιά αυτοκρατορικά φτερά του, σε ένα όμως λίαν επικίνδυνα ταραγμένο πλανήτη, όπου καιροφυλακτούν δυο φιλικά και μη θεριά; Κατάσταση που οπωσδήποτε τροχοδρομεί αρνητικές για το εκεί προλεταριάτο εξελίξεις. Μιας και καμία σχέση δεν έχει η υποθετική περίπτωση της θεμιτής αξιοποίησης των ρηγματώσεων του μπλοκ εξουσίας επ` ωφελεία ενός ριζοσπαστικού αντικαθεστωτικού ρεύματος με το ακριβώς αντίθετο που συνέβη. Είτε εκτός ΕΕ, είτε όπως σήμερα εντός– εκτός της ΕΕ ή μιας αυριανής ιδιότυπης σχέσης εκτός- εντός της ληστοσυμμορίας, η μοίρα του βρετανικού λαού διαγράφεται άραχλη. Υπό την κυριαρχία μιας κραταιής εθνικής αστικής τάξης με ονειροπόλες τάσεις αναστύλωσης της παλιάς γεωπολιτικής ορμής (και η ιστορία θυμίζει πόσο καταραμένες καταντούν για τους λαούς τέτοιες επιδιώξεις) η μοίρα των πληβείων κρίνεται σε ένα διαφορετικό επίπεδο. Αυτό που προσδιορίζει η ένταση της ταξικής αναμέτρησης και διαμορφώνει τους συσχετισμός δύναμης των ασυμβίβαστων στρατοπέδων μέσα στα σύνορα της επικράτειας.
Είναι απόλυτα εναργές πως δεν φώλιαζε στη σκέψη των ψηφοφόρων που τάχθηκαν υπέρ της εξόδου η αμφισβήτηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ. Και πως άλλωστε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, όταν δεν αποτέλεσε ανάκλαση αντίστοιχων ή παρεμφερών (αθέατων καθότι ανύπαρκτων) κινηματικών διεργασιών, που θα στρέφονταν εξαιτίας του προοδευτικού τους χαρακτήρα υποχρεωτικά και παράλληλα και κατά της ίδιας της ιμπεριαλιστικής πατρίδας. Τουναντίον πρέπει να γίνει η παραδοχή πως ένα μέρος τουλάχιστον του βασιλιά ήταν γυμνό. Χωρίς να υποτιμείται η θετική έκφραση μιας κατακραυγής προς την ΕΕ, όμως ένα ποσοστό της κοινής γνώμης κανοναρχήθηκε με ξενοφοβικά ελατήρια εξαιτίας της αθρόας εισδοχής οικονομικών μεταναστών από ενταγμένα στην ΕΕ κεντροανατολικά κράτη.
Γιατί άραγε αυτός ο χώρος της αριστεράς και α-αριστεράς σχετικά με τα δημοψηφίσματα προβαίνει σε τέτοιες αλλόκοτες, χαζοχαρούμενες και αποπροσανατολιστικές πολιτικές εκτιμήσεις; Υιοθετώντας μια παθιασμένη στάση λαγνείας προς τα δημοψηφίσματα, τα οποία οι ταξικοί εχθροί μας με ραδιουργία (γιατί έτσι λειτούργησε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖ-ΑΝΕΛ) αποφασίζουν και προωθούν. Πως είναι δυνατόν να καταλήγουν σε γελοιοποιημένες αναλύσεις της πραγματικότητας, όταν με δυσκολία και η νηπιακή ακόμη αφέλεια θα δικαιολογούσε; Αντικρίζουν κινηματικές οροσειρές, ενώ οι λαοί μένουν παγιδευμένοι μέσα σε χαράδρες ενσωμάτωσης ή απογοήτευσης. Αποκρύβοντας την αλήθεια ότι δεν ζούμε σε φιλελεύθερες δημοψηφισματικές δημοκρατίες, μα σε ένα περιβάλλον στυγνής αστικής (και σαν Έλληνες και ιμπεριαλιστικής) δικτατορίας των ελάχιστων παρασιτοειδών. Λησμονώντας πως το ευαγγέλιο μας είναι το «Κράτος και Επανάσταση» και όχι το «Κράτος και Εκλογές». Διατυμπανίζοντας τα «ανατρεπτικά» ποσοστά των δημοψηφισμάτων που ευημερούν, ενώ οι βιοπαλαιστές εξαθλιώνονται και δυστυχούν. Κομπάζοντας με τις δικές τους πρόσφατες δημοσκοπικές αναρριχήσεις, τη στιγμή που οι δείκτες των κοινωνικών αντιστάσεων καταρρέουν και η κεφαλαιοκρατία κι ο ιμπεριαλισμός ανενόχλητα επελαύνουν τρώγοντας αχόρταγα σάρκες. Δημοσιεύοντας άρθρα με βαρύγδουπους τίτλους πως τάχατε στη διάρκεια της διεξαγωγής του δικού μας δημοψηφίσματος μεσολάβησε σπουδαίος ταξικός πόλεμος δέκα ημερών. Ασελγώντας βάναυσα πάνω στην ιστορία και παραμυθιάζοντας την επικαιρότητα. Αφού οι μοναδικές μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο, τρομάζουν σήμερα το σύστημα και απειλούν προοπτικά και συθέμελα την απάνθρωπη υπόσταση του, ήταν η Οκτωβριανή έφοδος των μπολσεβίκων. Είναι τα μπλόκα τα αγροτών και το απεργιακό κύμα της γαλλικής εργατικής τάξης. Θα είναι οι δεινοπαθημένες μάζες που μες στο λιοπύρι και την παγωνιά, πότε στην ανηφόρα και συχνά στην κατηφοριά των ταξικών συγκρούσεων συνειδητοποιήσουν πως το ψωμί, τη μόρφωση, την περίθαλψη, τη σύνταξη, το σπιτικό, την ειρήνη, τη λευτεριά, τη συντριβή του φασισμού και την αειθαλή προκοπή θα τα συναντήσουν προσπερνώντας τα δόκανα του κοινοβουλευτισμού και περιφρονώντας τις ρεφορμιστικές σειρήνες στα πλαίσια της οριστικής και αμετάκλητης χειραφέτησης τους. Ξεκινώντας πάντα από τα άμεσα και καυτά προβλήματα. Αλλά ξεκινώντας όμως.
Γιόρτασαν πανηγυρικά λοιπόν την επέτειο του ΟΧΙ οι διαζευγμένοι με την αυτοκριτική. Παραδόξως δεν συνηθίζεται και δεν συγχωρείται να γιορτάζονται τέτοιας μορφής ήττες από τους νικημένους. Εκτός και αν αναγιγνώσκουν κάποιοι με εξωγήινη οπτική επιτυχίες στο εφιαλτικό μνημονιακό σήμερα. Τουναντίον όσοι είναι βουτηγμένοι στη χλιδή και στο παραπέρα θησαύρισμα από τη φτώχεια των βιοπαλαιστών δικαιούνται έστω και παρασκηνιακά να γλεντούν. Ενίοτε -και οπωσδήποτε επιβάλλεται- γιορτάζονται λαϊκοεργατικές μάχες και αγώνες που χάθηκαν όχι μόνο για να τιμηθούν οι θυσιασθέντες, αλλά για να εμπνευστούν και παραδειγματιστούν οι επόμενες γενιές. Ούτως ώστε αυτές να αποπειραθούν την ολοκλήρωση των προηγούμενων προσπαθειών πιο έμπειρα πλέον. Αλλά μιλάμε για μάχες και αγώνες όχι εικονικούς. Ούτε για διαδικασίες που εμφορούνται από τις ψευδαισθήσεις της κάλπης και αντιπαραθέσεις που ανοίγουν διάπλατα κερκόπορτες στον ταξικό αντίπαλο πλευροκοπώντας και εξασθενώντας τη μεριά των πλειοψηφιών και του μόχθου. Τέτοιες αποφράδες φάσεις οφείλουν οι γνήσιες δυνάμεις της απόκρουσης της αντιλαϊκής καταιγίδας και της ρήξης με το κατεστημένο να τις αμαυρώνουν και να συμβάλλουν στη μη αναπαραγωγή τους. Δεν στέργουν επουδενί τις δολοπλοκίες των δυναστών, ποτέ δεν τις υμνούν και τις προβάλουν σαν διέξοδο.
Όσοι λοιπόν το πράττουν, αποδεικνύουν πως έχουν ρίξει βαριές άγκυρες στα βουρκόνερα της συνθηκολόγησης με τον εξαρτημένο καπιταλισμό και της ταξικής ανακωχής, παγιδεύοντας κατ` επέκταση τον λαό στα παραπλανητικά τερτίπια του. Η ανεπίδεκτης μάθησης στείρα επιμονή διάφορων στον εκλογικό κρετινισμό (και τον σιαμαίο αδελφό του, τον αντικινιματισμό) κάτι θυμίζει. Κάτι που βρωμάει αποπνιχτικά και αναδίδει τη Συριζαϊκή δυσωδία. Ενός δηλαδή «υπεύθυνου» φορέα που με ευλαβικότητα συμπεριφέρεται σαν υπηρεσία στους επιβήτορες του μεγάλου κεφάλαιου και των ιμπεριαλιστών, έχοντας εξαναγκάσει βίαια πια τον λαό να καθίσει σε ιεραποστολική στάση. Δυστυχώς πολλές συλλογικότητες της αριστεράς παρουσιάζουν καταπληκτικές ομοιότητες στο προκυβερνητικό σκέπτεσθαι και φέρεσθαι του. Έχουν παραπλήσιο ιδεολογικοπολιτικό γονιδίωμα και ιεροποιούν το δημοψηφισματικό αίσχος χωρίς να συνταράσσονται με την καταλλαγή της ταξικής αντιπαράταξης από την πλευρά των εργαζόμενων. Γιατί απλά δεν τολμούν, δεν πιστεύουν στη μερική και μετωπική σύγκρουση. Έχει διαποτιστεί το είναι τους με τη συνδιαχειριστική τοξίνη και υπεργολαβικά έχουν αναλάβει το καθήκον της διασποράς των εκλογικών παραισθησιογόνων βάζοντας έως και φανερές τρικλοποδιές σε κατά καιρούς αγωνιστικά σκιρτήματα.
Μακάρι να μη σώσουν οι αδιόρθωτοι τιμητές των δημοψηφισμάτων όχι να τα εκατοστίσουν, μα μήτε καν να τα χρονιάσουν ξανά. Σαν γιορτάζουν μεγαλοαστοί και ρεφορμιστές, ο λαός υποφέρει και πενθεί. Να τους προκάμει λοιπόν το μαζικό κίνημα της διεκδίκησης και της αναμέτρησης στη γωνία και με τον ξεσηκωμό του να φέρει τις δικές του αυθεντικές επετείους αντιστάσεων και νέων κατακτήσεων. Αποσπασματικών, αλλά και της ολιστικής. Μέχρις ότου αναθαρρέψει ο λαός και εμπεδώσει πως ότι έχασε, έγινε επειδή επένδυσε τις ελπίδες του και προδόθηκε από τους σωτήρες των εκλογών. Σκύβοντας το κεφάλι του και ακουμπώντας την ανακούφιση του από τα οξυμένα προβλήματα στο άσφαιρο «όπλο» των δημοψηφισμάτων, επακολούθησε η πανωλεθρία. Ότι πάλι κέρδισε, το πέτυχε, αφού εμπιστεύτηκε τη τιτάνια δύναμη που κρύβει στη σηκωμένη γροθιά του βαδίζοντας στους δρόμους της πάλης. Σε αυτό το πεδίο μονάχα «εισακούονται» τα μικρά, τα μεγάλα μαζί με το τεράστιο και τελεσίδικο ΟΧΙ των εκμεταλλευόμενων.
Κ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου