Η “άνεση” που έχουν οι κυβερνώντες να αντιστρέφουν την πραγματικότητα χωρίς να φοβούνται -τουλάχιστον ανοικτά- μήπως συναντηθούν με την αγανάκτηση και την οργή της νεολαίας, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων είναι χαρακτηριστική περιόδων όπου το ψέμα και το παραμύθιασμα στηρίζονταν στην ύπαρξη σταθερών πυλώνων διαχείρισης αυτού του σάπιου συστήματος.
Έτσι, ενώ έρχονται συνεχώς νέοι φόροι, πετσοκόβονται συντάξεις και επιδόματα, κυριαρχούν οι ευκαιριακές απασχολήσεις με μηνιάτικα επιπέδου 300 ευρώ, ο πρωθυπουργός μιλάει για περικοπές μόνο σε υψηλοσυνταξιούχους, για διανομή κεφαλαίων από τους καναλάρχες στα φτωχότερα στρώματα, για ανάπτυξη που έρχεται, για θέσεις εργασίας....
Αδιαφορεί για το άλμα που κάνει στην έλευση της... ανάπτυξης που προσδιοριζόταν στο β' εξάμηνο του έτους, ζητώντας άλλα 2 χρόνια υπομονή και ξεπερνάει με λογοπαίγνια τη δήλωση του αντ' αυτού, Δραγασάκη, για μεταχρονολόγηση της απομείωσης του χρέους που υποτίθεται είχε πετύχει -με... πολύ ιδρώτα στις διαπραγματεύσεις με τους ιμπεριαλιστές- να οριστεί έως το 2018.
Απο κοντά και η επαναφορά του κυνηγιού της δόσης που πρέπει να μας γεμίσει άγχος μήπως και δεν την πάρουμε αν δεν κατεβάσουμε κι άλλο τις απαιτήσεις μας να μην ξεπουληθεί ο πλούτος που παράγει αυτός ο κόσμος της εργασίας που απέμεινε ενεργός και να συνεχίσει να ξεζουμίζεται με όρους προοκτωβριανής επανάστασης.
Ανάλογη συμπεριφορά και από τους επίδοξους μνηστήρες που ξαναϋπόσχονται μείωση του ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποιήσεις και βεβαίως μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη, εννοείται των κεφαλαιοκρατών.
Για ένα διάστημα μετά τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις στις πλατείες του 2010-2012 όλοι αυτοί, νιώθωντας την οργισμένη ανάσα του λαού στο σβέρκο τους, έστω και με τους όρους και τις αυταπάτες που αυτό γινόταν, είχαν σιωπήσει και φοβόντουσαν ακόμη και να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.
Σήμερα αυτοί οι γύπες, αλλά και οι νεότεροι διαχειριστικοί φωστήρες που αναδείχτηκαν, μεταλλαγμένοι από αθώες περιστέρες σε όρνια, έχουν ξεσαλώσει θεωρώντας ότι μπορούν να σε φτύνουν κατάμουτρα με τις αναλήθειές τους και να μην τρέχει τίποτα.
Επαίρονται που βάλαν χέρι στα Εξάρχεια, όπως είπε ο Τόσκας, εννοώντας την καταστολή και την αδρανοποίηση του κινήματος. Κομπάζουν που πέρασε το αντισυνταξιοδοτικό έκτρωμα, διαλύθηκε η υγεία και η εκπαίδευση χωρίς να ανοίξει ρουθούνι και θεωρούν ότι, βάζοντας χέρι πλέον και σε όλον αυτόν τον κρατικοδίατο εργατοπατερικό συνδικαλισμό που εξακολουθεί να κρατά τα ηνία του όποιου εργατικού ρεφορμιστικού συνδικαλισμού απέμεινε, θα υλοποιήσουν όλες τις εντολές του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου ώστε να μην μπορεί πλέον ο εργατόκοσμος να αντιδρά στην εξαθλίωσή του.
Αδιαφορούν λοιπόν ανοικτά αν προκαλούν με τις δηλώσεις τους, αν οργίζουν με τις πράξεις τους, αν κοροϊδεύουν όσους πίστεψαν ότι “η ελπίδα ήρθε” με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σημαίνουν όλα αυτά ότι ο λαός έχει πειστεί ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν της υποταγής; Θα ήταν πολύ απλοϊκή μια τέτοια απάντηση όχι μόνο γιατί θα υποτιμούσε τις έστω και σποραδικές αντιστάσεις που αναφύονται μέσα σε αυτό το βαρύ κλίμα αλλά πρωτίστως γιατί θα παρέβλεπε το ποια εναλλακτική διέξοδος ορθώνεται από την Αριστερά απέναντι σε αυτή την επίθεση ώστε να μπορεί να συνεγείρει τον κόσμο της εργασίας, τη νεολαία.
Από τη μια η αντεπίθεση καλά κρατεί ενώ το κυνήγι του λαγού που λέγεται λαϊκή εξουσία μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις σε πια πραγματικότητα ζεις. Από δίπλα, η λύση βρέθηκε στη δραχμή και στον πραγματικό ΣΥΡΙΖΑ που αυτή τη φορά δεν θα μεταλλαχθεί σε σοσιαλδημοκρατία, αλλά θα μας βγάλει από το ευρώ και θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες.
Πιο... αριστερά καιροφυλακτεί η απειλή ενός πιο αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος που περιμένει τις εκάστοτε εκλογές για να αποδείξει τις δυνατότητές του να ανατρέψει την αστική κυριαρχία και την ιμπεριαλιστική κατοχή που διαπιστώνει, αλλά όχι εξάρτηση.
Οι κομμουνιστικές απόψεις, βλέποντας τις συνέπειες της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος να αναδείχνουν τις σοβαρές τους συνέπειες στην εργατική τάξη πρωτίστως αλλά και συνολικά στα λαϊκά και νεολαιίστικα στρώματα, προσπαθούν να οικοδομήσουν εστίες αντίστασης και διεκδίκησης κατακτήσεων και δικαιωμάτων ώστε να επανακατακτηθεί η εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους ότι μπορούν και πρέπει να αρνηθούν αυτήν την καταστροφική πορεία, χωρίς αυταπάτες είτε για εκλογικές μετατοπίσεις είτε για προγράμματα και αφαιρετικούς οραματισμούς που θα οδηγήσουν τον κόσμο της εργασίας και το λαό σε παραδείσους χωρίς να μπει ο ίδιος μπροστάρης στη σύγκρουση με όλο αυτό το πολιτικό προσωπικό και τους μηχανισμούς του.
Πρέπει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή, λοιπόν, αφού οι αναφορές στο ένδοξο παρελθόν δεν αρκούν για τις σημερινές απαντήσεις. Η ανασυγκρότηση του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος είναι η μόνη πραγματική απάντηση που μπορεί να αναστρέψει τις ταξικές ανισορροπίες που έχουν επέλθει. Όσο καθυστερεί αυτή η ανασυγκρότηση, η επίθεση θα συνεχίζει, η αποσυγκρότηση των εργαζόμενων θα παραμορφώνει συνειδήσεις και η νύχτα θα διαδέχεται τη νύχτα.
Η “άνεση” λοιπόν όλων αυτών δεν στηρίζεται στην αποδοχή τους από τα λαϊκά στρώματα ούτε στην απόρριψη από αυτά μιας άλλης, δικαιότερης κοινωνίας. Εδράζεται στην ήττα που υπέστησαν οι λαοί και η εργατική τάξη και στις αυταπάτες που καλλιέργησαν για συνεργασία, συνδιοίκηση, συνδιαλλαγή των κοινωνικών τάξεων οι ίδιοι που σήμερα εμφανίζονται ως υπερασπιστές ενός ανατρεπτικού παρελθόντος.
Εδράζεται στο ότι η “μετάλλαξη” που αποδίδουν στον ΣΥΡΙΖΑ πρώτα απ' όλα αφορά αυτούς που συνηθίζεται να λέγονται Αριστερά, με όποιον επιθετικό προσδιορισμό κι αν επιλέγουν να την προσδιορίζουν (κυρίαρχη, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβούλιο, ριζοσπαστική).
Αντίσταση λοιπόν για να ξαναεμπιστευτούν οι εργαζόμενοι τις δυνάμεις τους και το όραμά τους, ώστε να 'ρθει κάποια στιγμή η πραγματική αντεπίθεση.
Διεκδίκηση για να αποσπάσουν υπεραξία, δικαιώματα, νέους συσχετισμούς για την ανατροπή.
Οργάνωση στη βάση αντιπαράθεσης με το σύστημα και τον ιμπεριαλισμό σε χώρους εργασίας, ζωής και εκπαίδευσης.
Μόνο έτσι θα παγώσει το χαμόγελο και η “άνεση” όσων επιχαίρουν σήμερα με την ικανότητά τους να φτύνουν τα ψέματά τους κατάμουτρα στους εργαζόμενους χωρίς να βρίσκουν ανάλογη απάντηση.
Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου