Όχι στα κόμματα!

Όχι στα κόμματα ήταν και είναι το σύνθημα του συστήματος και των δυνάμεών του στο κίνημα. Στο εργατικό-συνδικαλιστικό, στο νεολαιίστικο-φοιτητικό και μαθητικό, στο φιλειρηνικό-αντιπολεμικό, στις γειτονιές, παντού εδώ και δεκαετίες. Τόσες όσες υπάρχει το Εργατικό και Κομμουνιστικό Κίνημα. Από τότε που οι εργάτες συγκροτήθηκαν ως τάξη σε όλα τα επίπεδα άρχισαν να ενοχλούν και τα κόμματα! 

Ασχοληθείτε λέγανε με τα προβλήματά σας, ασχοληθείτε με τη πολιτική αλλά μη μπλέκεστε με τα κόμματα. Τη σημαία τη κρατούσαν τα αστικά κόμματα, τα κάθε φορά φασιστικά μορφώματα, και όποια άλλη αστική δύναμη υπήρχε και δρούσε αναγκαστικά στα πλαίσια του κινήματος. Δημιουργούσαν σχήματα "ανεξάρτητα" που στα πλαίσιά τους δε χωρούσε τίποτ' άλλο πέρα από τη πολιτική των ...κομμάτων τους, του συστήματος! Υπήρχαν βέβαια και τμήματα της Αριστεράς που υιοθετούσαν αυτή την άποψη, ορμώμενα, όχι ομολογημένα βέβαια, από την υποταγή τους στο σύστημα. Μήτρα αυτών που σήμερα μας κυβερνούν.

Βεβαίως ως κόμματα που θέλουν να καπελώσουν το κίνημα νοούνταν αυτά της Αριστεράς, αυτά ήταν ο στόχος και όλοι όσοι είχαν αντισυστημικό λόγο κι ...ας μην ήταν σε κόμματα! Μεγάλη η επιθετικότητα των οπαδών της ανεξαρτησίας του κινήματος από την ...Αριστερά. Ιδιαιτέρως δε της Κομμουνιστικής, πραγματικής και μη. Η Αριστερά βεβαίως αντιδρούσε και αποκάλυπτε το λόγο ύπαρξης αυτού του συνθήματος, αποκάλυπτε ότι πίσω από αυτό το σύνθημα βρίσκονται τα κόμματα του συστήματος, το ίδιο το σύστημα που δε θέλει τον εργαζόμενο λαό να οργανωθεί και να στραφεί εναντίον του. Που θέλει τα σωματεία και τις λαϊκές συλλογικότητες ελεγχόμενα από το ίδιο, με δράση τέτοια που να μη απειλείται.

Πέρασαν τα χρόνια και οι αλλαγές μεγάλες. Η μεγαλύτερη αυτή της ήττας του επαναστατικού κινήματος, η αποσυγκρότηση - διάλυση του εργατικού κινήματος, η αποπολιτικοποίηση και η απογοήτευση. Δυστυχώς η Αριστερά, στη συντριπτική της πλειοψηφία, με το τρόπο που δρούσε ήδη χρόνια πριν, πέρα από τα λόγια, στη πράξη ολοένα και λιγότερο ξεχώριζε από τις συστημικές δυνάμεις. Από τη μια προσπαθούσε να γίνει συγκυβέρνηση με το ...ριζοσπαστικό ΠΑΣΟΚ, έγινε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το '89, από την άλλη πρόβαλε ως άπαν το κάθε είδους πρόγραμμα, υποβάθμισε - αρνήθηκε την αξία της ταξικής πάλης. Κεντρικός της στόχος να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό για να φέρει το πολυπόθητο παραμύθι της "αλλαγής".

Οι συγκλονιστικές για όλους μας αλλαγές σε όλο το κόσμο του τέλους της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90 έφεραν σημαντικές αλλαγές και ανακατατάξεις και στα πλαίσια της Αριστεράς. Και από τα δεξιά και από τα αριστερά! Δημιουργήθηκαν και σχήματα που είχαν μια δυναμική ελπίδας, κι ας μην τολμούσαν να φέρουν στο τίτλο τους τη λέξη κομμουνιστικό ή παράγωγά της.

Από τότε το κίνημα γνώρισε εξάρσεις και υφέσεις. Υπήρξαν στιγμές που αναπτέρωναν την ελπίδα όλων όσων επιμέναμε Αριστερά και Κομμουνιστικά. Το σύστημα όμως συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του. Με όλους τους τρόπους και με όλα τα μέσα. Το "όχι στα κόμματα" εξακολουθούσε, και εξακολουθεί να είναι βασικό επιχείρημα. Σημαίνει όχι στην οργάνωση του λαού, όχι στην οργάνωση της εργατικής τάξης, όχι στην οργάνωση της νεολαίας, των κατοίκων στις γειτονιές. Εκμεταλλεύτηκε με ιδιαίτερη ζέση ότι το τίτλο "Κομμουνιστικό Κόμμα" έφεραν κόμματα εξουσίας σε χώρες που πολύ πριν είχαν πάψει να είναι σοσιαλιστικές ή εργατικές. Κατάφερε να το περάσει σε μεγάλα κομμάτια της νεολαίας και του λαού. Άρχισε να γίνεται κυρίαρχο. Και δυστυχώς κατάφερε να το περάσει και σε μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς, ακόμη κι αν επιμένουν να αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικά, ακόμη κι αν αρνήθηκαν να βγάλουν το τίτλο από τ' όνομά τους!

Αποκορύφωμα το 2011. Εκεί δυνάμεις σημαντικές της Αριστεράς υποτάχθηκαν σε αυτή τη λογική. Έδωσαν έδαφος στο να περάσει αυτή η σημαντική ιδεολογική επίθεση του συστήματος. Παρουσιαζόντουσαν ως κάτι άλλο, ως τοπικές συλλογικότητες ανεξάρτητες και ακομμάτιστες, ως άτομα, ως λαϊκές συνελεύσεις, ως εργατικά μορφώματα "από τα κάτω" και κόντρα στον επίσημο συνδικαλισμό που δημιουργήθηκαν αυθόρμητα και χωρίς καμιά κομματική παρέμβαση. Και ας προγραμμάτιζαν τις παρεμβάσεις τους στα κομματικά γραφεία τους! Στη καλύτερη κάνανε τα στραβά μάτια απέναντι σε όσους δέχτηκαν επιθέσεις γιατί επέμεναν ότι η απαγόρευση των κομμάτων, η απαγόρευση να δρα ο καθένας στα πλαίσια του κινήματος με τον συλλογικό τρόπο που επιλέγει, στη πραγματικότητα σημαίνει απαγόρευση της οργάνωσης του λαού γενικότερα και επιβολή συγκεκριμένων απόψεων που οδηγούν στην ενσωμάτωση των αντιδράσεων έως και αφήνει έδαφος στους φασίστες να δρουν ανεξέλεγκτα και να ψαρεύουν κόσμο. Στη χειρότερη συμμετείχαν στις επιθέσεις ή λέγανε φταίνε αυτοί που επιλέξανε να παρέμβουν κόντρα στο ρεύμα αρνούμενοι να τις καταδικάσουν. Κατά την άποψή τους θα έπρεπε όλοι να παριστάνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε γιατί "έτσι θέλει ο λαός" και όχι γιατί το σύστημα δια των ιδεολογικών και άλλων μηχανισμών του κατάφερε να πείσει, και αυτό με ερωτηματικό, το λαό ότι τα κόμματα της Αριστεράς είναι κίνδυνος για το κίνημά του! Για την οποιαδήποτε κίνησή του. Κατά την άποψή τους η Αριστερά θα έπρεπε να υποταχθεί για άλλη μια φορά στη παντοδυναμία του συστήματος ανοιχτά και απροκάλυπτα για ...λόγους τακτικής. Δίνοντας έδαφος στη τακτική του συστήματος!

Υπήρξε βέβαια και η άλλη εκδοχή. Αυτή της υποταγής στο "όχι τα κόμματα" από την ανάποδη. Αυτή που έμεινε απ' έξω από ένα μεγαλειώδες κίνημα αντίστασης με τη δικαιολογία της κυριάρχησης των αστικών ιδεολογημάτων. Κριτίκαρε έντονα το "όχι στα κόμματα" και στ' όνομα των αξιών της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος άφησε το σύστημα να κατασυκοφαντήσει αυτές τις αξίες και να περάσει τις δικές του! Κοιτώντας αρχικά με ...συμπάθεια όσους αντέδρασαν οργανωμένα και αποφασισμένα να υπερασπιστούν αυτές τις αξίες αλλά και κουνώντας τους το δάχτυλο, αποσιωπώντας και διαστρεβλώνοντας την παρέμβασή τους στη συνέχεια. Στο όνομα ακόμη και ορισμένων σωστών εκτιμήσεων για το τι ήταν αυτό το κίνημα, από ποιος αποτελούταν, αρνήθηκε να δώσει τη μάχη για να το συνδέσει με τις αξίες της εργατικής τάξης. Έστω όπως τις εννοούν οι ίδιοι. Ξέχασαν ακόμη και τις δικές τους απόψεις περί "κοινωνικής συμμαχίας".

Από τότε είχαμε τις γνωστές εξελίξεις στη κεντρικό πολιτικό σκηνικό, στην Αριστερά, στο κίνημα. Εξελίξεις που μας έφεραν ακόμη πιο κάτω τους ...από κάτω!

Δυστυχώς όμως και οι δύο εκδοχές δεν έβγαλαν τα συμπεράσματά τους! Μάλλον δε θέλουν να τα βγάλουν γιατί δε βολεύει στις στοχεύσεις τους. Μάλλον γιατί εξακολουθούν να μη θεωρούν στη πραγματικότητα ως καταλύτη των εξελίξεων τη ταξική πάλη και ότι αυτό σημαίνει ως προς τη συγκρότησή τους για την εργατική τάξη και το λαό, αλλά να θεωρούν ως καταλύτη το δικό τους πλασάρισμα στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Με κάθε τίμημα. Και όχι μόνο δεν τα έβγαλαν αλλά μάλλον απ' ότι φαίνεται υποτάσσονται ακόμη περισσότερο σε αυτή τη λογική. Στη λογική που τελικά κατάφερε το σύστημα να υιοθετήσουν και αυτοί.

Πως μπορεί να εξηγηθεί ότι τοπικές συλλογικότητες όπου κυριαρχούν ή έχουν δημιουργηθεί από μέλη οργανώσεων και συνεργατικών σχημάτων της Αριστεράς το πρώτο που προβάλουν είναι το "δεν συνεργαζόμαστε με κόμματα". Πως μπορεί να εξηγηθεί η πρεμούρα τους να βαφτίζουν κόμματα ή παραρτήματα κομμάτων συλλογικότητες που έχουν μια άλλη από τη δική τους θεώρηση των πραγμάτων και να θέλουν να τα εξοβελίζουν στο τέλος των πορειών; Τοπικών και κεντρικών όπου το πρώτο και μοναδικό λόγο θα πρέπει να τον έχουν σωματεία και συλλογικότητες στα οποία αυτοί κυριαρχούν ή έχουν δημιουργήσει με αποφάσεις από τα κομματικά τους γραφεία.

Πως μπορούν να εξηγηθούν επιθέσεις ενάντια σε σχήματα, παρατάξεις και οργανώσεις, σε συγκεντρώσεις συνταξιούχων, εργατικών κέντρων, σωματείων, συλλόγων νεολαίας και τοπικών συλλογικοτήτων από κομματικά στελέχη τα οποία κραυγάζουν εδώ δε χωράνε τα κόμματα αποδεχόμενα πλήρως και με μεγαλύτερο φανατισμό τα ιδεολογήματα αυτού που βαφτίστηκε ως κίνημα των πλατειών;

Μόνο ως υποταγή στην ήττα, στη παντοδυναμία του συστήματος σε όλα τα επίπεδα. Καθόλα εξηγήσιμη με βάση τις ιδεολογικές, πολιτικές και κινηματικές κατευθύνσεις που έχουν υιοθετήσει δεκαετίες τώρα!