Από τα μαθητικά του χρόνια, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τις μεγάλες μάχες της μεταπολίτευσης μέχρι την συνέπειά του στις σημερινές δύσκολες ημέρες, πάντα με αστείρευτη επαναστατική αισιοδοξία, ιδιαίτερη αγάπη για την νεολαία, πολιτική οξυδέρκεια και μετωπική λογική. Όσοι και όσες πήραν τον λόγο για το τελευταίο αντίο στον Τάσο, δεν προσπάθησαν να στρογγυλέψουν λέξεις, φράσεις και γεγονότα. Η απλή εξιστόρηση όσων θυμούνταν από αυτόν, ήταν αρκετή για να θυμηθούν όσοι τον γνώριζαν και να μάθουν όσοι λίγοι δεν ήξεραν τόσα γι αυτόν, πόσο σπάνιος άνθρωπος και σύντροφος ήταν.
Δεν υπήρχε χώρος για δάκρυα, και παρότι η συγκίνηση ήταν διάχυτη σε όλους, σκέπαζε τα πάντα η επαναστατική αισιοδοξία να συνεχίσουμε τους αγώνες του Τάσου και ένας περίεργος φθινοπωρινός ήλιος που έκαιγε όσο τα φλογερά μάτια του συντρόφου μας. Ήταν πολλοί οι χώροι και οι οργανώσεις που θέλησαν να τον αποχαιρετήσουν, παλιοί σύντροφοι, νέοι σύντροφοι και πάνω απ όλα συναγωνιστές που έβλεπαν ότι μιλώντας για τον Τάσο, μιλάνε για το χθες, το σήμερα και το αύριο της κομμουνιστικής προοπτικής και του λαικού κινήματος.
Έτσι τον λόγο πήραν, σύντροφοι από την Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής, την οργάνωση που ξεκίνησε την δράση του ο Τάσος, την Πολιτική Κίνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Νέο Αριστερό Ρεύμα, η ΛΑΕ, το ΣΕΚ, η ΟΚΔΕ Εργατική Πάλη, η ΟΚΔΕ Σπάρτακος, η ΑΡΑΝ, η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ Ομάδα Κομμουνιστών Κομμουνιστριών, το ΚΚΕ(μ-λ) και η Αριστερή Κίνηση Περιστερίου. Κι όσοι δεν μίλησαν χθες, φρόντισαν με δημόσιες ανακοινώσεις τους να αποχαιρετήσουν τον σύντροφο Τάσο, όπως το ΕΕΚ, η ΜΕΤΑΒΑΣΗ, η ΑΡΑΣ, η ΑΡΙΣ, η Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση ΚΕΔ, η Πολιτική Οργάνωση Κόκκινο Νήμα και η Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση. Επίσης, μεταξύ πολλών άλλων, στην κηδεία παρεβρέθηκαν οι Θ. Τσιριγώτης και Α. Φατούρου από το Μ-Λ ΚΚΕ.
Στη συνέχεια δημοσιεύουμε τα λόγια του συντρόφου Κώστα Μάρκου με τα οποία ως Πολιτική Κίνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο αποχαιρετήσαμε τον Τάσο.
Συντρόφισσα του Τάσου και δική μας, αγαπητή Ιωάννα,
αγαπητοί Κώστα και Αθηνά, Βάλια και Νίκο, οικογένεια του Τάσου και δική μας,
συντρόφισσες και σύντροφοι της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μαχητής, Μπάμπη και Φώτη και Μαρία και Γιώργο και παιδιά του «ξανθού», Ζάχο και Τασία και όλοι οι άλλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι της ΕΑΣ, του ΝΑΡ, της Μαχόμενης Αριστεράς, του ΜΕΡΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πορεύτηκε και πορευτήκατε και πορευτήκαμε μαζί του έστω και μέχρι ένα σημείο,
σύντροφοι και συντρόφισσες της ΛΑΕ που είστε εδώ αλλά και του ΚΚΕ που μας ακούτε,
φίλοι και φίλες, δικοί του και δικοί μας,
όλοι γνωρίζουμε ότι αποχαιρετούμε σήμερα έναν σπάνιο σύντροφο, έναν σπάνιο άνθρωπο.
Ο Τάσος ο Κατιντσάρος, από τη στιγμή που πέρασε την πύλη του Πολυτεχνείου, 17 χρονών, δεν βγήκε ποτέ από τον αγώνα, ήταν ένα διαρκές Πολυτεχνείο.
Ο Τάσος ήταν και είναι το κομμένο στη μέση τσιγάρο των κομμουνιστικών ιδεών που γυρίζει από στόμα σε στόμα, από συνεδρίαση σε συνεδρίαση, από διαδήλωση σε διαδήλωση, πάντα στην πρώτη τη γραμμή, ακόμη κι αγκαζέ με την επάρατο.
Ο Τάσος ήταν και είναι αυτός που άκουγε τη γνώμη καθενός στη δίκοπη ζωή, τη δική του και τη δική μας. Ήταν και είναι το πουλί κι ο κυνηγός, κυρίως το πουλί και το πέταγμά του.
Ο Τάσος δεν φοβόταν. Ήταν τολμηρός. Ήταν όμως και περίσκεψη, αλλά κυρίως αυτό που λέμε ιστορική αισιοδοξία, μια αισιοδοξία με φλογερά μαύρα μάτια.
Ειδικά τώρα που τη χρειαζόμαστε γιατί αποτελεί είδος προς εξαφάνιση.
Ο Τάσος ήταν υπέρ των συμβιβασμών στην Αριστερά χάριν του μετώπου για να φάει ψωμί ο εργάτης, για τα τριαντάφυλλα και τη λευτεριά που αξίζουν στο λαό.
«Μας χωρίζει αίμα», είπε ένας σύντροφος σε μια από τις ιδρυτικές συνεδριάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Κυρίως, μας ενώνει αίμα», είπε ο Τάσος.
Σκεφτόταν, δρούσε έτσι, γιατί ήταν ενάντια σε κάθε συμβιβασμό με τον ταξικό αντίπαλο και υπέρ της αναμέτρησης μαζί του.
Μέχρι την κατάργηση κάθε εξουσίας.
Ακόμη και της δικής μας. Για την ανατροπή και τον κομμουνισμό μέχρι το τέλος.
Σε ανύποπτο χρόνο, είπε: «αν πάρουμε ποτέ την εξουσία, εμένα να με βάλετε θυρωρό στο υπουργείο Εργασίας, για να αφήνω τους εργάτες να μπουκάρουν όταν τους αδικούμε».
Ο Τάσος ήταν ιδρυτικό μέλος της νεοσύστατης Πολιτικής Κίνησης «Σύγχρονο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ», αλλά θα ήταν στενό και άδικο να πούμε ότι ανήκει σε αυτήν. Γιατί ο Τάσος ανήκει σε όλους εσάς, σε όλους μας και σε όλη τη μαχόμενη Αριστερά, στους εργάτες, το λαό και τους νέους που αγωνίζονται.
Ο Τάσος ήταν, είναι και θα είναι μέσα σε όλα τα κομμουνιστικά σχέδια, παλιότερα και σύγχρονα και αυριανά, μέσα σε όλες τις κομμουνιστικές ελπίδες.
Δεν έφυγε και δεν θα φύγει.
Γιατί δεν ήταν ένα φευγαλέο λάικ και ας έπαιρνε χιλιάδες. Γιατί ήταν ο εαυτός του, αλλά δεν ήταν ο εαυτούλης του.
Γιατί ο Τάσος ήταν όλοι οι άλλοι, ήταν όλοι εμείς.
Ήταν ο Λάκης, ήταν ο Κώστας ο ψηλός και ο άλλος Κώστας, αυτός του λάκκου με τον ασβέστη, ήταν κι ο Ισίδωρος και ο Κουμής και η Κανελλοπούλου και η Σωτηρία, ήταν ο Γιώργος του «δεν πειθαρχώ» κι ο Νίκος ο ναυτεργάτης και ο Τάκης από τον Πύργο και ο Γρηγόρης του μ-λ και ο Χρίστος με το κόκκινο βεσπάκι και ας με συγχωρέσουν όσους δεν προλαβαίνω να αναφέρω.
Ο Τάσος ήταν και είναι όλοι και όλες όσοι αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για τη λευτεριά.
Όπως και μείς είμαστε όλοι οι άλλοι.
Είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας μόνον όταν είμαστε όλοι οι άλλοι.
Όπως οι φωτογραφίες εκείνες των προσώπων που αποτελούνται από χιλιάδες μικρές φωτογραφίες άλλων προσώπων.
Γι’ αυτό είμαστε ο Τάσος, μια μικρή φωτογραφία που ξεχωρίζει μέσα στις άλλες.
Γι’ αυτό είμαστε μαζί του στο ταξίδι του παρελθόντος των κοινωνικών αγώνων, της μνήμης και του μέλλοντος της επανάστασης.
Καλό ταξίδι σύντροφε και φίλε, ακριβέ φίλε και συμβουλάτορα.
Χαιρετίσματα και στην Αλεξάνδρα την Κολοντάι που τόσο αγαπούσες γιατί αγαπούσες τις γυναίκες, τις «εργάτριες μέλισσες».
https://kommon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου