Ήδη από πριν το 2012, υπήρξαν συζητήσεις και αντιπαραθέσεις στα πλαίσια των οργανώσεων και των συνεργατικών σχημάτων με βασικό επίδικο το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση μαζί του μπροστά στο -τότε- ενδεχόμενο να γίνει κυβέρνηση. Οι διεργασίες αυτές οδήγησαν την πάλαι ποτέ ΚΟΕ στη διάσπαση και στην ενσωμάτωσή της στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μετεκλογικά στην ουσιαστική διάλυσή της, με αποτέλεσμα ότι έχει απομείνει πια να είναι ζητούμενο αν, ιδιαίτερα με τις εθνικιστικές θέσεις που παίρνει, συγκαταλέγεται στην Αριστερά. Οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) δημιούργησαν μαζί με άλλες οργανώσεις τη βραχύβια ΜΑΡΣ (Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση), η οποία λειτούργησε περίπου σαν τον ενδιάμεσο (και αναποφάσιστο) μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με το πρωτοφανές φαινόμενο στα χρονικά της Αριστεράς, οργανώσεις να ανήκουν σε δύο συνεργατικά σχήματα ταυτόχρονα, τα οποία είχαν μεν διαφορετικές έως και αντιθετικές πολιτικές από τη μια, αλλά και από την άλλη, τουλάχιστον σε εκλογικό επίπεδο, συνεργάζονταν!
Περνώντας στο 2015, η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε νέα και περισσότερα προβλήματα. Εδώ πλέον, αναλύσεις, προσδοκίες και σχεδιασμοί έμπαιναν στην πράξη και τα ενδεχόμενα «αριστερών», «αντιφατικών» και ό,τι άλλο κυβερνήσεων, που μπορεί κάτω από όρους και προϋποθέσεις να λειτουργούσαν εως και φιλολαϊκά, διαψεύστηκαν παταγωδώς από την πρώτη κιόλας στιγμή. Όσοι εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι θα μπορέσουν να τον κρατήσουν σε μια ρότα τύπου… Τσάβες, βρέθηκαν εκτός (ΚΟΕ, Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, τροτσκιστές) και (πλην ΚΟΕ) έστησαν τη ΛΑΕ, όπου πλέον εντάχθηκαν και συνιστώσες και στελέχη της ΜΑΡΣ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ), ενώ στο πολιτικό τοπίο της Αριστεράς εμφανίστηκαν κι άλλες μικρότερες οργανώσεις και συλλογικότητες που δεν εντάσσονται σε κανένα συνεργατικό σχήμα. Μετά και τις προ ενός χρόνου περίπου εξελίξεις στα πλαίσια του ΝΑΡ, έχουμε κι άλλες νεότερες (Κ. Σχεδίο, Αναμέτρηση) των οποίων τα μέλη -όσα θέλουν- συμμετέχουν μέσω της νέας συνιστώσας «Μετάβαση» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτή είναι μια σύντομη περιγραφή των εξελίξεων στο τοπίο της Αριστεράς των τελευταίων χρόνων. Το συμπέρασμα είναι ότι παρά τα μεγάλα λόγια περί ενότητας και κοσμογονιών που θα ξεπερνούσαν το όντως αρνητικό φαινόμενο της πολυδιάσπασης, παρά τα δύο μεγάλα ενωτικά και συνεργατικά σχήματα που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 15 χρόνια, σήμερα έχουμε πολύ περισσότερες οργανώσεις, αλλά και νέες ξεχωριστές πρωτοβουλίες για τη δημιουργία νέων υποκειμένων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς!
Στο κινηματικό επίπεδο, τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Στα σωματεία, στους φοιτητικούς συλλόγους, στις γειτονιές, έχουν δημιουργηθεί μια σειρά σχήματα - χυλός που από τη μια υποτίθεται χωράνε τους πάντες αλλά και από την άλλη υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις τέτοιων σχημάτων, στηριζόμενα από οργανώσεις συνεργαζόμενες σε κεντρικό επίπεδο, που δεν θέλουν να βλέπουν το ένα το άλλο! Υπάρχει και το αντίστροφο βέβαια. Οργανώσεις που δεν θέλουν μετά βδελυγμίας καμιά κεντρική πολιτική επαφή με άλλες δυνάμεις της αριστεράς να συνεργάζονται με αυτές με μεγάλη άνεση στο συνδικαλιστικό - κινηματικό επίπεδο!
Τελευταία, δυνάμεις του εξωκοινοβουλίου στον εργατικό χώρο αλληθωρίζουν προς το ΠΑΜΕ, αναγορεύοντάς το στην πρωτοπορία του ταξικού κινήματος, όπως το εννοούν αυτοί δηλαδή. Έχει ένα ενδιαφέρον η παρουσία του ΜΕΤΑ (ΛΑΕ) σε σύσκεψη σωματείων του ΠΑΜΕ και η θετική αποδοχή της από τα μέσα που το στηρίζουν.
Με λίγα λόγια, λοιπόν, παρά τα μεγάλα εγχειρήματα ενότητας της αριστεράς, αντί να ξεπεραστεί το «καταραμένο τοπίο» της πολυδιάσπασης, διευρύνθηκε.
Η κατάσταση αυτή εκφράστηκε και στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση δεν έχει ξαναγίνει. Δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αρκετές περιπτώσεις Δήμων και Περιφερειών κατεβαίνουν χώρια, άλλες αρνούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το «εσωτερικό παιχνίδι ηγεμονίας», όπως χαρακτηρίζεται έτσι κι αλλιώς απ’ όλους, ενώ άλλες πασχίζουν να ξεπεραστεί όχι μόνο αυτό το χωριστό κατέβασμα αλλά και το χωριστό κατέβασμα με τις δυνάμεις της ΛΑΕ! Υπάρχει μεγάλη δυσκολία να κατανοήσει κανείς τις ουσιαστικές πολιτικές διαφορές, γιατί αυτό που κυριαρχεί στις αντιπαραθέσεις και στα κείμενα που δημοσιεύονται είναι κυρίως κατηγορίες για σεχταρισμό, για μη δημοκρατική λειτουργία των σχημάτων, για καπελώματα και πολύ λιγότερο κριτικές για πολιτικές και κινηματικές κατευθύνσεις. Παρ’ όλα αυτά, όλες μαζί καλούν στην υπερψήφιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις ευρωεκλογές και στις βουλευτικές -όποτε κι αν γίνουν- για να ενισχύσουν το αντικαπιταλιστικό ρεύμα και τον πόλο της ανατροπής! Αν και εδώ, τα πράγματα είναι ρευστά, γιατί και σε αυτές τις περιπτώσεις των εκλογών υπάρχουν απόψεις για κοινή κάθοδο με τη ΛΑΕ.
Δεν είμαστε εμείς που θα κρίνουμε οργανώσεις και συλλογικότητες ισοπεδωτικά στα πλαίσια της Αριστεράς. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους σε αρκετά ζητήματα, με πιο εμφανές παράδειγμα τα εθνικά ζητήματα, που καθιστούν συνεργασίες, πολλές φορές ακόμη και στο επίπεδο των διαδηλώσεων, δύσκολες.
Αν όμως πάμε στο επίδικο των αυτοδιοικητικών εκλογών, διαπιστώνουμε ότι οι διαφορές έχουν να κάνουν με το πόσο πιο «αντικαπιταλιστικές» είναι σε σχέση με άλλες. Τελευταία, από ορισμένες πλευρές έχει υιοθετηθεί και ο όρος «αντιδιαχείριση» σε μια προσπάθεια διαφοροποίησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον και από το ΚΚΕ, πιθανά και από τον όρο της αντισυνδιαχείρισης που προβάλουμε εμείς. Προχωρώντας, όμως, βλέπουμε ότι οι αντίστοιχες προτάσεις της υπόλοιπης Αριστεράς για τα αυτοδιοικητικά πράγματα δεν διαφέρουν ως προς την ουσία τους ούτε από του ΚΚΕ αλλά και ούτε μεταξύ τους. Η ακατάσχετη προτασεολογία κυριαρχεί και οριοθετείται στα όρια που θέτει το σύστημα για τον ρόλο των Δήμων και των Περιφερειών. Για άλλη μια φορά, κοινή βάση όλων σχεδόν των σχημάτων που κατεβαίνουν είναι το κάλεσμα στο λαό να αλλάξει τους συσχετισμούς σε όργανα που στα λόγια κάποιες από αυτές τις οργανώσεις τα κριτικάρουν πιο αυστηρά, ακόμη και από εμάς που δεν συμμετέχουμε για παράδειγμα στις περιφερειακές εκλογές, με βάση τη γνωστή μας άποψη για το ρόλο των Περιφερειών. Φέτος, οι συγκεκριμένες εκλογικές διαδικασίες χρησιμοποιούνται για να καθορίσουν ακόμη πιο έντονα και εσωτερικούς συσχετισμούς των οργανώσεων και συνεργατικών σχημάτων.
Αντί λοιπόν να καλεστεί ο λαός να δημιουργήσει τις κινηματικές προϋποθέσεις, να οργανωθεί, να αντισταθεί, να διεκδικήσει χρησιμοποιώντας και τους όποιους εκπροσώπους του στείλει στα δημοτικά συμβούλια, στέλνοντας και το ανάλογο μήνυμα στο τοπικό πολιτικό προσωπικό μέσω των εκλογών, καλείται να διαλέξει ποιος έχει την καλύτερη και περισσότερο αντικαπιταλιστική πρόταση, να διαλέξει ποιος μπορεί να την εφαρμόσει με συνέπεια, επιφυλάσσοντας στον ίδιο το ρόλο του κομπάρσου, ο οποίος θα καλείται να κινητοποιηθεί μόνο σε κάποιες έκτακτες περιπτώσεις.
Η βάση όλων των «αυτοδιοικητικών» προγραμμάτων της Αριστεράς είναι κοινή, ο ρεφορμισμός, η διαχείριση και οι αλλαγές μέχρι εκεί που επιτρέπει το σύστημα. Άλλωστε, όλα αυτά επιβεβαιώνονται από τις προϋποθέσεις που μπαίνουν για το πώς μπορεί να εφαρμοστούν όσα προτείνουν τα σχήματα της Αριστεράς. Και αυτές δεν είναι η οργάνωση και η κινητοποίηση του λαού αλλά η πίεση εκ μέρους του (πως άραγε;) για την εφαρμογή ενός άλλου αντικαπιταλιστικού προγράμματος σε κεντρικό - κυβερνητικό επίπεδο πια, που θα περιλαμβάνει από τη διαγραφή του χρέους, την επιστροφή των κλεμμένων έως και την αποδέσμευση από Ε.Ε. και ΝΑΤΟ!
Αυτά, βέβαια, με ρυθμούς τέτοιους ανάλογα με το πώς κρίνει ο καθένας την «ωριμότητα» του υποκειμενικού και αντικειμενικού παράγοντα και παρά το στραπάτσο που έφαγε το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς -και κυρίως ο λαός μας- από τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ. Οι αυταπάτες εξακολουθούν να συντηρούνται και να ενισχύονται από την Αριστερά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου