Τι έχουν και φοβούνται πράγματι ο «θριαμβευτής» καπιταλισμός και η φρικώδης ακροτελεύτια ιμπεριαλιστική του απόληξη από τα «μαραζωμένα και φρούδα» οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης;
Πως εξηγείται το φαινόμενο, ενώ το σύστημα της αδικίας και καταστολής, το σύστημα της καταλήστευσης και των πολέμων παρόλο που μονοπωλεί πλέον στον πλανήτη και παίζει στο γήπεδο της ιστορίας δίχως αντίπαλο, να λυσσομανά απέναντι στον «εξορκισμένο» από προσώπου γης (ή στα διάσπαρτα ίχνη του) κομουνιστικό εχθρό του;
Ποιο νόημα έχουν τα αντικομουνιστικά μνημόνια του ευρωκοινοβουλίου, οι διώξεις και φυλακίσεις αριστερών Τούρκων αγωνιστών στη Γερμανία, φιλομαοϊκών διανοούμενων στην Ινδία και του αντικαθεστωτικού τραγουδιστή στην Ισπανία; Όπως επίσης και ο ενορχηστρωμένος αντισταλινικός οχετός κατασυκοφάντησης μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας που ταυτίστηκε με το έστω και ανεπιτυχές κονταροκτύπημα κατά της ρεβιζιονιστικής παρέκκλισης-παλινόρθωσης του παλιού, αλλά και της νικηφόρας συντριβής του ναζισμού;
Εφόσον η σοσιαλιστική «ουτοπία» δεν εμπνέει, δεν επηρεάζει πια τις απανταχού εργατολαϊκές μάζες και φαινομενικά δεν συνιστά ορατή απειλή για τα θεμέλια και τις βάρβαρες αναγκαιότητες του συστήματος προς τι τόσο μίσος και διωγμός;
Άραγε είναι συμπτωματικό γεγονός η αχαλίνωτη και κτηνώδης επέλαση των δυνάμεων του κεφαλαίου κατά των στοιχειωδέστερων κατακτήσεων και δικαιωμάτων της εργατιάς και τα ποτάμια αίματος που κύλησαν και συνεχίζουν με αμείωτη ένταση να ρέουν ένεκα του ιμπεριαλιστικού ανταγωνιστικού κομματιάσματος κρατών με το συντριπτικό πλήγμα που δέχτηκαν τα κομμουνιστικά ιδεώδη μετά την κατάρρευση του ψευδεπίδραφου σοσιαλιστικού στρατόπεδου;
Έτσι τυχαία η παγκόσμια αντίδραση (συμπεριλαμβανομένης και εκείνης της «δημοκρατικής» Ευρώπης, αλλά και της εγχώριας με ψευτοαριστερή μάλιστα βούλα) υποχρεώνεται ξανά να πλαισιώσει την αντιλαϊκή επίθεση με το πιο πωρωμένο αντικομουνιστικό εργαλείο της, δηλαδή το φασιστικό σκυλολόι;
Είναι τώρα άσχετο το χάσμα και η προδοτική μεταστροφή που παρατηρήθηκε (με ορόσημο το `56) της γραμμής πλεύσης του κομουνιστικού κινήματος στον τόπο μας με τη γενικότερη διαδρομή του λαού μας; Όταν στη σχεδόν πρώτη μισή φάση της εκατονταετούς πορείας του μετά την ίδρυση το 1918 του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ και όντας πιστά προσηλωμένο στις μαρξιστικολενινιστικές επαναστατικές αρχές μεγαλουργούσε. Καθότι σε σφόδρα αντίξοες εποχές και με βαρύ κόστος θυσιών αποτελούσε την καρδιά, τον νου και τη ραχοκοκαλιά των κατατρεγμένων. Από τους καπνεργάτες το `36 στη Θεσσαλονίκη μέχρι την απεργία και τις διαδηλώσεις στην κατοχική Αθήνα, που ακύρωσαν τα σχέδια της καταναγκαστικής εργασίας. Με αποκορύφωμα βέβαια την ανολοκλήρωτη εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ για εθνική ανεξαρτησία και λαοκρατία.
Μήπως η ανεπιστρεπτί απομάκρυνση των κυρίαρχων εκφραστών του κομουνιστικού ρεύματος (από την» ορθόδοξη» εκδοχή μέχρι την ευρωκομουνιστική συνταγή και νυν κυβερνητική παρουσία) από την ανατρεπτική θεωρία της καπιταλιστικής σαπίλας και το οριστικό διαζύγιο με την προγενέστερη ένδοξη συγκρουσιακή συμπεριφορά, η συνθηκολόγηση με το κατεστημένο, ο εκφυλισμός από μπροστάρη των αγώνων σε τροχοπέδη τους, εν πολλοίς ερμηνεύουν τη σημερινή ανημπόρια του ακέφαλου λαού να ορθώσει το ανάστημα του απέναντι στη λαίλαπα που τον καταρημάζει ανελέητα;
Η ρεφορμιστική καπηλεία του τιμημένου παρελθόντος ·η κάλπικη και όψιμη παλιννόστηση στις δήθεν γνήσιες ριζοσπαστικές αξίες· ο φραστικός λεονταρισμός σε συνθήκες νηνεμίας και αντίθετα η απροσχημάτιστη και συχνά χυδαία υπονομευτική τακτική σε στιγμές αγωνιστικού αναβρασμού· οι διαβεβαιώσεις περί μη σπασίματος ούτε ενός τζαμιού στην κατάληψη εξουσίας, η οποία θα επισυμβεί με μια απλή διόρθωση της ψήφου· η κατρακύλα συνταύτισης και υπόκυψης επί της ουσίας στις κεντρικές επιλογές των ντόπιων μεγαλοαστών (αφού εξωφρενικά αναγορεύονται και εξαγνίζονται σαν αμυνόμενοι απέναντι στον τούρκικο επεκτατισμό και τον αλυτρωτισμό της FYROM), όλα τα προηγούμενα λοιπόν τεκμαίρουν μια αριστερά, όπου θα θελήσει από εδώ και πέρα να πρωτοστατήσει στο αναποδογύρισμα του κλίματος, στην οργάνωση και ανάπτυξη της μαζικής πάλης με προοπτική πλέριας ρήξης;
Από την άλλη οι λιγοστές δυνάμεις της ασυμβίβαστης αριστεράς και αντίδοτο στον ρεφορμισμό περιορίζονται στον άχαρο ρόλο να αναθεματίζουν τους αποστάτες και στο «στείρο» λιβάνισμα των «μαρμαρωμένων» ιδανικών μνημονεύοντας συνάμα με ευλάβεια τους αμέτρητους μάρτυρές της;
Ή πασχίζουν με πείσμα, ώστε να συμβάλλουν στην εξάτμιση της απογοήτευσης και αδράνειας; Μοχθώντας για την ανάκαμψη του αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού και αντιεθνικιστικού κινήματος. Του μόνου δηλαδή παράγοντα ο οποίος μπορεί αντιπαρατεθεί στην πολιτική, που μετατρέπει την Ελλάδα σε ανεκτίμητη απέραντη πολεμίστρα των αμερικανονατοϊκών και ευρωπαίων φονιάδων. Υποστηρίζοντας και ενισχύοντας κάθε εστία αντίστασης στο μνημονιακό μαστίγιο και δρώντας στην κατεύθυνση συγκρότησης μετώπου διεκδίκησης των δίκιων και τελικής αναμέτρησης με τη τυραννία.
Όμως αυτές οι στοχεύσεις είναι εφικτές ή φαντάζουν δονκιχωτικές; Είναι πράγματι αντιστρέψιμη αυτή η καταθλιπτική κατάσταση; Οι δυσμενείς ταξικοί συσχετισμοί είναι παγιωμένοι ή διαφοροποιήσιμοι; Η ιστορία «κλείδωσε» στην κόλαση της καπιταλιστικής παντοκρατορίας, με την ολέθρια συνεπαγωγή να ανεχόμαστε αγόγγυστα τη πείνα και τη δυστυχία ενατενίζοντας ταυτόχρονα και άβουλα τις μελλούμενες πολεμικές συμφορές;
Για την γόνιμη απάντηση σε όλα ετούτα και σε πολλά άλλα κρίσιμα ερωτήματα - προκλήσεις της εποχής η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνει εκδήλωση στο (υπό πιθανή αξιοποίηση-ξεπούλημα από το Υπερταμείο!!!) Ιτζεδίν την Κυριακή 7/10 και στις 11:00 πμ.
Θα παραβρεθούν και μιλήσουν νοερά οι ηρωικές φωνές εκατοντάδων φυλακισμένων, βασανισμένων και εκτελεσμένων κομουνιστών. Θυμωμένοι με το αντίκρισμα των απέναντι βάσεων θα μας εμψυχώσουν και δασκαλέψουν την πίστη και αυταπάρνηση τους για το όραμα μιας Ελλάδας απαλλαγμένης από τον ξένο ζυγό και την ντόπια παρασιτοκρατία. Θα μας παραδειγματίσουν με το αδάμαστο αγωνιστικό τους φρόνημα σε συνθήκες ασύγκριτα πιο τραχιές από τις παρούσες. Θα καταδείξουν πως η σημερινή ανεργία, φτώχεια και εξάρτηση που μας μαστίζουν, αποτελούν επακόλουθο της χαμένης -πλην όμως όχι και μάταιης- μάχης που έδωσαν τότε. Θα μας συμβουλέψουν πως το βάδισμα στα δικά τους χνάρια ενάντια στην εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό συνιστά προϋπόθεση αξιοπρέπειας αλλά και επιβίωσης.
Αναμφισβήτητα ο λαός μας δεινοπαθεί πάνω σε ένα άγριο κατήφορο. Οι δυνάστες μας πρώτοι και καλλίτεροι κατέχουν πως αυτός κάποτε προηγήθηκε σαν ανήφορος. Γνωρίζουν επίσης τις αστείρευτες δυνάμεις και τεράστιες δυνατότητες των καταπιεσμένων εκμεταλλευόμενων. Δεν λησμονούν και απεχθάνονται θανάσιμα την καταλυτική ρυμούλκηση που διαδραμάτισαν οι κομουνιστές σε αυτό το ανηφόρισμα. Υστεριάζονται για τη στιγμή, όπου θα ακτινοβολήσουν και καθοδηγήσουν πάλι αυτές οι απόψεις. Οπότε προληπτικά ξερνούν εν χορώ την αντικομουνιστική χολή τους.
Άλλο τόσο όμως θα επιμένουμε ασυμφιλίωτα, υπερασπίζοντας το άμεσο δικαίωμα σε ψωμί, μόρφωση, περίθαλψη, σύνταξη οικοδομώντας συνάμα τους λυτρωτικούς όρους σε εθνική και ταξική διάσταση.
Δηλαδή θα εξακολουθούμε να προχωράμε στην αποκλειστικά ελπιδοφόρα και δύσκολη κατεύθυνση, την κομουνιστική. Μέσα στη τεθλασμένη ταξική πάλη και μαζί με τις μάζες. Για τις απαιτήσεις του σήμερα. Για τη τελική νίκη του αύριο.
Καπετανάκης Μανώλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου