Τα παράσιτα

Τα φυτά είναι χρήσιμα. Συγκροτούν αυτό που μονολεκτικά ονομάζουμε οικοσύστημα. Μέσω των φυτών, ξεκινάει και συνεχίζει μία ατέρμονη ροή ενέργειας η οποία δίνει ζωή στον πλανήτη. Τώρα θα μου πείτε οι σπηλιές και τα βάθη των ωκεανών δεν βρίσκουν την ενέργεια που χρειάζονται στο φως του ήλιου. Επειδή όμως δεν ζούμε ούτε σε σπηλιές (ευτυχώς), ούτε στις 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα, η ύπαρξη των φυτών είναι θεμέλιος λίθος για τη ζωή μας.

Θα περίμενε κανείς λοιπόν το χέρι που μας ταΐζει να μην το δαγκώνουμε. Και όντως δεν το κάνουμε. Όλοι; Όχι. Γιατί κάπου εκεί έξω, υπάρχει μία χούφτα παράσιτα ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και εθνικότητας, τα οποία έχουν βαλθεί εδώ και τόσα χρόνια να δαγκώσουν τα πάντα. Τη χλωρίδα, την πανίδα, τις θάλασσες, τα δάση, ακόμα και εμάς τους ίδιους. Τα παράσιτα αυτά όχι μόνο αδιαφορούν για τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις τους, αλλά καθοδηγούνται από μία γενική αρχή. Την αρχή του κέρδους. Την αρχή που είναι ικανή να κλέψει, να καταστρέψει, να δολοφονήσει και να αφανίσει οτιδήποτε για να πετύχει τον στόχο της. Τα παράσιτα λοιπόν αυτά, κυκλοφορούν ωραία ντυμένα, μιλούν με βαρυσήμαντα λόγια, μας κουνάνε το δάχτυλο και ενίοτε, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μας «βάλουν στον ίσιο δρόμο». Το δρόμο της υποτέλειας στα σχέδια τους, το δρόμο της συναίνεσης στις πράξεις τους. Και δεν φτάνει αυτό, έχουν το θράσος να κατηγορούν εμάς, γιατί λέει πίνουμε τον καφέ μας με πλαστικό καλαμάκι, ή αφήνουμε το λάστιχο να τρέχει λίγο παραπάνω. Για το λόγο αυτό έχουν κατοχυρώσει διάφορες παγκόσμιες ημέρες. Την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος, την μέρα που όλος ο πλανήτης κλείνει τα φώτα του σπιτιού του και άλλα συναφή. Χώρια που στήνουν και αυτές τις περιβόητες ΜΚΟ να μας ευαισθητοποιήσουν λέει, γιατί ο πλανήτης μας χρειάζεται. Και δώστου τηλεμαραθώνιοι με τη Ρούλα για τους πληγέντες από τη φωτιά στη Ζαχάρω. Και δώστου ρεπορτάζ με τη 16χρονη Γκρέτα η οποία τρέχει από σαλόνια σε σαλόνια για δώσει ομιλίες για τη διάσωση του πλανήτη Γη. Βέβαια, προσωπικά δεν γνωρίζω πολλούς ή πολλές 16χρονες να ταξιδεύουν με το ιστιοφόρο του πρίγκιπα του Μονακό, ή να πίνουν τον καφέ τους με τον Μακρόν. Είδες τελικά τι σου είναι οι καλές γνωριμίες;

Όχι φυσικά και δεν κατηγορώ το κορίτσι. Κάνει τη δουλειά του όπως μπορεί. Με μεγάλη επιτυχία και με τη στήριξη όλων των παρασίτων αυτού του πλανήτη, η Γκρέτα και η κάθε Γκρέτα έχει βαλθεί να μας πείσει ότι τα κάναμε σκατά. Ότι εσύ φταις αγαπητέ πληβείε για τη καταστροφή του περιβάλλοντος. Εσύ μάλλον έκανες πυρηνικές δοκιμές εδώ και μισό αιώνα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, ερήμωνες περιοχές και δηλητηρίαζες ανθρώπους φυτά και ζώα. Εσύ μάλλον προκαλούσες τις πετρελαιοκηλίδες εδώ και εκεί στις θάλασσες του πλανήτη. Εσύ μάλλον είχες τέτοια μανία να απομυζήσεις το έδαφος και το υπέδαφος χωρών, έκανες πολέμους, και ρούφαγες άπληστα ότι καλό έχει να δώσει αυτός ο πλανήτης. Και αν δεν ήσουν εσύ θα ήταν ο διπλανός σου. Ή ο γείτονάς σου, ή ο χασάπης σου ή ο περιπτεράς σου. Σωστά; Οπότε ας επωμιστείς το βάρος της ευθύνης που σου αναλογεί και σκασμός. Αχάριστε.

Τα παράσιτα στη φύση, πολλές φορές λειτουργούν ωφέλιμα στον ξενιστή τους. Τον φροντίζουν, τον καθαρίζουν και γενικά προσπαθούν να συμβάλλουν στο ευ ζην του οργανισμού που τα φιλοξενεί. Τα παράσιτα του είδους μας όμως δεν λειτουργούν έτσι. Αυτά βρίσκονται στην εξουσία και προσπαθούν κάθε μέρα κάθε ώρα κάθε λεπτό να βρουν τρόπους να μας πάρουν αυτά που έχουμε. Και ενίοτε αυτά που δεν έχουμε. Για να το κάνουν αυτό έχουν τα όπλα τους. Τους νόμους, τα σώματα ασφαλείας, την προπαγάνδα, την ιδεολογία τους. Γιατί πώς να σου πούνε αγαπητέ φίλε ότι ΑΥΤΟΙ τα κάνανε σκατά; Πώς να σου πούνε ότι το σύστημα στο οποίο βασίζουν την εξουσία τους, είναι αυτό το οποίο έχει μετατρέψει τον πλανήτη μας σε ωρολογιακή βόμβα; Τέτοια κρίση ειλικρίνειας δεν είχαν και ούτε θα έχουν ποτέ. Αντ’ αυτού, μετακυλούν την ευθύνη σε εμάς, στον ξενιστή τους. Ω ναι. Εμείς, ο λαός, ο κόσμος της δουλειάς, είμαστε ο ξενιστής τους. Τους τρέφουμε τους έχουμε στις πλάτες μας. Τους δημιουργούμε τον πλούτο τους και το ευχαριστώ τους είναι η φτώχεια, ο πόλεμος και η καταστροφή. Για το γεγονός ότι δεν μπορείς να δεις τον διπλανό σου στο Πεκίνο από το νέφος, φταίνε τα παράσιτα που συνηθίσαμε να τα λέμε βιομηχάνους. Για το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή στη Χαλκιδική το νερό είναι κόκκινο φταίνε τα παράσιτα των πολυεθνικών και η ακόρεστη επιθυμία τους για κέρδη. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και δεν αξίζει νομίζω να τα απαριθμήσω. Στο κάτω κάτω, βρίθει η ειδησεογραφία από περιπτώσεις όπου αυτά τα παράσιτα βάζουν ένα λιθαράκι ακόμα στην περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας.

Τις τελευταίες αρκετές μέρες, το τελευταίο κατόρθωμα των ανθρώπινων παρασίτων είναι οι μεγάλες φωτιές στον Αμαζόνιο. Αρχικά παραιτούμαι από το να εξηγήσω τί αντιπροσωπεύουν τα δάση του Αμαζονίου όχι μόνο για την Βραζιλία, αλλά και παγκόσμια. Το φλέγον στην κυριολεξία ζήτημα που τίθεται εδώ είναι ένα. Για ακόμα μία φορά γινόμαστε μάρτυρες μίας αφενός ασύλληπτης καταστροφής, αφετέρου μιας τραγελαφικής αποποίησης ευθυνών. Φταίνε οι αγρότες, φταίνε οι ασυνείδητοι που καπνίζουν στο δάσος. Δεν φταίνε οι μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες που περιμένουν σαν τους γύπες πάνω από το ετοιμοθάνατο ζώο. Δεν φταίνε οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις με υδροηλεκτρικά φράγματα και αποψιλώσεις χιλιάδων στρεμμάτων. Δεν φταίνε τα ανθρώπινα παράσιτα που θέλουν να ξεριζώσουν με μανία τους πνεύμονες της Γης, αγνοώντας νόμους και συμφωνίες (γελάμε) που οι ίδιοι έχουν θεσπίσει.

Εξ αφορμής των πυρκαγιών του Αμαζονίου, της Σιβηρίας αλλά και των ντόπιων πυρκαγιών στο Μάτι, στην Ελαφόνησο, στην Εύβοια και αλλού, ο γραφών θα ήθελε να σημειώσει το εξής και να κλείσει με αυτό. Το σύστημα στο οποίο προσπαθούμε να ζήσουμε δεν μας γουστάρει. Και φυσικά δεν γουστάρει οτιδήποτε δεν του δίνει κέρδος. Ας το συνειδητοποιήσουμε. Αυτοί που καταστρέφουν το περιβάλλον καταστρέφουν και τις ζωές μας. Για το λόγο αυτό θεωρώ ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Η αποπαρασίτωση. Μία διαδικασία δύσκολη και μακρόχρονη, η οποία όμως θα μας επιτρέψει να πετάξουμε από πάνω μας αυτά τα παράσιτα, τα οποία εδώ και 200 χρόνια έχουν βαλθεί να μας καταστρέψουν. Εμάς και ότι μας περιβάλλει.

Στράτος Σαρήσχολης