Η αποχή αυτή να γίνει συμμετοχή στους αγώνες για καλύτερη εκπαίδευση, για την ζωή που μας αξίζει και μας ανήκει!
Μπροστά μας υπάρχει μια σχολική χρονιά η οποία μόνο εύκολη δεν προβλέπεται: Τα κενά χιλιάδες, το σχέδιο για το νέο λύκειο ζοφερό, οι ταξικοί φραγμοί εντείνονται, η αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας προ των πυλών, οι μισθοί μας καθηλωμένοι και κοντά σε αυτά υποσχέσεις επί υποσχέσεων γιατί… εκλογές έρχονται.
Απέναντι σε αυτά μπορούμε να κάνουμε κάτι; Η απάντηση είναι ναι! Μπορούμε να βρεθούμε ξανά σε συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, απεργίες και άλλες διαδικασίες που μας ενώνουν, που μας βοηθούν να διατρανώσουμε τα αιτήματα μας.
Πρώτος σταθμός είναι η απεργία της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου. Ναι, αυτής της κατασυκοφαντημένης, της αγνοημένης από σχεδόν όλες τις παρατάξεις, αλλά και από την πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Τρικάλων, καθώς μπροστά στο άγχος της εκλογής των αιρετών, και παρόλο που οι Αγωνιστικές Κινήσεις το έθεσαν, «ξέχασαν» να ασχοληθούν με το ζήτημα.
Δεύτερος σταθμός είναι η απόδοση τιμής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 στις 17 Νοεμβρίου. Δεν είναι μόνο το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» επίκαιρο και φάρος στους αγώνες μας, αλλά και το σύνθημα «Έξω το ΝΑΤΟ». Σε μια περίοδο που στην περιοχή μας ακούγονται όλο και πιο δυνατά τα τύμπανα του πολέμου, σε μια περιοχή που το ζήτημα επαναχάραξης συνόρων (με το δικό μας αίμα) ακούγεται όλο και περισσότερο, όταν οι έμποροι του θανάτου απλώνουν τα δίχτυα τους σε όλη την Ελλάδα και εγκαθίστανται δίπλα μας (Λάρισα, Τύρναβος, Στεφανοβίκειο και αλλού), το αίτημα για ειρήνη, φιλία των λαών, αλλά και να φύγουν οι ιμπεριαλιστές από την χώρα μας είναι όλο και πιο επίκαιρο, όλο και πιο αναγκαίο.
Τρίτος σταθμός είναι η συμμετοχή μας στις εκλογές της ΕΛΜΕ Τρικάλων. Το σωματείο μας είναι το μόνο συλλογικό όργανο το οποίο μπορεί να μας προστατέψει από αδικίες και αυθαιρεσίες, να συνενώσει τα αιτήματα μας και να διεκδικήσει από την (όποια) κυβέρνηση καλύτερες συνθήκες εκπαίδευσης και ζωής για εμάς και από τους μαθητές μας.
Κι όμως, το σωματείο μας τα τελευταία χρόνια έχει σχεδόν αδρανοποιηθεί, κυρίως εξαιτίας των πολιτικών των κυβερνητικών παρατάξεων που το έχουν μετατρέψει, όπως και την ΟΛΜΕ, σε παρατηρητή, σχολιαστή και μερικές φορές χειροκροτητή κυβερνητικών επιλογών, σε ένα αποστεωμένο όργανο το οποίο δεν παράγει πολιτική σκέψη και κυρίως δράση. Στο χέρι μας είναι να αναστρέψουμε αυτήν την εικόνα.
Συνάδελφοι, ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε είναι μακρύς. Ας τον διανύσουμε μαζί, έχουμε πολλά να κερδίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου