Ως αποτέλεσμα όλου αυτού, οι χώρες που δεν έχουν την Αγγλική σαν μητρική ή επίσημη γλώσσα, να διανύουν έναν αγώνα δρόμου που ξεκινάει σε όλο και μικρότερες ηλικίες, για να την «κατακτήσουν», μαζεύοντας πιστοποιητικά και διπλώματα που θα τους διασφαλίσουν μια θέση εργασίας ή μια θέση σπουδών. Και φυσικά, ξοδεύοντας τεράστια ποσά σε ιδιωτικά μαθήματα, φροντιστήρια, εκδοτικούς οίκους ξένους και ντόπιους, που ανταγωνίζονται ποιος θα πάρει τη μερίδα του λέοντος σε μια αγορά που συνεχώς δημιουργεί και νέες απαιτήσεις. Και από δίπλα, ξένα πανεπιστήμια και κολλέγια, που προκηρύσσουν εξετάσεις για πτυχία που θα δώσουν άλλο ένα πιστοποιητικό, που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγηθεί στα αζήτητα, σε μια ανύπαρκτη αγορά εργασίας ή σε μια ζούγκλα εργασιακή, που ποτέ αυτό που έχεις εσύ δεν επαρκεί!
Η μπίζνα τεράστια, τόσο όσο αφορά τα φροντιστήρια, όσο και τα αγγλο-αμερικάνικα κεφάλαια.
Κι εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 έρχεται η Ε.Ε. να «ρυθμίσει» το εκπαιδευτικό τοπίο και να φροντίσει όλα τα παιδιά(;;;) να αποκτήσουν γλωσσομάθεια. Με οδηγίες και επιβολή της λοιπόν, γίνεται υποχρεωτικό να διδαχθεί σε όλη την Ευρώπη η Αγγλική Γλώσσα αρχικά και μετέπειτα και μια δεύτερη ξένη γλώσσα, Γερμανικά ή Γαλλικά, μια και τις υπόλοιπες γρήγορα τις έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Μόνο σε επίπεδο διακηρύξεων έμειναν και στα έντυπα που συμπλήρωναν οι μαθητές για τις προτιμήσεις τους, για να τους ανακοινώσουν λίγο αργότερα «Λυπούμαστε, η γλώσσα που δηλώσατε δεν θα διδαχθεί ελλείψη εκπαιδευτικών». Ήταν η φροντίδα να μάθουν τα παιδιά των Ευρωπαίων πολιτών ξένη γλώσσα ή ήταν ο προπομπός όσων έρχονταν σε πολλά επίπεδα;
Οι καθηγητές λοιπόν της Αγγλικής Γλώσσας (καθώς και μουσικοί και γυμναστές) πέρασαν την πόρτα της Α/θμιας Εκπαίδευσης και για πρώτη φορά στο χώρο της άρχισαν να εφαρμόζονται νέα εργασιακά «ήθη». Οι καθηγητές που βαφτίστηκαν εκπαιδευτικοί. δούλευαν όχι 21 αλλά 24 ώρες και δεν δούλευαν σε ένα αλλά σε πολλά σχολεία. Και κουμπώνοντας και το θεσμό του ολοήμερου, δούλευαν και απόγευμα, δούλευαν και ωρομίσθιοι. Όταν δεν έφταναν οι ώρες, πηγαινοέρχονταν από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο ή το Λύκειο, ακόμα και σε διπλανές πόλεις, αλλά και σε απομακρυσμένα χωριά.
Τότε κανένα δεν απασχολούσε ο Γολγοθάς των ειδικοτήτων, κι ας λέγαμε κάποιοι πως ήταν ο προπομπός γενικότερων εξελίξεων. Και κυρίως δεν απασχολούσε τις ομοσπονδίες μας.
Και περνάνε δεκαπέντε χρόνια και «ξαφνικά» αφού το τοπίο στη δημόσια εκπαίδευση έχει γίνει μαύρο, αφού σχεδόν το σύνολο των εκπαιδευτικών έχει μετατραπεί σε περιφερόμενο θίασο, αφού έχουν δημιουργηθεί σκόπιμες υπεραριθμίες για να καλύψουν κενά, η κυβέρνηση που τα εφαρμόζει όλα τούτα, «αναγνωρίζει» την αξία των εκπαιδευτικών Αγγλικής» και σε γεμάτο αμφιθέατρο για την Αγγλική Γλώσσα, ο υπουργός εξαγγέλλει αναβάθμιση του μαθήματος και απονομή πτυχίου από το σχολείο.
Ταυτόχρονα, σε μια προσπάθεια να εξοικονομήσει εκπαιδευτικούς, αποφασίζει το Υπουργείο να κόψει τα μονά τμήματα επιπέδων Αγγλικής και να τα συγχωνεύσει, δημιουργώντας έτσι ένα πλεόνασμα ωρών των εκπαιδευτικών Αγγλικών για να κρατάει σε ομηρία τους εκπαιδευτικούς και να μπορεί να τους χρησιμοποιήσει όπου χρειαστεί, είτε σε Α/θμια είτε σε Β/θμια είτε σε ΙΕΚ και (γιατί όχι;) σε άλλες δομές που θα χρειαστεί.
Κι ενώ αρχικά αναφέρονταν μόνο στις κατατακτήριες της Α' Γυμνασίου, λίγο αργότερα στάλθηκε η διευκρίνιση ότι αφορά και τις υπόλοιπες τάξεις, Κατάργηση λοιπόν ήδη υπαρχόντων τμημάτων αν δεν είναι πάνω από 12 μαθητές και φυσικά κατανομή του τρίτου τμήματος είτε στα άλλα δυο με επιβάρυνση του αριθμού μαθητών, είτε στη δημιουργία ενός τμήματος, του ενός επιπέδου αντί για δυο που προβλέπονταν πριν. Και η κινητικότητα καλά κρατεί!
Τα πυροτεχνήματα για παροχή πτυχίων μέσα στο σχολείο, είναι πάντα εντυπωσιακά, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα σβήνουν και γίνεται πάλι σκοτάδι. Όσοι διδάσκουμε την Αγγλική Γλώσσα γνωρίζουμε καλά πως η αδιαφορία της εκάστοτε κυβέρνησης για την οικονομική επιβάρυνση των οικογενειών για να αποκτήσουν τα παιδιά τους πιστοποίηση ξένης γλώσσας, που οι ίδιες πλασάρουν με τόσο ζήλο, περνάει μέσα από τη συνεχή μείωση ωρών, το ακατάλληλο διδακτικό υλικό, την ασύνδετη ύλη που διδάσκεται και κυρίως την απαξίωση του εκπαιδευτικού που γίνεται εργαζόμενος-λάστιχο να καλύπτει το συνεχώς μειούμενο διδακτικό ωράριο του.
Το να επικεντρώσουμε στο δικό μας μάθημα και το τι κακό παθαίνουμε, όμως, είναι βαθύτατα λαθεμένο και επικίνδυνο. Δεν είναι μόνο οι καθηγητές της Αγγλικής που βάλλονται. Ούτε υπάρχουν οι προνομιούχοι άλλων κλάδων, που συχνά ακούγεται. Αυτό συμβαίνει με όλους τους κλάδους με αποτέλεσμα να χάνουμε τους πραγματικούς στόχους , που είναι η διατήρηση της σταθερής και μόνιμης εργασίας και το δικαιώματος των μαθητών στη μόρφωση. Και την ανάγκη να χρεώσουμε το ζήτημα στους πραγματικούς ενόχους, που δεν είναι άλλοι από την κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί είναι πλέον πραγματικότητα.
Αν κοιτάξουμε προσεχτικά όσα συμβαίνουν στην εκπαίδευση, θα δούμε τη γραμμή που τα ενοποιεί, ανεξάρτητα από ειδικότητα, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια της κυβέρνησης να υποστηρίξει την ίδια πολιτική αδιοριστίας ξεζουμίζοντας τους εκπαιδευτικούς, και ταυτόχρονα να απολύσει χιλιάδες συναδέλφους μας αναπληρωτές. Και βασικό εργαλείο σε αυτό έχει, το να στρέφουμε ο ένας τα βέλη ενάντια στον άλλο. Έχοντας ήδη υποστεί τον κατακερματισμό της συλλογικότητας μας, με το να τρέχουμε από σχολείο σε σχολείο για να γλυτώσουμε από το βραχνά της υπεραριθμίας, αρχίζουμε να νοιώθουμε ανακουφισμένοι απλά γιατί δεν βρεθήκαμε απ’ έξω.
Ενώ ΕΙΜΑΣΤΕ ΗΔΗ ΑΠ’ ΕΞΩ! Απ’ έξω από τη συλλογική διαπραγμάτευση, απ’ έξω από τους κοινούς αγώνες, απ’ έξω από την πεποίθηση πως μόνο οι συνολικοί μας αγώνες με αποφασιστικότητα και διάρκεια μπορούν να σταματήσουν αυτή την επίθεση ενάντια στις εργασιακές μας σχέσεις. Κι αυτός ο αγώνας δεν θα πετύχει με παζάρια και συνδιαλλαγές για το πώς θα τη σκαπουλάρει ο καθένας από εμάς σαν άτομο ή σαν ειδικότητα, αλλά με τον κοινό μας αγώνα για δουλειά και σπουδές,
Είναι στο δικό μας χέρι να πιάσουμε ξανά το νήμα της συλλογικής απάντησης και να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική που πάει να μας πείσει πως είναι μονόδρομος η λιτότητα και η διάλυση των εργασιακών μας σχέσεων και του δημόσιου σχολείου.
Ουρανία Σταυρακάκη, μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
ΠΕ 06
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου