Το... κρίσιμο ζήτημα για την ηγεσία του ΚΚΕ

«Σε αυτήν την κοινοβουλευτική δημοκρατία υπάρχει και κυβέρνηση υπάρχει και αντιπολίτευση. Και αποδείχτηκε αυτά τα χρόνια ότι το ζήτημα δεν ήταν αν θα κολλήσει ο Τσίπρας με τους ΑΝΕΛ, με τον Καμένο, τους ακροδεξιούς να κάνουν κυβέρνηση και να υλοποιήσουν μια βάρβαρη πολιτική. Το κρίσιμο ζήτημα είναι αν υπήρχε ισχυρή αντιπολίτευση. Κι αυτή μόνο το ΚΚΕ ήταν, με τις δυνάμεις που του έδωσε ο ελληνικός λαός. Εάν ο ελληνικός λαός μας δώσει πολύ περισσότερη δύναμη, αυτή θα είναι πιο δυναμική και βεβαίως θα μπορεί να έχει και για το σήμερα μέτρα ανακούφισης ο λαός μας». Τάδε έφη Δ. Κουτσούμπας, ΓΓ του ΚΚΕ στον OPEN TV.

Ακόμη πιο συγκεκριμένος ο Θανάσης Παφίλης στον ΑΝΤ1, αφού μας ενημέρωσε ότι το ΚΚΕ κατέθεσε 150 τροπολογίες και κάμποσες προτάσεις νόμου, οργανώνοντας προφανώς και το κίνημα ανάλογα, ανέβασε το ποσοστό… αντεπίθεσης στο 15%! Ένα ποσοστό που αν το είχε δεν θα τολμούσαν οι κυβερνήσεις να πάρουν αντιλαϊκά μέτρα γιατί θα τα εμπόδιζε το ΚΚΕ! Πως άραγε; Θα εκμεταλλευτεί το ΚΚΕ αυτό δεν εκμεταλλεύτηκε τον Μάη του 2012 που ενώ είχε άνοδο, χωρίς παράλληλα να βγαίνει κυβέρνηση, κάλεσε το λαό να διορθώσει την ψήφο του σε αντίθεση με αυτά που έλεγε προεκλογικά περί όξυνσης της κρίσης του συστήματος ή μήπως θα εκμεταλλευτεί την πιθανή έλλειψη αυτοδυναμίας όπως την εκμεταλλεύτηκε το 1989, όταν μπήκε στην κυβέρνηση;

Για να καταλήξουμε στο τελευταίο μέρος του βίντεο του ΚΚΕ («αντί προεκλογικού 10λεπτου»), όπου η υποψήφια βουλευτής Σεμίνα Διγενή, δίνει το στίγμα του ΚΚΕ «κλείνοντας» το 10λεπτο με μια ωδή στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία, με ένα κρεσέντο ρεφορμιστικού εκλογικού κρετινισμού, με μια αποκάλυψη της πραγματικής φύσης του ΚΚΕ: «Η ψήφος, η ψήφος μας, έχει δύναμη. Μετράει! Στις 7 Ιουλίου θα γίνει αυτό που θέλουμε εμείς. Σκέψου και ψήφισε». Ε όχι! Το μοναδικό μου μετράει στ’ αλήθεια είναι η συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων. Είναι το μοναδικό πεδίο όπου ο λαός πραγματικά αποφασίσει και καθορίζει τις εξελίξεις. Οι αστικές εκλογές δεν αποτελούν παρά μονάχα αντανάκλαση αυτού του επιπέδου συγκρότησης, δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από την επιβεβαίωση της κυριαρχίας της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια δημοκρατική επίφαση συμμετοχής ενός βάρβαρου, ανελεύθερου, εκμεταλλευτικού συστήματος. Η μόνη δύναμη και αξία που έχει η ψήφος μας, είναι η ενίσχυση των δυνάμεων εκείνων που παλεύουν κόντρα στις εκλογικές αυταπάτες για το ανέβασμα του επίπεδου συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων.

Το ΚΚΕ κάθε μετά από εκλογές τάχα ορκίζεται ενάντια στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Απαιτεί «καθαρότητα» από όλους (δεν εννοούμε καμία ιδεολογική καθαρότητα, η μόνη καθαρότητα που αντιλαμβάνεται το ΚΚΕ είναι αν κάποιος ψηφίζει ή όχι ΚΚΕ – τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα), κάνει ιστορικές αυτοκριτικές κοκ.

Αυτά μέχρι τις παραμονές των επόμενων εκλογών. Τότε με τη γνωστή του άνεση να κάνει τούμπες μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, απευθύνεται σε «κάθε τίμιο αριστερό και δημοκράτη», εντάσσει στα ψηφοδέλτιά του ανθρώπους και διάφορες περσόνες με βεβαρυμμένο πολιτικό μητρώο και χρησιμοποιεί τα πιο αταξικά διλήμματα και τις πιο ρεφορμιστικές προσεγγίσεις για να επιτύχει μια εκλογική άνοδο.

Η παραπάνω τοποθέτηση του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με τη λενινιστική, με την κομμουνιστική αντίληψη για την ταξική πάλη. Η καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων περνάει όχι επειδή οι δυνάμεις του συστήματος έχουν πλειοψηφία στη Βουλή (που, πλην «ατυχημάτων», πάντα θα έχουν), αλλά επειδή η συγκρότηση του λαού και της εργατικής τάξης δεν προχωράει, επειδή οι αντιστάσεις είναι αναιμικές, επειδή τα σωματεία είναι σφραγίδες και επειδή η εργατική τάξη (σε αυτήν την ιστορική συγκυρία) δεν έχει κόμμα. Επειδή, με δυο λόγια κυριαρχεί επί δεκαετίες η οπορτουνιστική, ρεφορμιστική γραμμή στην οποία τόσο επιδέξια πάτησαν οι αυταπάτες ΣΥΡΙΖΑ, και οι οποίες έχουν τροφοδοτηθεί από κοινού από τους δύο φορείς του ρεφορμισμού στη χώρα μας, δηλαδή και από το ΚΚΕ. Με δύο λόγια, ΟΛΑ σχετίζονται με την έκβαση της ταξικής πάλης, κάτι που δεν περνάει από το μυαλό του ΚΚΕ. Χωρίς να μπορεί να αποκοπεί από τη μήτρα του (το ΚΚΕ του ειρηνικό δρόμου, του κοινοβουλευτισμού και της ταξικής συνεργασίας), το κόμμα αυτό ανατροφοδοτεί την αποσυγκρότηση του λαού σπέρνοντας σύγχυση και αυταπάτες.

Αντί να εξηγήσει ότι ακόμα και μέτρα λαϊκής ανακούφισης αποτελούν παράγωγα της ταξικής πάλης, λέει το μέγα ψέμα ότι μέτρα ανακούφισης θα έρθουν αν το ΚΚΕ έχει περισσότερες έδρες στη Βουλή.

Η ηγεσία του ΚΚΕ είναι εγκλωβισμένη στα πραγματικά χαρακτηριστικά της. Σπέρνει κοινοβουλευτικές αυταπάτες και ροκανίζει το κλαδί που στέκεται. Στο τέλος του δρόμου βρίσκεται ο… κακός λαός που δεν καταλαβαίνει και δεν ψηφίζει ΚΚΕ.

Το… κρίσιμο ζήτημα λοιπόν δεν είναι ο λαός να ψηλαφήσει τους δρόμους της αντίστασης. Δεν είναι να οργανώσει επιτροπές αγώνα, να φτιάξει σωματεία και όπου υπάρχουν να μην βολευτεί με τις «σφραγίδες». Το κρίσιμο ζήτημα δεν είναι να συναντηθεί με τους γειτονικούς λαούς ενάντια στον πόλεμο. Όχι! Το κρίσιμο ζήτημα είναι σύμφωνα με τον Δ. Κουτσούμπα να υπάρχει… ισχυρή αντιπολίτευση (=ισχυρό ΚΚΕ) στην επόμενη Βουλή, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας!

Και αν κάποιος μας κατηγορήσει ότι κάνουμε επιλεκτική παρουσίαση των λεγόμενων από τα στελέχη του ΚΚΕ, τον παροτρύνουμε να δει τις κεντρικές τοποθετήσεις των κεντρικών του στελεχών (ανάμεσά τους και τις προαναφερόμενες). Να είναι σίγουρος ότι θα ξεχάσει ό,τι ξέρει από ταξική στάση απέναντι στην πραγματικότητα.