Με αφορμή δύο φωτογραφίες παιδιών!

 Η δημοσίευση αυτών των φωτογραφιών, και άλλων όποτε προκύπτουν, και ο σχολιασμός τους  -συγκινητικά, οργισμένα, ανήσυχα δεν έχει σημασία- θα έχει νόημα όταν θα έρθει η μέρα που θα καταλάβουμε ότι πρέπει να πούμε στα παιδιά μας, σε αυτά τα παιδιά, στους εαυτούς μας και στους γονιούς αυτών των παιδιών, γιατί γίνεται αυτό που γίνεται. Τι φταίει που παιδιά και μεγάλοι κινδυνεύουν εκεί που κάθονται στο σπίτι τους να σκοτωθούν, να χάσουν τα αδέρφια τους, τις μανάδες και τους μπαμπάδες τους, το σπίτι τους, τη πατρίδα τους; Γιατί αναγκάζονται να πνίγονται ή να μετατρέπονται σε πρόσφυγες σε χώρες που οι εξουσίες δεν τους θέλουν, που όταν τους δέχονται τους εκμεταλλεύονται και τους ρίχνουν σε άθλιες συνθήκες, έχοντας σίγουρο ότι θα τους κατηγορήσουν κι από πάνω γι' αυτές τις συνθήκες.
Θα έχει νόημα όταν ξεπεραστεί η συγκίνηση και η ανησυχία. Όταν η συγκίνηση και η ανησυχία μετατραπούν σε οργή όχι (μόνο) ενάντια στον ΙSIS, στον Άσαντ, στις διάφορες αντιμαχόμενες ομάδες στη Συρία και στις άλλες χώρες από την Λιβύη, τη Παλαιστίνη ως το Αφγανιστάν αλλά (κύρια) ενάντια σε αυτούς που υποδαυλίζουν, που στηρίζουν και εξοπλίζουν όλους αυτούς, ενάντια σε αυτούς που δεν το έχουν σε τίποτα να εισβάλουν και να διαμελίσουν χώρες, να σφάξουν λαούς. Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι (Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί), Ρώσοι ιμπεριαλιστές λέγονται. Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ λέγονται. Για τα δικά τους γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα γίνονται όλα αυτά που μας συγκινούν, μας ανησυχούν και μας εξοργίζουν. Για τα δικά τους συμφέροντα κινδυνεύουμε να γίνουμε και εμείς θύματα των βομβών τους, να γίνουν και τα δικά μας παιδιά σαν αυτά τα παιδιά.
Θα αποκτήσει νόημα όταν πούμε στους εαυτούς μας ότι το πρόβλημά μας δεν είναι οι πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας για να σωθούν αλλά η κατοχή του Αιγαίου και των νησιώτικων λιμανιών από τον νατοϊκό στόλο, ότι κινδυνεύουμε από τα θερμά επεισόδια που προκαλούνται με τον Ρώσικο στόλο πολύ περισσότερο από αυτά που προκαλούνται μεταξύ των τούρκικων και ελληνικών καραβιών, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι οι αμερικάνικες βάσεις και τα νατοϊκά στρατηγεία μετατρέπουν τη χώρα μας σε άμεσο συνένοχο αυτής της σφαγής που οδηγεί σε εικόνες σα και αυτή και ότι αυτό πρέπει να το αλλάξουμε. Ότι για το ρατσισμό δεν φταίνε η Χρυσή Αυγή, οι παπάδες και μια ηλίθια αθλήτρια αλλά η ίδια η εξουσία που τους χρησιμοποιεί. Ενάντια σε αυτή πρέπει πρώτα να στραφούμε.
Η δημοσίευση αυτής και άλλων φωτογραφιών θα αποκτήσει αληθινό νόημα όταν τη συγκίνηση και την ανησυχία μας τη μετατρέψουμε σε οργή, βγούμε στους δρόμους και απαιτήσουμε το σταμάτημα του πολέμου, την απόσυρση των Αμερικάνων, Ευρωπαίων και Ρώσων ιμπεριαλιστών από την ανατολική Μεσόγειο, από τη Μέση Ανατολή, από το Αιγαίο και ολόκληρη τη χώρα μας πρωτ' απ' όλα. Όταν ο πατριωτισμός δεν θα έχει ανάγκη για τόνωση έξι μετάλλια ατομικών προσπαθειών ελληνόπουλων και καναδυό ...ελληνοαμερικάνων στους ολυμπιακούς αγώνες του κέρδους, της εξαθλίωσης, των δολοφονιών των ντόπιων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δεν θα έχει ανάγκη σε ύμνους προς μια αόριστη και ανύπαρκτη "πατρίδα" κάτω από μια σημαία που καθιέρωσε η χούντα, προς ένα "έθνος" που το επιβουλεύονται κάποιες άγνωστες δυνάμεις και το ...ισλάμ, αλλά θα μετουσιώνεται συλλογικά και θα στρέφεται ταξικά απέναντι στις πραγματικές δυνάμεις που καθορίζουν τη τύχη της δικής μας αλλά και όλων των άλλων πατρίδων των μικρών παιδιών που κάθε τόσο σκοτωμένα και τραυματισμένα σε φωτογραφίες κάνουν το γύρο των ΜΜΕ και των δικτύων.
Αλληλεγγύη και πατριωτισμός έχουν νόημα όταν παλεύουμε για να γίνει η χώρα μας ανεξάρτητη απ' όλους αυτούς, όταν ανατρέψουμε όλους όσους τους υπηρετούν και εδώ και στις άλλες χώρες, όταν καταλάβουμε ότι η ανεξαρτησία δεν καταχτιέται με τη συμπόρευση με κάποιων από τους φονιάδες των λαών. Ούτε εδώ, ούτε στη Συρία. Πουθενά!
Για να γίνει η χώρα μας πραγματικά χώρα αλληλεγγύης και φιλόξενη όχι μόνο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες αλλά και για μας τους ίδιους. Για να μη ξεχνάμε ότι και αρκετοί από εμάς δεν χωρέσανε και δεν χωράνε εδώ, ότι αναγκάζονται σε φυγή για τους ίδιους λόγους.
Δεν αρκεί λοιπόν μόνο η συγκίνηση για τα σκοτωμένα παιδιά ούτε το σοκ για τη χρήση παιδιών από τους ισλαμιστές φασίστες. Χρειάζεται αντίσταση και αγώνας. Για να γίνουν τα παιδιά από ήρωες φωτογραφιών δυστυχίας σε ήρωες φωτογραφιών ενός αγώνα που θα εξαλείψει τις πρώτες! Σαν και αυτόν που έδωσαν τα Αετόπουλα και οι ΕΠΟΝίτες ενάντια στη γερμανική κατοχή, ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση μετά την κατοχή. Ένας αγώνας που ακόμη δεν τελείωσε!