Ψυχικοί νόσοι και άλλες διαταραχές μη προσδιοριζόμενες αλλέως.

Ήταν όλοι τους εκεί … Όλη η καταδιωγμένη και κατατρεγμένη από την… ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, διανόηση της χώρας. Οι εκπρόσωποι της «καθαρής επιστήμης», οι λογοτέχνες και οι συγγραφείς «της μη στρατευμένης τέχνης για την τέχνη»… Όλοι όσοι μετατρέπουν (τι μεγαθυμία!) τη βαθιά εμπάθεια προς την αριστερά και την ιστορία της σε βαθιά… συμπονετική κατανόηση για την ψυχική ασθένεια, τη συλλογική μάλιστα όπως δήλωσε η υφυπουργός, που αντιπροσωπεύει. Όλοι αυτοί που τόσα χρόνια κυνηγημένοι αναγκάζονταν να κρύβονται στα φουαγιέ των ακριβών ξενοδοχείων, στα πατάρια των μεγάλων εκδοτικών οίκων, στα λουσάτα αμφιθέατρα των πανεπιστημιακών τους φίλων. Δύσκολη η ζωή για τους αγωνιστές …

Διαπιστώνεται λοιπόν «αγιοποίηση της αντιδικτατορικής αντίστασης» και το «αίσθημα απώλειας της δικτατορίας» (;!) που ενέχει τη θέση «μίας απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου» και που αυτή η απώλεια –αν τελικά «πιάνουμε» τον ειρμό- δημιουργεί την ψυχική διαταραχή και την ψυχική νόσο. Που δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες ανησυχίες όταν μάλιστα αυτή μετατρέπεται σε ένα συλλογικό συναίσθημα, σε μία «συλλογική ψυχική νόσο» (αυτολεξεί). Στον πάτο της γραφής δεν πέθανε και η μάννα σου μία δικτατορία έγινε δα …

Και αυτά «συνέβησαν» γιατί δεν έγινε «ο αντιδικτατορικός αγώνας στην ώρα του» (βιάζονταν οι άνθρωποι!), και ήρθε και απρόσκλητη η Νομική και το Πολυτεχνείο, απρόσκλητες οι λαϊκές εξεγέρσεις όπως πάντα, θα προσθέταμε, αν μπορούσαμε να προεκτείνουμε τη λογική συνέπεια μια τέτοιας σκέψης… Και έτσι βρήκε χώρο και αναφορά το προσωπικό κόμπλεξ μιας αντίστασης που δεν έγινε στην ώρα της να επενδύσει ψυχικά σε αυτά τα «περιστατικά». Αυτές βέβαια –για να μην αδικούμε την υφυπουργό- είναι οι σκέψεις του συγγραφέα του πονήματος «όλοι οι αγώνες δεν είναι δίκαιοι» που φυσικά η Λονδινοσπουδαγμένη υφυπουργός με το νέον της ηλικίας και των πρόσφατων σπουδών της, το κατανόησε ως μία από τις βασικές παρουσιάστριες του νέου βιβλίου. Και το αναμεταδίδει προσθέτοντας το δικό της σχολιασμό.

Κρέμονταν το προβληματισμένο κοινό από τα χείλη αυτής της «φρέσκιας» παρουσίας σε ένα ηλικιακό περιβάλλον από όπου απουσίαζε η… νεολαία και όπου διέκρινες τους συνήθεις και μη εξαιρετέους μεσόκοπους και βάλε, τους διαρκώς καταδιωκόμενους από το αριστερό ιδεολογικό αφήγημα. Πολλοί ήταν νιοι και γέρασαν χωρίς να δουν την ποθητή δικαίωση! Δείγμα της δίψας να εμφανιστεί στην κοινωνία ότι υπάρχει και νέα «δεξιά διανόηση» που μπορεί να αναλύει, να τοποθετείται κοινωνικά και να εξηγεί- καταρρίπτει ιδεολογικά τους μύθους και τα αφηγήματα της απέναντι- αριστερής- όχθης. Πετώντας και την εκτίμηση για το δεξιό αφήγημα «που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί σωστά την νίκη του στον εμφύλιο» για … ξεκάρφωμα. Ίσες αποστάσεις πέραν της αριστεράς και της δεξιάς –τάχα μου- ιστορικής επιστήμης. Που έχει βέβαια ως βασική της στοχοθεσία να τελειώνει με αυτή την ενοχλητική –και ψυχικά ασταθή τουλάχιστον- ιστορικότητα της αριστεράς. Και της βαθύτερης ψυχής της, του κομμουνιστικού κινήματος που θέλοντας ή μη, από όποια σκοπιά και αν το δεις σφράγισε την ιστορία του τόπου. Από τους δύο αιώνες «ελεύθερου εθνικού βίου», λίγο λιγότερο από έναν τον διαμόρφωσε ιστορικά η παρουσία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Που προκαλούσε ρήγματα και υποκριτικές υποχωρήσεις και παραδοχές στην κυρίαρχη- μην τρελαθούμε κιόλας!- αστική ιδεολογία Ελληνικής κοπής με τον κοσμοπολίτικο ραγιαδισμό της.

Μία «ιστορικότητα» που γέννησε τρία ένοπλα λαϊκά κινήματα, που επιβίωσε των Παρθενώνων της Φρειδερίκης, που παρούσα πλην όμως υπονομευμένη από τις ίδιες τις ηγεσίες της οδηγήθηκε στην επταετή φασιστική χούντα, που ανέτρεψε τους σχεδιασμούς για την φιλελευθεροποίηση της (αυτό έγινε στην… ώρα του!). Που έφερε και κατοχύρωσε μέσα από το αίμα των «ανύπαρκτων» νεκρών τις δημοκρατικές ελευθερίες ένα τόσο ασύμβατο πολιτικό «εποικοδόμημα» σήμερα –και σε κάθε εποχή- με την δικτατορία της αστικής τάξης. Στους χώρους παραγωγής και στην κοινωνία γενικότερα.

Δηλαδή την βαθύτερη, διαρκή και ενεργή δικτατορία της οποίας η πλήρης αποκατάσταση επιχειρείται σήμερα μέσα από την κριτική στις «παθογένειες της μεταπολίτευσης» του σημερινού πρωθυπουργού.

Γιατί κανένας αγώνας δεν είναι δίκαιος –ούτε ο αντιδικτατορικός έστω από αστική σκοπιά- για τον συφερτό που ενδημεί στα χλιδάτα σαλόνια και στις συζητήσεις των διάφορων «κύκλων». Μα κανένας! Πάρεξ αυτού που συμβάλλει στη διαιώνιση της δικτατορίας του κεφαλαίου και στην αρπαγή της υπεραξίας. Και στην διαιώνιση «του είδους» και των «ειδών» του.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που γίνεται επίκληση της «ψυχικής νόσου» όσον αφορά την αριστερά και τα κομμουνιστικά κινήματα:

Ψυχικά διαταραγμένος ο Στάλιν (είχε και αυτό το πρόβλημα στο χέρι που του δημιουργούσε το κόμπλεξ), εμμονικός βαθιά ο Μάο (και με το σεξ), παραληρηματικός ο Μαρξ, ψυχικά νεκρός ο Λένιν που τον αποδιοργάνωνε το άκουσμα κλασσικής μουσικής, απαθής έως σαδιστής στην αφαίρεση ανθρώπινης ζωή ο Τσε (έχουν γραφτεί όλα αυτά με τον πιο … σοβαρό τρόπο).

Το σημαντικότερο όμως είναι αυτό που απευθύνεται στους απλούς ανθρώπους, στους αγωνιστές «και στους ήρωες που βρίσκονται αναμετάξυ σας» όπως έγραφε σε ένα στίχο ο «ποιητής» Μάο: Είστε πραγματικά τρελοί (να το πούμε λαϊκά) όχι μόνον όσοι υποστηρίζετε μία άλλη εκδοχή από αυτήν του κυρίαρχου συστήματος αλλά και όσοι δεν υποτάσσεστε στη παρούσα –ακόμα πιο βάρβαρη- σημερινή εκδοχή του. Γιατί η μη υποταγή, δεν γίνεται αλλιώς, θα σας υποχρεώσει να αναζητήσετε την προοπτική που θα φλογίσει τις αντιστάσεις σας.

Είναι πραγματικά μία διαταραχή, μία «νόσος» για την κανονικότητα του συστήματος της κεφαλαιοκρατικής σκλαβιάς ακόμα και η αντίσταση στην απροκάλυπτη δικτατορία του. Γιατί σε αυτές τις αντιστάσεις και στις θύελλες που «μέλλονται να `ρθουν» αποβλέπουν τέτοια και άλλα τόσα «πονήματα». Και φυσικά επιδιώκουν παντίω τω τρόπω (με ιδεολογικά ραπίσματα αλλά και με πραγματικά κατασταλτικά μέτρα που συνέχουν την πραγματική φύση του συστήματος) να αποτραπεί η συνάντηση τους με τις ιδέες της κομμουνιστικής προοπτικής.

Για την «ψυχική νόσο» της κοινωνικής ανατροπής υπάρχει πάντα η… προληπτική ιατρική του κεφαλαίου που αντιμετωπίζει την σημερινή κοινωνική εξαθλίωση ως κανονικότητα και την υγιή αντίδραση στη επιβολή της, ως διαταραχή. Νομιμοποιείται η βιοεξουσία του συστήματος απέναντι στην «ψυχικό νόσο» να δράσει αναλόγως. Με ή χωρίς «αναισθητικό».

Αλλά αλήθεια πως γίνεται αυτό το «σώμα» του «αριστερού αφηγήματος» σύμφωνα με την υφυπουργό αν και ηττημένο να εμφανίζεται ότι … κυριαρχεί; Πως συμβαίνει ακόμα να απασχολεί; Τι διαταραχή –«μη προσδιοριζόμενης αλλέως», όπως έγραφαν τα ιατρικά εγχειρίδια μιας αλλοτινής εποχής στην οποία επιδιώκεται η ολική επαναφορά, κρύβει αυτή η «εμμονή»;

Ή, για να μιλάμε πολιτικά, ποια πραγματική ταξική ανησυχία;

Δημήτρης Μάνος

ΥΓ. Έχουμε κα τον Δανίκα που βρήκε να σούρει τα εξ αμάξης για τους κομπλεξικούς που τα έβαλαν με την νέα υφυπουργό επειδή ζηλεύουν τις σπουδές της, το αυτοδημιούργητο επαγγελματικό της προφίλ και τα… χρόνια της. Μιλάνε όλοι….