Ο χώρος της πρώην SOFTEX -ίσως από τους χειρότερους χώρους εγκλεισμού στη χώρα, αφού οι πρόσφυγες νοσταλγούν την… Ειδομένη- συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που υποβιβάζουν και υποβαθμίζουν την ανθρώπινη ζωή και τις κατακτήσεις της.
Το «σχολείο της ελπίδας» που φωτογραφήσαμε σε προηγούμενη επίσκεψη μας, είχαμε την ευκαιρία, δρασκελώντας τα σύρματα, να το φωτογραφήσουμε και από κοντά.
Φυτεμένες παιδικές χαρές στο μέση του πουθενά, με φόντο το καυκικό τοπίο της αποβιομηχάνισης ή της συνεχιζόμενης βιομηχανικής ρύπανσης. Δίπλα κυλάει το «ρέμα» και ανάμεσα τους… πάπιες (ποιος ξέρει τι είδους μετάλλαξη). Τυπικά ο χώρος είναι μέρος ευρύτερου βιότοπου, «μια κοιμισμένη Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης» όχι του νότου αλλά του βορρά. Πετούν ψηλά μας και κάποια σπάνια πουλιά. Σμήνος τα κουνούπια όταν αρχίζει η μέρα να «εγκαταλείπει». Η ισλαμική προσευχή που ξεκινά εκείνη την ώρα δεν καταφέρνει να τα διώξει.
Εδώ δεν υπάρχει σύλλογος γονέων για να δώσει άλλοθι δήθεν προοδευτικής ευαισθησίας στον Υπουργό Παιδείας. Ο χώρος είναι εγκαταλειμμένος από τους φασίστες στη μοίρα του. Φυσικά οι υπερπατριώτες δεν κερδίζουν λίγο από τα ψώνια που οι πρόσφυγες είναι αναγκασμένοι να κάνουν. Εκεί δεν ενοχλούν. Εξ άλλου όπως μας είπε πρόσφυγας -πρώην καλοστεκούμενος μεσοαστός στην… πρώην χώρα του- ακόμη και αν έπαιρναν τα παιδιά να τα πάνε σε κάποιο σχολείο θα τα γυρνούσανε πίσω σε αυτή την εξαθλίωση. Μηδέν εις το πηλίκο θα έλεγε ένας δάσκαλος. Στην όποια γλώσσα…
Το πραγματικό σχολείο της ελπίδας ίσως είναι οι ερωτήσεις για το περιεχόμενο των προκηρύξεων -γραμμένων στην αραβική- και τι εννοούμε όταν λέμε «demonstration». Πως, που και με ποια οργάνωση.
Να μία προκλητική μα και δύσκολη εξίσωση…
ΔΜ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου