Το σημείο τομής για το Ινδικό κίνημα είναι η εξέγερση του Ναξαλμπάρι το 1967.
Σε αυτό το χωριό της Δυτικής Βεγγάλης ο αγροτικός πληθυσμός πήρε τα όπλα και έκανε αναδιανομή της γης ενάντια στους τσιφλικάδες που λυμαίνονταν τον τόπο τους. Σε αυτή τη διαδικασία πρωταγωνιστούν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ινδίας (Μαρξιστικό) (τα οποία μετέπειτα διαγράφονται ή αποχωρούν από αυτό) που έχουν επηρεαστεί από την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και την αντίσταση του Βιετναμέζικου λαού. Στις εξεγερμένες περιοχές οι αγρότες στήνουν επιτροπές οι οποίες αυτοοργανώνουν την ζωή των χωρικών και τις απελευθερωμένες περιοχές. Οι συγκρούσεις ανάμεσα στους γαιοκτήμονες και τους Ναξαλίτες είναι σφοδρές ώσπου παρεμβαίνει και η κυβέρνηση με την αστυνομία σκοτώνοντας γυναίκες και παιδιά. Αν και η εξέγερση κατέληξε σε επιβολή των παραστρατιωτικών δυνάμεων που έστειλε η ινδική κυβέρνηση κάτι επικίνδυνο για τον Ινδικό καπιταλισμό γεννήθηκε από το Ναξαλμπάρι, το ναξαλίτικο κίνημα το οποίο δημιούργησε μετέπειτα το ΚΚΙ(ΜΛ)(Λαϊκός Πόλεμος), το Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κέντρο και στη συνέχεια, μετά την ενοποίησή τους, το ΚΚΙ(Μαοϊκό).
[ A.σ.Γ: Μετά την εξέγερση του Ναξαλμπάρι, τις μαζικές διαγραφές και αποχωρήσεις από το ΚΚΙ(Μαρξιστικό), αλλά και από το μικρότερο ΚΚΙ, σε συνδυασμό με το άγριο χτύπημα από τον κρατικό μηχανισμό ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος διάλυσης, πολυδιάσπασης, αντιπαλότητας αλλά και δυσκολίας επαφής μεταξύ των οργανώσεων που προέκυψαν μεταξύ των κρατιδίων της Ινδίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 οι επαναστατικές οργανώσεις ξεπερνώντας τις κάθε είδους δυσκολίες ξεκίνησε μια διαδικασία ενοποιήσεων η οποία το 2004 κατέληξε στη δημιουργία του ΚΚΙ (Μαοϊκό)].
Έτσι λοιπόν οι κληρονόμοι της εξέγερσης του Ναξαλμπάρι είναι οι Ναξαλίτες οι οποίοι εν έτη 2018 εξακολουθούν με το όπλο παραπόδα να αντιστέκονται στη φασιστική κυβέρνηση Μόντι, στο κοινωνικά καταπιεστικό και οπισθοδρομικό σύστημα των καστών, το οποίο είναι κατάλοιπο της φεουδαρχίας που χωρίζει τους ανθρώπους από την στιγμή της γέννησής τους σε ανώτερους και κατώτερους, την επίθεση των πολυεθνικών στους ιθαγενείς πληθυσμούς και την αρπαγή της γης τους από το κράτος και τις εταιρίες. Είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος την κοινωνική ανισότητα της Ινδίας, το πώς ο καπιταλισμός και ο Ιμπεριαλισμός μπορούν να δένουν με τα φεουδαρχικά κατάλοιπα του Ινδουισμού, τις αντιθέσεις ανάμεσα στα αστικά κέντρα και τους ουρανοξύστες στο Νέο Δελχί με τις παραγκουπόλεις μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα και τα αχανή δάση με τον εξαθλιωμένο λαό της υπαίθρου. Οι «νταλίτ» («ανέγγιχτοι»), οι άνθρωποι της κατώτερης κάστας (που φυσικά εκπροσωπεί φτωχά και εργατικά στρώματα) είναι κυριολεκτικά άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας. Ολόκληρες φυλές, που αριθμούν εκατομμύρια ανθρώπους και αιώνες παράδοσης, καταπιέζονται φυλετικά και πολιτιστικά από τις ανώτερες ινδουιστικές κάστες, που συνεχίζουν να κρατούν τα κλειδιά της κοινωνίας στα χέρια τους. Ειδικά η φυλή των Aντιβάσι, έχει βρεθεί στο επίκεντρο της καταλήστευσης της ινδικής υπαίθρου και έχει παίξει ηγετικό ρόλο στην αντίσταση.
Η ύπαρξη του καθυστερημένου αυτού κοινωνικού συστήματος, έρχεται να συμπληρώσει την αλματώδη καπιταλιστική ανάπτυξη της χώρας, που εδώ και πολλά χρόνια βρίσκεται σε διψήφιο αριθμό. Η ανάπτυξη αυτή, ελάχιστα ακούμπησε τα κατώτερα στρώματα που συνεχίζουν να ζουν σε συνθήκες λιμού, υποφέρουν από την έλλειψη νερού και ηλεκτρισμού, και πεθαίνουν γυμνά ακόμα και από στοιχειώδεις μορφές περίθαλψης. Ο ινδικός λαός ζει σε συνθήκες παρόμοιες με την υποσαχάρια Αφρική.
Παρόλο όμως που η ινδική ελίτ αναβαθμίστηκε στην περιοχή, παρέμεινε εξαρτημένη οικονομικά στην δύση, με αποτέλεσμα να προχωρά σε ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής και ορυκτού πλούτου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το λαό και τη φύση. Η «μεγαλύτερη αρπαγή γης από την εποχή του Κολόμβου», όπως δίκαια έχει ονομαστεί, συνίσταται στο ξεπούλημα μέσω «ειδικών ζωνών» ολόκληρων επαρχιών στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Οι δυτικές πολυεθνικές αποκτούν κυριολεκτικά δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στο λαό.
Ολόκληροι πληθυσμοί αναγκάζονται με κάθε είδους βία να μετακινηθούν και να εξαφανιστούν, η μόλυνση αποκτά δολοφονικές διαστάσεις, ενώ δεν δίνεται καμία προοπτική για τους ανθρώπους αυτούς: συντελείται τίποτα λιγότερο από μια κοινωνική γενοκτονία. Μια γενοκτονία που συνοδεύεται από κτηνώδη αστυνομική βία, από βιασμούς, ρατσισμό, δολοφονίες, εκτοπισμούς. Σε αυτές τις συνθήκες προσπαθεί να δράσει το ΚΚΙ(Μαοϊκό).
Η Αρουντάτι Ρόι βραβευμένη Ινδή συγγραφέας και υποστηρίκτρια του Ναξαλίτικου κινήματος περιγράφει στο βιβλίο της «Πόλεμος στα δάση» (το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκτός των Τειχών) την εμπειρία της από την επίσκεψή τις στις απελευθερωμένες περιοχές των Μαοϊκών στην Κεντρική Ινδία στις ζούγκλες της Νταντακαρίνια. Η αφήγηση του πρώτου της ραντεβού με τους Μαοϊκούς δίνει μια καλή εικόνα του πώς είναι ένας σύγχρονος ναξαλίτης.
Έφθασα στο ναό στην ώρα μου (την πρώτη μέρα, την πρώτη ορισμένη ώρα), είχα μαζί μου την κάμερά μου, μια μικρή καρύδα και μια κόκκινη τίκα στο μέτωπό μου. Αναρωτιόμουν αν κάποιος με παρακολουθούσε και γελούσε. Μέσα σε λίγα λεπτά με πλησίασε ένας νεαρός. Φορούσε καπέλο και είχε μια σχολική τσάντα. Ξεβαμμένα κόκκινα νύχια στα δάχτυλα των χεριών. Ούτε περιοδικό Hindu Outlook ούτε μπανάνες. «Εσύ θα μπεις μέσα;» με ρώτησε. Ούτε Ναμασκάρ Γκουρουτζί. Δεν ήξερα τι να πω. Πήρε ένα μουσκεμένο σημείωμα από την τσέπη του και μου το έδωσε. Έγραφε «δεν μπόρεσα να βρώ Outlook». «Και οι μπανάνες;» «Τις έφαγα» είπε. «Πεινούσα». Πραγματικός δημόσιος κίνδυνος».
Οι ναξαλίτες είχαν σημειώσει αρκετές επιτυχίες στην ύπαιθρο έως το 2010. Η μεγαλύτερη ήταν η δημιουργία του «Κόκκινου Διαδρόμου», ενός δικτύου απελευθερωμένων περιοχών που διασχίζει διαγώνια όλη την Ινδία, ουσιαστικά αποτελεί μια ευθεία απειλή για την κεντρική κρατική εξουσία, και μπορεί εν δυνάμει να αποτελέσει μια εναλλακτική κοινωνικό - πολιτική πρόταση. Ο Λαϊκός Αντάρτικος Απελευθερωτικός Στρατός, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή και οι θεσμοί άμεσης λαϊκής εξουσίας έχουν αντικαταστήσει σε σημαντικές περιοχές την κρατική δομή.
Η συνένωση του αγώνα των φτωχών φυλών με την σοσιαλιστική προοπτική και την κομμουνιστική ιδεολογία, τρομοκράτησε το ινδικό καθεστώς που κάθε άλλο παρά σταθερό αισθάνεται. Από την μία υπάρχουν στην ινδική κοινωνία μια σειρά οξείες αντιθέσεις με προεξέχουσα αυτή του Κασμίρ, που με 500.000 στρατιώτες ποδοπατιέται από τον πολυπληθέστερο στρατό κατοχής στον κόσμο. Από την άλλη μουσουλμανικοί πληθυσμοί διώκονται. Και στις πόλεις όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Κυριαρχούν οι εξαθλιωμένες ελαστικές σχέσεις εργασίας, τα χαμηλά μεροκάματα και μια σειρά κοινωνικά προβλήματα όπως η θέση της γυναίκας, που συχνά πέφτει θύμα βιασμού στην Ινδία με την ενθάρρυνση των κρατικών μηχανισμών και της κυρίαρχης ιδεολογίας. Συνολικά, η Ινδία είναι ένα καζάνι αντιθέσεων έτοιμο να εκραγεί.
Ευρύτερα λαϊκά στρώματα, η νεολαία, μεσαία στρώματα που νιώθουν να ασφυκτιούν, οι φοιτητές, το συγκεντρωμένο προλεταριάτο, σε συνδυασμό με μια σειρά φυλών και θρησκειών που καταπιέζονται δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα. Αν λοιπόν συνενωθούν αυτές οι μάζες του λαού με τον αγώνα στην ύπαιθρο, εξέλιξη που το σύστημα τρέμει όπως ο διάβολος το λιβάνι, τότε θα τεθεί ζήτημα συνολικής ανατροπής. Σε απάντηση στην ανάπτυξη του Μαοϊκού κινήματος η κυβέρνηση το 2009 εξαπέλυσε την Δολοφονική επίθεση «Πράσινο κυνήγι», έναν πόλεμο απέναντι στον ίδιο τον λαό της. Με την βοήθεια της CIA και της Μοσάντ εξαπέλυσε κάθε λογής φασιστικές παραστρατιωτικές ομάδες ενάντια στους ναξαλίτες και τον λαό που αγωνίζεται. Δολοφονίες εν ψυχρό στελεχών αλλά και τυχαίων ανθρώπων, συλλήψεις και βασανιστήρια και δημόσιος εξευτελισμός των νεκρών ανταρτών με τα πτώματά τους να κρέμονται από ξύλα σαν τα σκυλιά. Σύμμαχος της κυβέρνησης σε αυτόν τον άδικο πόλεμο το ρεβιζιονιστικό ΚΚΙ (Μαρξιστικό) το οποίο ελέγχει την κυβέρνηση του κρατιδίου της Κεράλα και στηρίζει την κυβέρνηση Μόντι ενάντια στο ναξαλίτικο κίνημα. Το 2011 το μέλος του ΠΓ Κοτεσβάρα Ράο (Κισέντζι) δολοφονείται εν ψυχρό ύστερα από καταδίωξη σε δασώδη περιοχή της Δυτικής Βεγγάλης. Παρά τους ισχυρισμούς των δυνάμεων καταστολής πως σκοτώθηκε σε μάχη, όλα τα στοιχεία δείχνουν πως εκτελέστηκε μετά την σύλληψή του αφού πρώτα βασανίστηκε άγρια. Η ολομέτωπη επίθεση έχει αρχίσει να κοστίζει σοβαρά στους ναξαλίτες οι οποίοι αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα απομόνωσης στα αστικά κέντρα.
Οι μαοϊκοί λοιπόν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα άρτια εξοπλισμένο κράτος το οποίο στηρίζεται από τον ιμπεριαλισμό, παραστρατιωτικές φασιστικές ομάδες και τους ρεφορμιστές του ΚΚΙ (Μαρξιστικό).
Ο λαϊκός πόλεμος που διεξάγουν χρόνια τώρα στην ύπαιθρο έχει συναντήσει δυσκολίες. Τα τελευταία χρόνια οι Μαοϊκοί έχουν χάσει δυνάμεις στην συνοριακή περιοχή του Άντρα Πράντες και της Ορίσσα και κάποια στελέχη παραδόθηκαν στις αρχές ή βγήκαν στη νομιμότητα. Σε συνέντευξή του το 2016 ο Appa Rao (Chalapati) δίνει την δικιά του εξήγηση :
«…το κράτος, μέσα από τις δυνάμεις ασφαλείας του, έχει εξαπολύσει μια μαζική καταστολή του κινήματος από το 1996 κι έπειτα, έχοντας μια ξεκάθαρη στρατηγική. Αποτύχαμε να την αντιμετωπίσουμε με το να εμπλέξουμε μαζικά το λαό. Αποτέλεσμα αυτού ήταν, από το 2006 και μετά το κίνημα να μεγαλώσει εκ νέου, μετά από πολλές υποχωρήσεις στη συνοριακή περιοχή Άντρα Πραντές - Ορίσσα. Περιορίσαμε τον αριθμό των ομάδων και τις μετατρέψαμε σε ουλαμούς για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη ισχύ του εχθρού. Έκτοτε, ο λαός της συνοριακής περιοχής Άντρα Πραντές - Ορίσσα είναι σε μεγάλο βαθμό μαζί μας….»
Πολλοί από όσους παραδόθηκαν το έκαναν για λόγους υγείας. Θα χρειαστεί να σας υπενθυμίσω ότι το κίνημα απέκτησε νέα ισχύ το 2004, μετά τη συγχώνευση τριών κομμάτων. Χάσαμε πολλούς ανθρώπους και προπύργια εξαιτίας της Επιχείρησης Πράσινο Κυνήγι, η οποία ήταν μια ολομέτωπη επίθεση παραστρατιωτικών δυνάμεων και δυνάμεων των κρατιδίων το 2009 κατά μήκος των συνόρων της Τσατίσγκαρχ, Τσάρκχαντ, Άντρα Πραντές και Μαχαράστρα. Μετά από αυτό, η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής μας το 2013 ανέλυσε τις δεδομένες συνθήκες και άλλαξε τη στρατηγική μας. Αυτές οι δύσκολες στιγμές είναι μόνο προσωρινές. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το κόμμα θα ξεπεράσει αυτή την κατάσταση. Το κίνημα θα συνεχίσει μέχρι τα καταπιεσμένα τμήματα του λαού να αποκτήσουν τα δικαιώματα στη ζωή και την ιδιοκτησία της γης.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να απομονώσει το Μαοϊκό κίνημα και να το καταστείλει στρατιωτικά χτυπώντας τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Αντάρτικο Στρατό. Στην προσπάθεια αυτή οι Μαοϊκοί προβάλουν σθεναρή αντίσταση και από το φετινό καλοκαίρι έχουν αρχίσει να ανακτούν δυνάμεις στο κρατίδιο της Κεράλα και την Οντίσσα. Αυτό δεν γίνεται μόνο με στρατιωτικούς όρους. Η συμμετοχή στο μαζικό κίνημα, στις απεργίες και τα κοινωνικά κινήματα είναι αναγκαία συνθήκη για τη σύνδεση με τις λαϊκές μάζες. Σε μια κοινωνία όπου η οπισθοδρόμηση είναι καθεστώς, όπου το να μιλάς για τη θέση της γυναίκας αλλά και το δικαίωμά της να μην την βιάζουν είναι ανατρεπτικό πόσο μάλλον να κάνεις πορείες και συγκεντρώσεις γι’ αυτό. Οι ναξαλίτες προσπαθούν να μπουν στον αστικό ιστό και να ισχυροποιήσουν την σύνδεσή τους με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Η προοδευτική διανόηση είναι σημαντικό όπλο και βοηθός σε αυτή τη διαδικασία. Το ινδικό κράτος δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Η καταδίκη και παράνομη κράτηση του κατά 90% ανάπηρου καθηγητή Saibaba πρόεδρου του Επαναστατικού Δημοκρατικού Μετώπου, το οποίο αγωνίζεται ενάντια στην επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι, με την κατηγορία ότι έχει διασυνδέσεις με το ΚΚΙ(Μαοϊκό) ήταν μόνο η αρχή. Οι πρόσφατες μαζικές συλλήψεις διανοούμενων με την κατηγορία για συμμετοχή σε σχέδιο δολοφονίας του Πρωθυπουργού Μόντι είναι εκτός από ανυπόστατες και άμεση επίθεση σε όποιον αντιστέκεται στην κυβέρνηση και αρθρώνει λόγο απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταδυνάστευση του λαού. O χαρακτηρισμός τους σαν «ναξαλίτες των πόλεων» είναι ενδεικτικός του πώς προσπαθούν να συνδέσουν τις συλλήψεις δημοκρατών ακτιβιστών με δολοφονικές πλεκτάνες και τους «αιμοβόρους» μαοϊκούς ναξαλίτες. Όποιος αντιστέκεται βρίσκεται φυλακισμένος. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο στην Ινδία, άλλωστε πολλοί από τους συλληφθέντες είναι ενεργοί στο κίνημα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, είναι ακτιβιστές για τα δημοκρατικά δικαιώματα και επαναστάτες διανοούμενοι που έχουν αφιερώσει τις ζωές τους για την υπεράσπιση των καταπιεσμένων -των Νταλίτ, των Αντιβάσι, των μειονοτήτων, των γυναικών, των εργατών, των αγροτών- και των δικαιωμάτων τους να οργανώνονται και να κινητοποιούνται. Το ΚΚΙ(Μαοϊκό) σε ανακοίνωσή του εστιάζει σε 4 λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση Μόντι εξαπολύει αυτή τη στημένη επίθεση.
«Προσπαθεί:
1. να αποτρέψει την τρέχουσα διαδικασία ενοποίησης των Νταλίτ, των μειονοτήτων και του επαναστατικού κινήματος.
2. να αποσπάσει την προσοχή του λαού από τα πραγματικά ζητήματα, τον κλικαδόρικο καπιταλισμό, τη διαφθορά, την ανεργία, την εκτόξευση των τιμών των καυσίμων και άλλων εμπορευμάτων, με τη δημιουργία του μπαμπούλα του ναξαλιτισμού των πόλεων, πέραν του ψευτοπατριωτισμού, της επίθεσης από το Πακιστάν κλπ
3. να εντείνει περαιτέρω την Επιχείρηση “Πράσινο Κυνήγι” που έχει εξαπολυθεί ήδη από εποχής του καθεστώτος του Ινδικού Κογκρέσου, με την προσφυγή σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και περαιτέρω ανάπτυξη στρατιωτικών και παραστρατιωτικών δυνάμεων στη Νταντακαρίνια, τη Τζάρκχαντ και την Οντίσα. Οι σφαγές και η ανηλεής καταστολή στους Αντίβασι θα πολλαπλασιαστούν σε ένταση. Το κράτος θέλει να περιστείλει κάθε κίνημα αλληλεγγύης με αυτές τις περιοχές. Οι συλληφθέντες ακτιβιστές βρίσκονται στην πρωτοπορία όσων αποκαλύπτουν την ανηλεή καταστολή και τις θηριωδίες.
4. να επικαλείται το μπαμπούλα του ναξαλιτισμού των πόλεων και να χαρακτηρίζει ως “εμπνεόμενο και υποκινούμενο από Ναξαλίτες” κάθε λαϊκό κίνημα ενάντια σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές που το κράτος θέλει να καταστείλει».
Και όντως αυτό που ισχύει είναι ότι ο μπαμπούλας του ναξαλιτσιμού έχει πολλαπλές χρήσεις από το ινδικό κράτος. Ο Bernard D'Mello γράφοντας για τον συλληφθέντα συνάδελφό του Gautam Navlakha αναφέρει:
«ένας ναξαλίτης είναι κάποιος που δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής ανακαλύπτοντας ότι η πλειοψηφία του ινδικού λαού τρέφεται ανεπαρκώς, ντύνεται άθλια, κατοικεί σε ερείπια, μορφώνεται φτωχά, δεν έχει πρόσβαση σε επαρκή ιατρική φροντίδα και νιώθει ότι αυτή η κατάσταση προέρχεται από την βαθιά καταπιεστική και εκμεταλλευτική κοινωνική τάξη της Ινδίας, μιλώντας για επαναστατική αλλαγή. Η αντίληψή μου είναι ότι, με αυτή την έννοια του όρου, ένα μεγάλο κομμάτι των Ινδών μπορεί όντως να είναι Ναξαλίτες, είτε των πόλεων είτε της υπαίθρου, όπως ο Navlakha και εγώ, και δε χρειάζεται απαραίτητα να είσαι μέλος ή υποστηρικτής του ΚΚΙ (Μαοϊκού) για να είσαι τέτοιος».
Οι συλλήψεις των διανοούμενων όμως έχουν και μία άλλη σημαντική πτυχή, προσπαθούν να ανακόψουν κάθε προσπάθεια των Μαοϊκών να βρουν βαθύτερα ερείσματα στις πόλεις και τα αστικά κέντρα. Τα τελευταία χρόνια που έχει φανεί η δυσκολία του προχωρήματος του λαϊκού πολέμου φαίνεται το ΚΚΙ(Μαοϊκό) προσπαθεί να αξιολογήσει αυτή την δυσκολία και να την απαντήσει. Οι συγκεντρώσεις και οι απεργίες που διοργανώνονται στις πρωτεύουσες αντανακλούν αυτή ακριβώς την προσπάθεια. Οι δολοφονίες ανταρτών απαντιόνται εκτός από τον κλασικό στρατιωτικό τρόπο και με τη διοργάνωση απεργιών καταγγελίας απέναντι στις θηριωδίες του κράτους. Το 2016 στην Ινδία έγινε ίσως η πιο μεγάλη γενική απεργία στην ιστορία παγκοσμίως με τα αστικά μέσα να μιλάνε για 150 με 180 εκατομμύρια απεργούς ενάντια στα σχέδια του Μόντι για την ιδιωτικοποίηση των σιδηρόδρομων της κρατικής ασφάλισης και την βιομηχανία άμυνας αλλά και για την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 9 $ τη μέρα. Αυτή η απεργία -και όχι μόνο αυτή- είναι ενδεικτική του ότι ο λαός που κατοικεί στις πόλεις οι εργαζόμενοι και οι εργάτες έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα στο κράτος και το κεφάλαιο. Το ζήτημα είναι η προσπάθεια σύνδεσης με αυτά τα κομμάτια και η παρέμβαση σε αυτά σε μία κατεύθυνση ενοποίησης του ναξαλίτικου κινήματος με το εργατικό κίνημα των πόλεων.
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο ζήτημα της βίας. Στα μόνιμα επιχειρήματα του ινδικού κράτους για να καταστείλουν και να δολοφονήσουν τον ινδικό λαό με τον πιο βάρβαρο τρόπο είναι ότι οι ναξαλίτες είναι τρομοκράτες ακραίοι και αιμοσταγείς δολοφόνοι που διαδίδουν την βία. Πίσω από την καταδίκη της βίας κρύβεται όλος ο αστικός εσμός που χειροκροτεί τις συλλήψεις των ναξαλιτών των πόλεων. Ο Varavara Rao ενας από τους συλληφθέντες, συγγραφέας-ποιητής ιδρυτής της Ένωσης Επαναστατών Συγγραφέων (Virasam) και δεκάδες φορές φυλακισμένος για τη στήριξή του στους ναξαλίτες, σε μια παλιότερή του συνέντευξη αναφέρει:
«το να λέμε ότι η μη βία είναι ινδική ή ινδουιστική κουλτούρα είναι απάτη. Ο ινδουισμός ως θρησκεία πιστεύει σε ένα ιεραρχικό σύστημα καστών και τη βία. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν εργαλεία για κυνήγι, αγροτική παραγωγή, αυτοπροστασία (τόξα, βέλη, σπαθιά, δρεπάνια)… Η ταξική πάλη δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύμασμα των Μαρξ και Ένγκελς. Είναι η ιστορική και διαλεκτική υλιστική ανακάλυψή τους από την ιστορία της ανθρωπότητας από την έναρξη της ταξικής κοινωνίας. Ο ένοπλος αγώνας είναι απαραίτητος για τους εκμεταλλευόμενους ανθρώπους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου