Οι θάμνοι στο Κόκκινο Λιμανάκι πρασίνισαν πρώτοι και ίσα που φαίνονται από κάτω κάποια μαύρα κλαδιά. Τα καμένα δέντρα ξεκίνησαν να κόβονται και να απομακρύνονται μόλις έσβησαν τα κάρβουνα. Τα στοίβαξαν, τα έκοψαν και τα πούλησαν. Γιατί να πάνε χαμένα; Επιχειρηματικές ευκαιρίες για εύκολο και γρήγορο κέρδος κρύβει κάθε μεγάλη καταστροφή. ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
Ο αμίαντος και τα άλλα χημικά που μολύνουν το έδαφος δεν απομακρύνονται εύκολα. Χρειάζονται μελέτες, ειδικός προγραμματισμός και χρήματα. Ό,τι δε βγάζει κέρδος, αργεί πολύ ή δε γίνεται ποτέ.
Τα σημάδια της φωτιάς παραμένουν. Τα σπίτια που κάηκαν δεν μπορούν να απομακρυνθούν, είναι ακόμη μαυρισμένα. Αν περάσεις απ’ το Μάτι, καταλαβαίνεις τον δρόμο της φωτιάς.
Ο κόσμος της περιοχής δεν χρειάζεται άλλες κουβέρτες, γάλατα, όσπρια και ξηρά τροφή. Οι ψυχολόγοι έκαναν ό,τι μπορούσαν. Η συμπαράσταση και η ψυχολογική στήριξη δίνουν κάποια παρηγοριά αλλά δε χαρίζουν σπίτια.
Οι αποζημιώσεις δεν στήνουν ούτε έναν τοίχο. Τα σχέδια και τα χρονοδιαγράμματα σβήνουν και γράφονται. Οι κάτοικοι μπορούν να κάνουν τις προτάσεις τους για να γραφτούν και να σβήσουν. Το δασαρχείο, η πολεοδομία, το κτηματολόγιο, δηλαδή οι νόμοι, δημιουργούν ένα ατέλειωτο γραφειοκρατικό πλέγμα που τους στέλνει μήνυμα να παραιτηθούν γιατί δε γίνεται τίποτα!
Ο εθελοντισμός δε χτίζει σπίτια. Όταν τα έχτιζε ήταν παράνομος και τον έλεγαν αλληλεγγύη. Ήταν τότε που τα τουβλόσπιτα φτιάχνονταν μέσα στη νύχτα στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Άλλες εποχές…
Ένα χρόνο μετά, η πορεία των κατοίκων στα καμένα ήταν σιωπηλή. Ένας χρόνος σιωπής. ΓΙΑΤΙ;
Οι νεκροί έχουν ανάγκη από τη φωνή των ζωντανών, οι ζωντανοί πρέπει να φωνάξουν δυνατά. Το «ποτέ ξανά» δεν θα το εγγυηθεί καμιά κυβέρνηση. Το ξέρουν καλά οι κάτοικοι των καμένων της Πελοποννήσου, το έχουν καταλάβει και οι κάτοικοι τοι Ματιού.
Τα σπίτια των ανθρώπων χτίζονται δύσκολα. Για να θεμελιωθούν σπίτια στα καμένα, οι κάτοικοι πρέπει να φωνάξουν. Έτσι έχουν τα πράματα.
Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου