Για ένα άλλο μνημείο

Στα τέλη του Αυγούστου πληροφορηθήκαμε ότι η πλάκα που τοποθετήσαμε στη μνήμη των αγωνιστών του ΔΣΕ δέχθηκε ιδιαίτερης μεταχείρισης από θρασύδειλους φασίστες.

Επ’ αφορμή όμως αυτού, θα άξιζε να σχολιαστεί ένα άλλο μνημείο στην ίδια περιοχή, το πάρκο της Εθνικής Συμφιλίωσης, λίγο πιο κάτω από τη διασταύρωση που εμείς τοποθετήσαμε την πλάκα. Όχι καθεαυτό το μνημείο, μα το ιδεολογικό-πολιτικό μήνυμα του ονόματός του.

Πρόκειται για μια "συμφιλίωση" που τότε ήρθε με τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 44, τα τανκς του Σκόμπι και τις ναπάλμ, "συμφιλίωση" των δυνάμεων της εργασίας με αυτές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Με απλές κουβέντες και στη σημερινή του αντανάκλαση: οι απεργίες και οι διαδηλώσεις είναι φραγμοί στη μετάβαση της χώρας σε εποχές ανάπτυξης (για το κεφάλαιο πάντα).

Η εθνική ομοψυχία κατά την εφαρμογή των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων, της κατάργησης του ασφαλιστικού, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και της περικοπής των συντάξεων δεν πρέπει να διαταράσσεται με αγώνες αντίστασης και πάλης, γιατί αν είναι να πάρουμε πολεμικούς εξοπλισμούς, κομμάτια να γίνει, ρε αδερφέ.

Ένεκα της ίδιας αυτής ανάπτυξης και με "συμφιλιωτικούς" τόνους, θα πνίγεται ο λαός στις Μάνδρες και θα καίγεται στο Μάτι. "Φιλικά" θα του λένε οι εκφραστές της αστικής κυριαρχίας ότι φταίει που έχτισε αυθαίρετα, μαζί τα χτίσαμε και αλλά τέτοια στρογγυλά.

Με ταξική ειρήνη πρέπει να υποδεχτούμε τα νέα μέτρα κυβέρνησης, κεφαλαίου, ιμπεριαλιστών, να δεχτούμε να σπέρνουν τις θανατηφόρες βάσεις τους και να αξιοποιούν τη χώρα ως ορμητήριο στα ματωμένα πολεμικά τους σχέδια, να τους φιλοξενήσουμε και στη Θεσσαλονίκη στην έκθεση, τώρα που φροντίζουν και για την καλή γειτονία των λαών της Βαλκανικής.

Σε αυτό το πλαίσιο της εθνικής "συμφιλίωσης", οι όποιες αναφορές στην εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού διαταράσσουν και σπέρνουν δαιμόνια. Για την τήρηση αυτής της τάξης, ξαμολάν τα διάφορα φασιστικά δεκανίκια. Σε αυτό το μοτίβο λειτουργεί και εφαρμόζεται η πολιτική της φασιστικοποίησης, τονίζοντας σε κάθε τόνο ότι ούτε υπήρξε ούτε και θα υπάρξει εθνική συμφιλίωση.

Αλλά σίγουρα και υπήρξε και θα συνεχίσει να υφίσταται ως τέτοια η πάλη των τάξεων, τα μέτωπα της οποίας καλούμαστε να οξύνουμε και να ενισχύουμε, τιμώντας τους αγώνες και τους αγωνιστές του χτες και βάζοντας όρους για τις σημερινές ταξικές μάχες.

Νίκος Κοκολαντωνάκης - Προλεταριακή Σημαία