Η Πρωτοβουλία κατοίκων ενάντια στην εγκατάσταση μονάδας επεξεργασίας υγρών αποβλήτων στο πάρκο Τρίτση στην τελευταία της συνάντηση είχε αποφασίσει να καλέσει συγκέντρωση για το Σάββατο 30/3. Στόχος της συγκέντρωσης ήταν η προπαγάνδιση του ζητήματος μετά και την ψήφιση του εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας του πάρκου που προβλέπει την παραχώρηση σε ιδιώτες και ΜΚΟ με στόχο την δημιουργία εσόδων ενός εκατομμυρίου ευρώ για την χρηματοδότησή του.
Είναι αλήθεια είναι ότι για υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους η συγκέντρωση δεν προπαγανδίστηκε με τον καλύτερο τρόπο. Παρ' όλ' αυτά υπάρχει ένα δυναμικό συναγωνιστών που όλο το προηγούμενο διάστημα στήριξε την πρωτοβουλία με σταθερό τρόπο, συμμετείχε στις αποφάσεις και τις παρεμβάσεις και θα περίμενε κάποιος τουλάχιστον αυτοί να στηρίξουν την συγκέντρωση που συναποφάσισαν.
Τελικά στην συγκέντρωση δεν ήρθαν ούτε οι περισσότεροι από τους συναγωνιστές με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να γίνει κάτι παραπάνω από το μοίρασμα ανακοινώσεων που καλούσαν σε μια συγκέντρωση που δεν υπήρχε.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτά συμβαίνουν, δεν απογοητευόμαστε, όσο υπάρχει το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει η ανάγκη ύπαρξης και δράσης αυτής της Πρωτοβουλίας. Και έτσι είναι, όσο η κυβέρνηση, η περιφέρεια και οι δημοτικές αρχές προωθούν την διάλυση, ιδιωτικοποίηση και οικολογική καταστροφή του πάρκου θα συνεχίζουμε να αντιστεκόμαστε με όλες τις δυσκολίες, τα πάνω και τα κάτω μας.
Με αφορμή όμως αυτό το γεγονός και στη βάση κάποιων απαντήσεων που λάβαμε από συναγωνιστές σχετικά με τη μη συμμετοχή τους στην συγκέντρωση, θα θέλαμε να θέσουμε κάποιες σκέψεις και ερωτήματα που θεωρούμε ότι απασχολούν και θα απασχολήσουν και στο μέλλον όχι μόνο εμάς αλλά και ευρύτερα κομμάτια αγωνιστών.
1. Κάποιοι μας είπαν ότι δεν σκόπευαν να έρθουν στην κινητοποίηση γιατί τα σχήματά τους δεν συμμετέχουν στις δημοτικές εκλογές και φοβούνται ότι η συμμετοχή τους θα πριμοδοτήσει τις δυνάμεις που συμμετέχουν στην επιτροπή αλλά κατεβαίνουν και στις δημοτικές εκλογές.Θα μπορούσε πάλι να πει κανείς και τι πειράζει ακόμα και αν συνέβησαν όλα τα παραπάνω; Πρώτη φορά είναι; Δεν μπορεί η κάθε συνιστώσα του κινήματος, το κάθε σχήμα ή οργάνωση να κάνει τακτικές κινήσεις και να επιλέξει πως και πόσο θα στηρίξει κάθε φορά την κάθε πρωτοβουλία, κίνηση στην οποία συμμετέχει;
2. Κάποιοι άλλοι παρότι συμμετέχουν στις δημοτικές δεν ήρθαν γιατί είχαν καταλάβει ότι θα ήταν άμαζη και αποφάσισαν να μην την στηρίξουν-μαζικοποιήσουν οι ίδιοι.
3. Άλλοι πάλι ήρθαν απλώς για να μοιράσουν τη δική τους ανακοίνωση που καλούσε σε άλλη άσχετη κινητοποίηση.
Σίγουρα δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, αντίθετα ζούμε σε μια εποχή που το κίνημα είναι σε υποχώρηση και τέτοια φαινόμενα είναι πολύ συχνά. Κινητοποιήσεις που καλούνται και δεν στηρίζονται, συγκεντρώσεις άμαζες για πολύ πιο σοβαρά ζητήματα χωρίς κανείς να απολογείται σε κανέναν για την λειψή μαζικότητα ή ακόμα και την μη πραγματοποίηση τους, περνούν στα ψιλά των εφημερίδων και των site.
Όμως ως πότε θα μπορούμε να πηγαίνουμε έτσι; Ακόμα και αν κανείς δεν μας το καταλογίζει στα φανερά και συγκροτημένα, καταγράφεται στη συνείδηση του λαού η ασυνέπεια και η αδυναμία μας. Σε μια εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το μεγαλύτερο διασυρμό της αριστεράς και των αγώνων της οι τακτικισμοί στα πλαίσια πλατειών λαϊκών πρωτοβουλιών μπορούν να τσακίσουν ότι έχει απομείνει όρθιο και παλεύει. Τελικά το πρωτοπόρο οργανωμένο κομμάτι ποιο ρόλο έχει στο κίνημα; Να μπαίνει μπροστά και να μαζικοποιεί πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις ή να περιμένει να μαζευτεί πρώτα ο κόσμος για να πάει μετά να τον καθοδηγήσει; Να συμμετέχει σε πλατιές πρωτοβουλίες με στόχο την μαζικοποίηση των κινητοποιήσεων και μέσα σ' αυτές να παλεύει την ιδιαίτερη δική του πολιτική άποψη ή να ζητά εγγυήσεις και να περιχαρακώνεται από το φόβο μήπως κάποια άλλη δύναμη ενισχυθεί από τον αγώνα;
Η επίθεση του συστήματος από τη μια και η αποσυγκρότηση του κινήματος από την άλλη δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για να συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Οι επιτροπές κατοίκων και όποιες άλλες πλατιές λαϊκές αγωνιστικές συγκροτήσεις χρειάζονται προκειμένου να διευκολύνουν την δράση και τον αγώνα όσων έχουν το ίδιο στόχο είτε είναι οργανωμένες δυνάμεις είτε μεμονωμένοι αγωνιστές. Δεν βοηθά ούτε το στόχο τους ούτε την συγκρότηση και το προχώρημά τους το να κρυβόμαστε πίσω από την συλλογική ευθύνη με στόχο να μην αναλάβει ο καθένας το μερίδιο που του αναλογεί. Δεν γίνεται όλοι να διαφημίζουμε τη συμμετοχή μας στο κίνημα υπεράσπισης του πάρκου αλλά κανείς να μην φταίει για την άμαζη συγκέντρωση.
Επειδή ούτε το σύστημα θα μειώσει την ένταση της επίθεσης, ούτε άλλη αριστερά θα ανακαλύψουμε θα πρέπει να βρούμε τους τρόπους να ξανακερδίσουμε την εμπιστοσύνη μας στις μαζικές, κινηματικές διαδικασίες στο πλευρό του λαού. Ενός λαού που θα αναγκαστεί να βγει στο δρόμο ενάντια στη επίθεση που δέχεται είτε το θέλουμε εμείς είτε όχι. Είναι και δικό μας πρόβλημα αν και ποια αριστερά θα συναντήσει τότε στο δρόμο του.
Γιάννα Αντωνιάδη,
Δημήτρης Βίδρας
Νίκος Ζυγογιώργος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου