Εθελοντισμός και χορηγίες στους πυρόπληκτους: Η αλληλεγγύη του λαού να γίνει μαζικός αγώνας διεκδίκησης!

Από την επομένη κιόλας της φονικής πυρκαγιάς στην ανατολική Αττική, άρχισε να ξετυλίγεται το μεγάλο κουβάρι της αλληλεγγύης στους πυρόπληκτους. Όπως συνέβη και στην περίπτωση της πρόσφατης πλημμύρας στη Μάνδρα, τα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν από ανακοινώσεις και πρωτοβουλίες για συλλογή τροφίμων και ρούχων, για αιμοδοσία, για εθελοντική βοήθεια κάθε είδους, για καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς κ.ο.κ.

Είναι γεγονός ότι ο λαός ανταποκρίθηκε μαζικά σε όλα αυτά, ύστερα από καλέσματα φορέων ή και πρωτοβουλιακά, όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις: Στους πλημμυροπαθείς της Μάνδρας, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από τις γειτονικές χώρες που βομβαρδίζει ο ιμπεριαλισμός, στους σεισμοπαθείς πριν κάποια χρόνια. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι αυτό είναι ένα υγιές χαρακτηριστικό του λαού μας, το ότι δηλαδή στέκεται στο πλάι του διπλανού του με το δικό του υστέρημα. Το ερώτημα που μπαίνει από 'κει και πέρα, είναι αφενός μεν εάν αυτό αρκεί και αφετέρου πώς το σύστημα εκμεταλλεύεται μια τέτοια κατάσταση.

Ταυτόχρονα, η αφρόκρεμα της αστικής τάξης και οι μεγάλοι όμιλοι φιγουράρουν ως οι μεγάλοι ευεργέτες των πληγέντων. Τα εκατομμύρια τρέχουν αθρόα στις ανακοινώσεις για τις χορηγίες τους, ενώ δίνουν και παίρνουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους για την καταστροφή.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πυρόπληκτοι της ανατολικής Αττικής παρουσιάζονται ως επαίτες που δεν έχουν -και δεν θα πρέπει να έχουν!- φωνή και δικαιώματα.

Ο εθελοντισμός στο προσκήνιο

Από τα χρόνια της Ολυμπιάδας του 2004 στην Αθήνα, την περίοδο δηλαδή κατά την οποία ο εθελοντισμός έπαιρνε για πρώτη φορά τη σύγχρονη μορφή του ως αξία του συστήματος στη χώρα μας, έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της ιδεολογικής χειραγώγησης. Αυτό που μέχρι τότε ήταν, ως δραστηριότητα, σχεδόν αποκλειστικό προνόμιο της εκκλησίας άρχισε να ντύνεται με τα καλά του και να γίνεται συνολικότερο ιδεολόγημα. Οι παραδοσιακές δυνάμεις του συστήματος διαφήμισαν τον εθελοντισμό με κάθε μέσο και στηρίχθηκαν σε αυτόν με κάθε ευκαιρία. Αντίστοιχα έπραξαν και τώρα στις πυρκαγιές της ανατολικής Αττικής.

Εκατοντάδες άνθρωποι, κυρίως νεολαίοι, έσπευσαν να επανδρώσουν ομάδες καθαριότητας και ομάδες διαχείρισης του τεράστιου όγκου ειδών ανάγκης που κατέκλυσαν τις αποθήκες των Δήμων Μαραθώνα και Ραφήνας-Πικερμίου. Μπορεί λοιπόν ο κόσμος αυτός, ορμώμενος από το αίσθημα της αληθινής αλληλεγγύης, να συμμετείχε μαζικά σε αυτό το κάλεσμα, όμως την ίδια στιγμή έπεφτε στην παγίδα του εθελοντισμού επάνω στον οποίο το σύστημα και οι -κυβερνητικότατες!- ΜΚΟ έχουν εναποθέσει πολλές ελπίδες. Εκείνες που τους απαλλάσσουν και πάλι από τις δικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο λαό που δοκιμάζεται.

Το φωνάζουν σε όλους τους τόνους: ΔΕΝ είναι υποχρέωση του κράτους να καθαρίσει τα αποκαΐδια, ΔΕΝ είναι υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για εκείνους που έμειναν χωρίς σπίτια από τη μια στιγμή στην άλλη, ΔΕΝ είναι υποχρέωση του κράτους να παράσχει οποιαδήποτε βοήθεια. Όλα λύνονται ανέξοδα εάν επικαλεστούμε τη συνείδηση του λαού και βγούμε κερδισμένοι υπερασπιζόμενοι και διαδίδοντας τις αξίες του «όλοι μαζί μπορούμε». Αυτή την ανοησία που έχει εφεύρει το σύστημα για να βάλει το λαό να βγάλει μόνος του το φίδι από την τρύπα. Που δημιουργεί τον παραμορφωτικό καθρέφτη της αταξικότητας, που δήθεν δεν λογαριάζει τη θέση του καθενός στην κοινωνία. Που βάζει στον ίδιο ντορβά των ευθυνών και των απαντήσεων το θύτη και το θύμα.
Το δυστύχημα είναι ότι η ιδεολογία του «όλοι μαζί μπορούμε» εδώ και ένα μεγάλο διάστημα έχει πάρει και αριστερό χρωματισμό, από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και με τη συνδρομή μέχρι και μερίδων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα διάφορα κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά σχολεία κ.ο.κ. πλασαρίστηκαν -και πλασαρίζονται ακόμη- από μερίδες της αριστεράς ως απάντηση στην κρίση και μάλιστα άμεση, γιατί που να περιμένεις το λαό να σηκώσει κεφάλι και να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται... Πρόκειται στην ουσία για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είτε ονομάζεται «κοινωνικό» οτιδήποτε είτε ονομάζεται εθελοντισμός. Είναι απολύτως μέσα στη λογική της σημερινής κυβέρνησης και σίγουρα νιώθει περήφανη που την υπηρετεί πιστά, ασχέτως εάν σε κάθε περίπτωση χαμένος βγαίνει ο λαός.

Η «αλληλεγγύη» του κεφαλαίου

Οι διάφορες ηχηρές χορηγίες βρήκαν κι αυτές τη θέση τους μετά την καταστροφή. Είναι ένα ακόμη είδος εθελοντισμού κι αυτό! Ως γνωστόν, το κεφάλαιο δεν χάνει τέτοιες αφορμές. Είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να δείξει φιλικό προς το λαό πρόσωπο, να γεμίσει τα Μέσα με τις φίρμες του και να δεχτεί συγχαρητήρια για τη φιλανθρωπία του. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

• Το Λύρειο Ίδρυμα που καταστράφηκε στην πυρκαγιά, θα ανακατασκευαστεί από τη Motor Oil του Ομίλου Βαρδινογιάννη.
• Ο όμιλος των ΕΛΠΕ έδωσε 1 εκατομμύριο ευρώ για τους πυρόπληκτους.
• Ο όμιλος Κοπελούζου θα αναλάβει την ανακατασκευή κύριων κατοικιών που καταστράφηκαν, κόστους 2 εκατομμυρίων ευρώ.
• Ο Μυτιληναίος κατέθεσε 1 εκατομμύριο ευρώ στο σχετικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδος.
• Το Ίδρυμα Ωνάση χορήγησε 5 εκατομμύρια ευρώ.
Επίσης, ο όμιλος Βιοϊατρική προσφέρει δωρεάν εξετάσεις στους πυρόπληκτους, ενώ τα καταστήματα Public μοίρασαν τσάντες με πλήρη εξοπλισμό σε 3.000 μαθητές των Δήμων Μαραθώνα και Ραφήνας-Πικερμίου.

Φυσικά, εκτός από αυτά που ενδεικτικά αναφέρουμε, έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται αντίστοιχες χορηγίες από το κεφάλαιο. Και αυτή η πλευρά της «αλληλεγγύης», όπως και κάθε «φιλανθρωπική» κίνηση της μεγαλοαστικής τάξης, έχει σκοπό να επιδράσει και ιδεολογικά στο λαό και τη νεολαία.
Οι Βαρδινογιάννηδες και οι Μυτιληναίοι καθαγιάζονται. Δίνουν τον δεύτερο από τους αμέτρητους χιτώνες τους για να ξεπλύνουν την κυριαρχία τους. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ανάγκες που έρχονται να καλύψουν με τις παχυλές επιταγές δεν θα προέκυπταν καν εάν οι ίδιοι και το σύστημά τους δεν υπήρχαν. Γιατί αυτή η τάξη, οι δικοί της πολιτικοί διαχειριστές είναι οι μόνοι υπεύθυνοι και γι' αυτήν την καταστροφή. Είναι εκείνοι που έχουν δημιουργήσει τους όρους για να μπορεί να κάψει 100 ανθρώπους μια πυρκαγιά, να μπορεί να πνίξει άλλους 23 μια καταιγίδα, να μπορεί να σκοτώσει άλλους 145 ένας σεισμός.

Με δεδομένο, λοιπόν, αυτό το απευθείας «ξελάσπωμα» από το μεγάλο κεφάλαιο, το κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωσή του να καλύψει το σύνολο των αναγκών των πυρόπληκτων. Η Βιοϊατρική μοιράζει εξετάσεις, τα Public δίνουν τετράδια και μολύβια, ο Κοπελούζος θα χτίσει σπίτια κι έτσι καλύφθηκαν «άνωθεν» οι άμεσες βασικές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία και στέγη... Ο λαός θα πρέπει να είναι ικανοποιημένος και ευγνώμων που του πέταξαν ένα ξεροκόμματο και καλά θα κάνει να κρατήσει τις φωνές για άλλες παροχές και δικαιώματα κατά μέρος. Κι αυτό να το θυμάται και την επόμενη ημέρα, όταν οι μεγάλοι χορηγοί του χθες ξαναγίνουν εργοδότες και επιστρέψουν στην προσφιλή τακτική των απολύσεων, των μειώσεων στους μισθούς, των εξοντωτικών ωραρίων.

Οι απαντήσεις βρίσκονται στην οργάνωση και τη διεκδίκηση

Αυτό που λείπει από τους πληγέντες της πυρκαγιάς είναι η οργάνωση και η πάλη. Η πρακτική βοήθεια που προσφέρει ο λαός είναι ένα ουσιαστικό κοινωνικό αντανακλαστικό, που εάν όμως δεν συνοδευτεί από την πολιτική καταγγελία και την αγωνιστική διεκδίκηση, είναι καταδικασμένο να γίνει παιχνίδι στα χέρια του συστήματος.
Οι πυρόπληκτοι της ανατολικής Αττικής δεν είναι επαίτες. Είναι ένα κομμάτι του λαού που σημαδεύτηκε από την δολοφονική πολιτική του συστήματος και έχει κάθε λόγο και κάθε υποχρέωση να παλέψει γι' αυτά που δικαιούται. Χωρίς αυταπάτες για το ρόλο του συστήματος, χωρίς αυταπάτες για το ρόλο του μεγάλου κεφαλαίου.