Σχετικά με το 2ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Ηρακλείου
Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιήθηκε το τριήμερο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Ηρακλείου στο πάρκο του υγειονομικού. Ως Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ – ΤΕΙ θεωρήσαμε αναγκαία την παρέμβαση μας στο συγκεκριμένο εγχείρημα, προτείνοντας από μέρους μας την πραγματοποίηση μίας εκδήλωσης στα πλαίσια του φεστιβάλ, και την παρουσία μας παράλληλα μ’ ένα βιβλιοπωλείο και με σχετικά υλικά. Οι διοργανωτές ωστόσο, οι οποίοι απαρτίζουν τη συνέλευση της Πρωτοβουλίας Ηρακλείου για Πρόσφυγες και Μετανάστες, δε μας έδωσαν τη δυνατότητα παρέμβασης με το συγκεκριμένο τρόπο, καθώς είχαν ήδη θέσει ορισμένους όρους για τη λειτουργία του φεστιβάλ. Συγκεκριμένα, υπήρχε απόφαση της συνέλευσης σύμφωνα με την οποία δεν ήταν επιθυμητή η διακίνηση οποιουδήποτε «κομματικού υλικού» κατά τη διάρκεια του τριήμερου. Κατ’ επέκτασιν οποιοσδήποτε πολιτικός χώρος παρευρισκόταν εκεί δε θα είχε τη δυνατότητα παρέμβασης μ’ ένα πολιτικό κείμενο, αλλά θα περιοριζόταν στο στήσιμο ενός βιβλιοπωλείου, με αδιευκρίνιστους τους όρους του περιεχομένου των βιβλίων που θα ήταν «ανεκτό». Δεν μπορούσαν φυσικά να μας βρουν σύμφωνους οι συγκεκριμένες πρακτικές, που απαγορεύουν σε πολιτικούς χώρους την παρέμβασή με την πολιτική τους ταυτότητα και άποψη. Πρακτικές οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά καιρούς από διάφορους πρωτοβουλιακούς /αυτόνομους χώρους, και οι οποίοι αντί να δώσουν τη δυνατότητα σε κάθε προοδευτικό χώρο να εκφραστεί, φιμώνουν τη διακίνηση ιδεών. Πρακτικές οι οποίες πέραν του αντιδραστικού τους χαρακτήρα, καταλήγουν να εξυπηρετούν την πολιτική του συστήματος, όταν το ίδιο καθημερινά παλεύει να απομακρύνει τον κόσμο από την οργανωμένη πάλη, και να προωθήσει κινήσεις με «ανεξάρτητο» και «αχρωμάτιστο» χαρακτήρα.
Στη δύσκολη εποχή που διανύουμε, η οποία χαρακτηρίζεται την ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής του συστήματος, δεν θεωρούμε ότι λογικές όπως αυτές μπορούν να συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός μαζικού και διεκδικητικού κινήματος. Επιπλέον, δεν μπορούμε να δεχθούμε την ανάγνωση του σοβαρότατου ζητήματος του ρατσισμού ως μία αδυναμία της κοινωνίας να δεχθεί και «ν’ αγκαλιάσει» το ξένο, το διαφορετικό, καταλήγοντας έτσι να σπέρνει μίσος απέναντι σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Δεν μπορούμε να τη δεχθούμε, γιατί μία τέτοια ανάγνωση δεν αναδεικνύει το ρόλο του συστήματος, τ’ οποίο καθημερινά διαμορφώνει το έδαφος πάνω στ’ οποίο προωθείται η απροκάλυπτη αυτή εχθρότητα. Όταν είναι εκείνο που θ’ αναδεικνύει την αυξημένη εγκληματικότητα ως αποτέλεσμα των μεταναστευτικών/προσφυγικών εισροών, και παράλληλα θα συγκαλύπτει και θα χρησιμοποιεί τη δράση ακροδεξιών-φασιστικών οργανώσεων. Όταν εφαρμόζοντας τις αντιλαϊκές του πολιτικές αφήνει στο περιθώριο άτομα με ψυχικές, σωματικές αναπηρίες, άτομα ηλικιωμένα και δεν τους δίνει έτσι τη δυνατότητα να γίνουν ορατοί από την κοινωνία. Όταν χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ προκειμένου να προβάλει την «προκλητικότητα» με την οποία κινούνται οι κοινότητες που συμμετέχουν στις μέρες του pride, αλλά αφήνει να περάσει «απαρατήρητη» η σφαγή 60 παλαιστίνιων απ’ το φασιστικό κράτος του Ισραήλ. Ρατσιστικές ρητορείες απέναντι στις κοινωνικές αυτές ομάδες(και όχι μόνο) έχουν πολύ συγκεκριμένο στόχο: ν’ αποπροσανατολίσει τον κόσμο απ’ τον πραγματικό του εχθρό, το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό που γεννά τον πόλεμο και το φασισμό, και σπέρνει την ανεργία και τη φτώχεια.
Καταγγέλλουμε λοιπόν πρακτικές, οι οποίες φιμώνουν πολιτικούς χώρους, και δεν τους δίνουν το περιθώριο να παρέμβουν με τη δική τους πολιτική άποψη. Αντιρατσιστικά φεστιβάλ, όπως βλέπουμε να πραγματοποιούνται σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, δε θεωρούμε ότι μπορούν και πρέπει ν’ αποτελούν τσιφλίκι μιας συλλογικότητας, η οποία έρχεται να επιβάλει στους υπόλοιπους χώρους τους όρους με τους οποίους θα κινούνται στα πλαίσια ενός φεστιβάλ. Πιστεύουμε ότι σε τέτοιου είδους εγχειρήματα, μπορούν να συνυπάρχουν μία σειρά από προοδευτικοί χώροι, οι οποίοι και μέσω της αντιπαράθεσης θα έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τη διαφορετική τους πολιτική άποψη. Δε θεωρούμε ότι τέτοιου είδους ιδιοκτησιακές και αντιδημοκρατικές πρακτικές μπορούν να δώσουν στον κόσμο μία πραγματικά κινηματική διέξοδο. Ο μόνος πραγματικός φραγμός που μπορεί να υπάρξει είναι η συγκρότηση ενός μαζικού κινήματος, τ’ οποίο θα προβάλει το δρόμο της αντίστασης και της διεκδίκησης απέναντι σε κάθε μορφή επίθεσης που υλοποιεί το σύστημα ενάντια στο λαό.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΕΙ - ΤΕΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου