Οι σκούπες στα ντουλάπια, τα πανό στα χέρια

Την Κυριακή 3 Μάρτη πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο-καφέ “Εκτός των Τειχών” γλέντι οικονομικής ενίσχυσης του αγώνα της απολυμένης καθαρίστριας από το νοσοκομείο ΚΑΤ. Μεγάλος αριθμός εργαζόμενων και νεολαίας έδωσε το παρών, εκδηλώνοντας και με αυτόν τον τρόπο την ταξική αλληλεγγύη του. Ιδιαίτερη στιγμή αποτέλεσε η ομιλία της ίδιας της καθαρίστριας, η οποία ευχαρίστησε όλα τα κομμάτια του κόσμου που της συμπαρίστανται από την απόλυσή της κι έπειτα. Τόνισε πως οι γυναίκες της εργατικής τάξης δεν πρέπει να υποχωρούν μπροστά στους εκβιασμούς της εργοδοσίας και πως η πραγματική δύναμη βρίσκεται στη συγκρότηση του λαού.

Η συγκεκριμένη καθαρίστρια, μαζί με άλλες συναδέλφους της, απολύθηκε τον Δεκέμβριο του 2016. Βασικές αιτίες ήταν το ότι δεν ήταν πρόθυμη να αποδεχτεί το ξεχείλωμα του ωραρίου της και την παράνομη κατακράτηση μέρους των δεδουλευμένων της. Το ποτήρι ξεχείλισε για τον εργολάβο όταν του ζήτησε να δει τη σύμβαση που είχε υπογράψει. Εκείνη την περίοδο το ζήτημα άνοιξε σε αρκετούς συλλόγους και σωματεία κι εκδηλώθηκε κίνημα συμπαράστασης που απαιτούσε την επαναπρόσληψη των εργαζομένων. Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε το δικαστήριο, όπου αποκαλύφθηκε, για άλλη μία φορά, το μέγεθος της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της τρομοκρατικής συμπεριφοράς. Η απόφασή του αναμένεται, χωρίς να υπάρχουν αυταπάτες για το ποιον εξυπηρετεί η αστική δικαιοσύνη. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο η μία εκ των απολυμένων κατέθεσε αγωγή, καθώς η αντίσταση στην εργοδοτική αυθαιρεσία “στιγματίζει” και δυσκολεύει τη μελλοντική εύρεση εργασίας σε άλλο χώρο δουλειάς, γεγονός που δρα εκφοβιστικά σε κάθε εργαζόμενο ή απολυμένο.

Το συγκεκριμένο ζήτημα υπενθυμίζει τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στις εργασιακές σχέσεις των καθαριστριών στα νοσοκομεία. Οι μόνιμες θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες. Οι περισσότερες εργαζόμενες είναι μοιρασμένες ανάμεσα σε εργολάβους-δουλεμπόρους και ατομικές συμβάσεις εργασίας με το Δημόσιο. Αυτές που δουλεύουν για εργολάβους είναι υποχρεωμένες να δουλεύουν περισσότερες ώρες και ημέρες από όσες έχουν υπογράψει, να αμείβονται με λιγότερα χρήματα από όσα έχουν συμφωνήσει και, φυσικά, να μη διανοούνται να αμφισβητήσουν οποιονδήποτε από τους όρους εργασίας τους. Η τρομοκρατία της απόλυσης στοχεύει, και καταφέρνει πολλές φορές, να αποσιωπήσει οποιαδήποτε φωνή αντίστασης από την πλευρά των καθαριστριών. Στήνεται, έτσι, μια

βιομηχανία πλουτισμού των εργολάβων στις πλάτες τους, ενώ σε αυτές φτάνουν μόνο ψίχουλα. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας με το Δημόσιο, από την άλλη, απαγορεύεται να ξεπερνούν τους 24 μήνες. Εξυπηρετούν την πάγια και διαρκώς εντεινόμενη κατεύθυνση του συστήματος για ανακύκλωση της ανεργίας, πετώντας, εκ περιτροπής, χιλιάδες εργαζόμενους και τις οικογένειές τους στην εξαθλίωση. Ελλείψει κινήματος, μάλιστα, και των απόψεων που προτάσσουν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά ως αναφαίρετο δικαίωμα, αναγκάζεται ένα κομμάτι κόσμου να σκέφτεται πως με τον εργολάβο, αν σκύψει αρκετά το κεφάλι, θα μπορέσει να εργαστεί για μεγαλύτερο διάστημα. Αναγκάζεται να πάρει θέση ανάμεσα στην υποταγή στη δουλεμπορία με θαμπή την προοπτική μιας πιο μακροχρόνιας δουλειάς, και τη βέβαιη απόλυση με αμυδρά καλύτερες εργασιακές συνθήκες.

Ανάμεσα σε αυτά τα παραπλανητικά διλήμματα, η φωνή μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Οι καθαρίστριες στα νοσοκομεία θα πρέπει να σηκώσουν το βάρος της συγκρότησης ανυποχώρητου αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματός τους στη δουλειά και τη ζωή. Σε αυτή τη διαδικασία δεν πρέπει να είναι μόνες τους. Δίπλα τους θα σταθούν οι χιλιάδες συμβασιούχοι στα δημόσια νοσοκομεία, τραπεζοκόμοι, νοσηλευτικό, διοικητικό και ιατρικό προσωπικό, οι μόνιμοι που στενάζουν κάτω από την εντατικοποίηση της δουλειάς, αλλά και οι χιλιάδες συμβασιούχοι όλου του Δημόσιου τομέα. Ένα τέτοιο ελπιδοφόρο ξεκίνημα κάνουν, το τελευταίο διάστημα, οι καθαρίστριες στα νοσοκομεία Άγιος Σάββας και Δρομοκαΐτειο που έχουν μπει σε απεργιακές κινητοποιήσεις για τη δουλειά τους. Ξεκινάει ένας αγώνας που θα κληθεί να αντιπαρατεθεί στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και στην υποταγή που, αναπόφευκτα, θα πλασάρουν συστημικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις.