Κυβερνητικά παραμύθια για τους ντελίβερι

Πολλή δημοσιότητα, κύρια από τον φιλοκυβερνητικό ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο, πήρε η απόφαση του ΟΜΕΔ (Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας) που εκδόθηκε στις 17 Σεπτέμβρη, σχετικά με τους όρους εργασίας και αμοιβής των εργαζόμενων στις οργανωμένες αλυσίδες εστίασης. Ο ΟΜΕΔ απέρριψε την έφεση που είχε κάνει ο Σύνδεσμος Οργανωμένων Αλυσίδων Εστίασης στην προηγούμενη απόφαση, με στόχο να μην υπαχθούν οι εργαζόμενοι αυτών των αλυσίδων στη συλλογική σύμβαση των εργαζόμενων στον επισιτισμό. Βέβαια, ας σημειώσουμε πως η σύμβαση για την οποία γίνεται λόγος είναι μια σύμβαση που έχει λήξει από το Μάρτη του 2018 και λειτουργεί η μετενέργεια.

Με βάση αυτήν την απόφαση προέκυψαν και τα δημοσιεύματα που μιλάνε για αύξηση εβδομήντα ευρώ στους εργαζόμενους διανομείς στα ταχυφαγεία. Όπως αναμενόταν, κουτί «ήρθε» αυτή η απόφαση για την κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας που στοχεύει να εμφανίσει σε αυτή την άτυπη προεκλογική περίοδο ένα φιλολαϊκό και φιλεργατικό προφίλ. «Νέα μέρα για την εργασία και την επιχειρηματικότητα», δήλωσε σε πανηγυρικούς τόνους ο γ.γ. του υπουργείου Εργασίας Νεφελούδης.

Βασικό ζήτημα σε σχέση με αυτήν την απόφαση είναι το πόσους και ποιους ντελιβεράδες θα μπορούσε τυπικά τουλάχιστον να καλύψει αυτή η σύμβαση, καθώς ένα μικρό ποσοστό είναι αυτό που δουλεύει σε οργανωμένες αλυσίδες εστίασης. Επίσης, οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον κλάδο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δε γνωρίζουν αν οι εργοδότες τους ανήκουν σε ένωση εργοδοτών που υπάγεται στην απόφαση και σίγουρα είναι δύσκολο να το διερευνήσει ο κάθε εργαζόμενος μεμονωμένα. Εδώ να λάβουμε υπ’ όψη πως το μνημονιακό αντεργατικό οπλοστάσιο, που σεβάστηκε σαν κόρη οφθαλμού η κυβέρνηση, έχει δώσει ένα σωρό παράθυρα και δυνατότητες στην εργοδοσία για να αποδεσμεύεται απ’ το υποχρεωτικό των συμβάσεων.

Επίσης, είναι εύλογος ένας προβληματισμός σε σχέση με τις αλυσίδες ταχυφαγείων και τα διάφορα φρανσάιζ, καθώς ο κάθε επιμέρους εργοδότης προσλαμβάνει ντελιβεράδες όχι ως διοίκηση αλυσίδας αλλά ως μεμονωμένος εργοδότης. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτόν, που τυπικά δεν εργάζονται σε οργανωμένη αλυσίδα, από ποιον θα διεκδικήσουν την ένταξή τους στη συλλογική σύμβαση;

Σε σχέση με τα παραπάνω, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως θα καλυφθούν όλοι οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο εστίασης και πως θα κυνηγηθούν οι εργοδότες που δεν θα συντονιστούν στη νέα... «εποχή για την εργασία».

Ας επιστρέψουμε, όμως, στην πραγματικότητα και την ουσία του ζητήματος. Η πραγματικότητα της... νέας εποχής για το επάγγελμα αυτό που μαζικοποιείται διαρκώς περιγράφεται από έναν αμείλικτο και αρνητικό συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους εργοδότες, τέτοιον που ορίζει πως ακόμη και τα νόμιμα και τα υποχρεωτικά (που λέει και το υπουργείο) απλά δεν τηρούνται στη συντριπτική πλειοψηφία. Έχει διαμορφωθεί ένας εργασιακός μεσαίωνας χωρίς συμβάσεις, με αδήλωτες επιπλέον ώρες, χωρίς δώρα και επιδόματα, τα οποία αν κάπου δίνονται για να φαίνονται τα νόμιμα, πολλές φορές επιστρέφονται στους εργοδότες, μετά από τρομοκρατία. Αυτός είναι ο συσχετισμός δύναμης, με τους εργαζόμενους να είναι εντελώς ξεκρέμαστοι.

Σ’ αυτό το σημείο είναι που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση δίνουν ρέστα, προσπαθώντας να αποκοιμίσουν πλήρως τους εργαζόμενους. Ο κύριος Νεφελούδης κάλεσε τους εργαζόμενους να προχωρούν σε καταγγελίες εργοδοτών που δεν πειθαρχούν στη σύμβαση. Προσπαθεί να εμφανιστεί αρωγός των εργαζομένων. Δηλαδή σ’ αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα, το αστικό κράτος με τους μηχανισμούς του, τα δικαστήρια, την επιθεώρηση εργασίας κτλ, που οργανώθηκαν σε κατεύθυνση εξυπηρέτησης της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, θα αναλάβουν ξαφνικά την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων…

Οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι αρμόδιοι για να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας και τους όρους αμοιβής. Και αυτό θα μπορέσουν να το κατοχυρώσουν μόνο μέσα απ΄ τον δικό τους αγώνα, το δικό τους κίνημα αντίστασης, διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Πρόκειται για έναν αγώνα που θα πρέπει να έχει στόχο μια καθολική συλλογική σύμβαση εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς στο κόστος ζωής. Μια τέτοια σύμβαση μπορεί να επιτευχθεί σαν αποτέλεσμα πίεσης στην εργοδοσία, με τα σωματεία όργανα πάλης και όχι σαν αποτέλεσμα ανάθεσης σε ηγεσίες, όπως αυτή της ομοσπονδίας επισιτισμού-τουρισμού. Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να αφεθεί σε μια κυβέρνηση που προχωράει την ελαστικοποίηση της εργασίας και συνολικά την επίθεση του κεφαλαίου. Μόνο ένας τέτοιος αγώνας μπορεί να κάνει υποχρεωτική μια σύμβαση για την εργοδοσία.

Οι εργαζόμενοι πρέπει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά να βαδίσουν ένα δρόμο αυτόνομης οργάνωσης και συγκρότησης, τέτοιον που να έχει κόστος η κυβέρνηση όταν θα λανσάρει τη συνεργασία των τάξεων, το ουδέτερο του κράτους και των μηχανισμών και κάθε άλλο αστικό μύθευμα.