Ξάφνου η κυβέρνηση που υπογράφει νόμους -θανατικές καταδίκες των εργασιακών, κοινωνικών, εκπαιδευτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων- συμπεριφέρεται «ως εάν» να… αφουγκράστηκε το πάγιο αίτημα της Ομοσπονδίας για δίχρονη προσχολική αγωγή (που δεν είναι μόνον της Ομοσπονδίας). Συγκινήθηκε λέει ο Υπουργός από το δράμα των προνηπίων που πετιούνται έξω από τους παιδικούς σταθμούς αν δεν είναι αρκούντως εξαθλιωμένοι -μέσω προκατατεθειμένης φορολογικής δήλωσης παρακαλώ!- οι γονείς τους αλλά και να είναι αρκούντως φτωχοί όταν «δεν υπάρχουν θέσεις».
Και γιατί «δεν υπάρχουν θέσεις» στις κοινωνικές δομές των δήμων ή πολύ περισσότερο στα δημόσια νηπιαγωγεία;
Χρόνια τώρα το κίνημα ή καλύτερα το εικονικό «κίνημα» των ατέλειωτων παπύρων από αιτήματα που ψηφίζεται στα συνέδρια της ΔΟΕ, έχει αποτανθεί:
«Φταίει η μη θέσπιση της υποχρεωτικής δίχρονης προσχολικής αγωγής». Και σε αυτή την λούμπα έχει πέσει και η όποια αριστερά της εκπαίδευσης.
Δεν «φταίνε» οι μηδενικοί διορισμοί, δεν φταίνε τα νηπιαγωγεία που κλείνουν και δεν ξανανοίγουν, το σταμάτημα της οικοδόμησης νέων σχολικών κτιρίων ή στην καλύτερη περίπτωση η ένταξη τους σε θολά προγράμματα ΕΣΠΑ ή «συνδιαχείρησης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
Πωωως, φταίνε και αυτά λέει η εκπαιδευτική -κυρίαρχη- αριστερά, κανείς δεν το αρνείται ούτε καν η… κυρίαρχη δεξιά, αλλά με την θεσμοθέτηση της δίχρονης προσχολικής αγωγής, πολύ περισσότερο της δεκατετράχρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης (πάει το δωδεκάχρονο σχολείο ο Τσίπρας τίναξε την Μπάνγκα στον αέρα με τις υποσχέσεις του για δεκατετράχρονο!) οι κυβερνήσεις θα εξαναγκαστούν να κάνουν όλα τα παραπάνω. Από ποιους; Από τους νόμους και τους θεσμούς του κράτους. Στους οποίους πχ ΠΥΣΠΕ, ΑΠΥΣΠΕ κλπ συμμετέχουν και αριστερές ή «αριστερές» δυνάμεις.
Η κυβέρνηση Σύριζα γνωρίζοντας και από άλλες περιπτώσεις να «παγιδεύει» τις πέραν αυτής αριστερές δυνάμεις με διλήμματα κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Γνωρίζει πως τέτοιες εξαγγελίες -αν δεν εφαρμοστούν σε βάθος τριετίας όπως είπαν- θα υλοποιηθούν σε ένα περιβάλλον που θα στραφούν τελικά ενάντια στα -κοινά- συμφέροντα εργαζόμενων γονιών - εκπαιδευτικών. Με «λύσεις» που θα ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ τους πρώτους ενάντια στους δεύτερους, ή και υλοποιώντας ακόμα στόχους -όχι ανομολόγητους όπως θυμούνται πέρυσι τέτοιον καιρό οι νηπιαγωγοί- για «ενιαία προσχολική αγωγή» με ότι αυτό σημαίνει από την άποψη της υπαγωγής στους δήμους. Την οποία «υπαγωγή» οι ίδιοι κυβερνητικοί κλόουν ξορκίζουν όταν η ΚΕΔΕ την προτείνει! Τσίρκο κανονικό, με συγκεκριμένες στοχεύσεις όμως.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εμπλοκής στην κυβερνητική «λούμπα» η ανακοίνωση του Συντονιστικού Νηπιαγωγών που -καλώς- επιτίθεται στους δήμους και στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς όταν αντιδρούν στην θεσμοθέτηση της δίχρονης προσχολικής αγωγής αλλά «ξεχνά» να επιτεθεί -τουλάχιστον ισόποσα- και στην κυβέρνηση. Που θεωρεί δεδομένο ότι τα λαμόγια της «τοπικής αυτοδιοίκησης» και οι καρχαρίες της ιδιωτικής παιδείας θα εφαρμόσουν ανθρώπινες εργασιακές συμβάσεις επειδή θα αναγκαστούν να προσλάβουν έτσι νηπιαγωγούς πλήρους ωραρίου. Δηλαδή ό, τι δεν γίνεται στο δημόσιο τομέα, όπου αυτή τη στιγμή δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- μόνιμοι νηπιαγωγοί βρίσκονται σε εργασιακή περιπλάνηση και «κρυφή» κινητικότητα γιατί καταργήθηκαν ή προσωρινά ακυρώθηκαν ολοήμερα τμήματα θα επιβληθεί στον σαρκοβόρο ιδιωτικό η μισοιδιωτικό τομέα της τοπικής αυτοδιοίκησης! Ως συνέπεια μάλιστα των νόμων μίας κυβέρνησης που -όπως και οι προηγούμενες- δεν σκοπεύει να αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα από τα εργασιακά και εκπαιδευτικά δικαιώματα και κατακτήσεις.
Γιατί -τό 'χουμε ξαναπεί και το έχουμε γράψει- τι θα εμποδίσει έναν εργαζόμενο γονιό να στραφεί στην δημόσια εκπαίδευση όταν οι μαζικοί αγώνες θα έχουν αντιστρέψει το ψεύτικο δίλημμα; Όταν αυτοί οι αγώνες επιβάλλουν τους μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών -νηπιαγωγών εν προκειμένω- και υποχρεώσουν κυβερνήσεις και «τοπικές κυβερνήσεις» να βρουν και να χτίσουν σχολικά κτίρια;
Φαίνεται κάτι τέτοιο μακρινό; Ίσως. Αυτό όμως που φαίνεται εύκολο και εύκολα προσβάσιμο όταν «θεσμοθετείται» από τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις και μάλιστα χωρίς πραγματικό κίνημα είναι το λιγότερο ρεαλιστικό «σχέδιο». Και κατά κανόνα στρέφεται εναντίον μας. Το παράδειγμα της υιοθέτησης της υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής για τα νήπια και οι «ουρές» που άφησε (ωράριο νηπιαγωγών, αποκλεισμός νηπίων, αντίθεση γονιών-νηπιαγωγών πάνω στη «διαχείριση» του προβλήματος) είναι χαρακτηριστικό. Για όποιον και όποια νηπιαγωγό θέλει να διδαχτεί.
Εξ άλλου το πόσο «μακρινό» είναι κάτι τέτοιο ή πόσο «μακρινός» είναι ο λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην εξαθλίωση της ζωής μας ας μην το… προδικάζουμε. Σίγουρα μια τέτοια προοπτική ξεμακραίνει όταν και αυτοί που υποτίθεται είναι «επιτετραμμένοι» να την καλλιεργούν και να την δείχνουν βουλιάζουν στο θεσμικό βάλτο και στον ανομολόγητο κυβερνητισμό. Στα ατέλειωτα σχέδια για την εκπαίδευση που τελικά γίνονται σχέδια του αντιπάλου και έξυπνα -ή καλύτερα κουτοπόνηρα- «όπλα» στα χέρια του.
Εξ άλλου αυτός ο δρόμος, ο δρόμος του αγώνα, της αναμέτρησης καταπλακωμένος από τις θεσμικές αεροβασίες των κυρίαρχων συνδικαλιστικών δυνάμεων, είναι -για να θυμήσουμε έναν «σοφό» του καιρού μας- «ο δρόμος ο λιγότερο περπατήμενος»…
Δημήτρης Μάνος Νηπιαγωγός μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών.
1 σχόλιο:
Τα προνηπια που πηγαιναν σε παιδικους σταθμους με η χωρις εσπα η μεσω διαφορων ασφαλιστικων ταμειων, τωρα δεν δικαιουνται. Να δουμε αν θα βρεθουν καλυτεροι χωροι και καλυτερες συνθηκες στα δημοσια νηπιαγωγεια. Το πιο πιθανο να ονομαστουν νηπιαγωγεια τμηματα παιδικων σταθμων— οπως εγινε και με τα νηπια— αλλα χωρις δικαιωμα δωρεαν εγγραφης.
Δημοσίευση σχολίου