Αριστερά: Να τελειώνουμε με τους εκλογικούς… συναγερμούς

Μόλις «μυρίσουν» ή πραγματικά έρχονται εκλογές στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος, λες και διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα τις περισσότερες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και σαλπίζουν για τις «μάχες» που έρχονται… στις κάλπες. Κάποιοι μάλιστα είναι μόνιμα σε προεκλογική περίοδο, είτε ζητώντας από το λαό να «βγάλει συμπεράσματα» και να «διορθώσει την ψήφο του», είτε ζητώντας του να τους βάλει στη Βουλή, είτε φτιάχνοντας σχήματα που η μοναδική περίοδος που έχουν πραγματική κοινή παρουσία είναι οι εκλογές.

Είναι λάθος μία αριστερή πολιτική δύναμη να ενδιαφέρεται για τις εκλογές και την καλύτερη συγκρότησή της ενόψει της διεξαγωγής τους; Πολύ περισσότερο, είναι λάθος να ενδιαφέρεται για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι αρνητική. Δεν είναι λάθος, αλλά επιβάλλεται για όποια δύναμη δρα μέσα στο λαό τόσο να «μετράει» τις δυνάμεις της όσο και να αξιοποιεί την προεκλογική περίοδο για να θέσει τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα προς τους εργαζόμενους και τη νεολαία. Χωρίς φυσικά να ξεχνάει ότι οι εκλογές αποτελούν «γήπεδο» του συστήματος και το αποτέλεσμά τους παρουσιάζει διαστρεβλωμένα τους ταξικούς – πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στο λαό, καθώς διεξάγονται κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών επικυρίαρχων.

Οι πολιτικοί–ταξικοί συσχετισμοί που αποτυπώνονται με διαστρεβλωμένο τρόπο στο εκλογικό αποτέλεσμα δεν διαμορφώνονται στην προεκλογική περίοδο αλλά σε όλο το προηγούμενο διάστημα από αυτές και αποτελούν έκφραση της ταξικής πάλης που αναπτύσσεται στο πεδία των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων που διαπερνούν τη χώρα. Στη βάση αυτή οφείλουμε να πούμε ότι η περίοδος αυτή αποτελεί και το βασικό «ενδιαφέρον» μίας αριστερής πολιτικής δύναμης και όχι οι εκλογές και η προεκλογική περίοδος. Το «ενδιαφέρον» αυτό πρέπει να εκφράζεται πραγματικά με τη συμβολή της κάθε δύναμης στην προώθηση της ταξικής πάλης από τη μεριά των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων και όχι με «αγώνες» και «ακτιβισμούς» που το μόνο που επιδιώκουν είναι να «αξιοποιηθούν» την εκλογική περίοδο σαν «αγωνιστικός απολογισμός». Καθώς για κάθε δύναμη που θέλει να αναφέρεται στην Αριστερά ο απολογισμός της δεν έχει να κάνει με τα δικά της κέρδη και τις ζημιές, αλλά με τα κέρδη και τις ζημιές της εργατικής τάξης , του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας στην πάλη τους ενάντια στους δυνάστες τους.

Όλα τα παραπάνω έχουν στόχο να καταδείξουν μια αντίληψη από τη δική μας πλευρά για το πώς αντιμετωπίζουμε το ζήτημα της εκλογικής συμμετοχής–παρέμβασης και επιδιώκουμε αυτή μας η αντίληψη να μπει μέσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία απέναντι και ενάντια σε αντιλήψεις κοινοβουλευτικών αυταπατών, κυβερνητικής διαχείρισης και εκλογικού κρετινισμού που δυστυχώς κυριαρχούν σε μεγάλο μέρος της Αριστεράς «μας». Απέναντι στο ερώτημα, που φυσικά ποτέ δεν διατυπώνεται ευθέως, ποιο εκλογικό «κόλπο» μπορεί να φέρει τις περισσότερους ψήφους, εμείς θα επιμένουμε στο ερώτημα ποια Αριστερά έχουν ανάγκη η εργατική τάξη και ο λαός στην πάλη τους ενάντια σε αστικές κυβερνήσεις, κεφάλαιο, ιμπεριαλιστές. Από τη δική μας μεριά, τις όποιες εκλογικές συνεργασίες πραγματοποιήσαμε από το 1985 μέχρι το 2015 τις κάναμε επιδιώκοντας να απαντήσουμε ακριβώς αυτό το ερώτημα και όχι στη βάση μιας οπορτουνιστικής αντίληψης εκλογικής επιβίωσης και «πλασαρίσματος» στο πολιτικό σκηνικό. Στο βαθμό που εκτιμάμε ότι τέτοιες συνεργασίες δεν μπορούν να απαντήσουν αυτό το θεμελιώδες ερώτημα, τότε η αυτόνομη εκλογική μας παρουσία πάντα ήταν αναγκαστική και επιβεβλημένη.

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες ενός πραγματικού εκλογικού «συναγερμού» από μια σειρά δυνάμεις της Αριστεράς που τις περισσότερες φορές έχουν στην αντίληψή τους να «εκφραστεί η κοινή βάση» που «διαμορφώθηκε στις μάχες που δόθηκαν» την προηγούμενη περίοδο. Το τι εννοεί ο καθένας «κοινή βάση» οφείλει να το εξηγήσει, καθώς είναι φανερό ότι η κάθε δύναμη διεκδικεί σαν «κοινή βάση» τη δική της πολιτική δράση και κατεύθυνση, θεωρώντας τη σωστή, και καλεί τους υπόλοιπους να την αποδεχτούν ή, πιο σωστά, να υποταχτούν σε αυτή.

Έτσι έχουμε την περίπτωση της ΛΑΕ που βρίσκεται σε μόνιμη προεκλογική περίοδο από την επομένη των εκλογών τον Σεπτέμβρη του 2015 με στόχο την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση και σε αυτό το «κυνήγι» δεν διστάζει να φτάσει ακόμα και σε παρουσία του Π. Λαφαζάνη σε φασιστικά κανάλια. Η αντίληψη της ΛΑΕ περιγράφεται στην κοινή της ανακοίνωση με τα «ΑΛ.ΑΝΥ.Α.» (πέταγμα κότας στο Μαξίμου) όπου προαναγγέλλει την πολιτική τους συμφωνία και την κοινή εκλογική τους κάθοδο, αλλά και στην ανακοίνωση με τους «ΠΕΙΡΑΤΕΣ» (στις προηγούμενες εκλογές κατέβηκαν με κάτι φιλελεύθερους κεντρώους) περί κοινών αντιλήψεων και πιθανής συνεργασίας.

Έτσι, μετά το ΔΗΚΚΙ και τη «Χριστιανική Δημοκρατία», διευρύνεται συνεχώς το… μέτωπο της ΛΑΕ, αποκαλύπτοντας ότι οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις και η «διορθωμένη» πολιτική ΣΥΡΙΖΑ καταλήγουν σε ανάλογου χαρακτήρα «μετωπικές συγκροτήσεις» με δυνάμεις που είτε δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτα στο εργατικό–λαϊκό κίνημα είτε κινούνται τελείως καιροσκοπικά. Μάλιστα η ηγεσία της ΛΑΕ προσποιείται ότι φτιάχνει «μέτωπο» και κατηγορεί όσους δεν συμμετέχουν σε αυτό ότι «όσες δυνάμεις με διάφορα προσχήματα δεν προωθούν αυτό το μέτωπο ή πολύ περισσότερο του γυρίζουν την πλάτη εξυπηρετούν στην πράξη, ανεξάρτητα από προθέσεις, τη νέα καρικατούρα καταστροφικού δικομματισμού που θέλουν να στήσουν ενόψει και των εκλογών ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ».

Ταυτόχρονα, δυνάμεις της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, Παρέμβαση, κ-σχέδιο, Αναμέτρηση) προσπαθούν να στήσουν «γέφυρες» ή και να πιέσουν σε κοινή εκλογική κάθοδο ΛΑΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις επόμενες εκλογές χάριν «της ενότητας» και ενάντια στο «δικομματισμό». Ενώ την ίδια στιγμή το ΝΑΡ ανοίγει μέτωπο με όλες εκείνες τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούν να πιέσουν στην κατεύθυνση κοινής εκλογικής καθόδου ΑΝΤΑΡΣΥΑ–ΛΑΕ. Σε άρθρο του στο «Πριν» της 5/1 ο Α. Δραγανίγος περιγράφει τις εξελίξεις στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως εξής: «Σε αυτή την προσπάθεια (σ.σ. δημιουργίας πολιτικού ρεύματος και εκλογικής συνεργασίας πέρα από ΛΑΕ και ΚΚΕ) στέκονται εχθρικά αντιδημοκρατικές πρακτικές επιβολής στο εσωτερικό της επιλογών ουσιαστικής αγνόησης και περιφρόνησης των αγωνιστών της, τορπιλίζοντας την ενότητά της».

Στο ίδιο άρθρο με τον τίτλο «ώρα επιλογών» διαβάζουμε: «Η πολιτική κατάσταση κινείται σε ένα μεταίχμιο. Το κρίσιμο ζήτημα είναι να καταδικαστεί αποφασιστικά ο αστικός και μνημονιακός νέος διπολισμός». Η απάντηση από τις «ενδιάμεσες δυνάμεις» απέναντι στο ΝΑΡ έρχεται με την κοινή ανακοίνωση στις 18/1 πέντε αριστερών πολιτικών οργανώσεων (ΑΡΑΝ, Εργατικός Αγώνας, Κομμουνιστικό Σχέδιο, Παρέμβαση, Σύλλογος «Γ. Κορδάτος») που εκτιμάνε ότι: «Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να είναι μόνο κοινωνικό. Είναι αναγκαία μια πολιτική συμμαχία των ανατρεπτικών αριστερών δυνάμεων. Που θα συσπειρώσει δυνάμεις ενάντια στο διπολισμό γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και ενάντια στην Ακροδεξιά και το νεοφασισμό».

Σε όλα τα παραπάνω από ανακοινώσεις και άρθρα που παραθέσαμε υπάρχει μία κοινή εκτίμηση και ένας κοινός στόχος, αυτός της πάλης ενάντια στον διπολισμό – δικομματισμό όπως αναφέρεται τόσο στις ανακοινώσεις της ΛΑΕ όσο και στις εκτιμήσεις του ΝΑΡ αλλά και των πέντε αριστερών οργανώσεων. Αυτός ο κοινός τόπος αποτελεί και το κοινό πρόβλημα στην αντίληψη που κυριαρχεί στην Αριστερά απέναντι στις εκλογές αλλά όχι μόνο σε αυτές. Είναι κοινός ο φόβος ότι ο νέος «διπολισμός» θα λεηλατήσει εκλογικά το δυναμικό που μια προηγούμενη περίοδο εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά κάτω από το βάρος του διλήμματος περί «μικρότερου κακού» θα τον ενισχύσει για άλλη μία φορά. Μία τέτοια αντίληψη, που είναι λαθεμένη, έλκει την καταγωγή της από το εκλογικό «άγχος» του ΚΚΕ απέναντι στον δικομματισμό ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ήδη από τη δεκαετία του ’80. Η λαθεμένη αντίληψη περί δικομματισμού εκφράζεται όταν ήδη και για μία ολόκληρη περίοδο το ντόπιο εκμεταλλευτικό σύστημα απέδειξε ότι προκειμένου να βγει από τα αδιέξοδά του και κυρίως να επιτεθεί στο λαό έχει στη «φαρέτρα» του πολλές και σε «ποικιλία» λύσεις για το αστικό πολιτικό σύστημα διαχείρισής της.

Η συζήτηση περί δικομματισμού–διπολισμού είναι αποπροσανατολιστική και εντάσσεται σε μια στενά εκλογικίστικη λογική η οποία όχι μόνο δεν δημιουργεί όρους ανάπτυξης κινήματος, αλλά το καθηλώνει και το περιθωριοποιεί. Αλλά εδώ υπάρχει και ένα επιπλέον ζήτημα που είναι και το κυριότερο. Οι συσχετισμοί μέσα στο λαό δεν διαμορφώνονται στην προεκλογική περίοδο. Εκεί αυτό που κυριαρχεί είναι οι εκβιασμοί και τα διλήμματα των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Οι συσχετισμοί μέσα στο λαό διαμορφώνονται την περίοδο που εξελίσσεται η επίθεση των αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων, του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου καθώς και των ιμπεριαλιστών. Απέναντι σε αυτή την επίθεση οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και ιδιαίτερα στην ανατρεπτική και κομμουνιστική δεν μπορούν να καλούν σε… συναγερμό πριν από τις κάλπες ενώ σε όλη την προηγούμενη περίοδο συνέβαλαν ελάχιστα έως καθόλου στη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος.

Από τις διαφορετικές επιτροπές ενάντια στον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό μέχρι τις διαφορετικές στάσεις απέναντι σε απεργίες εργαζόμενων, από το γεγονός της δυσκολίας ακόμα και για στοιχειώδη κοινή δράση και κοινή παρουσία σε συγκεντρώσεις–διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Η διαφορετική προσέγγιση και η πολεμική του ΝΑΡ απέναντι στη ΛΑΕ δεν «σώζει την κατάσταση» καθώς το μόνο που κάνει είναι να διαφοροποιεί τους συμμετέχοντες και όχι τη βασική λογική πάνω στην οποία θα συγκροτηθεί αυτό το πολιτικό ρεύμα. Εξάλλου στην τοποθέτησή του ο Α. Δραγανίγος ξεκαθαρίζει ότι «Η ανάδειξη του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος πάλης» αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της φυσιογνωμίας του.

Είναι κοινή η διαπίστωση ότι βρισκόμαστε σε μία κρίσιμη και επικίνδυνη περίοδο και μάλιστα με αρνητικό δεδομένο την περιθωριοποίηση του εργατικού–λαϊκού παράγοντα, που έχει σαν αποτέλεσμα να διαμορφώνεται ένα ακόμα πιο αντιδραστικό πολιτικό σκηνικό. Αυτή η διαπίστωση από μόνη της θα έπρεπε να προκαλέσει έναν πραγματικό συναγερμό στις δυνάμεις που αναφέρονται στην «εκτός των τειχών» Αριστερά, χωρίς προαπαιτούμενο την αναγκαστική συνάντηση στις κάλπες.

Προλεταριακή Σημαία