Να μην «χαρίσουμε» την ψήφο μας σε ποιούς; Να μην απέχουμε από που;

Το τελευταίο καιρό, και όσο πλησιάζουμε προς την Κυριακή των Ευρωεκλογών, εντείνονται οι προσπάθειες να πεισθεί ο λαός ότι πρέπει να πάει να ψηφίσει για το Ευρωκοινοβούλιο. Πρωτ’ απ’ όλα από το ίδιο το σύστημα το οποίο κάνει εντατικές προσπάθειες πανευρωπαϊκά και πανελλαδικά για να μειώσει την αποχή.

Εδώ όμως το ζητούμενο δεν είναι η πλευρά του συστήματος αλλά αυτή της αντίπερα όχθης. Αυτή που δηλώνει με τον ένα ή άλλο τρόπο εχθρική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την περιγράφει με μελανά χρώματα αλλά και που καταλήγει σε κάλεσμα του λαού να συμμετάσχει στην κάλπη της. Που στην αντιπαράθεσή της στην αποχή συνειδητά παραβλέπει για το τι είδους αλλά και τίνος το Κοινοβούλιο μιλάμε και αναφέρεται στην ανάγκη για συμμετοχή γενικά στις εκλογές αφαιρώντας το πρώτο συνθετικό -το «ευρώ»- από τη συγκεκριμένη διαδικασία και συζήτηση!

Χθες βγήκε στο διαδίκτυο και έχει διαδοθεί ιδιαίτερα από υποστηρικτές της συμμετοχής απ' όλο το φάσμα της Αριστεράς ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου (Ν.Μ.) με τίτλο «Αποχή: Μην τους «χαρίσεις» την ψήφο σου, μην απέχεις».

Το άρθρο αφού παραθέτει αναλυτικά τα ποσοστά αποχής από τις Ευρωεκλογές συνεχίζει περιγράφοντας την κατάσταση της Ε.Ε., το πώς και που παίρνονται αποφάσεις:

Αυτή είναι η πραγματική σχέση των λαών με την «Ευρώπη των λαών». Το κλαμπ των Μπαρόζο και Γιούνκερ, των Ολι Ρεν και των Ντάισελμπλουμ, το κονκλάβιο των επιτροπάτων και των διευθυντηρίων, είναι προφανές ότι δεν διαθέτει επί της ουσίας καμία «νομιμοποιητική» βάση. Το «δικαίωμά τους» να ορίζουν πρωθυπουργούς (βλέπε: Κάννες το 2011), να συντάσσουν Μνημόνια, να χρηματοδοτούν τράπεζες και να επιβάλουν λιτότητα, να επιβάλλουν πολιτικές μέσω ενός ανυπόστατου πολιτικά και καταστατικά οργάνου (Γιούρογκρουπ) δεν απορρέει από καμία λαϊκή έγκριση.

Πράγματι έτσι είναι. Έτσι παίρνονται κάθε είδους αποφάσεις στην Ε.Ε. από τους ιμπεριαλιστές σε βάρος των λαών των δικών τους αλλά και των εξαρτημένων από αυτούς χωρών. Δεν παίρνονται στο Ευρωκοινοβούλιο το οποίο καλείται είτε εκ των προτέρων να τις προκαταβάλει-προετοιμάσει είτε εκ των υστέρων να τις επικυρώσει δίνοντάς τους «δημοκρατική» νομιμοποίηση. Στην καλύτερη περίπτωση οι «αποφάσεις» είναι συμβουλευτικές και αν θέλει η Κομισιόν τις …αποφασίζει εκ νέου ή απλά τις αγνοεί.

Και συνεχίζει:

Η απάντηση της… Δημοκρατίας σε όλα αυτά είναι απλή στην διατύπωσή της και σαφέστατη στην κυνικότητά της: «Ε, και;».

Και ακολουθεί επιχειρηματολογία γιατί τελικά η « …Δημοκρατία» (ποια; η ευρωπαϊκή;) επιδιώκει και ευνοείται από την αποχή την οποία ως άποψη την αποδίδει αποκλειστικά σε διάφορους «τάχα μου «αντισυστημικούς» και «αντικομφορμιστές» της πλάκας». Παράλληλα φέρνει το παράδειγμα ως βαθιάς συστημικής επιλογής την αποχή στις ΗΠΑ όπου είναι ιδιαίτερα υψηλή.

Εδώ να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:

1ο: Από πού προκύπτει το συμπέρασμα ότι το σύστημα απαντά με το «Ε, και;». Από τα δεκάδες σποτ με διεθνούς φήμης καλλιτέχνες (μέχρι και οι Κάννες «στρατολογήθηκαν»), από τ’ άρθρα και τις προτροπές δημοσιογράφων που κατακλύζουν τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά ΜΜΕ, τις εφημερίδες και το διαδίκτυο, από τις διαφημίσεις στους δρόμους; Από τις καμπάνιες του τύπου «Αυτή τη φορά ψηφίζω» που επιβάλλονται ακόμη και στα σχολεία (και η οποία στην Ελλάδα ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη με τη συμμετοχή και του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Ζαριανόπουλου); Από τις εκκλήσεις των 21 ηγετών της Ε.Ε. και τις καμπάνιες μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων τύπου Volkswagen και Thyssenkrup; Από τις ανάλογες εκκλήσεις των Τσίπρα, Μητσοτάκη και των άλλων συστημικών αρχηγών στις ομιλίες τους; Από την έκκληση του ΣΕΒ; Από το ντόπιο κόλπο συνδυασμού των Ευρωεκλογών με αυτές των Αυτοδιοικητικών; Όλα αυτά γιατί γίνονται για …ξεκάρφωμα;

2ο: Πράγματι υπάρχει η πλευρά των «τάχα μου «αντισυστημικών» και «αντικομφορμιστών» της πλάκας», αν και μάλλον φθίνει τελευταία. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Επίσης μειοψηφική αλλά υπαρκτή. Αν και αύξουσα σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή που λέει ότι αυτή την απέχθεια των λαών οι κομμουνιστές, πρωτ’ απ’ όλα αλλά και όλοι όσοι θέτουν των εαυτό τους από την πλευρά των λαών και της εργατικής τάξης, θα πρέπει να την εκμεταλλευτούν και να προσπαθήσουν να την μετασχηματίσουν από παθητική στάση σε αγώνα και πάλη για την απαλλαγή των λαών από την λυκοσυμμαχία της Ε.Ε.. Αυτή η πλευρά γιατί προσπερνιέται και δεν απαντιέται;

3ο: Η σύγκριση με τις ΗΠΑ είναι μάλλον ατυχής! Σε αυτή την περίπτωση αναφερόμαστε σε εκλογές που αφορούν ένα εθνικά ομοσπονδιακά συγκροτημένο κράτος, τον Πρόεδρό του, το Κογκρέσο του, την Γερουσία του. Όργανα που έχουν τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά και ρόλους από αυτά του Ευρωκοινοβούλιου, εκτός και αν θεωρούμε ότι η Ε.Ε. έχει φτάσει σε τέτοιο στάδιο αντικειμενικής ολοκλήρωσης όπου πλέον μπορούμε να μιλάμε για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με ενιαία -έστω και ομοσπονδιακή- κρατική οργάνωση με μηχανισμούς και όργανα ανάλογα, όπως και με ένα Κοινοβούλιο επίσης με ανάλογο ρόλο. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Και συνεχίζει ο Ν.Μ.:

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η εκλογική αποχή θα μπορούσε να είναι και χρήσιμη πολιτικά; Φυσικά, αλλά μόνο υπό μια προϋπόθεση: Ότι θα αποτελούσε την πολιτική εκείνη τακτική που, σε συγκεκριμένες συνθήκες, θα κλόνιζε το καθεστωτικό οικοδόμημα ή θα συγκέντρωνε δυνάμεις εναντίον του. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που επικρατεί στην ΕΕ δεν επιτρέπει μια τέτοια ανάγνωση σήμερα. Αντίθετα, στην παρούσα κατάσταση, πρόκειται για μια άσφαιρη διαμαρτυρία βγαλμένη από το θερμοκήπιο του «οχαδερφισμού».

Εδώ θα επισημάνουμε ότι ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για την εκλογική συμμετοχή! Αν και θεωρούμε ότι εκλογικές διαδικασίες θα μπορούσαν να είναι πολιτικά χρήσιμες ενώ ήδη οι λαοί με την κίνησή τους θα κλόνιζαν το καθεστωτικό εποικοδόμημα και όχι το ανάποδο, σαν μια στιγμή αυτής τους της κίνησης. Θετικά και αρνητικά για το λαό. Το αρνητικό της υπόθεσης το είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα. Το 2012, τότε που ενώ ο λαός βρισκόταν στο δρόμο κάποιοι τον καλούσαν να ψηφίσει, ενώ το πολιτικό εποικοδόμημα κλονιζόταν!

Όσο για την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης αυτό που ρωτάμε είναι το εξής: ο στόχος των κομμουνιστών όταν κάνουν αυτή την ανάλυση ποιος είναι; Να αποδέχονται και να υποκύπτουν στην πραγματικότητα προσπαθώντας να την αμβλύνουν ή να βρουν τρόπους να την αλλάξουν πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα και τους συσχετισμούς ώστε να αποφευχθεί και η «τρύπα στο νερό» που αναφέρεται στην παρένθεση που ακολουθεί την πιο πάνω σημείωση;

Το άρθρο του Ν.Μ. συνεχίζει αναπτύσσοντας την επιχειρηματολογία του στο ίδιο μοτίβο μη αποφεύγοντας και αυτός αυτό που επισημαίνουμε στην αρχή του άρθρου μας. Αναφέρεται γενικά στις εκλογές και όχι στις συγκεκριμένες συμβάλλοντας έτσι στη σύγχυση και στο μπέρδεμα για το ρόλο του Ευρωκοινοβούλιου, ταυτίζοντάς το ουσιαστικά με τα Εθνικά Κοινοβούλια, όπου και για τις εκλογές σε αυτά μάλλον έχουμε διαφορετική άποψη, αλλά δεν είναι της ώρας η σχετική εξήγηση.

Η «παθητικοποίηση», η «ουδετεροποίηση» των λαών, η «ομηρία στο δρόμο» των ιμπεριαλιστών, των ντόπιων κεφαλαίων και του πολιτικού τους προσωπικού δεν ξεπερνιέται απλά και μόνο με τη συμμετοχή στις εκλογές. Το αντίθετο θα λέγαμε. Οι εκλογές έτσι όπως πλασάρονται από το ίδιο το σύστημα, και δυστυχώς με τη σημαντικότητα που τους αποδίδουν και οι περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς, μπορούν να συμβάλουν ακόμη περισσότερο σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Στην αυταπάτη ότι ο λαός έχει λόγο και συμμετοχή στις αποφάσεις, ότι δεν χρειάζεται να κινηθεί αλλιώς. Στην αυταπάτη ότι οι συσχετισμοί μπορούν να αλλάξουν προς όφελός του μέσω αυτών. Αν μη τι άλλο η εμπειρία μας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα! Την θέλει αυτή την αυταπάτη το σύστημα όχι μόνο στα πλαίσια των κρατικών σχηματισμών αλλά και στα πλαίσια λυκοσυμμαχιών τύπου Ε.Ε. για πολλούς λόγους τους οποίους νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται να περιγράψουμε αναλυτικά. Θέλει ο λαός να σηκώνεται από τον καναπέ του, να πηγαίνει να ψηφίζει και να επιστρέφει σε αυτόν με πίτσες και μπύρες το ίδιο βράδυ παρακολουθώντας τη ροή των αποτελεσμάτων από την τηλεόραση!

Τα ίδια θα μπορούσαμε να πούμε και για την αποχή βέβαια όταν δεν είναι αποτέλεσμα μιας μαζικής λαϊκής κίνησης. Υπάρχουν όμως και ιδιαιτερότητες στις Ευρωεκλογές που στην ανάλυσή μας δεν πρέπει να μας διαφεύγουν. Πέρα από όσα αναφέραμε ήδη μεγάλο μέρος αυτών που αρνούνται να συμμετάσχουν στις εκλογικές διαδικασίες της Ε.Ε. το κάνουν από απέχθεια στην ίδια την Ε.Ε., το θεωρούν διαμαρτυρία, ακόμη και αντισυστημική στάση, ξέρουν αυτό που κανείς δεν μπορεί να τους το κρύψει. Ότι το Ευρωκοινοβούλιο είναι ο δημοκρατικός φερετζές της Ε.Ε. και τίποτ’ άλλο. Πως αλλιώς εξηγείται ότι οι διπλανές αυτοδοικητικές κάλπες έχουν μικρότερη αποχή και ακόμη περισσότερο για τον ίδιο κόσμο δεν μιλάμε όταν αναφερόμαστε και στις βουλευτικές όπου η αποχή είναι ακόμη πιο μικρή;

Βέβαια θα θέλαμε να γίνονται αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις την Κυριακή που μας έρχεται και η αποχή να μετατραπεί σε πραγματικό μποϊκοτάζ των Ευρωεκλογών. Θα θέλαμε ένα εργατικό και λαϊκό κίνημα τέτοιο που να καλεί το λαό σε έξοδο από την Ε.Ε. αλλά και από το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό που συμμετέχει η χώρα, για το διώξιμο των βάσεων. Για το συνολικό σπάσιμο της εξάρτησης και την ανεξαρτησία που ως χώρος έχουμε πολύ καλά περιγράψει πως βλέπουμε ότι θα προκύψουν. Αυτό το κίνημα προφανώς δεν υπάρχει γιατί αν υπήρχε δεν θα μας απασχολούσε τόσο η συζήτηση όχι για τις Ευρωεκλογές αλλά ούτε καν για τις Εθνικές Εκλογές στις οποίες επίσης δεν είναι θέσφατο η συμμετοχή.

Το ζητούμενο όμως εδώ είναι άλλο και χρειάζεται απάντηση από αυτούς στην Αριστερά που μας καλούν σε συμμετοχή (ξανατονίζουμε) στις Ευρωεκλογές, το θέσαμε μέσες άκρες ήδη, γίνονται ανάλογες επισημάνσεις και στο κείμενο με τις 297 υπογραφές που δημοσιεύσαμε τις προηγούμενες μέρες. Επισημάνσεις που τις θέτουμε με τη μορφή ερωτημάτων:

«Η συμμετοχή στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θεσμό που στήθηκε από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ για να δίνεται επίφαση δημοκρατίας στις αποφάσεις και τα μέτρα που θέλουν να προωθήσουν, ενισχύει τον –κλονιζόμενο σήμερα – «κοινό» ευρωπαϊκό μύθο.»;

«Νομιμοποιεί όλες αυτές τις αντεργατικές, αντιλαϊκές, αντιδημοκρατικές και φιλοπόλεμες επιλογές του λεγόμενου «σκληρού πυρήνα» της ιμπεριαλιστικής ΕΕ. Ενώ δεν έχει, στην πράξη, κανένα στοιχείο σοβαρής νομιμοποίησης, καθώς τα ποσοστά αποχής των ευρωπαίων πολιτών είναι πολύ μεγάλα και συντριπτικά ενάντια στις ευρωεκλογές.»;

«Για τους εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό της χώρας, η διέξοδος βρίσκεται στην έξοδο από τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ, στον αγώνα για να μπορεί ο ίδιος ο λαός της χώρας να ορίζει τη μοίρα του. Ο μόνος κοινός τόπος στον οποίο μπορούν να συναντηθούν οι λαοί της Ευρώπης είναι οι κοινοί αγώνες ενάντια στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και πολέμους. Οι αγώνες αυτοί δεν εξυπηρετούνται, αλλά υπονομεύονται από τη συμμετοχή στις ευρωκάλπες και στο Ευρωκοινοβούλιο γενικότερα.»

«Η συμμετοχή στις ευρωκάλπες είναι μία δήλωση υποταγής στο μαύρο και αντιδραστικό πλαίσιο της ΕΕ.»;

«Τόσο αυτοί που υποστηρίζουν μία δήθεν «άλλη», «δημοκρατική ΕΕ των λαών», όσο και οι λεγόμενοι «ευρωσκεπτικιστές», πίσω από την ταμπέλα των οποίων κρύβονται αντιδραστικές, φασίζουσες και ανοιχτά φασιστικές πολιτικές τάσεις, συμμετέχουν και κατεβαίνουν στις Ευρωεκλογές ακριβώς γιατί αποδέχονται -και δεν αμφισβητούν- αυτό το πλαίσιο.»;

Στο τελευταίο σημείο θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και αυτούς που τελευταία προτάσσουν το σύνθημα για διάλυση της Ε.Ε. με στόχο τη δημιουργία των «Ευρώπης του σοσιαλισμού» με «λαϊκή εξουσία και κυβέρνηση» σε όλες τις χώρες!