Οι κερασιές ανθίζουν ξανά... και ας έχει και ΕURO

Κάποιος έχει γράψει με σπρέι πάνω στην πινακίδα οδηγιών προς το στάδιο:
Μπλόκο σε όλα - Όλοι σε απεργία.

Πέρασαν τρεις μήνες, οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία από νεολαιίστικες έγιναν εργατικές, αγκάλιασαν όλη τη χώρα και δημιούργησαν τριγμούς στην κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς, σε βαθμό που να πάρει πίσω κάποιες από τις αρχικές διατάξεις του σχεδίου νόμου για τα εργασιακά. Ο νόμος για τα εργασιακά, ο νόμος «Ελ Κομρί», προβλέπει ότι θα επιτρέπεται στις εταιρείες να επιβάλλουν εναλλακτικά ωράρια εργασίας, διαφορετικά από αυτά των συλλογικών συμβάσεων, με 48ωρη εβδομαδιαία εργασία και ημερήσιο ωράριο έως και 12 ώρες. Μάλιστα, θα είναι επιτρεπτό, σε «εξαιρετικές περιστάσεις», το εβδομαδιαίο ωράριο να μπορεί να επεκτείνεται έως και τις 60 ώρες. Επίσης, καθιερώνεται η δυνατότητα του εργοδότη να απολύει αδικαιολόγητα και να μη δίνει την ελάχιστη αποζημίωση, όπως και το ελεύθερο στην απόλυση εργαζομένων που δεν συμφωνούν με ενδεχόμενες αλλαγές στα συμβόλαιά τους.
Η Γαλλία συγκλονίζεται, τον τελευταίο καιρό, από μεγάλες διαδηλώσεις και απεργίες, σε πανεθνικό επίπεδο, που γίνονται σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Από τη μία, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει γίνει μόνιμη κατάσταση με πρόσχημα την τρομοκρατία και από την άλλη η διοργάνωση του Εuro. Σίγουρα, αλλιώς τα είχε υπολογίσει η κυβέρνηση των λεγόμενων «σοσιαλιστών» και η αστική τάξη της χώρας, όταν σχεδίαζε να περάσει τον αντεργατικό νόμο: με την εργατική τάξη και τον λαό της Γαλλίας σε υποχώρηση, βαθιά σοκαρισμένο από τα τρομοκρατικά χτυπήματα το Παρίσι, με την υποστολή βασικών δικαιωμάτων με όχημα την τρομοϋστερία και με την διοργάνωσή του Εuro να αποχαυνώνει μεγάλο κομμάτι του λαού και της νεολαίας. Δεν είναι μόνο το ποδοσφαιρικά απαθές και υποτονικό κλίμα της διοργάνωσης αλλά και η συνειδητή επιλογή του γαλλικού λαού να στηρίξει τις απεργίες, ειδικότερα στις συγκοινωνίες, κόντρα στην τρομοκρατία, την εθνική ομοψυχία και τον κοινωνικό αυτοματισμό που οργιάζει.
Παρόμοιο κλίμα με αυτό είχε ζήσει και ο ελληνικός λαός με την Ολυμπιάδα το 2004 και τη μεγάλη «επιστροφή των αγώνων στη χώρα που τους γέννησε». Μια διοργάνωση με τραγικό απολογισμό 17 δολοφονίες εργατών στα ολυμπιακά κάτεργα, πολιτικό αποτέλεσμα το βάθεμα της εξάρτησης, την κατοχύρωση (για ακόμα μια φορά) της παρουσίας των Νατοϊκών στη χώρα, την ανεξέλεγκτη δράση μυστικών ή φανερών μηχανισμών καταστολής και τον περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, μέσα από τον τεχνολογικό αλλά και νομοθετικό εξοπλισμό του κράτους. Στο οικονομικό πεδίο, τα δυσανάλογα με τις δυνατότητες της χώρας έργα, τα φαραωνικά κατασκευάσματα που δεν έχουν καμιά χρησιμότητα για το λαό έσυραν ένα χορό δισεκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος είχε φυσικά προαποφασιστεί από τις πολυεθνικές (αμερικάνικες και ευρωπαϊκές). Ήταν κι αυτός, άλλωστε, ένας από τους λόγους που επιλέχθηκε μια χώρα χωρίς υποδομές για τη διοργάνωση.
Με τον ίδιο τρόπο επιδιώχθηκε να λειτουργήσει και το Παγκόσμιο κύπελλο, το 2014, στη Βραζιλία. Καθεστώς έκτακτης ανάγκης, προληπτικές συλλήψεις αριστερών έπειτα από εισβολές στα σπίτια τους, μεγάλο φαγοπότι για τη διοργανώτρια FIFA, καταστολή των αγώνων του λαού και των ακτημόνων αγροτών και θεσμοθέτηση με νόμους της κρατικής καταστολής και τρομοκρατίας ενάντια στις τεράστιες διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις που έγιναν.
Παρόλα αυτά, το Euro, σε αυτή τη συγκυρία, δεδομένου ότι γίνεται σε μια μητρόπολη και δεδομένων των ανταγωνισμών ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, των αδιεξόδων στη Μέση Ανατολή, του ζητήματος του Ισλαμικού Κράτους αλλά και του προσφυγικού-μεταναστευτικού, έτσι όπως έχει αναδειχθεί για την Ευρώπη, φαίνεται να εξυπηρετεί πιο αναβαθμισμένους σκοπούς απ’ ότι οι προηγούμενες διοργανώσεις που αναφέραμε αλλά και άλλες. Ενδεικτικές οι σκηνές σύρραξης ανάμεσα σε ακροδεξιούς χούλιγκαν, αλλά και των ναζί εθνικιστών που παρελαύνουν από τις κερκίδες και που τον τελευταίο καιρό έχουν κατακλύσει τα γαλλικά γήπεδα. Οι τελευταίοι μάλιστα έγιναν η αφορμή για ακόμη μια σφήνα στη Ρωσία (καμία ουσιαστική κύρωση για την Αγγλία, της οποίας οι οπαδοί τα έκαναν γυαλιά καρφιά στη Μασσαλία), η οποία έφαγε πρόστιμο 150.000 ευρώ και απειλήθηκε με αποκλεισμό. Οι πιέσεις και σε αυτό το επίπεδο συνεχίζονται, με τον αποκλεισμό ολόκληρης της ομάδας στίβου της Ρωσίας από τους Ολυμπιακούς του Ρίο αλλά και από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου, λόγω των απανωτών θετικών δειγμάτων σε έλεγχο ντόπινγκ κάποιων εκ των μελών της ομάδας. Αφορμή για τον έλεγχο και τον αποκλεισμό ήταν έρευνα του γερμανικού τηλεοπτικού δικτύου ARD/WDR για το ντόπινγκ στη Ρωσία. Τις αποφάσεις αυτές της IAAF ακολούθησαν προσωπικές δηλώσεις του Πούτιν για το άδικο και πρωτόγνωρο της απόφασης αυτής αλλά και του υπουργού αθλητισμού της Ρωσίας και μέλους της εκτελεστικής Επιτροπής της FIFA Βιτάλι Μούτκο, ο οποίος προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα λέγοντας πως «Το πρόβλημα ντόπινγκ στη Ρωσία δεν είναι χειρότερο απ’ ότι σε άλλες χώρες. Ό,τι και να κάνουμε είναι πάντα κακό».
Παράλληλα με όλα αυτά, στις χώρες της ΕΕ διεξάγονται κινητοποιήσεις με αφορμή τις αλλαγές στα εργασιακά και την ψήφιση αντίστοιχων νόμων. Δεν είναι καθόλου τυχαία η στάση της γαλλικής αστικής τάξης, η οποία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να καταστείλει τις κινητοποιήσεις και να απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις όταν βλέπει ότι «ο άρτος και το θέαμα» δεν κατευνάζουν το λαό, πόσο μάλλον όταν λείπει ο άρτος. Ενδεικτικό της κατάστασης το ότι η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης έχει ανανεωθεί ήδη 3 φορές έπειτα από ψήφιση στη βουλή και άρα επιτρέπονται οι ποινικές διώξεις και οι φυλακίσεις συνδικαλιστών, η μαζική καταστολή και οι διακρίσεις φύλων και εθνών. Το Εuro όχι τυχαία έχει γίνει όχημα επίθεσης σε δημοκρατικά δικαιώματα και μέθοδος συγκάλυψης της κυβερνητικής πολιτικής, ενώ παράλληλα χρησιμοποιείται για να ενταθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Τέτοιου τύπου διοργανώσεις έχουν συγκεκριμένο πλέον ρόλο, ανάλογα με την περίοδο και την συγκυρία που γίνονται, με γενική όμως κατεύθυνση να χαλιναγωγείται και να ενσωματώνεται ο λαός στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού και των αστικών τάξεων, να καλλιεργείται μια ιδιότυπη εθνική ομοψυχία προς όφελος αντιδραστικών δυνάμεων και να καταστέλλονται οι όποιες λαϊκές αντιδράσεις υπάρχουν. Επιπλέον, παράλληλα γίνεται και το μεγάλο αλισβερίσι των διοργανωτών με τις μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες βλέπουν μέσα σε όλες αυτές τις διοργανώσεις «γρήγορες και κερδοφόρες μπίζνες». Οι ίδιες οι ομοσπονδίες προσπαθούν να συγκαλύψουν μια σάπια πραγματικότητα ντόπας και αναβολικών, τα οποία ανά καιρούς βγαίνουν στη φόρα, ή ακόμα και στημένων διοργανώσεων (πρόσφατες οι δηλώσεις του πρώην προέδρου της FIFA, Ζεπ Μπλάτερ, σε συνέντευξή του σε εφημερίδα της Αργεντινής, ότι κάποιες κληρώσεις στην Ευρώπη γίνονται με παγωμένα μπαλάκια).
Ο γαλλικός λαός επιμένει και αυτό μόνο ελπίδα μπορεί να προκαλεί στον ελληνικό λαό και να αναδεικνύει την αναγκαιότητα που υπάρχει για να στηθεί στη χώρα μας ένα ρωμαλέο, διεκδικητικό κίνημα.

ΥΓ. Όσον αφορά το ποδοσφαιρικό κομμάτι, είναι απορίας άξιο πώς μια διοργάνωση που για πρώτη φορά έχει 24 ομάδες είναι τόσο φτωχή αγωνιστικά. Ίσως φταίει για αυτό η (ακόμα μία από τις πολλές) απαγόρευση του αλκοόλ στους αγώνες.

Προλεταριακή Σημαία