Καλές πρακτικές ή συγκάλυψη της πραγματικότητας;

Στο χώρο της εκπαίδευσης, πολύς λόγος γίνεται για τις καλές πρακτικές των εκπαιδευτικών σε διάφορους τομείς που κάνουν το σχολείο όμορφο καινοτόμο! Πολλές από αυτές τις απόψεις φτάνουν και στο σημείο να πιστεύουν πως με αυτό τον τρόπο, λίγο-λίγο, θα φτιάξουμε και το σχολείο που ονειρευόμαστε. Η έκφραση διαφωνίας σε τέτοιες απόψεις και κυρίως σε τέτοιες πρακτικές, πολλές φορές μοιάζει σαν στίγμα για όποιον τις εκφράζει. Αμέσως με στόμφο αρχίζουν οι επιθέσεις πως όποιος δεν ενστερνίζεται αυτές τις απόψεις, πιθανά είναι ο τεμπέλης και λουφαδόρος της εκπαίδευσης, που αρνείται να συνεισφέρει στο θεάρεστο έργο του εξωραϊσμού. Πολλοί μάλιστα, επικαλούνται την παιδαγωγικότητα των προτάσεων τους σε αντίθεση με το μη παιδαγωγικό που κατά τη γνώμη τους είναι η άρνηση. Πόσο παιδαγωγικό είναι για παράδειγμα να δέχεσαι τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, το πλαίσιο που λέει "ένα σχολείο πιο φθηνό για το κράτος και πιο ακριβό για το λαό," να μην παιδαγωγείς τους μαθητές σου με το δικό σου παράδειγμα αγώνα, που τους δείχνει δρόμους, πως όλα κατακτιούνται;

Μεταφέρω ένα σχόλιο σε μια τέτοια ανάρτηση, θυμίζοντας σε όσους τείνουν να το ξεχνούν πως η εκπαίδευση είναι πυλώνας του συστήματος που εξουσιάζει, άρα σίγουρα δεν αφήνεται στα χέρια του εκπαιδευτικού. Μπορεί να είμαστε γεμάτοι αυταπάτες, συνάδελφοι μου, αλλά ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα! Ποτέ το περιεχόμενο της εκπαίδευσης δεν θα δοθεί στους εκπαιδευτικούς. Και είναι καιρός να μην υιοθετούμε την επιχειρηματολογία και τους βερμπαλισμούς των κυβερνώντων για να ορίσουμε εμείς τους κώδικες αξιών μας. Μιλάμε, για παράδειγμα, κάθε μέρα για bullying και δεν αγγίζουμε την ουσία αυτού που εύστοχα προωθείται.

Θεωρώ ότι το να κάνεις διάφορα πράγματα για να εξωραΐσεις την άσχημη κατάσταση που υπάρχει τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην κοινωνία, μπορεί να κάνει λιγότερο δραματική την κατάσταση τόσο των μαθητών, όσο και των εκπαιδευτικών και να μας κάνει να χαμογελάμε που και που, αυτό δεν αποτελεί όμως καινοτομία. Μου μοιάζει και με στρουθοκαμηλισμό, κατά την ταπεινή μου άποψη.

"Άσε με! Δεν θέλω να δω, πως έρχομαι στο σχολείο με άλλους τρεις συναδέλφους γιατί δεν έχω να βάλω βενζίνη. Πως έχω 6 χρόνια να βάλω θέρμανση και να πάω διακοπές. Πως έχω αμελήσει το να πάω στο γιατρό γιατί πρέπει να πληρώσω. Πως δεν έχω πια να κάνω δώρο στους αγαπημένους μου γιατί μου έκοψαν τρεις μισθούς. Πως ο Γιαννάκης βγάζει βία γιατί ζει την τραγικότητα της βίας της φτώχειας και της ανέχειας και πρέπει εγώ να το διαχειριστώ, ξέροντας πως είναι αδιέξοδο! κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ."

Ξέρω ότι πολλοί συνάδελφοι μου θα διαφωνήσουν, θεωρώντας ότι ο ρόλος τους είναι καταλυτικός στην εκπαίδευση, άρα γιατί να μην έχουν και λόγο στη λήψη των αποφάσεων, πχ. διευθυντές, θεματικές εβδομάδες, κ.λπ. Σίγουρα, πάντως έτσι δεν φτιάχνεται η παιδεία που ονειρευόμαστε!!! Η δική μου όμως άποψη λέει πως αν δεν αντιπαλέψεις αυτή την πραγματικότητα, όχι με τις καλές πρακτικές, όπως κατ' ευφημισμόν τις ονομάζουν, αλλά με πραγματική σύγκρουση με όσα διαλύουν τη ζωή τη δικιά μας και των παιδιών μας, θα πριονίζεις συνεχώς τα ίδια σου τα πόδια.

Ο.Σ.