30 προσωπικότητες ζητούν δημοψήφισμα. Ποιο σύνθημα τις ενώνει;

Διαβάζοντας τα ονόματα των 30 "προσωπικοτήτων" (εδώ) που υπογράφουν ένα κείμενο στο οποίο ζητούν τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την συμφωνία των Πρεσπών εντυπωσιάζεται κανείς για το πολιτικό εύρος που αυτές καλύπτουν! Πρόσωπα που είτε υπηρέτησαν αυτό το σύστημα είτε στάθηκαν απέναντί του. Που πριν 20 χρόνια είτε έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην παράδοση του Οτζαλάν είτε διαδήλωναν και τραγουδούσαν υπέρ του και υπέρ των Κούρδων. Που στο δημοψήφισμα του 2015 άλλοι τάχθηκαν υπέρ του ναι και άλλοι υπέρ του όχι. Από ακροδεξιούς θιασώτες του "εθνικού ρόλου" του στρατού έως και (πάλαι ποτέ) "ακροαριστερούς" αντιμιλιταριστές ή πρώην και νυν στελέχη της Αριστεράς ή προσφάτως ανανήψαντες στο ΚΚΕ. Η μεγάλη τους πλειοψηφία έχουν γνωστή -δηλωμένη δημόσια από τους ίδιους- πορεία σε αυτόν τον τόπο, δεν χρειάζεται και πολύ να το ψάξουμε, δεν αποκαλύπτουμε τίποτα προσωπικά δεδομένα που τα έκρυβαν! Ένα γκουγκλάρισμα σε κάθε όνομα αρκεί!

Και αναρωτιέται κανείς. Τι είναι αυτό που ενώνει όλους αυτούς πέρα από απόψεις πολιτικές και ιδεολογικές; Ποια η πολιτική βάση τους; Ποιο το σύνθημα που ενώνει ακροδεξιές και αριστερές... προσωπικότητες; Είναι δυνατόν;

Κι όμως να που είναι!

Είναι όταν βλέπουμε δυνάμεις της Αριστεράς από τη μια να διαδηλώνουν ενάντια στην αμερικανονατοϊκής έμπνευσης συμφωνία των Πρεσπών και τον εθνικισμό ενώ παράλληλα βλέπουν και καταδικάζουν αποκλειστικά και μόνο τον απειλητικό αλυτρωτισμό των γειτόνων, χρεώνοντας σε αυτόν και τον από 'δω ως περίπου φυσική αντίδραση (!) και απαιτώντας από αυτούς τα ίδια που απαιτεί η ντόπια "δική μας" αστική τάξη και επιβάλουν οι αμερικανονατοϊκοί πάτρωνές της! Ενώ κάποιοι άλλοι δεν διστάζουν να το πάνε ακόμη παραπέρα όχι απλά με το να χαϊδεύουν εθνικιστές και εθνικιστικά συλλαλητήρια ή με το να συμμετέχουν σε ακροδεξιές εκπομπές αλλά να θεωρούν επιπλέον τους διοργανωτές τους συνοδοιπόρους στην εθνική υπόθεση, να αφήνουν ανοιχτό ποιανής συγκέντρωσης  είναι προσυγκέντρωση τα δικά τους συλλαλητήρια την ίδια στιγμή που συνιστώσες και στελέχη τους συμμετέχουν ως συνδιοργανωτές στις εθνικιστικές συγκεντρώσεις έχοντας μάλιστα και κεντρικό ομιλητή!

Είναι όταν ακόμη και δυνάμεις της Αριστεράς που δείχνουν να έχουν ξεκόψει από το "εθνικό αφήγημα", κριτικάροντας αυστηρά άλλους ότι το χαϊδεύουν ή κάνουν εισοδισμό, δεν αρνούνται τον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν και αυτές ως προμετωπίδα των διαδηλώσεών τους με μεγάλα γράμματα το "ΌΧΙ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ" κλείνοντας το μάτι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δημιουργώντας συγχύσεις τις οποίες μπορεί να εκμεταλλευτεί η εθνικιστική πλευρά που παρουσιάζεται ως ο κύριος πολέμιος της συμφωνίας, αποδεχόμενες όμως παράλληλα ένα άλλο κομάτι του εθνικού αφηγήματος, αυτό της ισχυρής Ελλάδας αναγορεύοντάς τη ιμπεριαλιστική!

Είναι όταν επί δεκαετίες η Αριστερά και όσοι αναφέρονται στο κομμουνιστικό κίνημα στο μεγαλύτερο μέρος τους κινούνται μεταξύ του αστικού "πατριωτισμού" και του επίσης αστικού κοσμοπολιτισμού έχοντας διαστρεβλώσει το τι είναι ταξικό, τι διεθνισμός και κάθε ανάλυση περί έθνους, πατρίδας,εξάρτησης και ιμπεριαλισμού. Όταν τμήματά της ακόμη κι όταν τον αναφέρουν υποτιμούν τον ρόλο του ιμπεριαλισμού, δεν αναγνωρίζουν την εξάρτηση της ντόπιας αστικής τάξης αναβαθμίζοντάς τη σε ιμπεριαλιστική φτάνοντας μάλιστα κάποιοι από αυτούς να κριτικάρουν την ντόπια αστική τάξη ότι δεν υπερασπίζεται τα εθνικά δίκαια επαρκώς. Όταν τμήματά της φτάνουν ακόμη και να βρίσκουν θετικά στοιχεία στη συμφωνία στ' όνομα της αυτοδιάθεσης εθνών και λαών κι ας είναι απ' έξω και θύματα οι λαοί σε αυτή την ιστορία.

Όταν στα πλαίσια του συνόλου σχεδόν της Αριστεράς, ακόμη και στο εσωτερικό κομμάτων και συνεργατικών σχημάτων, επικρατούν αλληλοσυγκρουόμενες και αντιφατικές απόψεις, τόσο που είναι δύσκολο να τις καταγράψει κανείς σ' ένα σύντομο σχόλιο και σχεδόν λείπει το κόντρα αφήγημα που θα οδηγεί στη σύγκρουση με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές με την εργατική τάξη και το λαό πρωταγωνιστές, είναι φυσικό να επικρατεί τέτοια σύγχυση στα πλαίσια του ίδιου του λαού και όχι μόνο στα πλαίσια των "προσωπικοτήτων" που μπορεί να ξέρουν και καλύτερα.

Και είναι δυνατόν να βλέπουμε τέτοια κείμενα όταν η εργατική τάξη και ο λαός βρίσκονται στην άκρη, αποσυγκροτημένοι και έρμαιοι μιας προπαγάνδας χωρίς πραγματικό αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αντίπαλο λόγο και πράξη.

Μπορεί να μην χρεώνονται όλοι αυτοί που το υπόγραψαν άμεσα στα κόμματα που δηλώνουν ή δηλώσαν κατά καιρούς ότι στηρίζουν, ακόμη και όταν αυτά τα κόμματα τους υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες και τους προβάλουν ως δικαίωσή τους, αλλά σίγουρα χρεώνονται στις ιδεολογικές, πολιτικές και κινηματικές επιλογές τους που δίνουν προτεραιότητα στις προσωπικότητες και όχι στους λαούς!