Εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ) μίλησε ο Κώστας Καμαρέτσος, εκ μέρους της συνέλευσης της Λαϊκής Αντίστασης - ΑΑΣ Ξάνθης ο Γιώργος Καμπάς, και εκ μέρους της Πρωτοβουλία Αντίστασης στα Χανιά ο Γιάννης Περράκης.
Εδώ αναδημοσιεύουμε την πρώτη εισήγηση εκ μέρους του ΚΚΕ(μ-λ) και σε επόμενες αναρτήσεις θα δημοσιεύσουμε και τις άλλες δύο:
ΔΕΘ 2018
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Σύντροφοι και φίλοι,
Ο πρέσβης των ΗΠΑ χαρακτήρισε τη φετινή συμμετοχή τους στη ΔΕΘ ως «πανηγυρική» και ως «επιστέγασμα της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας», ομολογώντας και στον πιο δύσπιστο τον ολοφάνερο πολιτικό χαρακτήρα της φετινής Έκθεσης. Ένα πανηγυράκι υποτέλειας απέναντι στους φονιάδες των λαών, το οποίο οι ντόπιοι υποτακτικοί θα παρουσιάσουν στο λαό ως «αναβάθμιση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας». Μια ανοιχτή εκδήλωση εξωραϊσμού της εξάρτησης, των πολέμων, των επεμβάσεων, των αντιλαϊκών μέτρων κάτω από τα οποία στενάζει ο λαός.
Αλλά, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε τέτοιες περιστάσεις, η φετινή ΔΕΘ είναι ταυτόχρονα και μια ευκαιρία. Ευκαιρία πρώτα και κύρια για τον λαό να εκδηλώσει τα αντιιμπεριαλιστικά και αντιαμερικανικά του αισθήματα, να διαδηλώσει ενάντια στον πόλεμο, να καταδείξει τους πραγματικούς υπαίτιους για την φτώχεια και την εξαθλίωση. Ευκαιρία όμως και για εμάς, να υπενθυμίσουμε μια σειρά σημαντικά πολιτικά ζητήματα, τα οποία πολλοί συνηθίζουν να «ξεχνάνε».
Για τη διεθνή κατάσταση
Ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός συνεχίζεινα αποτελεί ο νο1 εχθρός των λαών, η νο1 ένα απειλή για την Ειρήνη, η ατμομηχανή του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Όσο και αν οι κινήσεις του προέδρου Τραμπ αποκαλύπτουν τις πιέσεις που δέχονται οι ΗΠΑ, η διάταξη των δυνάμεων στον κόσμο παραμένει στα βασικά της στοιχεία όπως διαμορφώθηκε μετά τις καταρρεύσεις του ’89-’91.
Συγκεκριμένα, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές βγήκανε από έναν ψυχρό πόλεμο, με ο, τι αυτό συνεπάγονταν. Παρουσιάστηκε στους Αμερικάνους, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, η ευκαιρία της παγκόσμιας κυριαρχίας. Μαζί όμως με την επιδίωξη αυτή, να μετατραπούν σε μοναδικοί ιδιοκτήτες του κόσμου, μπήκε στους Αμερικάνους και το σημαντικό δίλημμα: ολοκληρωτική κυριαρχία στον πλανήτη, ή ηγεμονία στα πλαίσια μιας ευρύτερης συμμαχίας; Μόνοι τους ή με συμμάχους; Και αν ναι με ποιους; Με τους παλιούς γνώριμους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ή και με άλλους;
Ταυτόχρονα, οι επιδιώξεις των Αμερικάνων τους οδήγησαν πολλές φορές σε «φυγή προς τα εμπρός», ειδικά στο πολεμικό πεδίο, καθώς στα επιτελεία τους κυριαρχούσε κάθε τόσο η αδημονία για την «χρυσή ιστορική ευκαιρία». Γι’ αυτό κάθε τόσο ο πλανήτης συγκλονίζονταν από απανωτές επεμβάσεις: 1991 στο Ιράκ, 1999 στην Γιουγκοσλαβία, 2001 στο Αφγανιστάν, 2003 στο Ιράκ - και ύστερα Λιβύη, Συρία και… έχει ο Θεός. Κομβικό σημείο σε αυτή την ματωμένη πορεία επεμβάσεων αποτέλεσε το Ιράκ. Γιατί εκεί αποδείχθηκε, ότι υπάρχει για τις ΗΠΑ αναντιστοιχία στόχων και μέσων. Γιατί εκεί πυροδοτήθηκε η ωρολογιακή βόμβα της όξυνσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα.
Το βάλτωμα των Αμερικάνων στο Ιράκ ήτανε που τους οδήγησε σε αδιέξοδα, και έδωσε χώρο σε άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ή και μικρότερες, περιφερειακές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, οι ηγεμονικές βλέψεις των ΗΠΑ δημιούργησαν πρόβλημα στο εσωτερικό της ίδιας της δυτικής συμμαχίας, καθώς δυσαρέστησαν τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, για τους όποιους επιφύλασσαν «δεύτερο ρόλο».
Αν λοιπόν εμφανίζεται σήμερα ένα για πολλούς ανεξήγητο χάος στις διεθνείς σχέσεις, με τις ΗΠΑ να ακυρώνουν συμφωνίες που οι ίδιες υπέγραψαν, κηρύσσουν εμπορικό πόλεμο σε όλους, ή με απανωτά μέτωπα που ανοίγουν από την Κορέα μέχρι την Ιερουσαλήμ, η απάντηση είναι μία. Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε μια διαδικασία ανακατάταξης δυνάμεων και διαμόρφωσης συμμαχιών, μέσα σε έναν ακήρυχτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο παγκόσμιας κλίμακας. Συνεχίζουμε να βρισκόμαστε σε μια διαδικασία κατάληψης θέσεων όλων εναντίων όλων, αλλά ειδικά των Αμερικάνων έναντι των Ρώσων ιμπεριαλιστών. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που φαίνεται να μην υπάρχει καμία σταθερά.
Για δύο μονάχα πράγματα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Ότι το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος μπορεί με το μοναδικό τρόπο που γνωρίζει: με τον πόλεμο, την καταστροφή, την εξαθλίωση, την επιστροφή στο μεσαίωνα. Και δεύτερο, ότι Αμερικάνοι και Ρώσοι ιμπεριαλιστές πρόκειται να βρεθούν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Το ανοιχτό ερώτημα είναι ποια θα είναι αυτά, και πότε θα διαμορφωθούν.
Αυτές οι σταθερές εξηγούν τις με μια πρώτη ματιά αλλοπρόσαλλες εξελίξεις στις διεθνείς σχέσεις. Πρώτα, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές απειλούν ανοιχτά την Βόρεια Κορέα με επέμβαση, έως και πυρηνική. Αλλά λίγους μήνες μετά, υπογράφουν δήθεν «ιστορική συμφωνία» (είναι από τις περιπτώσεις που η Ιστορία γράφεται πριν να συμβεί) με τον πριν από λίγο «παρανοϊκό δικτάτορα». Υπάρχει όμως εξήγηση πίσω από αυτές τις αλλαγές στάσης. Είναι άλλης ποιότητας η αντιπαράθεση που δίνει η Αμερική με την Κίνα, όπου επιθυμεί την ευθυγράμμιση ή έστω ουδετεροποίηση της. Και άλλης ποιότητας αντιπαράθεση που δίνει η Αμερική με τη Ρωσία, της οποίας επιθυμεί την ολοκληρωτική συντριβή. Καθώς παραμένει αυτή τη στιγμή η μόνη χώρα που μπορεί να την ανταγωνιστεί στο καθαυτό γεωστρατηγικό πεδίο, και ειδικά στο πυρηνικό οπλοστάσιο.
Αυτή η σχέση εξηγεί και την επιμονή των Αμερικάνων στο συριακό μέτωπο, όπου φαινομενικά ο πόλεμος μοιάζει να έχει κερδηθεί από το καθεστώς Άσαντ. Και όμως, παρόλο που όλοι οι αναλυτές παραδέχονταν ότι δεν υπήρχε νόημα από στρατιωτικής άποψης, οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν και τη Συρία. Στέλνοντας μια αιματηρή υπενθύμιση για το πόσο αδίστακτοι και αποφασισμένοι είναι.
Αυτή η σχέση πραγμάτων εξηγεί τέλος, γιατί ακυρώθηκε η συμφωνία με το Ιράν, και σε όλη τη Μ. Ανατολή γίνονται κινήσεις για τη σύμπηξη ενός αντί-ιρανικού άξονα. Το Ιράν αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές χώρες στην περιοχή και δηλωμένο στόχο των ΗΠΑ ήδη από την εποχή Μπους με τον λεγόμενο «άξονα του κακού». Πίσω από την αντιπαράθεση τους με το Ιράν, οι ΗΠΑ φιλοδοξούν να σύρουν τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και διάφορα καθεστώτα της περιοχής, όπως η Σ. Αραβία και το Ισραήλ.
Γι’ αυτό το λόγο οι Αμερικάνοι με την μεταφορά της πρεσβείας τους στην Ιερουσαλήμ έδωσαν το πράσινο φως για μια νέα σφαγή ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Για ακόμα μια φορά το αίμα άοπλων διαδηλωτών με σφεντόνες στα χέρια, πότισε τη γη της Παλαιστίνης. Την ίδια γη που ρέει καθημερινά το αίμα της Συρίας, της Υεμένης, του Ιράκ, του Κουρδιστάν, και τόσων άλλων.
Οι νο1 φονιάδες των λαών, καθημερινά κλιμακώνουν τις εντάσεις, ανοίγουν και άλλες εστίες πολέμου, ανακινούν ζητήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, και απειλούν ολόκληρη τη Μ. Ανατολή και κατ’ επέκταση τον κόσμο με γενικευμένη πολεμική ανάφλεξη. Είναι επιτακτική ανάγκη των καιρών να αποκαλυφθούν στους λαούς οι κίνδυνοι που τους απειλούν σε όλο τους το εύρος. Είναι ζωτικής σημασίας για τα λαϊκά συμφέροντα, για να οδηγηθούν οι λαοί και ειδικά η νεολαία σε μια νέα αλληλοσφαγή, να οικοδομηθεί το κοινό τους αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο.
Για τις εξελίξεις στην περιοχή
Απόρροια αυτών των ζητημάτων, είναι και σημαντικές οι εξελίξεις στην περιοχή μας, ειδικά στα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Μεσόγειο.
Πρώτ’ απ’ όλα, για το ζήτημα των ημερών, το λεγόμενο «Μακεδονικό». Δεν είναι της παρούσης να επαναλάβουμε την συνολική μας τοποθέτηση. Άλλωστε πήραμε μια πρωτοβουλία να επανεκδώσουμε κάποια σημαντικά κείμενα μας για το ζήτημα, που συμπυκνώνουν και στοιχεία ιστορικής τοποθέτησης. Όμως θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε, ποιος και γιατί ανακίνησε την διαδικασία της δήθεν «επίλυσης» του ονοματολογικού. Ήταν οι Αμερικάνοι εκείνοι που δυσαρεστήθηκαν με την γενικότερη ανάμιξη των Ρώσων στα Βαλκάνια. Ειδικά στην πΓΔΜ, μετά την υπογραφή συμφωνίας για το ρώσικο αγωγό, είχαμε το ένοπλο επεισόδιο στο Κουμάνοβο με Αλβανούς αυτονομιστές και ύστερα το ξήλωμα του Γκρούεφσκι και της κυβέρνησής του. Για να οδηγηθούμε σε κυβέρνηση με το δεύτερο κόμμα, αυτό του Ζάεφ, ο οποίος υποσχέθηκε να λύσει το ζήτημα με την Ελλάδα.
Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα διμερές ζήτημα, μεταξύ δύο κυβερνήσεων και δύο αστικών τάξεων. Έχουμε να κάνουμε και με αυτό, αλλά κυρίαρχα με την προσπάθεια να σφραγιστούν τα Βαλκάνια από τη ρωσική επιρροή και να περικυκλωθεί η Σερβία, προκειμένου να υποκύψει. Οι επιδιώξεις αυτές δημιουργούν την ανάγκη να λυθούν με όποιο κόστος τα ζητήματα, για να ενταχθεί η πρώην γιουγκοσλαβική Μακεδονία στο ΝΑΤΟ όπως έγινε και με το Μαυροβούνιο. Για την επίτευξη της συμφωνίας ομολογήθηκε ανοιχτά ότι ασκήθηκαν πιέσεις και από τη Γερμανία, η οποία έχει επίσης φιλοδοξίες για την περιοχή των δυτικών Βαλκανίων. Αυτές οι σταθερές είναι που καθορίζουν το χαρακτήρα της συμφωνίας ως Νατοϊκή, φιλοπόλεμη και αντιδραστική.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει ενεργό ρόλο για να προωθήσει τα Αμερικάνικα συμφέροντα και βάζει πλάτη για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Φιλοδοξεί να αποδείξει την χρησιμότητα της απέναντι στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, και να πλασαριστεί ως «υπάκουη δύναμη στην περιοχή», κερδίζοντας πόντους. Ταυτόχρονα, επιθυμεί να λύσει τα ανοιχτά ζητήματα με την πΓΔΜ και την Αλβανία, προφανώς για να επικεντρώσει την εξωτερική της πολιτική απέναντι στην Τουρκία. Αυτή την πολιτική έχει ονομάσει η αστική τάξη ως «πυλώνα ειρήνης σταθερότητας στην περιοχή». Θα δούμε παρακάτω το πόσο σταθεροί και ειρηνικοί είμαστε. Πιο πριν θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε δύο πράγματα.
Ένα, ότι η πολιτική αυτή των ΗΠΑ αντικειμενικά οδηγεί σε έξαρση των εθνικισμών σε όλα τα Βαλκάνια, μιας και οι αστικές τάξεις βλέπουν την ευκαιρία να επικρατήσουν ενάντια στους γείτονές τους. Η εθνικιστική έξαρση που παρατηρούμε στους δρόμους της πόλης αυτές τις βδομάδες, έχει άμεση σχέση με αυτές τις εξελίξεις. Γιατί παρόλο που δεν εκφράζεται ανοιχτά, υπάρχει και η άλλη τάση στα πλαίσια της αστικής τάξης, που βλέπει την πρώην γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως ένα αδύναμο κράτος που μπορεί να διαλύσει. Αν αυτή τη στιγμή η τάση αυτή είναι «κρυμμένη» επίσημα, είναι επειδή περιμένει ευνοϊκότερες συνθήκες για να εκδηλωθεί. Είναι στοιχεία αυτής της τάσης, των αστικών κομμάτων, του στρατού και της εκκλησίας που υποδαυλίζουν την εθνικιστική έξαρση.
Δεύτερο, ότι τα ζητήματα που ανοίγονται από αυτούς που ανοίγονται, δεν έχουν καμία σχέση με τον «αυτοπροσδιορισμό» των λαών. Ο αυτοπροσδιορισμός είναι μια διεργασία που αφορά τον λαό και τις δικές του δυνάμεις, και όχι μια προκατασκευασμένη εξέλιξη σύμφωνα με την οποία πρέπει να υποταχθούμε. Αυτό είναι πρώτα και κύρια προκλητικό για τον ίδιο τον γειτονικό μας λαό. Αν λοιπόν κάποιοι σήμερα ανακαλύπτουν τον αυτοπροσδιορισμό της Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, είναι οι ίδιοι που ανακαλύψανε κάποτε τον απελευθερωτικό αγώνα του UCK στο Κόσοβο, και γενικώς ανακαλύπτουν ό, τι οι άλλοι επιλέγουν να ανακαλυφθεί και τη στιγμή που κάποιοι άλλοι επιλέγουν να ανακαλυφθεί.
Επιστρέφοντας όμως στα ζητήματα της περιοχή μας. Μετά την ιστορική δήθεν επίλυση του Μακεδονικού, και αφού προσπαθήσει να λύσει και το ζήτημα με την Αλβανία, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να επικεντρωθεί με την ησυχία της στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό. Αλλά εκεί ακριβώς βρίσκεται η αποκάλυψη της δήθεν «προστασίας» που παρέχουν οι Αμερικάνοι στους λαούς της περιοχής. Εκεί βρίσκονται και οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι που απειλούν το μέλλον των νέων ανθρώπων. Ήτανε από τα χείλη του πρέσβη Πάιατ που προαναγγέλθηκε το παρολίγον θερμό επεισόδιο στα Ίμια, αλλά και ύστερα από λίγους μήνες η επιπλοκή στη Θράκη. Σοβαρά επεισόδια είχαμε και στην θαλάσσια περιοχή της Κύπρου. Και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για τις τούρκικες εκλογές, ποιος ξέρει τι έχει να δει ο έρμος «πυλώνας σταθερότητας της ΝΑ Μεσογείου και των Βαλκανίων».
Αν η ελληνική αστική τάξη παίζει το χαρτί της χρησιμότητας, η τούρκικη αστική τάξη παίζει το χαρτί του μεγάλου όγκου και της κρίσιμης γεωστρατηγικής θέσεις. Οι μεν θέλουν να χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ ως μοχλός πίεσης, και οι δε θέλουν να λάβουν εγγυήσεις για να ευθυγραμμιστούν. Και οι δύο πολιτικές είναι άκρως επικίνδυνες και αντιλαϊκές, και οι δύο πολιτικές υπηρετούν τις αστικές τάξεις και όχι το λαό. Και οι δύο εξαρτημένες αστικές τάξεις βλέπουν την επίλυση των εθνικών τους ζητημάτων μέσα από την απόσπαση εύνοιας από τις ΗΠΑ. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Βαθαίνει η εξάρτηση, αναβαίνουν οι εξοπλισμοί, κατοχυρώνεται ο διαιτητικός ρόλος των Αμερικάνων.
Σε περίπτερο της έκθεσης θα φιλοξενηθεί το Σεπτέμβρη Η LokheedMartin, αμερικάνικο εξοπλιστικό μονοπώλιο που κατασκευάζει πολεμικά αεροσκάφη. Είναι αυτή η εταιρία που ανέλαβε τη συμφωνία 2δις για την αναβάθμιση των F-16. Την ίδια στιγμή που η πόλη μας δεν έχει μετακίνηση της προκοπής, δεν έχει επαρκείς εργαζόμενους να φτιάξουν το νερό, και στενάζει από την ανεργία. Κι, όμως το επιχείρημα είναι ατράνταχτο: και αν δεν πάρουμε όπλα από τους Αμερικάνους για να αντιμετωπίσουμε τα όπλα της Τουρκίας πώς θα αμυνθούμε; Και που τα βρήκε τα νέα απειλητικά όπλα που έχει η Τουρκία, άραγε; Της τα πούλησαν οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και η LokheedMartin!
Το πόσο επικίνδυνα μπορούν να αποβούν για τους λαούς αυτά τα παιχνίδια πολέμου, αποδείχθηκε για όποιον θέλει να το δει στη Μανμπίζ της Συρίας. Όπου οι ΗΠΑ πούλησαν χωρίς προσχήματα τους μέχρι τότε προστατευόμενούς τους Κούρδους στην Τουρκία, τους ζήτησαν να απομακρυνθούν από τον τόπο τους και να παραδώσουν τα όπλα τους. Γιατί άλλωστε αυτός που δίνει τα όπλα, είναι και εκείνος που καθορίζει πώς και πότε θα χρησιμοποιηθούν. Το κουρδικό κίνημα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση αυτή τη στιγμή, εξ’ αιτίας της πολιτικής ουράς προς τις ΗΠΑ, που ακολούθησε η ηγεσία του.
Για να εξυπηρετήσει τα κοντόθωρα σχέδια της, η αστική τάξη έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε συνεργάτη των πιο μισητών καθεστώτων, σε μια μεγάλη ΝΑΤΟϊκή βάση-ορμητήριο για να μακελεύονται οι λαοί, σε έναν πρόθυμο πρόσκοπο για τη νέα Βαλκανική περιπέτεια.Την ίδια στιγμή κυβέρνηση-ΔΝΤ-ΕΕ επιβάλλουν ένα νέο γύρο μέτρων εξαθλίωσης.
Για να εξυπηρετηθεί ο «ρεαλισμός» του «ανήκομεν στη δύσιν», πρέπει η χώρα μας να μετατραπεί σε συνεργάτη της χούντας της Αιγύπτου και του σιωνιστικού καθεστώτος του Ισραήλ. Για την εξυπηρέτηση αυτού του «ρεαλισμού» ένιωσε η κυβέρνηση την ανάγκη να πουλήσει όπλα στην Σ. Αραβία.
Για να τηρηθούν οι δεσμεύσεις της χώρας για τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία έπρεπε να συλληφθούν σαν εγκληματίες οι Τούρκοι κομμουνιστές. Για να κάνει η κυβέρνηση το βρώμικο παζάρι της πρέπει οι ίδιες οι ζωές τους να μετατραπούν σε αντικείμενα διαπραγμάτευσης.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι κρίσιμη επιδίωξη για το σύστημα να πειθαναγκαστεί ο λαός, να επιβληθεί αυτή η σχέση πραγμάτων ως μοναδική φυσιολογική, να ωραιοποιηθεί η υποταγή. Πλέον, δεν φτάνουν οι δηλώσεις που εξηγούν ότι όλα αυτά συνιστούν ρεαλισμό. Η πόλη, όπως είπε ο Μπουτάρης, θα σημαιοστολιστεί ανάλογα. Η Έκθεση αυτή θα είναι σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΔΕΘ «η καλύτερη όλων των εποχών». Θα αποτελέσει σύμφωνα με τον περιφερειάρχη, γνωστό μακεδονομάχο κατά τα άλλα, ευκαιρία αναβάθμισης της «εμπορικής συνεργασίας».
Για το κίνημα
Απέναντι σε αυτή την κατάφωρη πρόκληση, η Αριστερά της πόλης ήδη θα έπρεπε να έχει κινητοποιηθεί. Θα περίμενε κανείς ήδη να παίρνονται πρωτοβουλίες συντονισμού, να γίνεται ενημέρωση του κόσμου, να παίρνονται ψηφίσματα. Δυστυχώς, ελάχιστα από αυτά συμβαίνουν.
Η εξήγηση φυσικά δεν είναι ότι η πλειοψηφία της Αριστεράς «ξέχασε» το ζήτημα. Αλλά ότι έχει άλλες πολιτικές προτεραιότητες. Προτεραιότητες που υποβαθμίζουν το ζήτημα, μέχρι και που έρχονται και σε ανοιχτή αντιπαράθεση με την ανάδειξη του. Είναι οι απόψεις αυτές, δήθεν καθαρές αντικαπιταλιστικές, που ουσιαστικά αντιπαρατίθενται στην ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και ειδικά στο ζήτημα της εξάρτησης από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ. Απόψεις που βλέπουν τον ιμπεριαλισμό μόνο στην στρατιωτική και όχι στην πολιτική του διάσταση. Απόψεις που βαφτίζουν ιμπεριαλιστικές είτε την Ελλάδα είτε την Τουρκία, ουσιαστικά ακυρώνοντας την αντιιμπεριαλιστική πάλη.
Αντί λοιπόν να παίρνονται πρωτοβουλίες κοινής δράσης, με την όσο δυνατόν πλατύτερη και ανοιχτή συμμετοχή, βλέπουμε αντιιμπεριαλιστικές επιτροπές «πάσης χρήσης» που αναφέρονται μονάχα σε όμορες δυνάμεις, όπου μπαίνει ως προαπαιτούμενο η χωρίς συζήτηση συμφωνία με την πολιτική πλατφόρμα του καθενός. Κατά την άποψη μας, οι πρακτικές αυτές δεν μπορούν να οικοδομήσουν αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Τέλος, υπάρχει και το «ντούρο αντιιμπεριαλιστικό» ΚΚΕ, που ακόμα δεν έχει βγάλει άχνα για το ζήτημα.
Η επικράτηση αυτών των απόψεων μέσα στο κίνημα, έπαιξε κρίσιμο ρόλο στο να απονευρωθούν τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά του κινήματος, να υποβαθμιστεί η αντιΝΑΤΟΪκή, αντιαμερικανική πλευρά του, στο να ατονήσουν οι αντιπολεμικές πρωτοβουλίας. Και η απάντηση των δυνάμεων αυτών είναι να χαράσσουν προγράμματα κινητοποιήσεων με ορίζοντα μηνών, ενώ την ίδια στιγμή να αγνοούν το πιο σημαντικό πολιτικό χαρακτηριστικό της φετινής Έκθεσης.
Παρ' όλα αυτά, κάποιες πρωτοβουλίες έχουν παρθεί και αξίζει να αναφερθούν. Η Λαϊκή Αντίσταση - ΑΑΣ στην πόλη μας έχει ξεκινήσει καμπάνια ενημέρωσης του λαού. Το ψήφισμα για την ΔΕΘ έχει περάσει σε αρκετά σωματεία και φορείς. Πάνω σε αυτές τις αποφάσεις, έγινε σύσκεψη εκπροσώπων σωματείων, φορέων και συλλογικοτήτων και αποφασίστηκε να συγκροτηθεί η αντίστοιχη «Πρωτοβουλία». Τέλος, στο ΑΠΘ συγκροτήθηκε από αριστερές δυνάμεις η «Πρωτοβουλία Συλλογικοτήτων και Φοιτητών για την ΔΕΘ 2018», η οποία πραγματοποιεί παρέμβαση στα πλαίσια του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ. Χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες ότι οι πρωτοβουλίες αυτές αποτελούν υποκατάσταση του μαζικού κινήματος, είναι χρήσιμες και απαραίτητες ενέργειες για την ανάδειξη του ζητήματος και πρέπει να συνεχιστούν.
Γιατί αν αναγνωρίζουμε το που έχει οδηγήσει η υποβάθμιση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, ακριβώς τα αντίθετα πρέπει να πράττουμε.
Ο λαός αυτή της χώρας, έχει μνήμη και θυμάται ποιοι είναι οι εχθροί του. Δεν έχει ξεχάσει ούτε ποιος έστησε τη δικτατορία, δεν έχει ξεχάσει ποιος νίκησε στον λεγόμενο εμφύλιο. Ο λαός της χώρα μας θυμάται ποιος μακέλεψε τα Βαλκάνια. Θυμάται ποιος βγήκε κερδισμένος από την κρίση των Ιμίων. Ποιος ζήτησε να παραδοθεί ο Οτσαλάν.
Ο λαός μας βλέπει, καταλαβαίνει και ανησυχεί, παρόλο που πολλοί τον υποτιμούν. Βλέπει τι συνέβη στην Ουκρανία, στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία, βλέπει τι συμβαίνει καθημερινά στην Παλαιστίνη. Βλέπει ποιος μαγειρεύει τις καταστάσεις στην περιοχή μας. Και δεν πιστεύει στα ψέματα της κυβέρνησης για την «ειρήνη και τη σταθερότητα». Ο λαός μας δεν θέλει να στείλει τα παιδιά του στο μέτωπο να σκοτωθούν για έναν άδικο πόλεμο.
Γι’ αυτό κανείς προοδευτικός άνθρωπος, δεν πρόκειται να χαρεί με τη σημαιοστολισμένη ΔΕΘ, γιατί αναγνωρίζει το τι αυτή αντιπροσωπεύει. Γι’ αυτό στις παρεμβάσεις που κάνουμε, δείχνει θετική ανταπόκριση. Και ένα κομμάτι του λαού μας, έχει την επιθυμία να δείξει έμπρακτα στο δρόμο την αντίθεση του. Θα πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για να του δώσουμε αυτή τη δυνατότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου