Το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ήταν η κορύφωση μιας πορείας, μιας διαπάλης, που υπήρχε ήδη και πριν από αυτό το συνέδριο που διεξαγόταν και στο ίδιο το Κόμμα αλλά και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Κατά καιρούς έχουμε αναφερθεί σε αυτά τα ζητήματα, για το ταξικό της υπόβαθρο, για τις πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζανε, για την κατάληξη αυτής της διαπάλης, για τις συνέπειές της στο διεθνές αλλά και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.
Διεθνώς τα χρόνια μετά το 20ο Συνέδριο αρχικά έγιναν προσπάθειες, κύρια από το ΚΚ Κίνας, να αποφευχθεί η διάσπαση του κομμουνιστικού κινήματος. Παρ' όλα αυτά -και εκ των υστέρων κρίνοντας- η κατάσταση στην ΕΣΣΔ και στο ΚΚΣΕ ήταν δρομολογημένη και μη αναστρέψιμη. Έτσι από κάποια στιγμή και μετά οι διαφορές άρχισαν να εκφράζονται ανοιχτά πια, η διαπάλη και οι διεργασίες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα είναι έντονες. Υπήρξαν αρκετά κομμουνιστικά κόμματα που, είτε στα λόγια είτε στην πράξη, αντιτάχθηκαν στο 20ο και συντάχθηκαν με τις απόψεις του ΚΚ Κίνας καταγγέλλοντας τον αναθεωρητισμό - ρεβιζιονισμό του ΚΚΣΕ. Άλλα διασπάστηκαν.
Ανάμεσα στα κόμματα που συντάχθηκαν με το ΚΚΚ ήταν και το ΚΚ Ινδονησίας το οποίο τότε αριθμούσε 3.000.000. μέλη και θεωρούνταν το τρίτο μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα στον κόσμο, μετά το ΚΚΣΕ και το ΚΚΚ.
Το 1965 - '66 το Κόμμα αυτό δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα. Για δύο σχεδόν χρόνια, μετά το πραξικόπημα του Σουχάρτο, οι διώξεις και τα πογκρόμ εναντίον του οδήγησαν στη σφαγή πάνω από 1.000.000. μελών του. Τα επόμενα χρόνια οι διώξεις συνεχίστηκαν και το ΚΚ Ινδονησίας δέχτηκε μεγάλο πλήγμα. Μόνο τα τελευταία χρόνια, απ' όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, γίνονται προσπάθειες ανασυγκρότησής του.
Η αποτίμηση και ο απολογισμός γιατί ένα τόσο μεγάλο Κόμμα, με τέτοιους δεσμούς με το λαό του, και ενώ είχε αποκηρύξει τον ρεβιζιονισμό, οδηγήθηκε τόσο εύκολα στο να χτυπηθεί από τον ταξικό εχθρό έχει σημασία για μας, γι΄ όλους όσους μέσα στα χρόνια της ήττας θέλουμε να λέμε ότι όχι μόνο συνεχίζουμε τις παραδόσεις του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος αλλά βγάζοντας και τα αναγκαία συμπεράσματά μας από τις πρώτες επανασταστικές απόπειρες, από τα χρόνια της νεότητας και της εφηβείας του κινήματός μας, προσαρμοζόμενοι στις νέες συνθήκες, πασχίζουμε για την ανασυγκρότησή του γιατί είμαστε πεπεισμένοι, από αυτή την ίδια την ιστορία, ότι άλλος δρόμος πέρα από αυτόν της επανάστασης, για τους εργάτες και τους λαούς δεν υπάρχει. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για το σύνολο της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, για την εμπειρία που μας άφησε.
Δεν μπορούμε λοιπόν να ξεμπερδεύουμε με σχόλια σαν και αυτό που διαβάζουμε στο "Ατέχνως" (εδώ), ιστοσελίδα που κινείται στο χώρο του ΚΚΕ, που ξεμπερδεύουν έτσι απλά χρεώνοντας ουσιαστικά τον αιφνιδιασμό του ΚΚΙ στη "τυχοδιωκτική του πολιτική" η οποία εν πολλοίς και για... παράδειγμα εκφραζόταν με την "συμπόρευση με την πολιτική του ΚΚ της Κίνας". Οι υπόλοιποι λόγοι ποιοι ήταν; Είναι χαρακτηριστικό αυτό το σχόλιο - "σημείωση" στο τέλος του κειμένου για το πως αντιλαμβάνεται το ΚΚΕ την λεγόμενη αποκατάσταση του επαναστατικού του χαρακτήρα. Τόσο όσο να μην αγγίζει κάποια θέσφατα που το χαρακτηρίζουν μέχρι και σήμερα. Όσο και να αναθεωρεί την ιστορία του διεθνούς και ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος μερικά ζητήματα είναι ιερά και δεν πρέπει να αγγιχτούν. Δεν αναθεωρούνται!
Η απάντηση στο σχόλιο αυτό δίνεται από το ίδιο το ΠΓ του ΚΚ Ινδονησίας, ήδη από τον Σεπτέμβρη του 1966 και ενώ το πογκρόμ εναντίον του ήταν ακόμη σε εξέλιξη:
"...ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός άρχισε να διεισδύει στο Κόμμα μας κατά την 4η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε στο 5ο Συνέδριο, η οποία ενέκρινε χωρίς κριτικές μια εισήγηση που υποστήριζε τη γραμμή του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και υιοθέτησε τη γραμμή της «ειρηνικής υλοποίησης του σοσιαλισμού με τον κοινοβουλευτικό δρόμο» ως γραμμή του ΚΚΙ. Αυτός ο «ειρηνικός δρόμος», ένα από τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ρεβιζιονισμού, επανεπιβεβαιώθηκε περαιτέρω με το 6ο Συνέδριο του ΚΚΙ, το οποίο ενέκρινε στο καταστατικό του Κόμματος το παρακάτω απόσπασμα: «Υπάρχει η δυνατότητα ένα σύστημα λαϊκής δημοκρατίας, ένα μεταβατικό στάδιο προς το σοσιαλισμό στην Ινδονησία, να μπορεί να υλοποιηθεί με ειρηνικά μέτρα, με τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Το ΚΚΙ παλεύει με επιμονή ώστε να μετασχηματίσει αυτή τη δυνατότητα σε πραγματικότητα». Αυτή η ρεβιζιονιστική γραμμή τονίστηκε ξανά στο 7ο (Έκτακτο) Πανεθνικό Συνέδριο του ΚΚΙ και δεν μπόρεσε ποτέ να διορθωθεί, μολονότι το Κόμμα μας μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ότι, από το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και έκτοτε, η ηγεσία του ΚΚΣΕ ακολουθούσε το δρόμο του σύγχρονου ρεβιζιονισμού.
Απέναντι στο σύγχρονο ρεβιζιονισμό της ηγεσίας του ΚΚΣΕ, η ηγεσία του ΚΚΙ, όντας στενά συνδεδεμένη με την εθνική αστική τάξη από τη συμμαχία που είχε μαζί της, υιοθέτησε μια άνευ αρχών στάση. Η κύρια αντίληψη που υπαγόρευε μια τέτοια στάση, δεν είχε ως αφετηρία τα ιδιαίτερα συμφέροντα του προλεταριάτου, αλλά περισσότερο την αναγκαιότητα διάσωσης της συμμαχίας με την εθνική αστική τάξη. Παρότι, στη διάρκεια των ακόλουθων ετών, η ηγεσία του ΚΚΙ επέκρινε τις διάφορες ρεβιζιονιστικές γραμμές της ηγεσίας του ΚΚΣΕ και παρότι, χάρη σε αυτή τη στάση, το ΚΚΙ κατέκτησε μια θέση στις τάξεις των μαρξιστών-λενινιστών στον κόσμο, συνέχισε να διατηρεί καλές σχέσεις με την ηγεσία του ΚΚΣΕ και η επιρροή του σύγχρονου ρεβιζιονισμού στο Κόμμα μας δεν εξαλείφτηκε ποτέ πλήρως.
Η εμπειρία του ΚΚΙ μάς δίνει το δίδαγμα πως μόνο με την άσκηση κριτικής στο ρεβιζιονισμό της ηγεσίας του ΚΚΣΕ δεν σημαίνει ότι ο ίδιος απελευθερώνεται αυτόματα από τα δεξιά οπορτουνιστικά λάθη, τα ίδια που διαπράττουν οι σύγχρονοι ρεβιζιονιστές. Η εμπειρία του ΚΚΙ μάς αποδεικνύει ότι ο σύγχρονος ρεβιζιονισμός, ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, συνιστά εξίσου το μεγαλύτερο κίνδυνο και για το ΚΚΙ..."
Αυτά έλεγε τότε η ηγεσία του ΚΚ Ινδονησίας για τον εαυτό της, συμπεράσματα που μάλλον ισχύουν και για το σύνολο του κομμουνιστικού κινήματος, ακόμη πιο ιδιαίτερα αν θέλετε και για πολλές άλλες δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στο 20ο συνέδριο(ακόμη και τμήματα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος) αλλά και για πολλούς σήμερα. Συμπεράσματα που μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα βολικά γι' όσους θέλουν να συνεχίζουν να πατούν σε δύο βάρκες και τιμούν ταυτόχρονα και τους θύτες και τα θύματα της εποχής εκείνης της έντονης διαπάλης στα πλαίσια του κομμουνιστικού κινήματος παριστάνοντας ότι κριτικάρουν τα αποτελέσματα του 20ου!
Υ.Γ.:
α) Είναι πολύ μικρό και μάλλον άδικο αυτό το απόσπασμα του αρκετά μεγάλου κειμένου και το οποίο μπορεί όποιος θέλει να το διαβάσει στο Παρά Πόδα εδώ: Η αυτοκριτική του Κ.Κ. Ινδονησίας για την καταστροφή του 1965-’66.
β) Αφορμή γι' αυτό το σχόλιο στάθηκε ένα άλλο, χθεσινό, αφιέρωμα του Ατέχνως, στο 28 Δεκεμβρίου 1965: Εφιαλτικό λουτρό αίματος στην Ινδονησία οποίο μας οδήγησε στο προηγούμενο.
γ) Εμείς για τη σφαγή είχαμε δημοσιεύσει πριν δύο χρόνια το άρθρο 1965-1966. Η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών στην Ινδονησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου